45
deyil. Yəni Quran tam müstəqil, analoqu olmayan,
onunla müqayisə olunacaq hər hansı bir kitabdan
üstündür.
Yuxarıda qeyd olunan ehtimallara belə cavab
vermək olar:
Birincisi, bu təfsir və açıqlamaların bəzisi təhriflə
üst‐üstə düşür. Buna misal olaraq, Qütadə və
Suddinin fikirlərini göstərmək olar.
İkincisi, heç bir təfsirçi alim məlum ayənin təhriflə
bağlı olduğunu bildirməsə belə, lazımi yerlərdə sübuta
yetirilmişdir ki, təfsir metodlarından biri ilkin zahiri
(ibtidai) mənaya əsaslanmaqdır. Məlum ayənin ilkin
zahiri (ibtidai) mənası təhrifə aiddir.
Təfsirçı alimlərin açıqlamalarına gəldikdə isə,
bildirməliyik ki, onların bu və ya digər fikirləri öz‐
özlüyündə, məsum sözünə əsaslanmadan heç də
etibarlı hesab oluna bilməz.
Üçüncüsü, məlum ayədə yer alan “batil”
anlayışını
izah edən rəvayətlərdə hər hansı bir inhisar,
məhdudiyyət nəzərə çarpmır. Bu açıqlamalar sadəcə
olaraq bir neçə nümunədir.
46
ON ÜÇÜNCÜ MƏQAM
TƏHRİF MÜDDƏASI QƏBUL OLUNDUĞU TƏQDİRDƏ,
QURANIN İLKİN ZAHİRİ (İBTİDAİ) MƏNASI
ETİBARDAN DÜŞÜRMÜ?
Təhrif müddəasının qəbul olunduğu təqdirdə
Quranın ilkin zahiri (ibtidai) mənası etibardan
düşürmü və ya belə olan halda ona əsaslanmaq
düzgündürmü? Bu sual yalnız Quranın təhrif
olunduğunu iddia edən hər hansı bir şəxsin təhrifi
“icmali” şəkildə (ümumi bilik şəklində) bildiyi halda
düzgündür.
Bir çoxlarının fikrincə, hər hansı bir ayənin təhrif
olunduğu ehtimal olunarsa, “aqillər metodu”nun ən
mühüm prinsipi olan “dəlilsizlik” qanununa
güvənərək həmin ayənin ilkin zahiri (ibtidai)
mənasına əsaslanmaq olar.
Başqa sözlə, təhrif olunmuş kitabın etibarlı
sayılması üçün məsumların (ə) təsdiq etməsinə
ehtiyac yoxdur.
Bu metoddan yalnız “aqillər”in bu qanuna “birgə
dəlil” mövcud olduğu güman olunduqda icazə
verdikləri zaman yararlanmaq olar. Halbuki,
araşdırmalara əsasən, “aqillər” bu qanundan
yararlanmağa yalnız “birgə dəlil” olmadıqda, yəni
danışanın sözündən ayrı hər hansı bir dəlil
olmadıqda icazə verirlər. “Birgə dəlil”in olduğu
ehtimal olunduqda isə bu metoddan istifadə etmək
olmaz. Təhrif məsələsində də “icmali” şəkildə
47
(ümumi bilik şəklində) bildikdən sonra ehtimal
olunan, “birgə dəlil”in mövcudluğudur; hansı ki,
təhrif nəticəsində aradan getmişdir.
48
ON DÖRDÜNCÜ MƏQAM
“SƏQƏLEYN” HƏDİSİ, QURANIN TƏHRİF
OLUNMADIĞINA ƏN TUTARLI DƏLİLDİR
Quranın təhrif olunmadığına dəlil olan ən mühüm
rəvayət “Səqəleyn” hədisidir. Hansı ki, Peyğəmbərin
(s) Əli (ə), Əbuzər, İbn Abbas, Abdullah ibn Ömər,
Hüzeyfə və Əbu Əyyub Ənsari kimi 33 min nəfərə
yaxın böyük səhabələri nəql etmiş və 200‐ə yaxın
böyük “əhli‐sünnə” alimi öz kitabında qeyd
etmişdir. Sözügedən hədis, sənədlərindən birinə
əsasən belədir:
Həzrət Peyğəmbər (s) buyurur:
اﻮُﮑﱠﺴَﻤَﺘَﻓ ،رﻮﱡﻨﻟا َو ﯼﺪُﻬْﻟا ِﻪﻴﻓ َو ﯽﺗَﺮْﺘِﻋ َو ِﷲا َبﺎﺘِﮐ ،ْﻦْﻴَﻠَﻘﱠﺜﻟا ُﻢُﮑﻴﻓ ٌﮎِرﺎﺗ ﯽّﻧإ
ﯽﺘْﻴَﺑ ِﻞْهأ ﯽﻓ ﷲا ُﻢُﮐُﺮُﮐْذأ ،ﯽﺘْﻴَﺑ َﻞْهأ َو ِﻪِﺑ اوُﺬُﺧ َو ِﷲا ِبﺎﺘِﮑِﺑ
)
تاّﺮَﻣ َثﻼَﺛ
(
1
Təhrifin inkarı üçün bu hədisə iki yolla əsaslanmaq
mümkündür:
Birinci yol: Bu,
altı məqama diqqət yetirdikdə
aydınlaşır.
1.
Hədisdə göstərilir ki, Qiyamət gününə qədər
Qurana tapınmaq mümkündür.
2.
Quranın
təhrif
olunması
ona
tapınmağın
mümkünlüyünü şübhə altına alır.
3.
Qurana tapınmaq, onun bütün
buyuruq
larına
əməl etmək deməkdir. Burada məqsəd yalnız
əhkamla bağlı məhdud ayələrə əməl etmək deyil.
1
Sünəni‐Darəmi, c. 2, səh. 431.
49
Başqa sözlə desək, Quranda məqsəd, yalnız əhkam
və əməli (praktiki) göstərişlərin izahı deyil, əksinə,
daha geniş məna, insanlıarın hidayət olunması,
zülmətdən nura doğru nicatıdır.
4.
Təhrifdə məqsəd, Quranın bəzi həqiqətlərini
gizlətmək və nurunu qismən də olsa söndürməkdir.
Təbii ki, təhrif olunmuş kitab bütün sahələrdə bir
hidayət çırağı kimi bəşəriyyətin yoluna işıq saça
bilməz. Bir halda ki, Quran öz məqsədinin insanları
zülmətdən nura çıxarmaq, onları ən yüksək maddı
və mənəvi məqamlara ucaltmaq olduğunu bildirir və
bu, yalnız ona əməl etməklə mümkündür.
5.
Qurana tapınmaq, itrətə tapınmaqdan fərqli
olaraq, yalnız Quranın özünü əldə etdikdən sonra
mümkündür. Bu, “Əhli‐beyt”in yanında qorunub
saxlanan
və
əlçatmaz
Quran deyil, insanların
ixtiyarında olan Quran olmalıdır.
6.
Hədisdən aydın olur ki, Qurana
tapınmaq nəinki
mümkün
, əksinə, vacibdir. Çünki burada xəbər
cümləsi əmr cümləsi şəklində işlədilmişdir və bu
“təklifi hökm”dür. “Üsul” elmindən aydın olduğu
kimi, şəriət göstərişlərində əmr olunan hökm ona
əməl
edəcək
insanların
bacarığı
xaricində
olmamalıdır. Təbii ki, Quran təhrif olunsaydı, ona
tapınmaq mümkün olmayacaqdı.
İkinci yol: Hədisdən məlum olur ki, iki ağır yükün
hər biri ayrı‐ayrılıqda, müstəqil və tam dəlildir.
Birinin etibarlı hesab olunması, digərinin təsdiq
etməsinə bağlı deyil. Əlbəttə, bu heç də onların hər
50
birinin ayrı‐ayrılıqda bəşəriyyəti son kamillik
həddinə ucaltmaq və azğınlıqlardan, büdrəmələrdən
qorumaq üçün kifayət olduqları demək deyil. Bütün
bunlar bu iki ağır yükün üzərinə düşən müştərək
vəzifələrdir. Deməli, Quran təhrif olunduğu təqdirdə
ilkin zahiri (ibtidai) mənası etibardan düşür və nəticə
etibarı ilə təhrif olunmuş kitaba əsaslanmaq üçün
məsumların (ə) onu təsdiq etməsi zərurəti meydana
çıxır və hədisin ilkin zahiri (ibtidai) mənası ilə
ziddiyyət təşkil edir. Çünki hədisin ilkin zahiri
(ibtidai) mənasından bu iki dəlilin müstəqil olduğu
məlum olur. Ümumiyyətlə, böyük əmanətin etibarı
kiçik əmanətə necə bağlı ola bilər?
Bu iki əsaslanmadan belə bir nəticə alırıq:
Birincisi, Qurana tapınmaq, ona əməl etmək nəinki
mümkün, əksinə, vacibdir.
İkincisi, Quran müstəqil dəlildır. Məlum olduğu
kimi, təhrif nəzəriyyəsi hədisdən alınan bu iki nəticə
ilə ziddiyyət təşkil edir.