Sona Vəliyeva İŞIĞa gedən yol roman Bakı – 2016
Yüklə 3,5 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Qarabəyov Qarabəy
- Sona Vəliyeva İşığa gedən yol Mətbəənin direktoru: Elman Qasımov Dizayner: Mətanət Əliqızı
759 tutub yanırdı sanki. Əlimərdan bəy Pərisoltanla evləndiyi vaxtdan ilk dəfə idi, Həsən bəyin – bu müdrik insanın da nə zamansa öləcəyi fikrini yaxınına buraxdı, özündən asılı olmayaraq göz yaşlarını saxlaya bilmədi: – Ustadlar ustadı, ustadım, atam, salamat qal! Uşaqları sizə, sizi də Allaha əmanət edirəm. Sağlıqla qalın! – Sağ ol, oğul! Yolun açıq olsun! Gözün qətiyyən arxada qal- masın. Hələ ki sağam, uşaqlardan nigaran olma! Amma gördüyün işlər haqqında xahiş edirəm mənə tez-tez yaz. Martın sonu Əlimərdan bəydən həm Həsən bəyə, həm də Pərisoltan xanıma məktub gəldi. Həsən bəyə gələn məktubda o hal-əhvaldan sonra bir az işlərindən bəhs edir, inşallah, tezliklə geri qayıdacağını yazırdı. Həsən bəy məktubunu oxuyandan sonra qızından: – Hə… Pərilər soltanı, nə yazır Mərdan bəy? – Çox şey yazır, təkсə nə vaxt qayıtmaqdan başqa. – Darıxma, qızım. Əlimərdan iş başındadır, vəzifə sahibidir. O bu günümüzdə millətin qayğılarından yaxasını kənara çəksə, vallah, mən səni yaxşı tanıyıram, ondan boşanarsan. – Demək olar, o, III Rusiya Müsəlmanlarının qurultayından sonra bir neçə gün fasiləni nəzərə almasaq, evdə olmayıb. Mən hər şeyi anlayıram, amma uşaqları atasız tərbiyə etmək bir az çətindir. Ələkbər böyük oğlandır, siniflərində hər millətin nümayəndələri oxuyur. Məktəbə hər evdən bir xarakterdə uşaq gəlir. Qorxuram, onsuz uşaqlar başqa təsir altına düşsün. Həsən bəy: – Darıxma, heç zaman unutma ki, Ələkbər bivec uşaq ola bilməz. O, Əlimərdanın, sənin oğlundur. Midhətin cılğın vaxtlarını unutmusan? Elə hey deyirdi ki, bu Zərdabda nə görmüsünüz, köçək Bakıya. İndi tətilə gələndə dizimizin dibindən uzağa getmir. Həsən bəy Əlimərdan Bakıda olmayanda Pərisoltana maddi və mənəvi kömək etməyə çalışırdı. Amma səhhətində yaranan nara hatlıq son zamanlar buna imkan vermirdi. Onun sağlamlıq problemi getdikcə ciddiləşməkdə idi. Hənifə xanım hər zaman nəsə olacağından qorxurmuş kimi, saatlarla onun yanından uzağa getmir, söhbətə tutaraq darıxmağa qoymurdu.
760 Bu gün günorta Əli bəy Hüseynzadə Həsən bəyə baş çəkməyə gəlmişdi. Çox səmimi görüşdülər. Həsən bəy onun gəlişinə həmişə sevinirdi, çünki yaxşı həmsöhbət idi Əli bəy. Bu gün də iki saata yaxın şirin-şirin söhbət apardılar. Həsən bəy son vaxtlar Əli bəyin qəzetlərdə dərc olunan məqalələrini həvəslə oxuyur, onun fikirlərini çox bəyənirdi. Həsən bəy xəstəliyi ilə bağlı son günlərdə ən maraqlı söhbətdən belə tez yorulurdu. Əli bəyin onunla iki saata qədər çox maraqlı söhbət aparması da indi onu yordu. Hiss olunurdu ki, Həsən bəy bu söhbətdən xüsusi həzz alsa da, söhbəti davam etdirməkdə çətinlik çəkir. Əli bəy başını yuxarı qaldırıb Həsən bəyin üzünə baxınca, çox narahat oldu, özündən asılı olmayaraq əvvəlcə bərkdən içini arıtladı, sonrasa qeyri-ixtiyari Hənifə xanımı səslədi. Hənifə xanımı qapıda görüncə Həsən bəy Əli bəydən sakitcə soruşdu:
– Midhət gəlib çıxmadı? Əli bəy təəccübünü gizlədə bilmədi, üzünü Hənifə xanıma tutaraq yavaşcadan: – Tətilə hələ çox var. Həsən bəy qəfil yuxudan ayılıbmış kimi, özünü toparladı, bayaq nə soruşduğunun fərqinə vararaq, bu dəfə üzünü Hənifə xanıma tutaraq bir qədər hirslə: – Yox ey, Əlimərdanı deyirəm də. Əli bəy: – Həsən bəy, Əlimərdanın işi çoxdur. O, hələ gec qayıdar. Biz burdayıq, nə lazımsa, söyləyin. Əli bəy doktor idi və bənizi getdikcə solan, sifəti avazıyan Həsən bəyin fiziki durumundan ciddi narahat olmağa başladı. Tez əlini Həsən bəyə uzadıb onun nəbzini yoxlamaq istədi. Həsən bəy qəti etiraz edirmiş kimi, özünü bir qədər toparlayıb Hənifə xanıma çay gətirməyi tapşırdı. Bir bardaq çay içəndən sonra Həsən bəyin halı xeyli yaxşılaşdı: – Sənin gəlişin kefimi durultdu, ey “Rəsulu-həqq,” – deyərək yarızarafat, yarıgerçək dilləndi. Əli bəy bir az da oturub Həsən bəydən izin aldı və “Kaspi” qəzeti redaksiyasına getdi.
761 * * *
Soyuq noyabr ayının qəribə vahiməsi Hənifə xanımı son günlər tərk etmirdi ki, etmirdi. Həsən bəy yuxuya gedən kimi o, başqa otağa keçərək, Allaha dua edirdi. Hənifə xanım özü-özünü belə anlarda tanıya bilmirdi. Hənifə xanıma həmişə elə gəlirdi, Seyid Yəhya Əfəndinin türbəsində Allaha onun dualarını tez eşidir. Odur ki, Həsən bəylə bağlı dualarının daha tez eşidilməsi üçün o məhz bu ümid yerinə üz tutmalı, dualarını bu məkanda etməlidir. Hənifə xanım həmişəki kimi bu dəfə də sanki nədənsə çəki- nir miştək arxasına baxa-baxa türbəyə daxil oldu. Türbənin kiçik və yarıqaranlıq ziyarətgahına daxil olan kimi bir anlığa dayandı, əlini üzünə apararaq salavat çevirdi. Sonra Seyid Yəhya Bakuvinin qəbrinin ətrafına dolanaraq pıçıltı ilə dua etməyə başladı: “Allahım, mən yenə sənə gəldim, özü də ağır bir dərd ilə,” – söylədi. O daha bundan artıq heç nə deyə bilmədi, hönkürərək: “Təklərin, qəriblərin, külli-kainatın yiyəsi Allahım, Həsənin şəfasını ver və ömrünü bir qədər də uzat. Bizi bir kimsəyə möhtac etmə. Sənə yalvarıram, Həsənimə lütf elə. O sənə və insanlara aşiqliyini gizlicə içində yaşadan, gecə-gündüz şam kimi el üçün əriyən, vətənin, xalqın dərdini çəkən bu saleh bəndənə yaşamaq üçün bir az da möhlət ver. Canı canla dəyişmək olarsa, ömrü ən sevdiyin insana hədiyyə vermək mümkündürsə, mənim canımı al onun yerinə”. Türbənin kiçik pəncərəsindən içəri düşən xəfif işıq Hənifə xanımın göyə açılmış əllərinin içində ağ kəpənək kimi görünürdü... Sonra Hənifə xanım diziüstə çökdüyü qəbrin qarşısından ayağa qalxdı, bir qədər ciddi görkəm alaraq ətrafına baxdı, özündən başqa kimsəni görməyincə, elə bil bir qədər arxayınlaşdı. Şalının ucu ilə göz yaşını sildi, qamətini düzəldərək dedi: “Allahım, bütün dərdlərə çarə qılmaq kəramətinə söykənərək sənə pənah gətirdim, baş verənlərə sonsuz şükürlərimi bildirərək səndən çarə dilədim. İnşallah, diləyimin muradını verərsən”. Hənifə xanım evə dönəndə Həsən bəyin vəziyyəti yenə də keçən üç gündən bəri olduğu kimi qeyri-sabit və qarışıq idi. Bir neçə gün idi, onun nitqi yaxşı başa düşülmürdü, fikrini çətinliklə, 762 anlaşıqsız formada ifadə edirdi. Noyabr ayının 20-dən sözləri çox anlaşıqsız ifadə etdiyi üçün bəzən fikrini qələmlə yazaraq Hənifə xanıma çatdırırdı. Elə tez-tez Midhəti soruşurdu. Səffət və Pərisoltan onun ayaqlarının yanında qısılıb otur muş- dular. Bütün çətinliklərə baxmayaraq, onlar atalarının yatağının yanından heç yerə getmirdilər. Qəribsoltan, Pərisoltanın qızı Sara, Sevər həmişə deyib-gülən, onları güldürən Həsən bəyin xəstə sifətinə baxa-baxa solub-saralırdılar. Həsən bəy həmin gecə səhərə qədər yenə inildədi. Bu gün qızdırması olmasa da, elə bil içindən alışıb-yanırdı. Qəribədir, gündüz çox çətinliklə və anlaşıqsız danışan Həsən bəy yuxuda çox aydın nitqlə elə hey: “Hənifə, bax o işığa, o, mənim çırağımdır, gedirəm onu evimizə gətirəm,” – söyləyirdi. İllərlə onunla yaşayan və çətin məqamlarda onu müşayiət edən yuxunu yenə görürdü. Yenə o, itmiş yolunun başlanğıcını tapa bilmirdi. Qarşısındakı tez-tez ayrılan yolların rəngi də dəyişmişdi elə bil. Yolun getdikcə daralan, əl boyda görünən yerindən keçə bildi bu dəfə. Yenə uzaqdan suyun üstü ilə uzanan yol, közərən şam, bərq vuran ulduzlar, yol göstərən çıraqlar suyun üstündəki ağ buludların içindən göylərə uzanan meyvə ağacları küləyin gücü ilə yırğalanırdı. Qəribədir, bu ağaclar torpaq əvəzinə, buludların üzərində necə bitib? Həsən bəyin sanki yenə 14-15 yaşı varmış kimi çevik hərəkətlə keçilməz su səthini adlamağa çalışır, bu yerdən keçərək həmin qəribə məkana can atır. Buludlu, sulu, dənizli bu məkanın alma ağaclarını yağışla sulayan hündürboy, ağ əbalı adamın kim olması ilə maraqlanırdı: – Ehey, suçu, kimsən sən? Adam gülərək ona əl edir və bir-iki addım da ona yaxınlaşır. Tanıdı onu, bu ki atası Səlim bəydir. – Ata.
– Can ata. Bura nə qəribə bağdır. Kimindir? Almaları narıncı, bənövşəyi, çəhrayı, yaşıl, ağ, hər rəngdə… Sən necə düşmüsən bura? – Bura bizim bağımızdır. Bu qəribə dediyin meyvə ağaclarını da sənin üçün əkmişəm. Bax, o şam, uzaqda közərən yer də evi miz- dir. Bizim hamımızın evi ordadır. Otur dincini al, gedək evimizə… – Mən bilmirdim belə gözəl bağımız, meyvələrimiz, evimiz var.
763 – Bundan sonra bunlar həm də sənindir, gəl, yaxınlaş. Buradakı almaların budağına qəribə quşlar, kəpənəklər qon- muşdu. Bulud geyimli insanlar, qadına bənzəyən yarpaq saçlı ağaclar... Həsən bəy ilk dəfə idi, belə mənzərə görürdü. Əslində, o, evlərinə getmək üçün kəsə yolla gəzə-gəzə gəlib bura çıxmışdı. – Həsən, bax, sənin evin o çıraq yanan göy binadır. Buradakı ən gözəl ev sənindir. Elə adam var ki, burada nə evi var, nə də çırağı. Elə küçədə qalır. Amma sənin gör nə qədər yanan çıraqların, şamların var, evin də ki, hamınınkından geniş. – Doğrudur, ata! Bu bulud pərdələrdən keçim, o biri tərəflərə də baxım, bir azdan qayıdacam. Qoy o qaranlığı da keçim, az qaldı, birlikdə evimizə gedək, gözlə məni. Gözlə, gəlirəm! Bax, o gur yanan işığın yanında gözlə məni, gələcəm. Həsən bəy səhər üzü qan-tər içində yuxudan oyandı. O həm də çox kövrəlmişdi. Yuxudan qalxan kimi dərhal ətrafa boylandı, yataqda bayaqdan oyanaraq bulud kimi dolmuş gözləri ilə onu seyr edən Hənifə xanımı gördü. Bir kəlmə də danışmadan əlini üstündəki örtüyə sürtərək yanındakı qələm və kağızı tapdı, hərf- hərf ora nəsə yazaraq Hənifə xanıma uzatdı: “Hənifə, mən gedirəm. Qovluqda vəsiyyətnamə var, onu oxuyun, yazdığım kimi edin. Mənə ehsan verməyin. Yasa çəkiləcək xərcləri kimsəsiz uşaqların təhsil haqqına ödəyin”. Hənifə xanım bir xeyli vaxt idi, onun səsinə yuxudan oyan- mışdı və yataqda oturaraq xısın-xısın ağlayırdı. Həsən bəy bir daha sevimli xanımının dolmuş gözlərinə heyranlıqla baxaraq qəribə bir tərzdə gülümsündü. Sonra Hənifədən su istədi. Suya ağzını da vurmadan yarısəs, yarıişarə ilə Midhətin nə zaman qayıdacağını soruşdu. Bir-iki dəqiqə sonra Səffəti və Ələkbəri soruşdu. Təkrar bir dəfə də Əlimərdan bəyin nə zaman gələcəyini xəbər aldı. Yatmaq istədiyini, amma yata bilmədiyini, vəziyyətinin heç vaxt bu qədər yaxşı olmadığını birtəhər çatdırdı. Hənifə xanım onun əlini əlinə aldı, gülümsəyərək gözünü yumdu, sanki son dəfə dərindən nəfəs alırmış kimi bütün nəfəsini içinə çəkdi və bir daha geri qaytarmadı həmin nəfəsi. Bu an Hənifə xanımın ətürpədən hönkürtüsü evi başına aldı. Həsən bəy gözlərini artıq əbədi yummuşdu.
764 Qızları, nəvələri Hənifə xanımın səsinə yuxudan oyanaraq onların yatdığı otağa qaçdılar. Hönkürtü hönkürtüyə qarışdı. Bir az sonra əvvəl qonşular, sonra dostlar – Hacı Zeynalabdin, Əli bəy Hüseynzadə, Əhməd bəy Ağayev, Nəcəf bəy Vəzirov və başqaları Həsən bəyin ölüm xəbərini eşidərək gəlmişdilər. Şəhərdə hamı bu müdrik insanın ölümündən danışırdı. “Heyif səndən, Həsən bəy! O, əsl millət atasıydı. Bu adam özü, ailəsi üçün deyil, xalq üçün doğulmuşdu”, “Sağlığında rəhmət qazanan müdriklərdən idi” və s. kimi sözlər həmin gün Bakının bütün ictimai yerlərində tez-tez eşidilirdi. Həsən bəyin vəfat etməsi xəbərini Əlimərdan bəy noyabrın 29-da aldı. Həmin gün III Dövlət Dumasının üzvləri, bütün müsəlman fraksiyası üzvləri, paytaxtın müxtəlif cəmiyyətləri dəstə-dəstə Həsən bəyin dəfn mərasiminə axışırdılar. Bakı ilə yanaşı Peterburqun, Kazanın və başqa Rusiya şəhər- lərinin müsəlman xeyriyyə cəmiyyətləri də Həsən bəyin anım mərasimini keçirdilər. Peterburq məscidinin axundu Lütfi İshaqov Əlimərdan bəyə başsağlığı teleqramı göndərmişdi. Həsən bəy tək Azərbaycanda deyil, bütün müsəlmanların, türkdilli xalqların, elə Rusiyanın mütərəqqi fikirli ziyalılarının ürəyində də əbədiyyətə çevrilməkdə idi. Bakıda Həsən bəyin dəfn olunduğu gün dükançılar özlərinin ətrafdakı bütün dükan-bazarlarını bağlamışdılar. Bütün şəhər kədər və hüzn içində idi. Həsən bəy Bakı əhlinə və bütün millətinə kim olduğunu sanki bu gün – ölümü ilə sübut etmişdi. “El atası” deyə müraciət etdikləri Həsən bəyin yoxluğunun ağrı-acısını və ağır kədərini insanlar sanki bu gün anlamışdılar. Qasım bəy məscidinin həyətindən başlanan mətəm mərasi- mi nə saysız-hesabsız adam gəlmişdi. Bakıda yaşayan bütün mil- lət lərin – rus, yəhudi, gürcü və b. nümayəndələri, müxtəlif dini ic maların rəhbərləri mərhumla vidalaşmağa gəlmişdilər. Duma üzvləri də bir nəfər kimi matəm mərasimində iştirak edirdilər. İnsan axını çoxaldıqca çoxalırdı. Təəccüblə bir-birinə: “İlahi, bu nə izdihamdır belə! Demək ki, Bakıda bu qədər insan yaşayırmış?!” – söyləyirdi hamı.
765 İlk dəfə belə möhtəşəm izdiham qarşısında özünün öhdə- lik lərini və yükünü dərk edən Midhət, birdən-birə böyümüşdü san ki. Sən demə, ataların, anaların dünyasını dəyişdiyi gün, həm də övladların uşaqlığı bitirmiş. Pərisoltan və Qəribsoltan özlərini unudaraq ağlamaqdan əldən düşmüş analarını ovutmağa çalışırdılar. Hənifə xanım nə qədər başını dik tutub Həsən bəyin məclisini təmkinlə idarə etməyə çalışsa da, qəlpə-qəlpə içindən sökülüb dağılırdı. Ən çox ağı söyləyib səslə ağlayansa Həsən bəyin bacısı Şirin xanım idi. Bir azdan matəm nitqini söyləyəcək Əhməd bəy Ağayevin izdihama ünvanladığı qəmli, qəmli olduğu qədər də səfərbəredici ötkəm müraciəti meydanı bürüyən qulaqbatırıcı səsi sakitləşdirdi. Sonra Əhməd bəy çıxışına başladı. Həsən bəyin həyatından, bu həyatın indiki və gələcək nəsillərə örnək olası xüsusiyyətlərindən, onun cəsarətli və gərəkli fəaliyyətindən, “Əkinçi”nin xalq yolunda yaşadığı əzablı günlərdən və Azərbaycan xalqının bugünkü həyatındakı faydalarından danışdı. Çıxış edən digər natiqlər də Həsən bəyin Azərbaycan xalqı və bütövlükdə insanlıq qarşısındakı xidmətlərindən yanğı ilə danışdılar, mərhuma rəhmətlər dilədilər. “Nicat” cəmiyyəti adından cəmiyyətin rəhbəri Məmmədəmin Rəsulzadə danışdı. O qeyd etdi ki, camaatı ayıltmaq, onun dərra- kə sini inkişaf etdirmək üçün nə lazımdır? Maarif, maarif, maarif! Ancaq maariflə, elmlə, biliklə camaat özünün kim olduğunu və nə edə biləcəyini qana bilər. “İştə, bu yolda təziyəsinə yığışdığımız bu mərhum işləyib ömrünü keçirmişdi. İştə bu qoca ədib də haman cəmaətin hər dərdinə dərman olan irfan toxumlarını səpmişdir. Allah rəhmət etsin!” Sonra Qarabəy Qarabəyov, 185 Haşım bəy Vəzirov, 186 Firudin bəy Köçərli, Abdulla Şaiq, Əli bəy Hüseynzadə çıxış etdi. Nitqlər çox təsirli idi. 185
Demokratik Respublikası parlamentinin üzvü 186
müəllim, publisist, tərcüməçi 766 Əli bəy Hüseynzadənin çıxışı xüsusi təsirli idi: “Mərhum Həsən bəyin gördüyü işlər barəsində, millət yolunda çəkdiyi zəh- mət lər xüsusunda məlumat verildi. Mən bunu demək istiyorum, keçmişdə aləmi-islam bir qaranlıq içində qaldığı zaman bu adam əlinə məşəl alıb qaranlığı işıqlandırmağa çalışıyordu, o mə şəl nə idi? Əvvəlinci mətbu kəlam idi. Həsən bəy əvvəlinci şəxsdir ki, Qafqaz, bəlkə, Rusiya, demək olar ki, bütün dünyada müsəlmanlar içində əvvəlinci türk müsəlman qəzetəsi nəşr etmişdir. Biz Qafqaz türklərinin öhdəsində bu adamın artıq haqqı vardır. Çünki bu şəxs bizim üçün dil yaratmışdır. Ədəbiyyata qapı açmışdır. Həsən bəyin belə xidmətləri olmuşdur. Milli mahnılar məcmuəsi belə hazırlamışdır ki, o yol ilə cəmaətimiz arasında ehsasi-milliyəni oyatsın və təbi-şairlə, iğaz etsin. Xülasə, Həsən bəyin xidmətı çoxdur. Bu barədə danışıldı. İndi keçəlim bu zatın gördükləri xidmətlər əvəzində, bizim göstərdiyimiz mükafata. İştə nə görüyoruz? Burada şairi-əzəm Firdovsinin vəfatında edilən hərəkəti müşahidə ediyoruz. O böyük şair, o ədibi-ziqiymət sağlığında çoxlu məşəqqətlər çəkdi, fəlakətlə ruzigar apardı. Axır zamanlar isə onun həmərəsi olan Sultan Mahmud onun qədrini, hörmətini düşündü. Bir karvan cəvahirat cəmləyib ona yadigar və bəxşiş göndərməli oldu. Cəvahirat karvanı Tus şəhərinin məşriq qapısından daxil olanda, Firdovsi əleyhirrəhmənin cənazəsi şəhərin məğrib qapısından çıxıyordu. İştə Həsən bəy də meydani-mühib həyatın məğrib qapısından çıxır. Əcaba, məşriqdən gələn nədir? Bu məşriqdən gələn cəvahirat karvanı deyildir, ziyayi-mədəniyyətdir gəlir. İştə Həsən bəyin qəlbpərvərdəsi olan mədəniyyət ziyası bizim həyatımıza budur daxil oluyor!” Əli bəy çıxışını kifayət qədər kövrək notlarla bitirdi, ətrafdakı insanları əməlli-başlı kövrəltdi. İçəridən – Həsən bəyin əbədiyyətə yola salındığı məscidin qadınlar toplaşan salonundan mərhumun əzizlərinin – yaşlı və gənc qadınların ürək parçalayan ağlaşma səsləri gəlirdi:
767 Mən aşiqəm çəkilə, Çəkil yerə tökülə, Qiyamət o gün olar, İzin bizdən çəkilə. Bu dağlar, ulu dağlar, Çeşməli, sulu dağlar. Burda bir qərib ölüb, Göy kişnər, bulud ağlar. Kimsə Həsən bəyin tabutu üzərində ciyər dağlayıcı ağı söy ləyən bacısı Şirin xanımı sakitləşdirərək məsciddən bayıra çıxarmağa cəhd edirdi. Başqa bir xanımsa etiraz edərək: “Onlara toxunmayın, qoy ürəklərini boşaltsınlar,” – söyləyirdi. Sonra Həsən bəyin nəşi yerdən qaldırıldı, meydandakı insan seliylə birlikdə Bibiheybət qəbiristanlığına doğru hərəkət başladı. Son mənzilə yola salınan Həsən bəyin cənazəsini də, ömrü boyu öz qəlbində ağırlığını daşıdığı, dərdini çəkdiyi insan selini də sanki bir işıq, nur topası müşayiət edirdi. İnsanlar başları üzərində onları müşayiət edən bu işıq topasına heyranlıqla baxırdılar. Həsən bəyin övliya ruhu zühur edərək, işıq şəklində, nura çevrilərək minilliklərə doğru irəliləmişdi və insanların çiynində daşınan cismani cənazədən xeyli irəlidə gedirdi. Cənazə karvanı Bibiheybətə çatdı, insan seli yavaş-yavaş dayandı. Lakin Həsən bəyin ruhundan zühur edən işıq seli, aləmi bürüyən övliya nuru öz əbədiyyət yolunu davam edirdi. Bu işığın son dayanacağı hələ çox-çox uzaqlarda idi. Tükənməyən, bitməyən nur yolu, işıq seli heç vaxt bitməyəcək, sona çatmayacaq kimi millətin önünə düşərək gələcəyə doğru gedirdi. Xalqını, millətini daim müşayiət edəcək bu yolun yol yoldaşının cismini isə indicə Bibiheybətdə torpağa əmanət edəcəkdilər... Sona Vəliyeva İşığa gedən yol Mətbəənin direktoru: Elman Qasımov Dizayner: Mətanət Əliqızı Korrektor: Lətafət Səmədova Elnaz Eyvazlı Çapa imzalanmışdır: 25.05.2016. Formatı 60x90 1/16 Həcmi 48 ç.v. Sifariş № 14. Tiraj 1000 “Zərdabi LTD” MMC Nəşriyyat Poliqrafiya müəssisəsi Tel: (012) 514-73-73, mob: (050; 070) 344 76 01 e-poçtu: zerdabi_em@mail.ru Yüklə 3,5 Mb. Dostları ilə paylaş:
|