Əl-Əşarinin təlimi vəhydən ibarət ilahiyyat elminə
1
əsaslanan sələfi
metodologiyasının mötəzilələrin təfəkkürə istinad edən kəlamçılıq metodologiyası ilə
qovuşdurulmuş sintezi idi. Bu təlimdə təqlid - ənənəvi Đslam həyat tərzinə və
təfəkkürünə formal
2
mənsubiyyət geniş tətbiq edilirdi. Hərçənd dinə, fiqhə (Đslam
hüququ), hədislərə və s. dair xeyli məlumatların olmasına baxmayaraq, alimlərin və
sadə insanların çox az bir hissəsi biliklərin mənbəyi və onların yayılması üsulları ilə
maraqlanırdılar. Đnsanların əksəriyyəti isə öz şeyxinin və ya imamının təlimini kor-
koranə qəbul edərək, bütün bu məlumatların haradan əldə edilməsi ilə
maraqlanmırdılar.
Đbn Teymiyyə isə pak peyğəmbər ənənəsi uğrunda, Qurandan və Sünnədən
götürdüyü və onun zəmanəsinin insanlarının əvvəllər xəbərləri olmadıqları, dəlillərlə
mübarizə aparırdı. Onun sərbəst müsahibə, müzakirə və təhlil etmək istedadı ənənəvi
mötədil məktəblərə mənsub alimlər arasında ona qarşı çoxlu düşmənlər qazandırdı. Bu
mötədil alimlər onu bidətin bütün çeşidləri üzrə günahlandırırdılar. Onların arasında
orta əsrlərin məşhur müsəlman səyahətçisi Đbn Batuta da vardı ki, o Dəməşqə gəldiyi
zaman Đbn Teymiyyə həbsxanada olmuşdur. Belə bir vəziyyət Đbn Batutanın öz
kitabında “mən şahidəm ki, Đbn Teymiyyə minbərdə ayaq üstə dayanaraq demişdir:
“Mən endiyim kimi, Allah da hər gecə aşağı göyə enir” və o minbərdən bir pillə aşağı
düşdü”
3
. Lakin aşağıda “Vasitiyyə əqidəsi”əsərini oxuduqda biz biləcəyik ki, Đbn
Teymiyyə, Allahın sifətlərini keyfiyyətə varmadan (ərəbcə, bi-lə keyfə) qəbul
etmişdir. O, onun zamanında bütün müsəlman dünyasında geniş yayılmış dində
bidətlə - yeniliklərlə, xüsusilə bir sıra sufi təriqətlərinin hərəkət və inancları ilə:
övliyalara ibadət etməyə və onların qəbirlərini ziyarət etməyə, özünü oda atmağa qarşı
mübarizə aparmışdır. Onun sufilərə etdiyi həmlələri, sufi şeyxlərinin təsiri altına
düşmüş hakimiyyət başçıları ilə problemlərin yaranmasına səbəb oldu.
Đbn Teymiyyənin mübarizəsi təkcə sufilərlə və bidətçi yeniliklərin ardıyca
gedən insanlarla məhdudlaşmırdı. Bundan başqa o, həm də müsəlman dünyasına
təcavüz etmiş və az qala Dəməşqə qədər gəlib çatmış tatar-monqollarla da döyüşürdü.
Suriya camaatı onu Misirə göndərdilər ki, Misirin və Suriyanın sultanı olan sultan
Məmlüki öz qoşunlarını Suriyaya yeritməyə və onları tatar-monqol hücumundan xilas
eməyə inandırsın. O, sultanın qoşunlarını göndərməyə tərəddüd etdiyini görəndə, onu
bu sözlərlə qorxutmağa başladı: “Sən Suriyadan üz döndərsən, biz başqa bir hökmdarı
dəvət edərik ki, onu müharibə günlərində müdafiə etsin və dinclik günlərində isə ona
sahib olsun”. O, Ramazan oruc ayı zamanı baş vermiş Dəməşq yaxınlığındakı Şihab
uğrunda gedən döyüşlərdə iştirak etmiş və Muhəmməd Peyğəmbərin (ona Allahın
salavatı və salamı olsun!) Məkkəni azad etdiyi zaman elədiyi kimi, düşmənə qarşı
vuruşanlara kömək məqsədilə orucluğu təxirə salmaq barədə fitva da vermişdir.
Müsəlmanlar tatar-monqollara qarşı bu döyüşdə qələbə çaldılar və onları Dəməşqdən
və bütün Suriyadan qovdular. Đbn Teymiyyə öz cəsurluğunu, “üləmaların” nümayəndə
heyəti ilə birlikdə müsəlmanların üzərinə qəfil basqınlarına son qoymaları üçün
1
Bu, ərəbcədən rus dilinə tərcümə edənin ifadəsidir. Əslində Allahın Quranına və Onun Peyğəmbərinin
(s.a.s.) Sünnəsinə əsaslanan ilahiyyat elmi nəzərdə tutulur. Tərc. F.S.
2
Tərc. əlavəsi. F.S.
3
Đbn Batuta, “Ruhaya”, c. 1, s. 110.
Qazanda yerləşən tatar-monqol xanı ilə danışıqlara gedərkən göstərdi. “Üləmalardan”
heç biri, Đbn Teymiyyədən başqa, cəsarət edib xana bir söz belə deyə bilmədilər. O isə
dedi: “Siz özünüzü müsəlman elan etmisiniz və sizin müəzzinləriniz, qaziləriniz,
imam və şeyxləriniz vardır. Bəs siz niyə bizim ölkəmizə basqın etdiniz? Hələ sənin
atan və baban, Xulaq, kafir olduqları zaman belə Đslam torpaqlarına basqın etmirdilər,
onlar hətta basqın etməyəcəklərinə söz vermişdilər və buna əməl də etdilər. Sən isə
vədə verdin, amma onu yerinə yetirmədin”
4
.
Đslam düşmənlərinə qarşı bu cihad Đbn Teymiyyənin “üləmalarla” olan
münasibətlərinə kömək göstərmədi. Hakimiyyət, çoxsaylı hüquqi və sosial məsələlər
üzrə cəsarətli və mütərəqqi baxışları (onu sevməyənləri, Đslam hüququnun mötədil
məktəblərinin ardıcıllarını qəzəbləndirirdi) üstündə onu dəfələrlə zindana salırdı və
axırda orada o, vəfat etdi.
Amma, Đbn Teymiyyə “üləmalar” arasında onu hər cür fəlakətə məruz qoyan
və dəfələrlə həbsə atdıran qərəzli tənqidçilərini cəzalandırmaq imkanına malik
olduqda (sultan ən-Nəsir Kələun ona belə bir imkan vermişdi), o, böyük alicənablıq
göstərərək onları bağışladı. Bununla əlaqədar o sultana demişdi: “Əgər sən onları
öldürsən, bir də heç vaxt onlara bənzər “üləma” tapa bilməzsən”. Sultan isə ona belə
demişdi: “Onlar sənə hədsiz dərəcədə ziyan vurmuşlar və səni öldürmək istəyirdilər!”
Đbn Teymiyyə sultana belə cavab vermişdi: “Mənə ziyan vuranlar bağışlanmışdır,
amma kim ki, Allahın və Onun Peyğəmbərinin işinə ziyan vurub, onu Allah
cəzalandıracaq”
5
.
Müsəlman tarixçiləri əz-Zəhəbi, Đbn Kəsir, Đbn əl-Đməd əl-Hənbəli və bir çox
digərləri Đbn Teymiyyəni haqlı saymış və onu Đslamın ən böyük alimlərindən hesab
etmişlər.
Đbn Teymiyyənin elmi nailiyyətləri
Đbn Teymiyyə zamanında müsəlmanların vəziyyəti ağır idi və onların məhz bu
vəziyyətini o, yaxşılaşdırmaq istəyirdi. O olduqca yüksək fəallıqla öz dinini – Đslamı
müdafiə edirdi. Demək olar ki, özünün bütün əsərlərində o, Đslama sızdırılmış dinə
yad olan ideyaları ya tənqid, ya da təkzib etmiş və yaxud, onun rəyinə görə, müsəlman
ümmətinin diqqətini cəlb etmək lazım gəldiyi üçün bəzi nəzər nöqtələri müdafiə
etmişdir.
Đbn Teymiyyənin Đslamın müdafiəsində fəal rolunun ən parlaq nümunəsi,
onun, tatar-monqolların müsəlman torpaqlarına basqını zamanı göstərdiyi
fəaliyyətidir. Đslam tarixi üçün ən böhranlı dövr olan həmin vaxtlarda, o, ideoloji və
vətənpərvərlik ruhunun mənbəyi olmuşdu. O, Cihadın – din uğrunda mübarizənin
zəruri olduğundan danışır və izah edirdi ki, bu - ən birinci dərəcəli mühüm vəzifədir.
Özünün bəlağətli nitq qabiliyyətindən və fikirlərini yazılı surətdə ifadə etmək
istedadından istifadə edərək, o, var qüvvəsi ilə müsəlmanların əxlaq səviyyəsini
4
Đbn Kəsir, Əl-Bidayə vən-Nihayə, c. 7, h. 14, səh. 91-92.
5
Đbn Kəsir, Əl-Bidayə vən-Nihayə, c. 7, h. 14, səh. 56.