Sona Vəliyeva İŞIĞa gedən yol roman Bakı – 2016
Yüklə 3,5 Mb. Pdf görüntüsü
|
6 qılıncdan iti olmasını diləyirəm”. Rəhim bəy nədənsə soykökünün, əsil-nəcabətinin davamını nəvəsi Həsənlə bağlayırdı: – Oğlum, sən Həsəni günü sabah Hacı Məhəmmədin mədrəsəsinə apar, qoy yavaş-yavaş müəyyən dərsləri öyrənməyə başlasın. Əgər vaxtın olmasa, özüm də apara bilərəm. Gün boyu hesablamışam, tək mənə verdiyi sualların sayı yüzü keçib. Molla Hacı Məhəmməd həm savadlı, həm də imanlı adamdır. – Atacan, sən deyirsən apar, aparım, amma inanmıram Həsən orada tab tuta, dərs öyrənə. – Yox, oğlum, sənin işlə bağlı səfərlərin olmasaydı, deyər dim özün onun təhsiliylə evdə məşğul ol, amma indi onu evdə saxlamaq gələcək inkişafdan məhrum etmək deməkdir. – Oldu, ata. Amma ilk dəfə Həsəni mədrəsəyə sən apar. Biz də mollanı, mədrəsəni ona izah edək, yoxsa “molla” sözü eşi dəndə elə bilir, çatan kimi ayaqlarını falaqqaya salacaqlar. Rəhim bəy nəvəsinin verdiyi suallara hər zaman təmkinlə, məhəbbətlə cavab verir, onun gələcəyinə böyük ümid bəsləyirdi. Həsən digər altı yaşlı uşaqlar kimi daha çox anasının və nənəsinin deyil, hər zaman, hətta yatanda da babasının yanında uzanıb keçmişdə baş verən hadisələri dinləməkdən doymazdı. Taxta məhəccərli çardaqlı həyətlər Zərdabda o vaxtlar ancaq bəylərə məxsus idi. Cunadan tikilmiş miçətkənli çardaqlarda evin kişi xeylaqları və yeniyetmə uşaqlar yatardı. Çardaqlar həyətdə olduğundan qadınlar orada yatmağa üstünlük verməz, isti olsa da, otaqlarda gecələyərdilər. İsti yay gecəsinin dözülməz bürküsündə balaca Həsən babasının yanında, məhəccərli çardaqda uzanaraq onun söhbətlərini dinləyə-dinləyə yuxuya gedərdi. Mədrəsəyə gedəcəyini eşidəndə çox məyus oldu: – Bu molla, mədrəsə məsələsi haradan çıxdı? Baba, ay baba, Nəbi əminin oğlu Musanın ayaqlarının altına mədrəsədə çubuqla elə çırpmışdılar, ayağını yerə basa bilmirdi. Mənim də… Həsən cümləsini tamamlamağa macal tapmamış babası onun sözünü kəsdi: – Mən bilirəm, səninlə belə rəftar heç vaxt olmayacaq. Bu 7 hafizə, yaddaşın sahibi də belə şeylər düşünərmi? Yat, səhər tez duracağıq. Oğlunun ilk dəfə mədrəsəyə məhz babası ilə getməsini istəməsi Rəhim bəyə indi aydın oldu. Həsən babasını ata-anasından qat-qat artıq sevir, heç vaxt onun sözündən çıxmırdı. Həm də bu dünyada ən çox inandığı babası idi. Elə içinin səsinə qulaq asıb qərar verəndə də ona elə gəlirdi, nə vaxtsa babası, Səlim bəyin də qəlbinə, yaddaşına bu nəsihəti hopdurub. Göy üzü elə aydın idi, bu gecə həmişəkindən parlaq və iri ulduzlar sanki sirlərini bir-birinə pıçıldayırdı. Balaca Həsənin yuxusu qaçmışdı. Göylərə baxa-baxa fikrində saysız sualların cavabını axtarırdı. Görəsən, göyü dirəksiz saxlayan nədir? Dirəksizdirsə, niyə uçub yerə tökülmür? Yaxşı, bəs atam göyün sonsuz boşluq ol- duğunu deyirsə, bu qədər ulduzlar boşluqdan necə asılı qala bilir? Göylə yerin yeri dəyişilsə, nə baş verər? Bəs buludlar evlərin üstünə tökülməzmi? Göylərin sirrini öyrənmək, görəsən, mümkünmü? Günəş batdığı yerdən yenidən çıxa bilərmi? Həsən istədi babasını oyadıb, bilmədiklərini ondan soruş- sun, amma qıymadı. “Sabah hamısını öyrənərəm”. Lakin o, ürə- yində bir şeyə əmin idi: dünyanın heç bir yerində göy üzü onların kəndindəki kimi parlaq ulduzlarla dolu ola bilməz. Dünyanın heç bir yerində onun babası qədər sevimli, müdrik, zəkalı baba, atası kimi güclü, ağıllı ata ola bilməz! Bu an içini bürüyən bir qorxu qəfil Həsənin bədənini tikan batmış kimi incitdi. Bu qorxu sevdiklərini itirmək, onlarsız qalmağın vahiməsi idi. Nədənsə ona elə gəldi, nə uşaqlar, nə də cavanlar ölə bilərlər. Ölənlər yalnız həyatını kifayət qədər yaşamış ağ saçlı nənələr və ağ saqqallı babalar ola bilər. Ona görə də Həsən həyatda ən çox sevdiyi babasını itirəcəyindən qorxurdu. Babasına tərəf döndü, özündən asılı olmayaraq onun ağappaq saqqalını nəvazişlə tumarlamağa başladı: “Baba, nə olar, ölmə! Axı mən sənsiz neylərəm?!” – düşünərək özündən asılı olma yaraq hıçqırtı ilə ağladı. Rəhim bəy başını qaldırdı, ayın çardağa düşən işığında nəvə- 8 sinin islanmış üzünü görcək hövlnak yerində dikəldi: – Nə olub, dərdin alım, niyə yatmırsan? Mədrəsəyə getmək istəmirsən, getmərik. – Baba, heç vaxt sözündən çıxmaram. Nənəmi, anamı, atamı incitmərəm. Amma sən heç zaman ölmə, mən sənsiz neylərəm? Gecə yarıdan keçmişdi. Rəhim bəy yerində donub qalmışdı. Nəvəsinin axşamdan uyumadığına, balaca ürəyini üzən böyük ağrılara mat-məəttəl qalmışdı. Yaxınlarına, doğmalarına aşıb-daşan ilahi sevginin hərarəti Rəhim bəyin içinə elə bir işıq gətirmişdi, o bu işığın aydınlığında Həsənin böyüklüyünü diqqətlə izləməkdə idi. “Şükür sənə, İlahi, mən balam haqqında düşündüklərimdə yanılmamışam”. Baba nəvəsinin saçını sevgilə sığalladı: – Balam, sən həm mənim, həm də atanın gözünün işığısan. Sən bir şeyi bilməlisən, Yaradan da var, yaranan da. Bir gün yaranan bir gün də öz yaradanına dönməlidir. Biz bu dünyaya göndəriləndə hərəmiz bir tapşırığı yerinə yetirməyə gəlirik. Gedəndə isə həya- tımız, yaşadıqlarımız haqqında çiyinlərimizdəki mələklərin əməl dəftərinə yazdıqlarıyla Tanrı qarşısında imtahan veririk. Hər kəsin elədiyi yaxşılıqların, pisliklərin mükafatı və cəzası üçün ayrıca məhkəmə qurulur. Tanrıya, onun yaratdıqlarına içində böyük sevgi daşıyanlar dünyadan köçəndə də ölmürlər. Yaxınlarının, doğmalarının ən dar günündə düşüncələrinə işıq tuta bilirlər. Ona görə də mənim bu dünyadan köçüb Tanrı hüzuruna getməyim sənə hər an daha yaxın olmağım deməkdir. Bunu özünə dərd eləmə. İndisə yat. Sabah dərsə gedəcəyik. Yuxun şirin olsun! Həsən babasının böyrünə sığınanda həmişə əsrarəngiz yuxular gətirərdi. Bu dəfə də belə oldu. O, yuxusunda gördü ki, həyətlərində şam ağacından düzəldilmiş nərdivanı səmaya söykəyərək göy üzündəki ən parlaq ulduzları dərib nənəsinin tik diyi güllü torbaya yığır. Ulduzlar yığıldıqca torba şişir, ağır la şırdı. Həsən kürəyində getdikcə artan ağırlığın altında müva zi nə tini güclə saxlayırdı. Nərdivanla enmək istərkən özü ilə yer arasındakı məsafə birdən- birə ucsuz-bucaqsız dənizə dönürdü. Demək olar, hər yer: uzaqdan Yüklə 3,5 Mb. Dostları ilə paylaş:
|