əməl etməlidir. Neotomistlər məktəbin tədris planına humanitar fənlərlə yanaşı
təbiət fənlərinin daxil edilməsini də məsləhət görürlər.
Bixeviorizm ingilis sözü olub “davranış” deməkdir. XX əsrin əvvəllərində
Amerikada meydana gəlmiş cərəyandır. Cərəyanın müəlliflərindən biri olan
Edvard Torndayka görə, psixologiya şüuru deyil, davranışı özü üçün tədqiqat
predmeti seçilməlidir. E.Torndayka görə, həm heyvanlarda, həm də insanlarda
psixi proseslər assimilyasiyanın qanunları zəminində baş verir. Hər iki halda xarici
proseslər situasiya və cavab reaksiyası ilə bağlı olaraq təzahür edir. E.Torndayk
ideyalarını pedaqoji proseslərə tətbiq edərək “stimul – reaksiya” nəzəriyyəsini irəli
sürür. Bu nəzəriyyəyə görə, müəllim təlim prosesində elə situasiya yaratmalıdır ki,
şagird məqsədəuyğun cavab reaksiyası ilə çıxış edə bilsin. Yeni təlim
texnologiyaları əsasında keçirilən dərslərdə motiv məhz buna xidmət edir. Motiv
şagirdi cavab reaksiyası üçün hazırlayır, onu problem ətrafında fikirləşməyə,
tədqiqat aparmağa sövq edir.
Pedaqoji futurologiya. Futurologiya latın sözü “
futurum” (gələcək) və yunan
sözü “logiya” (nəzəriyyə) birləşməsi olub gələcək haqqında nəzəriyyə mənasını
verir. Pedaqoji futurologiya təhsilin gələcək inkişaf yollarını, məktəbin necə
olacağını müəyyənləşdirməyə çalışır. Pedaqoji futurologiyanın ABŞ-da ən
görkəmli nümayəndələri Q.Broudi, A.Dyajt, D.Qolberq, U.Ziqler və başqalarıdır.
Onların pedaqoji fikirlərində müxtəlif fərqlər olsa da, ümumi cəhətlər də vardır.
Onlar isbat etməyə çalışırlar ki, gələcəkdə “cəmiyyət məktəbsiz” olacaq, məktəblər
“tədris mərkəzləri” nə, “evdə məktəblərə” çevriləcək, müxtəlif texniki vasitələrdən,
xüsusən elektron vasitələrindən geniş istifadə olunacaq, fərdi təlim üstünlük təşkil
edəcəkdir; məktəbin funksiyaları qismən kitabxanaların, muzeylərin, parkların,
digər mədəni-maarif və istehsalat müəssisələrinin üzərinə düşəcəkdir.
Futuroloqların fikrincə, məktəbdə verilən biliklər tez köhnəlir, mədəni-maarif
və istehsalat müəssisələrində məlumatlar isə gənclik üçün daha maraqlı olur.
Futuroloqların təsəvvüründə gələcəyin təhsili fərdi təlim əsasında qurulmalıdır.
Konstruktivizm XX əsrin ikinci yarısında amerikalı pedaqoqlar Kappan,
Əbdəl-Həqq, Skarf-Siter, Makkenin və başqaları tərəfindən irəli sürülmüşdür.
Konstruktivizm mahiyyətcə, əsas prinsipi yeni biliklərin, ideyaların əvvəlcədən
bildiyimiz ideyaların sintezi yolu ilə əldə edilməsi haqqında nəzəriyyədir. Bu, o
deməkdir ki, bilik passiv olaraq alınmır. Bu, insanların necə öyrənməsi haqqında
tədqiqata əsaslanan təlimə bir yanaşmadır. Bir çox tədqiqatçılar deyirlər ki, hər bir
fərd biliyi başqalarından almaqdan daha çox onu özü “qurur, yaradır”. Konstruktiv
öyrənməyə necə nail olmaq haqqında bir sıra fikirlər vardır, lakin əksər təhsil
işçiləri inanırlar ki, şagirdlər mücərrəd anlayışları araşdırmalar, mühakimələr və
müzakirələr vasitəsilə daha yaxşı dərk edirlər. Yəni, öyrənənlərin beyni müəllimin
üzərində yazdığı daş, yazı taxtası deyildir.
Bəzi pedaqoji ədəbiyyatda konstruktivizmə biliyin təbiətin və insanların necə
öyrəndiklərinin izahını verən epistomologiya kimi yanaşılır.
Pedaqoji ədəbiyyatda konstruktivizmin növlərinə aşağıdakı yer verilir: 1)
Pyajenin psixoloji konstruktivizmi; 2) L.Vıqotskinin sosial konstruktivizmi.
Pyajenin psixoloji konstruktivizminin mahiyyətində təlimin məqsədinə uyğun
şagirdin maraq və ehtiyaclarının dəstəklənməsi durur. Bu yolla tədqiqat obyektinə
çevrilən şagirdin fərdi idraki inkişafı təmin olunur. L.Vıqotskinin sosial
konstruktivizmi sosial transformasiya üçün təhsilə əsaslanır, sosial-mədəni
kontekstdə fərdin yerləşdiyi (əhatə olunduğu) mühitin onun inkişafındakı rolunu əks
etdirir. Etibarlı inkişaf zonası kimi xarakterizə olunan mühit şagirdlərin
formalaşmasının bazisi kimi göstərilir. Fərdi inkişaf mədəni qaydaların qrup
tərəfindən paylaşdırıldığı və nəticədə fərd tərəfindən özününküləşdirilən sosial
qarşılıqlı əlaqələr nəticəsində yaranır. Şagirdlər bilikləri mühitlə qarşılıqlı əlaqədə
əldə edirlər. Bu zaman həm fərd, həm də mühit dəyişir. Tədqiqatın obyekti fərdlə
sosial və mədəni mühit arasındakı dialektik münasibətlərdir.
1950-ci illərdən başlayaraq qərb ölkələrində, o cümlədən İtaliya, Fransa, ABŞ
və bir sıra digər ölkələrdə müxtəlif pedaqoqlar birləşərək pedaqoji dərgilər, toplular,
jurnallar çap etdirməyə başlamışlar. Onlar təlim, tərbiyə və təhsil sahəsində
apardıqları tədqiqat işlərinin nəticələrini həmin informasiya vasitələri ilə təşviq edir-
dilər. ABŞ-da U.Adler, U.Foster, P.Krosser, İngiltərədə B.Saymon, M.Morris, Fran-
sada R.Harodi, İ.Konyo planlı və məqsədyönlü təsir göstərməyin zəruriliyini
əsaslandırır, demokratik məktəb sistemi uğrunda mübarizə aparır, icbari təhsilin
müddətini uzatmağı tələb edirlər. Onların fikrinə görə, uşağın imkanlarını,
qabiliyyətlərini tərbiyə şəraitindən ayırmaq və ayrılıqda nəzərdən keçirmək qeyri-
elmi yoldur.
6. Pedaqogikanın başqa elmlərlə əlaqəsi
Bütün elm sahələri ilə pedaqogikanın əlaqəsi var. Müxtəlif tədris müəssisələri
üçün tədris planlarının, tədris proqramlarının və dərsliklərin işlənməsində, ayrı-ayrı
fənlərin tədrisində, müəssisə, idarə və təşkilatlarda tərbiyə işinin nizama
salınmasında digər elmlərlə pedaqogikanın əlaqəsi özünü daha qabarıq göstərir.
Bütün elmlərlə pedaqogikanın qarşılıqlı əlaqəsini burada səciyyələndirmək
mümkün deyil. Pedaqogikanın yalnız fəlsəfə, psixologiya və fiziologiya ilə
əlaqəsini nəzərdən keçirək.
Pedaqogikanın fəlsəfə ilə əlaqəsi. F.Paulsen göstərir ki, pedaqogikanı bir elm
olaraq fəlsəfədən ayırmaq mümkün deyil. Psixologiyasız və etikasız, o, öz
təməlindən ayrı düşür. Bu fənlər də öz növbəsində metafizika və idrak nəzəriy-
yəsindən ayrılmazdır.” Yaxud sovet pedaqoqu P.S.Qureviç İqor İlinskinin “Təhsil
inqilabı” kitabı haqqındakı rəydə deyir: “Təhsilin problemləri bizi mürəkkəb fəlsəfi
düşüncələr sisteminə cəlb edir. Pedaqogika və tərbiyə tarixi ilə bağlı bir çox
tədqiqatların çatışmazlığı bundadır ki, onların müəllifləri təhsilə baxışlar
kompleksini fəlsəfi və psixoloji düşüncənin ümumi axarından ayırırlar. Ona görə
də, pedaqogika tarixi müxtəlif didaktika üsullarının sadalanmasından ibarət olur.
Lakin, axı bu üsullar özü konkret bir dövrdə doğulmuşdur və özündə zamanın
dünyagörüşü təsəvvürlərinin izini əks etdirirlər.”
Ümumiləşmiş şəkildə deyə bilərik ki, insanın tərbiyəsi, istərsə də həyat üçün
hazırlanması bilik və bacarıqlara yiyələnməsi məsələləri insan və cəmiyyət, insan
və dünya problemlərinin tərkib hissəsidir. Təsadüfi deyildir ki, bu məsələlərə
ənənəvi olaraq məhz filosofların əsərlərində müraciət edilmişdir. Yeni dövrə qədər
tərbiyə məsələləri də, didaktika problemləri də məhz filosoflar tərəfindən hazırlan-