Əziz oxucular! Bu mənim ilk kitabımdır. Yazmağa 2007-ci ildən başlamışam
Yüklə 1,33 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Altıncı fəsil Həmin gecəni Məmmədzadənin evində geçirməli oldum. Otaqlardan birində iki yeni salınmış yataq vardı. Birində Muradlı, digərində isə mən yatdım. Mən uzananda Muradlı cibindəki dəftərcəni yenidən çıxardıb qeydlər edirdi. Son xatırladığım da bu idi. Bir də gözümü açanda gördüm ki, Muradlı çarpayısında yoxdur. Gecikdiyimi düşünüb, cəld əynimi geyinib salona keçdim. Masa ətrafında Məmmədzadə Muradlı ilə çay içirdi. - Sabahınız xeyir! Deyəsən yatıb qalmışam. - Xeyir, Qədir! Tam vaxtında qalxmısan. Əyləş, sən də bir tikə çörək ye. Əl- üzümü yuyub mən də onlara qoşuldum. Yediyim pendir o qədər dadlı idi ki, hələ isti təndir çörəyini demirəm. Çoxdandır təmiz yatağa, dadlı yeməklərə həsrət idim. Axı hələ də subayam. Evdə özüm üçün nəyisə edəndə digərini etməyə tənbəllik edirəm. Lap tezliklə evlənmək həvəsinə düşdüm. Xəfiyyə Muradlı iştaha ilə qəlyanaltı etdiyimi görüb gülümsündü: - Qədir, sənin neçə yaşın var? - 33- Qəfil sualdan təəccüblənərək cavab verdim. - Bəs bu yaşa kimi niyə subay gəzirsən? Murad bəyin mənim subay olduğumu necə anladığına təəccüb etdim. Amma polovnik-leytenant Məmmədzadə məndən daha çox təəccüb etdi. Çünki o məni tanıdığı beş ildə bir dəfə də səliqəsiz və ya natəmiz vəziyyətdə görməmişdi. Məhz buna görə də evli olmadığıma inana bilmirdi. Süfrədən qalxar qalxmaz işə tələsdik. Xəfiyyə Muradlı da bizimlə gəlirdi. Asif müəllimin maşınına əyləşib düz idarəyə yollandıq. Yolda Muradlı Məmmədzadəyə müraciətlə dedi: - Mümkünsə Rüstəmi ilk şahid olaraq dindirin. Səbinə xanımı da, Sahibə xanımı da çağırtdırın. - Əlbəttə niyə də olmasın! Muradlı yolda nə düşünürdüsə də bizimlə bölüşmürdü. Sadəcə olaraq cibindəki dəftərcəyə qeyd edərdi. Polovnik-leytenant Məmmədzadə ona çox ümid edirdi. Daha doğrusu əmin idi ki, Muradlı qatili tez bir zamanda ifşa edəcək. İdarəyə çatar çatmaz Muradlı Məmmədzadədən xahiş etdi ki, onun xəfiyyə olduğunu kimsə bilməsin. Axı indi o məzuniyyətdə idi. Muradlı dəftərçəni bağlayıb cibinə qoyanda üzündəki əminliyi açıq aydın gördüm. Hiss etdim ki, o artıq qatilin kimliyini bilir. Otağa daxil olan kimi masa arxasında əyləşən mayor Səfərli ayağa qalxdı. - Polkovnik Muradlı sizi bir daha görməyimə çox şadam. Nə mən, nə də ki, polovnik-leytenant Məmmədzadə Səfərlinin Murad bəyi haradan tanıdığını bilmirdik. Odur ki bu səhnəyə sadəcə tamaşa etməli olduq. Muradlı əlini sıxan mayor Səfərliyə diqqətlə baxıb: - Yusif, oğul sənsən? - Bəli, Murad dayı mənəm. - Bala sən hara, bura hara? - Məktəbi bitirdikdən sonra təyinimi buraya göndərdilər. Bu söhbətdən məlum oldu ki, Səfərli Muradlının dayısı qızı Xuramanın oğludur. Yusif hələ kiçik yaşlarından Murad bəyə heyran olub, onu özünə ideal seçibmiş. Hər zaman onun kimi bacarıqlı olmaq arzusunda olub. Müstəntiq olmaq səbəbi də budur. Muradlı bu təsadüfi rastlaşmadan sonra daxilən Yusiflə fəxr etdiyini anladıq. O əlini mayor Səfərlinin çiyninə astaca toxundurub: - Əhsən oğul! Əhsən! -dedi. Həmin gün hava sakit olsa da, çox gözəl narın yağış yağırdı. İnsanın ruhunu oxşayan, əsəbi insanı belə rahatlaşdıran bir yağış idi. Polkovnik Muradlı stulunu özü ilə götürüb pəncərənin önündə əyləşdi. Məmmədzadə, mən və mayor Səfərli öz yerlərimizdə əyləşdik. Bir az sonra qapı döyüldü. Gələn polis zabiti idi. O şahidlərin artıq dəhlizdə olduğunu bildirdi. Mən dəhlizə çıxar çıxmaz Sahib bəy qabağıma yüyürdü: - Yoldaşlar, mən gördüyüm, bildiyim hər şeyi demişəm də, yazmışam da. Axı məni yenə niyə çağırdız? İşim başımdan aşır. Sonra çatdıra bilməyəcəyəm. - Nə qədər lazımdır, o qədər də gəlib gedəcəksiz. Biz də bekar deyilik. Oturun yerinizə. Sizi özümüz çağıracıq. - Yaxşı nə deyirəm, Siz bilən məsləhətdir. Sahib yenidən dəhlizdəki stuluna əyləşdi. Lakin əlləri ilə mənə toxunanda ovcunun içinin tərli olduğunu hiss etdim. Eşitdiyimə görə bu yalnız həyəcanlı və ya əsəbi insanda olur. Demək Sahib nəyisə istintaqdan gizlədə bilərdi. Bəlkə də mən səhv edirəm. Dəhlizdə Rüstəmdən başqa hər kəs vardı. Odur ki, gözləməli olduqlarını deyib yenidən otağa qayıtdım. Rüstəmin yoxluğundan istifadə edərək mayor Səfərli: - Polkovnik Muradlı, sizcə bu qara uzun plaşlı, hündür boy, enli kürəkli orta yaşlı şəxs kim ola bilər? - Bunu bizə yalnız Sahib bəy deyə bilər. Lakin az sonra... Muradlı yenidən susub cibindəki dəftərçədə nəyisə qaraladı. Elə bu zaman qapı açıldı. Həmin polis zabiti Rüstəm bəyin gəldiyini xəbər verdi. Rüstəm içəri girər-girməz polkovnik Məmmədzadə: - Keç oğul! Keç əyləş. - Çox sağ olun! Zahirən arıq uca boy, sarışın, cavan oğlan, ilk baxışdan düzgünlük tərəfdarı olduğu hiss olunurdu.Ən azından gözlərindən çoxbilmişlik yağmırdı. Bizim bildiyimizə görə Rüstəm Cavadın yeganə dostu idi. - Siz hadisə baş verdiyi zaman harda idiz?- Səfərli qəfildən sual verdi. - Evimdə. Yatmışdım. - Bunu kim təsdiq edə bilər? - Yoldaşım. Atam, anam. Həmin gün gecə növbəsində işdə olmalı idim. Tezdən durmağımın mənə xeyri olmazdı. Yuxudan düz saat 12 də ayıldım. Yoldaşım dedi ki, Səbinə ağlayaraq zəng edib. Elə onda oyandım. Bircə qatilin kimliyini bilsəydim..... Muradlı oturduğu yerdən: - Bilsəydin nə edərdin? - Ən azından üzünə tüpürərdim. Cavad mənə olmayan qardaş idi. Bizi dostdan çox qardaş bilirdilər. Mən evləndikdən sonra o da evlənmək həvəsinə düşmüşdü. Deyirdi atamı razı sala bilsəm elçi göndərəcəm. Bir qədər susub gözlərinin yaşını sildi. Mən: - Cavad öz doğma anası haqqında nə deyirdi? - Bu barədə qəti danışmazdı. Mən də Səbinədən öyrəndim ki, Sahibə xanım onların analığıdır. Çünki bu vaxta kimi bundan şübhə də etmirdim. Polkovnik Muradlı: - Nə zaman bildin? - İki ay olar. - Səbinə iki ay əvvəl anasının başqası olduğunu deyib? - Bəli. Cavada başa salmağa çalışırdı ki, analarına daha kin saxlamasın. Bağışlasın. Cavad isə əsəbiləşib getdi. Səbinə də mənə danışdı. Cavadı yumşaltmağımı xahiş etdi. Mən də bir gün onunla danışmaq istədikdə “Əgər xətrimi az çox da olsa istəyirsənsə bir daha bu sözü açma” dedi. Asif Məmmədzadə: - Səbinə anasını bağışlamışdı? - Dəqiq deyə bilmərəm. Ya bağışlamışdı, ya da bağışlamağa hazırlaşırdı. Daha sualınız yoxsa ..... - Bu foto şəkilə diqqətlə bax. Cavadın tanışları arasında bu şəxsi daha əvvəl görmüşdün? - Dəqiq bilirəm ki, alnı çapıqlı birini görsəydim yadımdan çıxmazdı. Bu şəxsi ilk dəfədir görürəm. Mayor Səfərli: - Bəs yaxşı kimdən şübhələnirsiz? - Düzünü desəm ətrafımızda elə bir tanışımız yox idi ki, Cavaddan inciyə, ya da ona kin saxlaya. Çox yaxşı və düz adam idi. Heç doğma qardaşım ölsəydi bu qədər yanmazdım. Hər kim edibsə göydə Allaha, yerdə sizə tapşırıram. İnşallah tezliklə qanun qarşısında cavab verər. - İndi gedə bilərsiz! - Polovnik-leytenant Məmmədzadə dilləndi. - Əgər lazım olsam mütləq xəbər verin. Əlimdən gələni əsirgəmərəm. Təki qatil tapılsın. Dostumun təmiz qanı yerdə qalmasın. Sağ olun. Polkovnik Muradlı: - Xudahafiz.... Sahibə xanım gəlibsə çağırın gəlsin. Mən ayağa qalxıb dəhlizə çıxdım. Orada Zərifə xanımda oturmuşdu. - Sahibə xanım, buyurun keçin. Sizi gözləyirik. - Çox sağ olun. Mən də xəstəxanaya tələsirdim. Sahibə xanımın tələsdiyi davranışlarından da məlum idi. O içəri keçər keçməz salam verdi və təklif gözləmədən əyləşdi. Murad bəy onu diqqətlə süzdü. Söhbəti uzatmadan əsas məsələyə keçdi. - Sahibə xanım, Səbinə sizinlə necə davranır? - Necə məgər? Əlbəttə ki, normal. Hər kəs necə davranırsa o də elə. Hörmət də edir. Sözümdən də çıxmır. Niyə soruşursuz? - Yaxşı, deyin görək Səbinə harada işləyir? Xəfiyyə Muradlının sualından tutulan Sahibə xanım cəld ayağa qalxdı. - Siz nə danışırsız? Səbinə heç yerdə işləmir. Buna yoldaşım icazə verməz. - Oturun xanım. İstintaq naminə verilən hər bir suallara yanlış cavab vermək olmaz. Bunun müqabilində sizi həbs edə bilərik. Məmmədzadə: - Sizə sual verildi. Cavabınızı deyin. Sahibə xanım bir az qızardı. Lakin anlayırdı ki, başqa çıxış yolu yoxdur. Bildiyini danışmalıdır. Odur ki, yerinə əyləşib ifadəsinə davam etdi: - Səbinə bir bağçada tərbiyəçi işləyir. Uşaqlarla başını qarışdırır. Hər gün saat 5-də evdə olur deyə heç kəs bilməzdi. Əgər ikisindən biri evə vaxtından əvvəl gəlsəydi, mən Səbinənin ya yatdığını, ya da rəfiqəsigildə olduğunu deyərdim. Səbinə son aylar məndən yaman uzaqlaşıb. Nə gizlədim cavab da qaytarır. Sözümə heç qulaq asmırdı. Hər fürsəti olanda ögey anası olduğumu xatırladardı. Düşünmüşdüm ki, işlədiyini gizlətməklə ona köməklik etsəm, bəlkə, əvvəlki Səbinə olar. Amma görünür yanılmışam..... Polkovnik Muradlı ciddi nəzərlərlə Sahibə xanımın gözlərinə baxıb: - Həmin gün səhər saat 7 də qışqıran Səbinə idi? - Hə! Hər ikisi evdən çıxan kimi Səbinə də hazırlaşdı. Dedi bağçada yoxlanış olacaq, tez getməlidir. Onlardan 4 dəqiqədən sonra o da evdən çıxdı. Blokdan çıxar çıxmaz atasının kiminsə tərəfindən bıçaqlandığını görüb qışqırmışdı. - Qatil Səbinəni gördü? - Bilmirəm. Amma o qaça-qaça evə girdi. Dəli kimi ağlayırdı. Sakitləşdirməyə, nə isə soruşmağa çalışdım. Amma o fəryad qoparırdı. Bir neçə dəqiqə sonra dedi ki, yoldaşımı da Cavadı da öldürdülər. Bu sözləri demək Sahibə xanıma heç də asan olmadı. Gözlərindən axan yaş dayanmırdı. Muradlı onu azad buraxmağımızı istədi. |