Amid Əlioğlu
Yüklə 1,73 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net Amid Əlioğlu 2016 ürəkaçan deyildi. Cavidan həyətin ortasındakı həmin masanın yanında donub qalmışdı. Yerdə isə toyuqlardan birinin bədənsiz başı. Cavidana yaxınlaşanda sarsıldım. Başımdan ayağımın altına qədər keçən üşütmə cismimi dondurmuşdu. Dəhşətli mənzərə ilə üz-üzə idik: “Kəkilli”nin başı kəsilib yerə atılmışdı. Görünür, yazığın başı bədənindən yeni üzülmüşdü. Çünki göz qapaqları yarıya qədər yavaş- yavaş açılıb-qapanırdı. Cavidan isə elə yerindəcə donub qalmışdı. Gözündən süzülən yaş “Kəkilli”nin açılıb-qapanmaqda olan gözlərinin üstünə tökülürdü. Sanki bir yerdə ağlayırdılar... Bədənsiz başı dimdiyindən tutub əlinə götürəndə, mən özümü saxlaya bilməyib ağladım. Dama hinin yanından çıxmaq mümkün olduğu halda dostumun hərəkət istiqamətindən anladım ki, qonşunun bağı tərəfdən çıxacaq. Yəqin istəmirdi ki, onu digər toyuqlar görsün. Sevda xala Cavidanın qarşısını kəsib gülümsəyərək dilləndi: - Dəli olmusan? Niyə ağlayırsan? Ən qəşənglərini sabah gətirib doldurarıq dama sənin üçün. www.kitabxana.net Amid Əlioğlu 2016 Day, arvad dedi xəsislik eləmə, mən də ən yaxşısını verdim. Qoy bacının uşağı olsun, inş... Cavidan, danışa-danışa onun gözünün yaşını silmək istəyən anasının əlini itələyərək, çölə çıxdı. Sevda xala məndən onu sakitləşdirməyimi istəyəndə, məsələyə ötəri yanaşması diqqətimdən yayınmadı. Mən onun yanına çıxanda Cavidan damın kənarından ayaqlarını aşağı sallamışdı. Gözlərini xurma ağacına bağlanmış qanlı bezə zilləyib ağlayırdı. Xəfif külək isə bezi sağa-sola yellətdikcə, “Kəkilli”nin qanı ətrafa çilənirdi. Bir müddət dostumu küçədə görmədim. Hərdən oğlundan qonşulara ağız dolusu danışan anadan Cavidanı soruşanda “Belə də, ay bala. Bərk inciyib məndən, deyəsən!” – söyləyərək gülümsəyirdi. Ancaq mən, özümdən asılı olmayaraq əsəbiləşirdim. Necə ola bilərdi ki, o yaşda özünə müəyyən dəyərlər formalaşdırmış uşağın dünyagörüşünə hörmət olunmasın? Axı uşağın da öz dünyası var. Onun da qəlbi, duyğusu, düşüncəsi, qüruru var. Övlad böyütmək ona bahalı geyimlər, oyuncaqlar, velosiped, kompyüterlər, avtomobil almaq deyil. Övlad böyütmək qonşuna, qohumuna şöhrət nümayiş www.kitabxana.net Amid Əlioğlu 2016 etdirmək də deyil. Övlad böyütmək övladı olmayana balasından danışmaq heç deyil... Cavidanı sonuncu dəfə bir toyda gördüm. Dayısı oğlunun toyu idi. Düzü, həmin toya dəvət olunmağımızı xatırlamıram, amma yaxşı yadımdadır ki, nəyə görəsə mən də o məclisdə iştirak edirdim. Dayısıgilin evi şəhərin şimal tərəfində, əhalinin və nəqliyyatın ən gur yerində idi. Cavidangilin də evinə uzaq deyildi. Əvvəllər bir neçə dəfə onu anası ilə dayısıgilə piyada getdiyinin şahidi olmuşdum. Qonaqların çoxluğu ilə əlaqədar toy çadırı həyətdə yox, küçədə - dördyola yaxın yerdə qurulmuşdu. Axşam düşdüyündən yolda demək olar ki, avtomobil görünmürdü. Buna baxmayaraq, valideynlər tez-tez övladlarına ehtiyatlı olmağı, dördyola tərəf qaçmamağı tapşırırdılar. Gözüm hər yerdə onu axtarırdı. Toyxanaya baxmağa dəyməzdi. Dəqiq bilirdim ki, ora girən deyil. Bir çox yerə göz gəzdirdikdən sonra təsadüfən gözüm toyxanadan təlaş içində çıxan bir oğlan uşağına sataşdı. Bu, o idi - partlamağa hazır olan bombaya bənzəyən dostum! Məni görən kimi ağlamağa və dördyola tərəf getməyə başladı. Qabağını kəsdim: www.kitabxana.net Amid Əlioğlu 2016 - Nə olub, Cavidan?! - Görmürsən? Oğraşlar məni yenə yerimdən durğuzdular. - Ağlama, sakitləş! Hə, nə olsun ki? Ərk eliyiblər də... - Nə ərk e?! Mən girmirdim içəri. Anam məcbur elədi. Dedi ki, yer var. “Hamı ordadır, gəl sən də otur. Heç kimi də qaldırmırlar”. Mən də girdim, oturdum. Bir azdan sonra yanında mənim boyda uşaq olan bir kişi gəldi. Dayımoğlu da məni durğuzub, yerimdə o uşağı otuzdurdu. Pərt olmuşdu. Hönkürtü ilə ağlayırdı. Gözlərindən süzülən yaş üzündə cığır açaraq çənəsinin altında birləşirdi. - Mən gedirəm. Anam soruşsa, deyərsən ki, getdi evə. Buraxa bilməzdim onu. Artıq ətrafa qaranlıq çökmüşdü, həm də ki, onu belə əsəbi halda buraxmaq risk idi. Hər şey o yana, dostumu yoldan şütüyən maşınlardan biri vursaydı, mən özümü necə bağışlayardım?! - Hara gedirsən, ay Cavidan? Gəl burdakı uşaqlarla söhbət edək, oynayaq. www.kitabxana.net Amid Əlioğlu 2016 - Yox... mən... gedirəm.... Hıçqırığı imkan vermirdi ki, sözlərini tam desin. Bir əli ilə gözünün yaşını silə-silə addım-addım arxaya gedirdi. Birdən Sevda xalanın səsini eşitdim. Səs gələn tərəfə çevriləndə onun Cavidanı səsləyə- səsləyə adamların arasında axtardığını gördüm. Sevda xalaya səslənmək istəyirdim ki, anidən avtomobil əyləcinin türkürpədici səsi ətrafa yayıldı. Həmin an mənim üçün həyat dayandı. Ətrafdakılar sanki donub qalmışdılar. Hər kəsin ağlına bircə şey gəlmişdi: hansısa uşağı maşın vurdu. Ancaq hansı uşağı? Bir neçə saniyədən sonra hay-həşir düşdü. Adamlar maşına sarı qaçırdı. Avtomobilin ön hissəsi ciddi şəkildə zədələnmişdi. Sağ fənərinin şüşəsi qırılmış, qabaq şüşəsinə isə hörümçək toruna bənzər çatlar düşmüşdü. Vurulanın Cavidan olduğunu isə tək mən bilirdim. Amma ətrafda nə Cavidan var idi, nə də ki, qan izi. Ürəyim, az qala ağzımdan çıxırdı. Hər yerimi əsir alan ağrı hərəkətimə imkan vermirdi. Ətrafı müşahidə etməklə kifayətlənirdim, orada nizamla hərəkət edən heç kim yox idi. Yaranmış vəziyyət, savaş filmlərində gördüyümüz kimi, bomba atılandan Yüklə 1,73 Mb. Dostları ilə paylaş:
|