Əziz oxucular! Bu mənim ilk kitabımdır. Yazmağa 2007-ci ildən başlamışam
partlamışdı. Mən də polis çağırdım. Bunu bildikləri an evi tərk etdilər
Yüklə 1,33 Mb. Pdf görüntüsü
|
partlamışdı. Mən də polis çağırdım. Bunu bildikləri an evi tərk etdilər. --Polis gələndə evdə deyildilər? --Yox. Gəlib dedim ki, polis çağırmışam. Bu saat gəlirlər. Onda oğlu Faiq bəyin qolundan yapışıb darta-darta apardı. Faiq bəy də getdikcə barmağını yellədə-yellədə bir də dedi ki, iki gün vaxt verirəm. Polis zabitləri gələndə şikayətçi olmadıq. Bunu Vahid istəmədi. Ona görə də heç Qönçəyə də demədik. O atasını çox sevirdi. Əgər bilsəydi ki, atasının dodağı azacıq partlayıb, işini gücünü atıb gələcəkdi. Odur ki, Vahid də qərara gəldi ki, dodağı sağalana kimi, Qönçəni görməyə getməsin. --Bəs bağ evinə nə zaman getmişdi? --O hadisədən dərhal sonra səhərə yaxın. Dedi bəzi əşyalarımı hazırla gedib bir neçə gün bağda istirahət edəcəm. O zamana kimi də dodağım sağalar. Biz də Qönçənin suallarını cavablandırmaqdan qurtularıq. Bir ədəd idman çantası hazırladım. O sabah çıxdığıdır ki, hələ də qayıtmayıb. --Demək sonuncu dəfə yoldaşınızı bağ evinə yola salarkən görmüsüz?! --Bəli. Avqustun 2 sində səhər tezdən. İdman geyimində getdi. Öz maşını ilə. Orada qaldığı vaxtlarda mənimlə əlaqə saxlayırdı. --Bəs siz niyə getmədiz? --Mənim “Moda evi”ndə bəzi təxirə salınmaz işlərim var idi. Ona görə yalnız telefonla əlaqə saxlayırdıq. Sonuncu dəfə avqustun 4-ü danışdıq. Dedim səhər gəlmək istəyirəm. Dedi nə zaman istəsən gələrsən. --Bəs niyə getmədiz? –Hikmət soruşdu. --Tezdən dükana getməli oldum. Çünki işçilərdən biri zəng vurdu ki, Vergi Nazirliyindən bəzi şəxslər gəliblər. Mənimlə görüşmək istəyirlər. Odur ki, bağa getməyi günortadan sonraya qərara almışdım. --Vəfa xanım, Səyavuşla yoldaşınızın münasibəti necə idi? --Ata ilə oğul necə münasibətdə olurlarsa onlar da elə. Mehriban idilər. --Səyavuşu nə vaxtdan tanıyırsınız? --Uşaqlığından. On iki, on üç yaşı olardı. Vahid bazarda rast gəlmişdi ona. Bağda görməli bəzi işlər üçün işə götürdü. Əslində isə Vahid yetimlərə əl tutmağı sevərdi. Bunu onların mənliyinə toxunmadan etmək istəyirdi. --Necə yəni? --Vahid yetim uşaqları guya işə götürürmüş kimi davranırdı. Onlar da həvəslə razılaşırdılar. Əks halda tanımadıqları birindən qəti pul götürməzdilər. Odur ki, Səyavuşa da az iş müqabilində xeyli pul verirdi. Hələ on ildir ki, şəhərin 1 saylı uşaq evinə gizlin yardım edir. Bunu mətbuatdan da, yaxınlarımızdan da Səyavuşdan da, Qönçədən də gizli edirdi. Tək mən bilirdim. --Demək onun qazancının müəyyən hissəsi yetimlər evinə yardıma gedirdi. – Polkovnik-leytenant Vəfa xanımın dediklərini təkrarladı. – Siz Vahid bəyə sonuncu zənginizi nə zaman etmişdiniz? --Avqustun 4-ü axşam idi. Saat haradasa 10-11 arası olardı. Xarici kanaldan bədii filmə baxırdım. Birdən darıxdım. --Bəs sizdən başqa evdə kimsə var idi? --Əlbəttə! İşçilərin ikisi də evdə idi. --Sizin yoldaşınıza zəngini onlar eşitmiş olardılar? --Bilmirəm bunu niyə soruşursuz, amma onu deyə bilərəm ki, işçiləri ikisi də qapı güdüb, söz aparıb gətirməyi xoşlamadığımı yaxşı bilirlər. --Bizə maraqlı odur ki, yəni sizin həmin saatlarda evdən çıxıb çıxmadığınızı təsdiqləyəcək kimsə var ya yox?! --Əgər lazım gələrsə onları da sual-cavab edə bilərsiz. Telefondakı danışığımızı eşidiblərsə də mənim bundan xəbərim yoxdur. --Bəs bədii film bitəndən sonra nə etdiz? --Heç bir şey. Əslinə qalsa filmə axıradək baxmağa səbrim çatmadı. Odur ki, başqa kanalları gəzməyə başladım. Hansısa kanalda xalq mahnısı oxuyurdular. Bir parça da ona qulaq asdım. On dəqiqə sonra yerimə uzanıb yuxuya getdim. --Təxmini yatdığınız vaxt neçə olardı. --Qulaq asın, mən onu öldürə bilməzdim. Əvvəla ona görə ki, onu çox sevmişəm. Tək balamın atasıdır. Hər istəyimi canla başla yerinə yetirib. Qəti ondan narazı olmamışam. Bir də ki, evdə olduğum halda onu necə gedib öldürə bilərdim? Bundan nə qazanacaqdım ki? --Sualımıza cavab verin! – Məmmədzadə ciddi nəzərlərlə baxıb soruşdu. --12-yə 10 dəqiqə işləyirdi ki, yerimə uzandım. Saat yataq otağımda düz gözlərimin önündədir. Ona görə dəqiq deyirəm. --Bizim vəzifəmiz qatili tezliklə tutub həbs etməkdir. Bunun üçün kim olur olsun biz ondan şübhə edirik. İndi isə ifadənizi diqqətlə oxuyub, imzalayın. --Gedə bilərəm? --Əlbəttə! Lakin yaxın zaman ərzində şəhəri tərk etməsəniz yaxşı olar. Lazım ola bilərsiz. --Yaxşı, sağ olun! – deyən Vəfa xanım leytenant Nəsirovun ona doğru uzatdığı ifadəni gözucu nəzərindən keçirib imzalayaraq getdi. Vəfa xanımın otağı tərk etməsindən iki saniyə sonra Polkovnik-leytenant əlini qaldırıb stola çırpdı. --Qatilin izində düşmüşük. --Mən də belə düşünürəm! - Eyvazov başını tərpədərək Hikmətə baxdı. --Asif bəy, icazənizlə fikrimi bildirim! --Buyur! --Əldə etdiyimiz yeni məlumatlara əsaslanaraq onu deyə bilərik ki, cinayət törədilmiş əraziyə yaxın yerdə aşkar olunmuş 46 ölçülü ayaqqabı izi tamamilə Səyavuş bəyin ayaqqabı ölçüləri ilə uyğun gəlir. Bir tərəfdə də Faiq bəyin Vahid bəyə etdiyi hədəni xatırlayaq. Vəfa xanımın dediyinə inanarsaq onda belə çıxır ki, Faiq bəy fabriki geri satması üçün Vahid bəyə iki günlük möhlət verib. Əks halda onu öldürəcəyi ilə hədələyib. Mən belə düşünürəm ki, Səyavuş və Faiq bəy oğlu ilə istintaqa cəlb olunmalıdırlar. --Fikirlərinlə tamamilə razıyam. –Məmmədzadə ayağa qalxıb pəncərə önünə keçdi. Ani sükutdan sonra kiçik masa arxasında əyləşən arıq uzun ağbəniz oğlana baxaraq dedi – Leytenant Nəsirov Səyavuş dəhlizdədirsə çağırın ifadə versin. --Baş üstə! Bir dəqiqədən sonra Nəsirov Səyavuşla otağa daxil oldu. --Keçin əyləşin Səyavuş bəy! – Polkovnik-leytenant yarı kinayəli dedi. --Mənə Səyavuş deyə bilərsiniz. Rəsmiyyətdən xoşum gəlmir. --Olsun Səyavuş. Özün haqqında qısaca məlumat verə bilərsən? --Adım Səyavuş, soyadım Ömərov, ata adı Müşfiqdir. Orta təhsilliyəm. Hal- hazırda yaxın tanışın Fabrikində nəzarətçi işləyirəm. Ailəliyəm. --Bu qədər kifayət edər. İndi isə bizə avqustun 4-ü gecə 10-11 radələrində harada olduğunu de. – Məmmədzadə gözlərini Səyavuşun ağzına zilləyib diqqətlə qulaq asmağa başladı. --Cümə axşamına düşür? – öz sualına özü də cavab verməli oldu - Hə, həmin günü cümə axşamı idi. Mənim gecə növbəm var idi. İşdə olmuşam. --Saat neçədən-neçəyə kimi? --Saat 9 dan 9-a kimi. --Sizdən başqa növbədə duran olub? --Yox. O gecə mən tək idim. --Deməli sənin saat 10-11 arası fabrikdən çıxıb çıxmadığını görən olmayıb? --Mən heç çıxmamışam ki, kimsə də görə. Bütün gecəni narahat olmuşam. Səhərə kimi gah fabrikin başına dolanmışam, gah divanda uzanıb televizora baxmışam, gah da güllərə qulluq etmişəm. --Səyavuş, ayaqqabı ölçün neçədir? --Niyə soruşursunuz? --Ona görə ki, Vahid bəyin bağ evinin hasara yaxın hissəsində palçıq üzərindən ayaqqabı izi tapılıb. Biz əminik ki, bu qatilə məxsusdur. --Demək istəyirsiniz ki, Vahid əmini mən öldürmüşəm? Yəni məndən də şübhə edirsiz? --Sualıma sualla cavab vermə. De görək ayaqqabı ölçün neçədir? --46-dır. Amma mən ona qıymaram. Öldürmək qırağa dursun. Mən heç ona əl də qaldıra bilmərəm. Hörmətim vardı ata kimi. Məni, qardaşımı oxudub, əlimizə sənət verib. Qızını istəmişəm yox deməyib. Siz nə danışırsınız? --Sakitliyə riayət edin! – Eyvazov ciddi şəkildə dedi. --Məgər tapdığınız ayaqqabı izində bilinmir ki, neçə ölçülü ayaqqabıdır? Tutuşdurun da. Mənim ayaq ölçümdən az adamda rast gəlmək olur. Əminəm ki, orda 44-dən yuxarı ölçü olmaz. --Biz bu suala cavab tapmışıq. Orda səninki kimi 46- ölçülü ayaqqabı izi tapılıb. --Necə? Onda bu bir təsadüfdür. Başqa cür ola da bilməz. --Şahidin olsaydı bəlkə də işimiz çətin olardı. Amma sən həmin gecə fabriki tərk edə də bilərdin, Vahid bəyi öldürə də bilərdin. Biz sənin quru sözlərinə inana bilmərik. --Nə edim indi mən? Bir şey ki, indi sözə inam da qalmayıb. Bəs necə inandırım sizi ki, o gecə həmin vaxtda da, ondan sonra da səhərə kimi fabrikdən bayıra bir addım da çıxmamışam. --Sonuncu dəfə Vahid bəyi harada və necə görmüsüz? – Mayor Paşazadə qəfildən soruşdu. --Bir həftəndən də çox olar. Dəqiq gününü xatırlamıram. Dedi ki, günortadan sonra tək məni sahildəki bağ evində gözləyəcək. --Getdin? Niyə tək? --Getdim. Tək getməyimin səbəbi isə onun Qönçənin ad gününə etmək istədiyi sürprizlə bağlı idi. Məsləhətləşmək istiyirdi. --Səninlə? --Hə! Evdə onun kabineti var. Oturduq orda. 2-3 saat danışdıq. Qəti qərara gəlib birlikdə şəhərə qayıtdıq. Evin yaxınlığında maşından düşəndə tapşırdı ki, Qönçəyə heç bir söz deməyim. Mən də demədim. --Sürpriz nə idi? --Həmin gün məndən onun nə arzuladığını soruşdu. Dedim bir ildir maşın istəyir. Pulum kifayət etmir. İki aya ancaq ala biləcəm. O da çek yazıb pulun qalan hissəsini verdi. Həmin günün səhəri gedib pulları bankdan aldım. İstəsəniz bankdan maraqlana bilərsiniz. Onda günü də dəqiqləşər. --Bəs sonra? --Sonra da özünün ona nə hədiyyə edəcəyini düşünməyə başladıq. Mən də dedim ki, heç əziyyət çəkməsin. Maşını sizin aldığınızı deyərəm. O da narazı oldu. Dedi bircə qızım var. Ona da elə hədiyyə etməliyəm ki, nə şiş yansın nə kabab. --Bunu nə mənada deyirdi? --Deyirdi ki, Qönçəyə böyük hədiyyə verəcəyəm. Elə bir hədiyyə ki, ondan qəti etiraz edə bilməyəcək. --Hədiyyəsi nə ola bilərdi? --Vallah yalan niyə deyim. Dedi ki, fabriki onun adına keçirəcək. --Hansı fabriki? – Məmmədzadə stulunu daha da irəliyə çəkib maraqla soruşdu. --Hansı olacaq?! Tikinti materialları istehsal edən fabriki deyirəm. --Bunu birdən birə niyə edəcəkdi axı? – Eyvazov təəccüb dolu baxışlarla soruşdu. --Bilmirəm... Bəzən insan öləcəyini hiss edir. Deyirəm bəlkə onun da ürəyinə nə isə damıb? --Ürəyinə nə dama bilərdi? Yağış, qar, yoxsa dolu? – kinayəli halda əllərini havada yellədərək danışan Polkovnik-leytenant ayağa qalxdı. – İndi məlum oldu. --Nə?- Səyavuş təəccüblə soruşdu. --Nə olacaq? Əlbəttə ki, sənin qayınatanı nəyin üstündə öldürdüyün məlum oldu. Ə-ə-ə ..Sən bizi ələ salırsan? Səni elə hala qoyaram ki, dəymişin dura-dura kalın tökülər. --Mən nə dedim axı? – bir daha təəccüblənmiş Səyavuş soruşdu. --Kişisənsə düzünü de də. Kişi kimi de ki, mən öldürmüşəm. Biz də bilək də işimizi. --Mən niyə yalandan boynuma götürməliyəm ki? --Bizi ələ salmısan hə? Sən öl səni - əsəbi halda iki əli ilə Səyavuşun yaxasından yapışıb yuxarı dartaraq - Öz çörək verəninə etdiklərin az deyil, hələ üstəlik bizi də axmaq yerinə qoymusan?! --Özünüzü ələ alın. – bir əli ilə Məmmədzadənin qolundan tutub, digər əli ilə Səyavuşun yaxasını boşaltmağa çalışan Eyvazov dilləndi. --Mən heç vaxt yalan danışmaram. Kişi kimi sözümü dedim. Onu mən öldürməmişəm. Mənə böhtan atmayın. --Onda de görək həmin gecə harada olmusan? --Dedim də fabrikdə. --Gördün? Sənin gecə saat 10-11 arası orda olduğuna subutun yoxdur. Şahidin yoxdur. Qətl yerində ayaqqabının izi tapılıb bundan artıq nə istəyirsən? Üstəlik də yoldaşının fabrik sahibi olmağı. - Mayor Eyvazov yenidən stulda əyləşdi. --Vallah da, billah da mənim günahım yoxdur. Öldürməmişəm onu. Necə qıyardım axı? – Səyavuş boğuq səslə dilləndi. --Bunu dəqiqləşdirmək üçün ayaqqabınızı bizə verməlisiniz - Mayor Paşazadə təmkinlə dedi. --Necə yəni? --Yəni ki, ayaqqabınızı verəcəyik ekspertizaya. Onlar da tapılmış ayaq izləri ilə sizin ayaqqabınızın alt hissəsinin bir-birinə uyğun olub olmadığını müəyyən edəcəklər. Əyər uyğun gələrsə bu o demək olur ki, siz Vahid Zamanı qətlə yetirmisiz. --Onda alın bu da ayaqqabılarım. –Səyavuş tələsik ayaqqabılarını çıxarıb Hikmətə ötürdü. – Göndərin ekspertizaya. Mən müqəssir deyiləm. --Bu gecəni burda qalmalı olacaqsan. Zəng et evə nigaran qalmasınlar. – Paşazadə ayaqqabıları iri torbaya salıb, barmağı ilə masanın üzərindəki şəhər telefonunu göstərdi. --Yaxşı...- Səyavuş telefonun dəstəyini qaldırıb öz ev nömrəsini yığdı. –Alo? Alo? Salam Qönçə. Mən bu gecə burda qalacam. Sən nigaran qalma. Səhər hər şey aydınlaşsın gələcəm. Qapını kimsəyə açma. Vəfa xala da bizdə qalsa yaxşı olar. Dedim axı, nigaran qalma. Hər şey yolundadır. Birlikdə qatili tapacıq. Sağ ol. –Dəstəyi yerinə asıb üzünü Məmmədzadəyə tutdu - Sizi qınamıram. Vəzifənizi yerinə yetirirsiniz. Bəlkə mən də sizin yerinizdə olsaydım eyni hərəkət edərdim. Bircə onu bilin ki, mən Vahid əmini öldürməmişəm. Öldürə də bilməzdim. Siz burada məni qatil hesab edirsiniz. Əsil qatil isə rahat yatağında şirin yuxusunu görür. --Aparın içəri. –Məmmədzadə arxaya çevrilmədən əmrini verdi. Bir dəqiqə ərzində Leytenant Nəsirov Səyavuşu kameraya apardı. Artıq hava qaralmışdı. Hikmət Qədirin əsnədiyini görüb, gülümsədi. --Deyəsən çox yorulmusan? --Hə! – üzünü Məmmədzadəyə tutub – Siz nə düşünürsünüz? --Heç nə! Heç nə düşünə bilmirəm. Səyavuşa inansaq belə çıxır ki, bu qətli başqası törədib. Özü də elə qətiyyətlə ayaqqabılarını verdi ki, az qalıram inanım. Əyər səhər ekspertlər təyin etsələr ki, Səyavuşun ayaqqabısı qatilin ayaqqabısına uyğun gəlmir, işimiz daha da uzanır. --Səyavuş o qədər ağıllı birinə bənzəmir. – Paşazadə dilləndi. – Mən belə düşünürəm ki, qatil hər kimdirsə çox bic adamdır. Biz ağ vərəqləri, yerdə tapılmış torpaq parçasını unutmuşuq. --Yox unutmamışıq. Onların ekspertiza cavablarını səhər təhvil verərəm. – Eyvazov qarşısındakı qələmi barmaqları arasında fırladaraq dedi. – Tezdən Səyavuşun işlədiyi fabrikə gedib müqaisə üçün torpaq parçası götürərəm ki, ekspertlər hadisə yerində tapılmış torpaqla tutuşdursunlar. --Yaxşı gedin dincəlin. Səhər burada görüşərik. –Məmmədzadə yorğun sələ dedi. --Oldu Asif bəy. Sabahadək! – Mayor Eyvazov və Mayor Paşazadə kabinetdən çıxdılar. Yüklə 1,33 Mb. Dostları ilə paylaş:
|