Əziz oxucular! Bu mənim ilk kitabımdır. Yazmağa 2007-ci ildən başlamışam
Yüklə 1,33 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- SON 2007-2010.
Onikinci fəsil
Yayın sərin gecələrindən biri idi. Məmmədzadə qocaman tut ağacının altında əyləşmişdi. Təmiz dağ havasını ciyərlərinə çəkərək tətilin ləzzətini dadırdı. O bura iki həftə əvvəl qəfildən gəlməyi qərarlaşdırmışdı. Nədənsə ailəsi üçün yaman darıxmışdı. Kiçik oğlu Elcanın sabah 10 yaşı olacaqdı. Hər zaman olduğu kimi gün doğar doğmaz yuxudan ayılacaq, soyuducuda ad günü üçün hazırlanmış tortdan bir barmaq krem oğurlayaraq yeyəcək. Bununla kifayətlənmədən yatmış olan hər bir kəsi oyatmağa çalışacaq. Kimsə doğum günü hədiyyəsi verməsə küsəcəyi ilə hədələyəcək. Qızı Selcan isə hər zaman olduğu kimi qardaşını aldadaraq ona hədiyyə almadığını deyəcək. Məmmədzadə ailəsini çox sevirdi. Bəzən işdən yorğun gəlsə də yoldaşının övladlarının mehriban üzünə baxmaq kifayət edər ki, bütün günü yaşadığı əsəb və yorğunluqları unutsun. İki həftə əvvəl də hər zaman olduğu kimi əsəbi və yorğun idi. Ani qərar verərək kəndə ailəsinin yanına gəldi. Hikmətlə Qədirə isə artıq kənddə olanda zəng vurub müəyyən müddət olmayacağını bildirmişdi. Üzərində məşğul olduğu cinayət işini isə bağlamışdı. Qatil hər şeyi etiraf etdi. Səyavuş sərbəst buraxıldı. Qönçə isə atasını itirməsinə baxmayaraq həyatın davam etdiyini anlayırdı. Başa düşürdü ki, atası yalnız onun qəlbində yaşadıqca əbədi olaraq var olacaq. Onu Qönçə var olduqca yaşadacaqdı. Bir tərəfdən də iki həftə əvvəl aldığı sevincli xəbər onu lap göylərə qaldırmışdı. Çünki, Qönçə ana olmaqla yanaşı atasının və anasının ən böyük arzusunu gerçək edəcəkdi. Bundan böyük sevinc ola da bilməzdi. Səyavuş qardaşınındəstəyi ilə bir gecəlik həbsi unudub həytına davam etdi. Qönçə ilə doğulacaq balasını düşünməlkə Vahid bəyin yoxluğunu pərdələməyə çalışdı. Vəfa xanım hər zamankı soyuqluğunu qoruyaraq yenidən “Moda evi”nə döndü. Vahid bəyin bütün mirası Qönçəyə qaldı. Faiq bəy isə cəmiyyətdən uzaq gəzməyə başlamışdı. Özü ilə tək qalanda düşünərdi: “Bütün günah məndədi. Axı mən ölmüş erməni balası ilə evlənəndə bilməliydim ki, ondan törəmə ondan artıq olmayacaq. Kül mənim başıma! Anası xəyanət etdiyi az deyildi, bir də yetimçəsi xəyanət elədi. Zalımlar, nadanlar. Heç səni görməz olaydım Erna! Yerlə yeksan etdin bütün həyatımı. Bircə oğlum vardı yer üzündə. Vətənimdə vətənimin suyu ilə, havası ilə, torpağı ilə böyütdüm, amma nə faydası. Qan ki erməni qanıdı. Qanınız kəsilsin sizin elə, qanınız! Yox olasız yer üzündən necə ki yox iydiz..” Əlbəttə bu sözləri o özünə deyərdi. Onu kimsə eşitməzdi, eşidən də qulaq ardına vurub “başına hava gəlib” deyərək keçərdi. Yeganə oğlunun xəyanəti onu tamamilə əldən salmışdı. Fuadı varislikdən məhrum etmişdi. Sahib olduğu fabrik və tikinti firmasını isə satmışdı. Özü də uzaq rayonlardan birində sahib olduğu villasına köçərək ömrünün son anınadək orada yaşayacağına qərar vermişdi. Eyni ilə atası İsbala müəllim kimi... Fuad isə qətli necə törətdiyini sonradan ifadəsində qeyd etdi. Həmin gecə evində ziyafət verməsinə baxmayaraq tez-tez ürəyinin bulandığını bəhanə edərək məclisdən uzaqlaşırmış. Saat 11-ə 20 dəqiqə işləmiş bir neçə dəqiqəlik evindən uzaqlaşıb. Vahid Zamanın evindən 4 ev sonra yaşamağına baxmayaraq onunla cəmi bir dəfə rastlaşmışdı. Həmin gün atasının Vahid bəylə telefon danışıqlarını eşitmişdi. Bilirdi ki, Vahid bəy həmin evdə təkdir. Əgər ona nəsə olsaydı kimsə xəbər tutmazdı. Bunun üçün əlini cəld tutmalı idi. Evindən kimsənin gözünə görünmədən tələsik çıxaraq Vahid bəyin evinə yaxınlaşdı. Sahibi gözlənilmədən vurmaq üçün gərək hasarı aşardı. Belə də edir. Ətrafın 2 saat əvvəl yağmış yay yağışı ilə palçıq olduğunu unudaraq hasarı aşır. İri addımlarla hansı pəncərənin açıq olduğunu axtarmağa başlayır. Çox keçmədən kürsülü villanın birinci mərtəbəsindəki eyvanın açıq olduğunu görür. Beləcə evə daxil olmağı bacarır. Vahid bəy həmin anlarda televizora baxırmış. Fuad özü ilə gətirdiyi qeydiyyatsız revolveri əlində bərk tutaraq Vahid bəyi öldürməklə hədələyir. Sonra qəfil fikrini dəyişir. Vahid bəydən şəxsi kabinetinə keçərək masa arxasında əyləşməsini tələb edir. O da elə həmin mərtəbədə özünə aid olan kabinetinə keçir. Masa arxasına əyləşərək Fuadın sonrakı göstərişini gözləyir. Bu zaman Fuad intihar “səhnəsi”-ni qurmağı planlaşdırır. Gicgahından vurulan güllə ilə öldürmək istəyir. Vahid bəy: - Çox gözünü döymə. Vurmağa gəlmisənsə vur kişi kimi. - Tələsmə o da olacaq. – bu zaman Fuadın gözü Vahid bəyin qarşısındakı masadakı üç ədəd ağ vərəqə sataşır. – Qələm götür! Dediklərimi yaz! - Nə yazım? – soruşan Vahid bəy masanın birinci çəkməcəsindən çoxdandır ki, istifadə etmədiyi qələmini götürdü. - Yaz ki, “Mən Vahid Zaman sahib olduğum tikinti fabrikini Fuad Faiq oğluna verilməsini vəsiyyət edirəm. Qızıma və yoldaşıma isə sahib olduğum hər bir şeyi vəsiyyət edirəm. İmza: Vahid Zaman.” – ani olaraq susduqdan sonra – İmzanı da çək! - Elə bu? - Bəli. Bu da sonun. - Sən nə əclaf insansan! Fabrik atanın olub. Onunla da halallaşmışam. Bilir ki, qızıma hədiyyə verəcəkdim. - Kəs səsini. Əclaf sənsən ki, gələcəkdə mənim sahib ola biləcəyim fabriki qızcığazına hədiyyə vermək istəyirsən. - Alçaq! Bəs atan? Onun sənin tutduğun işdən xəbəri olarsa nə deyəcək? - Heç nə! Heç nə deməyəcək. Desə də sonradan başa düşəcək. Çünki onsuz da fabrik mənim olacaqdı. Ya 10 il sonra. Ya da indi. Yəni səni öldürəndən sonra. - Vur! Vur deyirəm sənə axmaq! Əlindən heç nə gəlmir. Kişisənsə vur! Bu zaman güllə açıldı. Fuad əlində əsə-əsə tutduğu revolveri ilə Vahid zamanın sol gicgahından vurdu. Sonra heç nə olmamış kimi cibindən yaylıq çıxardaraq silahın üzərindən əl izlərini silməyə başladı. İzlərini tamamilə sildiyindən əmin olandan sonra silahı Vahid bəyin əlinə qoyaraq. Masa üzərindəki ağ vərəqlərdən yazılı olanını götürüb cibinə qoydu. Burada olduğunu kimsə anlamasın deyə elə gəldiyi yolla da geri qayıtdı. Evində verdiyi ziyafət başa çatdıqdan sonra anladı ki, Vahid bəyi çox tez öldürməkdə səhv edib. Gərək ona intihar etdiyi barədə etiraf məktubu yazdırardı. Lakin tezliklə özü özlüyündə hərəkətinə bəraət qazandırdı. Bu isə uzun çəkmədi. Tezliklə həbs olundu. Atasının varisliyindən də, məhrum olundu. Üstəlik övladlarının gələcəyini də ləkələdi. Onları cəmiyyət içindən uzaqlaşdırdı. - Ata! Ata! - Burdayam Elcan. – qəfil fikirdən ayılan Məmmədzadə oğlunu səslədi. - Ata, qorxulu yuxu gördüm. - Nə gördün? - Gördüm ki, maşınlar surətlə üstümə gəlir. Sürücülərin heç birini görə bilmirəm. Mən də dayanmadan qaçıram. Çox yoruluram. – sanki həqiqətən qaçırmış kimi göstərən Elcan atasını qucaqladı. - Yaxşı. Qorxma! Sən axı kişisən. Gedək sən yerinə uzan. – Məmmədzadə sevimli oğlunun başını sığallayıb evə getdi. Bir neçə dəqiqə sonra yenidən həyətə çıxdı. Yayın istisi gecə də olsa öz təsirini göstərirdi. Bunun üçün yuyunmağa getdi. Gecə 2-yə on dəqiqə işləyirdi. Məmmədzadə evə daxil olub yatağına uzandı. Yarım saat keçməmiş cib telefonundan gələn zəngə oyandı. Xəttin digər tərəfində Qədir Eyvazov idi: - Axşamınız xeyir! - Hər vaxtın xeyir! Nəsə olub? - Çox pis xəbərim var. Təəssüflər olsun ki, istirahətinizi yarımçıq qoyacaqsız. - Mən isə Elcanın doğum günündə iştirak edə bilməyəcəyimə təəssüflənirəm. Buyur eşidirəm. - Şəhərdən bir qədər aralıda qəza nəticəsində körpüdən düşmüş taksi alışıb yanıb. İçində sürücüdən başqa sərnişin də olub. Sürücü sağdır. Sərnişin isə yanıb. - Necə? – təəccüblənmiş Məmmədzadə qəfil qışqırdı. Əllərini alnında ovuşdurub yenidən danışmağa başladı. – Qədir, sürücünü içəri sal. Özüm də tezdən yola çıxaram. Görüşənədək. SON 2007-2010. “Hər bir həqiqətdə bir yalan, hər bir yalanda bir həqiqət vardır.” Helbert. Yüklə 1,33 Mb. Dostları ilə paylaş:
|