T. C. Hitit Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Temel İslam Bilimleri Anabilim Dalı

30 
 
 
b)  ‘Sekine  Tabut’un  içinde  bir  şeydir’  diyenler:  Bu  görüş  hususunda  değişik 
şeyler söylenmiştir:  
 
1) Hz. Musa ve sonra gelen peygamberlere ait kitaplardır. Bu kitaplarda düşman 
korkusunun kaldırılacağı müjdesi vardı.  
 
2) Tabut’un insan yüzüne benzer bir yüzü ve duyulan bir nefesi vardı. 
 
3) Tabut zeberced veya yakuttan yapılmış bir heykeldi. Kedinin ki gibi bir başı 
ve kuyruğu vardı. Kedi gibi ses verdiğinde düşmana doğru hareket eder. Beni İsrail’de 
onunla  birlikte  yürürlerdi.  O  durunca  onlar  da  dururdu.  Böylece  ilahi  yardım  inmiş 
olurdu. 
 
4) Tabut’un içinde ne olduğu bilinmeyen bir şey vardı.
150
 
 
Taberî  sekinenin  manası  hususunda  te’vil  ehlinin  ihtilaf  ettiğini  söylemiş,  bu 
hususta ne kadar görüş varsa hepsini tefsirinde zikretmiştir.  Taberi’nin aktardığı bilgiye 
göre sekine’nin ne olduğu hususunda söylenenler şunlardır: 
 
1) O, insan yüzüne benzer bir yüzü olan uğultulu rüzgârdır. 2) Onun kedi başına 
benzer  başı  ve  iki  kanadı  vardı.  3)  O,  bilakis  ölü  bir  kedi  başıdır.  4)  O,  kendisiyle 
kalplerin yıkandığı cennet altınından yapılmış bir lavabodur. 5) O Allah’tan bir ruhtur. 
6) O, kendisiyle sakin olunan bir takım ayetlerdir. 7)  Rahmettir. 8) Vakardır. 
 
Taberî,  Âta’nın  görüşünü  tercih  eder.  Ona  göre  sekine,  nefislerin  kendisiyle 
teskin  olduğu,  bildiğimiz  ayetlerdir.
151
  Zemahşeri,  sekineyi  sükûnet  ve  emin/müsterih 
olma  hali  diye  açıklamıştır.
152
  Hâsılı  kelam,  İslami  kaynaklardaki  galip  görüşe  göre 
“sekinet”, gönül huzuru, yüksek moral manalarında kullanılan Arapça bir kelime olarak 
düşünülmüştür.
153
  
 
Musa ve Harun ailesinin bıraktıklarından arta kalanların ne olduğuna gelince bu 
hususta da ihtilaf edilmiştir. Kimisi, bunlardan maksadın Tevrat levhalarının parçaları, 
                                                           
150
 Râzî, a.g.e., VI/507-508. 
151
 Taberî, Câmiu’l-Beyân fî Te’vili’l-Kur’an, V/326-329. 
152
 Zemahşerî, a.g.e. s. 142. 
153
 Hayreddin Karaman, Mustafa Çağırıcı, İbrahim Kâfi Dönmez, Sadrettin Gümüş, Kur’an Yolu Türkçe 
Meâl ve Tefsir, Diyanet İşleri Başkanlığı Yay., Ankara, 2006.  I/248.   

---

31 
 
Hz.  Musa’nın  asası,  ayakkabısı,  Hz.  Harun’un  sarığı  ve  İsrailoğulları’na  indirilen 
Selva’dan  bir  miktar  olduğunu  söylerken,
154
  kimisi  de  ilim  ve  Tevrat  olduğunu 
söylemiştir.
155
     
 
Kur’an’daki “Tabut” kelimesinin Kitab-ı Mukaddes’te “Rab’bin/Tanrı’nın Ahit 
Sandığı”  şeklinde  ifade  edildiğini  görüyoruz.
156
  “İbranicede  sandık  ‘tebah’  ve  ‘Aron’ 
olarak  tercüme  edilmiştir.  Her  iki  kelimenin  de  manası  ‘kutlu-sandık’  veya  ‘banka-
sandık’tır.  Ahit  Sandığı  şeklinde  bir  tamlama  olarak  İbranicede  ‘Aron  ha  Berit’  veya 
‘Aron ha Kodeş’ olarak bilinir. Kur’an-ı Kerîm’de ‘Tâbût’ diye geçmektedir.”
157
 
 
Kitab-ı Mukaddes’e göre Ahit Sandığı, akasya ağacından yapılmış olup, boyu iki 
buçuk, eni ve yüksekliği birer buçuk arşındır. İçi ve dışı saf altınla kaplıdır. Çevresine 
altın pervaz yapılmıştır. Dört altın halka ikisi bir yanda ikisi öbür yanda olacak şekilde 
dört ayağına takılmıştır. Akasya ağacından yapılmış altın kaplamalı sırıklar yanlardaki 
halkalara çıkarılmayacak şekilde geçirilmiştir. Sandığa saf altından boyu iki buçuk, eni 
bir  buçuk  arşın  olan  bir  Bağışlanma  Kapağı  yapılmış,  Kapağın  iki  kenarına  dövme 
altından  birer  keruv
158
  eklenmiştir.  Ahit  Sandığı’na  önce  on  emrin  bulunduğu  taş 
levhalar  konmuş,
159
  daha  sonra  Musa’nın  emriyle  sandıktaki  Anlaşma  Levhaları’nın 
önüne  omer  man  (kudret  helvası)  ile  dolu  bir  testi  yerleştirilmiştir.
160
Ahit  Sandığı’nı 
bekleme ve koruma görevi Levililer’e
161
 verilmiştir.
162
 
 
Kitab-ı Mukaddes’in verdiği bilgiye göre Eli
163
 zamanında İsrailliler Filistliler’le 
savaşmak  için  yola  çıkarlar.  Filistliler,  İsraillileri  bozguna  uğratıp  dörtbine  yakın 
askerlerini öldürürler. Ahit Sandığını ellerinden alırlar.
164
 Filistliler Tanrı’nın Sandığını 
Aşdot’ta  bulunan  Dagon  Tapınağı’na  taşıyıp  Dagon  heykelinin  yanına  yerleştirirler. 
                                                           
154
 Vehbe Zuhaylî, Tefsirü’l-Münir, Çev.: Hamdi Arslan, Ahmet Efe, Beşir Eryarsoy, Hz. İbrahim Kutlay, 
Nurettin Yıldız, Bilimevi Bas. Yay. Ltd., İstanbul 2003, c. 1, s. 668. 
155
 Hasan Basri Çantay,  Kur’ân-ı Hakîm ve Meâl-i Kerîm, Ahmed Said Matbaası, İstanbul 1972, c. 1, s. 
69. 
156
 Kitab-ı Mukaddes, I. Samuel, 6/1-21; II. Samuel, 6/2. 
157
 Galip Atasağun, İlâhî Dinlerde (Yahudilik, Hıristiyanlık ve İslâm’da) Dinî Semboller, (Doktora Tezi) 
Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya 1996, s. 31-32. 
158
 Kanatlı ve doğaüstü bir varlığın heykeli. Bkz. Kitab-ı Mukaddes, Sözlük, s. 1361. 
159
 Kitab-ı Mukaddes, Mısır’dan Çıkış, 25/10-16. 
160
 Kitab-ı Mukaddes, Mısır’dan Çıkış, 16/33-35. 
161
 İsrail’in on iki oymağından biri. Bkz. Kitab-ı Mukaddes, Sözlük, s. 1362. 
162
 Kitab-ı Mukaddes, I. Tarihler, 16/4. 
163
 Eli, Samuel’in küçükken gözetiminde kaldığı bir kâhindir. 
164
 Bkz. Kitab-ı Mukaddes, I. Samuel, 4/1-11. 

---