50
“Kumeyl” duasını oxuyub tövbə edərsə rəhmət
yağışının nazil olduğu bu gecədə hökmən bağışlanar.
“Zumər” surəsinin 53-cü ayəsində oxuyuruq: “Ey
özünə israfı rəva bilənlər, Allahın rəhmətindən
məyus olmayın. Heç şübhəsiz, Allah bütün günahları
bağışlayır.
Doğrudan
da
O,
bağışlayan
və
mehribandır.” Qurani-Kərimdə Allahın rəhmətindən
danışan ilahi ifadələr çoxdur: “O Allah bağışlayan və
rəhimdir.”
26
“Allah
Öz
bəndələrinə
qarşı
mehribandır.”
27
“Allah sizi Öz icazəsi ilə Cənnətə
bağışlanmağa çağırır.”
28
“Həqiqətən Allah bağışlayan
və həlimdir.”
29
“Allah böyük mərhəmət, nemət
sahibidir.”
30
“Allah əfv edən və bağışlayandır.”
31
“Allah tövbələri qəbul edən və bağışlayandır.”
32
“Allah rəhimlilərin ən rəhimlisidir.”
33
“Həqiqətən,
sənin Rəbbin çox bağışlayandır.”
34
Bu ayələrə
diqqətlə nəzər saldıqda məlum olur ki, Allaha üz tutub
günahlara görə tövbə etmək vacib, Onun rəhmətindən
ümidsizlik isə haram və böyük günahdır.
26
“Bəqərə”, 173.
27
“Bəqərə”, 207.
28
“Bəqərə”, 221.
29
“Bəqərə”, 235.
30
“Bəqərə”, 105.
31
“Nisa”, 43.
32
“Nisa”, 16.
33
“Yusif”, 64.
34
“Nəcm”, 32.
51
RƏHMƏT HAQQINDA RƏVAYƏTLƏR
Əbu Səid Xidri İslam Peyğəmbəri (s)-in belə
buyurduğunu
nəql
edir:
“Günahkar
möminlər
Cəhənnəmə aparıldığı zaman onlar Cəhənnəmdən
çıxarılanadək Cəhənnəm odu onlara qarşı soyuyar. Bu
zaman Allah-Taala mələklərinə buyurar: “Bunları
Mənim fəzl və rəhmətimlə Behiştə aparın. Mənim
mərhəmət və lütf dəryam sahilsiz, fəzl və ehsanım
sonsuzdur.”
Əhli-beyt (ə)-dan belə bir rəvayət nəql olunmuşdur:
“Qiyamət günü Allah-Taala iman əhlini bir nöqtəyə
toplayıb buyurar: “Mən sizin boynunuzda olan
haqqımdan
keçdim,
siz
də
bir-birinizə
olan
haqqınızdan keçin ki, Behiştə daxil ola biləsiniz.”
Başqa bir rəvayət də buyurulur: “Qiyamət günü
gətirilən iman əhlinə belə buyurular: “Ey mənim
bəndəm, nemətlərimə günahla cavab verdin, nemətlər
artdıqca günahlarını artırdın.” Bəndə xəcalətdən başını
aşağı salar. Rəhmət dərgahından ona xitab olunar: “Ey
mənim bəndəm, başını qaldır. Səni günah etdiyin vaxt
bağışlamış, günahlarına əfv qələmi çəkmişdim.”
Digər bir rəvayətdə oxuyuruq: “Bəndəni yaxın
gətirərkən günahların çoxluğu səbəbindən başını aşağı
salıb, xəcalətdən ağlayar. İzzət və rəhmət dərgahından
xitab olunar ki: “O gün ki, günah edib gülərdin, səni
utandırmadım. Bu gün ki, günah etməyə-etməyə
xəcalət çəkib ağlayırsan, sənə necə əzab verim?!
Günahlarını bağışladım, Cənnətə girməyin üçün icazə
verdim!”
52
İslam Peyğəmbəri (s) buyurur: “Allahın rəhməti yüz
qisimdir. Onlardan yalnız birini dünyada göstərib,
bəndələri arasında paylayar. Rəhmətinin 99 qismini isə
öz ehsan xəzinəsində saxlayaraq axirətdə üstünə bir
qisim də əlavə edib bəndələrinə şamil edər.”
35
Mühəddislər
rəisi
Şeyx
Səduqdan
rəvayət
olunmuşdur ki, Məsum İmamlar (ə) buyurur: “Qiyamət
qurulan zaman Allahın geniş rəhməti elə cilvələnər və
günahkarlar dəstə-dəstə bağışlanar ki, hətta qovulmuş
şeytan da bağışlanmaq tamahına düşər.”
“Biharul-ənvar”da (7-286) bir rəvayətdə buyurulur:
“Mömin bəndə qəbrə qoyulduqdan sonra qəbrin üstü
torpaqlanar, dost-tanışlar onu tənha qoyub gedərlər.
Allah-Taala lütf və rəhməti ilə xitab edər: “Ey Mənim
bəndəm, bu qaranlıqda tək qaldın. Razılıqlarını
qazanmaq üçün Mənə qarşı günah etdiyin kəslər səni
tək qoyub getdilər. Bu gün öz rəhmətimlə sənə elə bir
nəvaziş göstərərəm ki, xəlq olunmuşlar təəccüb
edərlər.” Sonra mələklərə xitab olunar: “Ey Mənim
mələklərim! Bəndəm qərib, kimsəsiz, çarəsiz qalmışdır.
İndi qəbirdə Mənim qonağımdır. Gedin ona kömək
edin, onun üçün Behiştə qapı açın, ətirli bitkilər və
təamlar hazırlayın. Sonra onu Mənim ixtiyarımda
qoyun. Ona Qiyamət gününə qədər munis olacağam.”
RƏHMƏT HAQQINDA DASTANLAR
Bir rəvayətdə buyurulur: “Qiyamət günü bəndə hesab
yerinə gətirilər. Günahla dolu əməl naməsi onun sol
əlinə verilər. Bəndə bu naməni əlinə alarkən adəti üzrə
35
“Məhəccətul-bəyza”, 8-384.
53
“bismillah” deyər. Allahın rəhmətinə ümidlə naməni
açdıqda onu ağ görər və deyər ki, burada bir şey
yazılmayıb. Mələklər cavab verərlər ki, bu kitabda
günahların yazılmışdı, amma Allah-Taala öz rəhmətinə
görə onları məhv etdi.”
36
İSA (Ə) VƏ GÜNAHKAR
Eyni mənbədə belə bir rəvayət nəql olunur: “Bir gün
İsa (ə) öz həvariləri ilə birlikdə yoldan ötərkən, həmin
günah dolu dövrün fasiqlərindən biri onları görüb
özünü danlamağa başladı:
Ya Rəbb, günah ərşə çıxır köçümdə
Ürəyim həsrətdən alov içində.
Əməl naməm qara, işlərim xarab,
Yalnız rəhmətindən gözlərəm cavab.
Bu günahkar şəxs şər içində keçirdiyi ömrünü yadına
salıb, rastlaşdığı pak insanların məqamına qibtə etdi,
düşündü ki, onun bu insanlarla yoldaş olmağa ləyaqəti
yoxdur. Amma ümid etdi ki, onların ardınca bir neçə
addım getməklə xeyir tapa bilər. Bu məqsədlə onların
ardınca düşdü. Həvarilərdən biri məşhur bir
günahkarın onları izlədiyini görüb Həzrət İsa (ə)-a
dedi: “Ya Ruhullah! Bu qəlbi ölmüş çirkin şəxsdə
bizimlə yol getmək ləyaqəti varmı? Nə qədər ki, onun
günahından zərər görməmişik, qov getsin.” İsa (ə)
düşündü ki, bu şəxsə nə desin. Bu vaxt vəhy nazil oldu:
“Ya Ruhullah! Özünü bəyənən dostuna de ki, müflisə
36
“Təfsiri-Fatihətul – Kitab”, 74.
Dostları ilə paylaş: |