The Archeology of Azerbaijan a brief Discourse
Yüklə 1,54 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 91 - Yaxşı ki, adını dəyişib, Bəşər qoydum, Qorçatan kimi saxlasaydım, çoxdan ölüb getmişdi. İndi bir az rahatdır. Hərdən mahnı da oxuyur... - Mahnı oxuyur? - Hə, oxuyur, bülbül kimi ötür, amma heç nə başa düşmürəm... Azıxantropun hekayəti burda bitmişdi və mən ürəyimdə sevinirdim, sevinirdim ki, indi üzüağ, alnıaçıq millətin qabağına çıxa bilərəm. Silsilə məqalələr, demək olar ki, hazır idi, onu ictimaiyyətə çatdırmağa tələsmək lazımdı. İmranbəy demiş, sonradan gec olardı. Öncə adamları bu sensasion açıqlamalara hazırlamaq gərək idi. Hər şeyi bir dəfəyə açıq demək olmazdı. Təxminən «Azərsell»in reklamları kimi: Məsələn, «Ruhunuz bizimlə birgə qayıdır», «O, artıq sizin yanınızdadır» və s. Sonrası isə daha asanıydı, sovet dövrünün məqalə başlıqlarına bənzər: «Azıxantropun iziylə...», «Bizim ulu babamız...», «Qürur duymağa haqqımız var»... Nə isə, uzundərə adlar o qədəriydi ki... İmranbəy, sanki, ürəyimdən keçənləri duydu və qürurla dedi: - Bu, bizim babamızın nağılıdır, onu gələcək nəsillərə ötürmək lazımdır! Mütləq lazımdır! Absalyutli!!! - Absalyutli! - deyə təkrar elədim, amma sualımdan da qalmadım. - Bəs niyə Azıx? Mağarının adını deyirəm. - Çünki mağaranı Qorçatan Aza bağışlamışdı. «Ix» qədim adamların dilində saray deməkdir, yəni Azın sarayı. Azıx! «Azər» sözü də ordandır, Ər tayfasından olan Az. Azərlər. Az xilas olanda Nuh peyğəmbərə özü belə deyib... Mən dinmədim. Niyə də dinəydim ki. Eləcə fikirləşdim. Doğrudan da qürur duymağa dəyərdi. Gör, bizim kökümüz hardan gəlir e!? İndi, görüm, bizim qabağımıza kim çıxacaq! Hansı özündən deyən millət! Öz fikirlərimdən özüm də qorxdum. Gözüm dəyə bilərdi. Tərs kimi, İmranbəygildə duz da yoxuydu ki, başımıza hərləyəm. Birdən gözüm divardan asılmış göz muncuğuna sataşdı. O, əvvəllər burda yox idi. - Bu hardandır belə? - xəbər aldım. İmranbəy bayquşgözlü muncuğa baxdı. - Hə, onu deyirsən? Təzəlikcə almışam, daha doğrusu tapmışam. Allah özü yetirib. Özü hələ görmüyüb. Yuxudan duran kimi boynundan asacam. - Səsini yavaşıtdı, - qorxuram, göz dəyə... www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 92 - Mənnən çox yaşıyassan, - dedim, - indicə mənim də ağlımdan keçdi. - Doğrudan!? İşə bax e! İkimiz də susduq və ürəyimiizdə bu mistikaya heyrətləndik. Bir az keçəndən sonra: - İndi ona baxa bilərəm? - deyə soruşdum. - Sabah, sabah mütləq sənə göstərərəm. Əvvəlcə özündən soruşmalıyam. O qorxa bilər. Biz onu qorumalıyıq. O, bizə Vətən və Qarabağ naminə lazımdır! - Vətən və Qarabağ naminə! - deyə yumruğumu göyə qaldırdım. İmranbəy: - Türk dünyamızın xətrinə! Mən: - O taylı, bu taylı Azərbaycanın xətrinə! Bu şüarları ürəkdən söyləyirdim. Keçmişdə xalq cəbhəsinin üzvü olmağım karıma gəlirdi. İmranbəy mənim bu hayqırtılarımdan əməlli-başlı qorxdu, susmaq işarəsi verdi və bir anlıq sükutdan sonra: - İndi isə get! - deyə əmr elədi. İndi o, komandirə, mənsə vətənə sədaqətli əsgərə bənzəyirdim. - Sabaha qədər, - dedim və hipnoz halda bayıra çıxdım. Külək üzümə vurub məni ayıltdı, dostcasına vurulmuş şapalaq kimi... Ax, Bakı küləyi! Kəsmək bilmir ki!.. * * * Bazar günü olduğundan uşaqlar dərsə getməmişdi. Onların suallarına cavab verməyə hövsələm çatmırdı. Suallar yorucu və bezdiriciydi. Onları daha çox Avroviziyada kimin yer tutacağı maraqlandırırdı, ara-sıra maaşımın azlığının səbəbləri barədə soruşurdular, gələcəkdə dolanışığımızın yaxşı, yoxsa pis olacağı barədə suallar verirdilər, hərdən yolların bərbad vəziyyətdə olmasından, tikinti və www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 93 dağıntılardan şikayətlənirdilər. Bütün bunlar mənim vecimə deyildi. Mən başqa şeylər haqqında fikirləşirdim. Onlar hardan biləydilər ki, mən indi dünyanın ən son kəşfini çözməklə məşğulam. Yazıq körpələr! İmranbəyin yanına tələsdim, sevinirdim ki, böyük bir işi yekunlaşdırmaq üzrəyəm və mənim qeydlərim ölkədə böyük bir sensasiya yaradacaq. Heç nədən qorxum- hürküm yox idi. Sevincim İmranbəyin qapısının ağzında qırıldı, qapı bağlıydı. Nə qədər döydümsə, açan olmadı, qulağımı qapıya söykəyib dinşədim, içəridə lal sükut hökm sürürdü, səssizlik at oynadırdı. «Bu hara gedə bilər?» - deyə pillələrlə yuxarı qalxa-qalxa öz-özümə suallar verməyə başladım, amma fərli nəticə çıxara bilmədim. O, qeyb olmuşdu. Ağlıma dəli bir fikir də gəldi: «Bəlkə, o əvvəldən yoxuymuş? Mən qarabasmalar içində yaşamışam, rəngbərəng yuxu görmüşəm?» Bu, şizofreniya əlamətiydi! Allahım! Yox, hər şey gerçək idi. İmranbəy də, eşitdiklərim də. Mən onları günəşli gün kimi xatırlayıram. Yanıla bilməzdim. Sadəcə, Azıxantrop əhvalatına elə aludə olmuşam ki, darıxıram, bir yerdə qərar tuta bilmirəm... Hövsələli olmaq lazımıydı. Gözləməkdən başqa çarəm yoxuydu. Kimsəsiz tikilinin qarşısında bir az var-gəl edəndən sonra zamanın çoxdan unutduğu daşın üstündə oturdum. Oturmazdan əvvəl dəsmalımı çıxarıb üstünə sərdim ki, şalvarımın dalı toz olmasın. Yaxşı ki, gün çıxmamışdı, adamı yandırmırdı, suçlu adamlar kimi buludların arxasında gizlənmişdi, hərdən qorxaq- qorxaq mənə tərəf boylanırdı. Bəlkə o da nəsə bilir? Kiminsə tapşırığı ilə bizi izliyir?! Bu sarsaq fikirlər hardan məni tapır, görən? Aradan bir müddət keçdi. Mən aralıdan şütüyən maşınların səsinə qulaq asırdım, hansısa bir maşının köhnə neft buruqlarına tərəf burulacağını gözləyirdim. Amma maşın əvəzinə, İmranbəyi gördüm. O, sanki asfaltın ortasından çıxdı və mazut iyi verən torpaq yolla öz yuvasına tərəf qaçmağa başladı. Sevincdən ürəyim uçundu, yerimdən atılıb onu qucaqlamaq istədim. İmranbəy yel kimi gəlirdi, elə bil, məni görmürdü. Dostum heç nə demədən məni itələdi, yana sürüşsəm də, yıxılmadım. O, daşı qaldırıb altında gizlətdiyi açarı çıxardı, bir söz demədən pillələrlə aşağı düşdü, qıfılı açıb, qapını itələdi. Mən ayağa durub matdım-matdım ona baxırdım, heç nə anlamırdım. İmranbəy otağa keçdi, amma məni içəri dəvət eləmədi. Mən otağa girəndə o, kətilin üstündə oturub, əllərilə başını qamarlamışdı. Handan-hana dilləndi, daha doğrusu uşaq kimi hönkürdü: Yüklə 1,54 Mb. Dostları ilə paylaş:
|