Amid Əlioğlu
Yüklə 1,73 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net Amid Əlioğlu 2016 “Cəmiyyət Məcəlləsi”nin birinci maddəsi ilə ömürlük azadlıqdan məhrum edilmişəm. Neçə yaşım var, nə müddətdir buradayam, belə şəraitdə daha nə qədər ola biləcəm, heç özüm də bilmirəm. İnanmayacaqsız, amma bu məhbəs harada yerləşir, neçə “otaq”lıdır, məndən başqa kimlər var, hansı dildə danışırlar, haralıdırlar, ümumiyyətlə, buraya necə və kim tərəfindən gətirilmişəm, onu da bilmirəm. Dörd tərəfi nəm divarla əhatə olunmuş qaranlıq bir yerdəyəm. Hərarət həmişə eyni olur deyə, fəsilləri də ayırd etmək mümkün deyil. Buradakı yeganə işıq tavana bitişik kiçik nəfəslikdən içəri düşən - günəş şüasına oxşar işığın əksidir. Günəş şüasına oxşar dedim, çünki mən burada olandan bu yana həmin nəfəslikdən o işıq elə eyni bucaq altında düşür. Ara-sıra açılan qapıdan təpədən-dırnağa qədər qara geyinmiş iki nəfər daxil olur. Hər ikisi qollarımdan yapışıb, bir kəlmə belə danışmadan məni qaranlıq dəhlizlə zülmət yerə aparırlar. Elə həmin an səssizliyin dibinə çökmüş sədalar yüksəlməyə başlayır. Sağ və sol kameralardan eşidilən başa düşmədiyim sözləri, qışqırıqları və www.kitabxana.net Amid Əlioğlu 2016 atılan müxtəlif əşyaları anlamaqda çətinlik çəkirəm. Apardıqları yer haradırsa, ucsuz-bucaqsız məkana bənzəyir. Nə qədər uzaqlaşsam da, əlim-ayağım heç yerə dəymir. Bunu elə ilk dəfə yoxlamışdım. Mərkəzidir, küncüdür, sonudur, yaxud əvvəlidir bilmirəm, amma həmin sonsuzluğun, sadəcə bir yerində yuxarıdan asılmış su borusu, güzgü, üzqırxan maşın və uzunluğu təxminən bir santimetrə bərabər olan şam ilə təchiz edilmiş “guşə” var. O “xidmətlərdən” şam sönənə qədər istifadə etməliyəm. Əvvəllər bu vasitələrdən maksimum yararlanmağa çalışsam da, hazırda çox nadir halda gərəyim olurlar. Çünki nədənsə üzümə tük çıxmır, əl-üzümü də yumağa ehtiyac qalmayıb sanki. Gündə üç dəfə, qeyri-standart vaxtlarda ətəyi yerdəki nəmişlikdən pas atmış dəmir qapının altından bir fincan soyuq çay, içinə azca yağ atılmış qaynar su ilə dolu aliminium kasa və bir də zəhləm getmiş qarabaşağı elə itələyirlər ki, onları dadmaq çox vaxt adama heç qismət olmur. Dəqiq vaxtını bilsəm əgər, qapının yanında gözləyər, onları yerə dağılmadan götürərəm bəlkə də. Hətta bir dəfə bütün günümü orada oturmaqla keçirdim. Amma həmin gün lənətə www.kitabxana.net Amid Əlioğlu 2016 gəlmiş qapının altından soyuq havadan başqa, ümumiyyətlə, heç nə gəlmədi. Qısası, burada ürəyimdən keçəni istədiyim vaxt almaq şansım yoxdur. “Onlar” istədiyi üçün, istədikləri yerdə, istədikləri şəraitdə yaşamaq məcburiyyətindəyəm. Dəyişən bir şey yoxdur əslində. Bura gətirilməmişdən öncə də “həyat”ım belə idi. Odur ki, yeməklə bağlı fikirləşmirəm artıq. Sidiyimin də, nəcisimin də qoxusuna öyrəşmişəm. Baxmayaraq ki, burda heç bir sifarişi veclərinə almırlar, amma bir istəyimi yerə salmadıqları üçün onlara minnətdar oldum, desəm, təəccüblənməyin. Bəli, bəli. Onlara minnətdaram. Çünki hazırda bu sətirləri yazdığım kağızları və qələmi onlar mənə veriblər. Kağızlar yazacaqlarımı əks etdirməyə yetəcək, zənnimcə. Yetməsə belə, tualet kağızı kimi verdikləri qəhvəyi rulon kağızlara yazmağa məcbur olacağam yəqin. Onsuz da onlardan, demək olar ki, istifadə etmirəm. Daha doğrusu, istifadəyə gərək qalmır. Qələmimin də ki, içliyi bitsə əgər, qanımı doldurub yazacam. Nəyin bahasına olursa olsun, mən bu yazını axıra kimi yazacam! Ən azından bunu yazana qədər yaşayacağıma söz verirəm... www.kitabxana.net Amid Əlioğlu 2016 Bir an düşünürəm ki, məni bura salanlar əziyyət verdiklərini sanırlar. “Hamam”ı ülgüc əvəzinə üzqırxan maşın ilə təchiz etməkləri mənə hörmət nümayişi deyil hər halda. Həyatımdan bezib həmin ülgüclə özümə xəsarət yetirə biləcəyimi güman edirlər (Çox “təsirləndim”). Bura salmaqla, əslində, məni xilas etdiklərindən xəbərləri yoxdur bədbəxtlərin. Mən həyatımdan onların əhatəsində olanda bezmişdim. Eyniliklərindən süniliklərinə, tərzlərindən fərzlərinə, şöhrətpərəstliklərindən qeybətpərəstliklərinə, inanclarından “qazanc”larına, oyunlarından doyumlarına, yalanlarından dolanlarına qədər hər şeylərindən bezmişdim. Bezmişdim... Səkkiz dostum vardı - yaxından tanıdığım səkkiz şəxs. Yenə də inanmayacaqsız, amma hazırda özümü çox xoşbəxt hiss edirəm. Ona görə ki, onlar haqqında yazıram. Dəqiq, ona görə ki, bu kağız və qələm var. Məhz ona görə ki, bu dəqiqə heç bir dərdim yoxdur. Tıxaclarda keçirdiyim əsəbim, müdirin ayrı-seçkiliyinə dözmək məcburiyyətim, qonşudan geri qalmamaq üçün dəridən-qabıqdan çıxma çabalarım da yoxdur. Ən əsası, alverçilərin əhatəsində deyiləm artıq. Bəli, alverçilərin! O Yüklə 1,73 Mb. Dostları ilə paylaş:
|