MahirəNərimanqızı
Yüklə 2,96 Kb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net – Milli Virtual-Elektron Kitabxananın e-nəşri Vasif Şıxıyev Gecikmiş qisas 106 həmin illərdə kənd sovetinin sədri işləyən bir kişinin qızı olub. Ata babam kənd sovetinin qapısına elçilik üçün getdikdə nədənsə babam anamı atama verməyib. Atam da çarəni anamı götürüb Bakıya qaçmaqda görüb. Bundan sonra ana babam atam və onun ailəsi ilə düşmənə çevrilib. Uzun müddət bizimlə əlaqə saxlamayıb. Mən isə Bakıda doğulmuşam və orada məktəbə getmişəm. Artıq mən valideynlərimdən fərqli olaraq Azərbaycan Respublikasının vətəndaşı idim. Oxuduğum sinifdə 11 oğlan idik. Danışığımda ləzgi ləhcəsi çox hiss olduğuna görə, məni həm yaşadığımız məhəllədə və elə ilk vaxtlardan məktəbdə də Süleyman yox, daha çox “ləzgi Süleyman” deyə çağırırdılar. Atam Qarabağdakı müharibədə döyüşməyə gedən zaman bəzi uşaqların atası Rusiyaya qaçır, bəzilərinin atası qaçıb gizlənir, başqalarının atası isə özü üçün əlillik kağızı düzəldirdi. Məktəbə gəldikdə isə atalarının necə “qəhrəmanlıqla” gizləndiklərindən doya-doya danışırdılar. 1992-ci ilin yanvarında isə atamın ölüm xəbəri gəldikdən sonra adımın qarşısındakı “kliçka” dəyişdi. İndi məhəlləmizdə və məktəbdə məni “ləzgi Süleyman” yox, “yetim Süleyman” deyə çağırırdılar. Uşaq idim, həmin vaxtlar bu sözün o qədər də, fərqinə varmırdım. Ümumiyyətlə, ilk vaxtlar bu sözün nə olduğunu belə anlamırdım. Yadıma gəlir, bir dəfə anamdan bu sözün mənasının nə olduğunu soruşanda, anam özünü saxlaya bilmədi, saatlarla ağladı. Anam hər gün ağlayırdı, hər saat ağlayırdı. Əri Azərbaycan uğrunda döyüşən və qəhrəmanlıqla həlak olan bir qadın indi bircə oğlunu saxlamaq üçün, oğlunu təhsildən ayırmamaq üçün xadiməliklə məşğul idi. Anam həmin vaxtlar yığdığı qəpik-quruşla məni güclə saxlayırdı. Ana babam bizimlə düşmənçiliyi davam etdirdiyinə görə ilk vaxtlar bizə bir qəpik belə yardım etmirdi. Eyni zamanda onun qorxusundan anam həmin kəndə də qayıda bilmirdi. Ata babam isə hərdən imkanı düşdükcə bizə müəyyən yardımlar www.kitabxana.net – Milli Virtual-Elektron Kitabxananın e-nəşri Vasif Şıxıyev Gecikmiş qisas 107 edirdi. Amma ataları müharibədən qaçanlar, əvvəllər SSRİ-yə, sonra bir rəhbərə, daha sonra başqa birinə xidmət edənlər isə indi Azərbaycanda “xalq qəhrəmanı”na çevrilmişdilər. İndi onlar cah-cəlal içində yaşayırdılar. Bu torpaq uğrunda canını fəda edənin oğlu isə heç vaxt süfrə arxasından tox qalxmırdı. Sinifdə parta sındı - kim elədi “Yetim Süleyman”. Şüşə sındı - kim elədi “Yetim Süleyman”. Sinfi kim qarışdırdı, dəhlizdə (yəni koridorda) kim qaçdı, kim səs saldı – yenə də “Yetim Süleyman”, yenə də “Yetim Süleyman”. Amma bunların heç birisini Süleyman eləmirdi. Niyə bütün bunları onun üstünə atırdılar. Çünki yetim idi, çünki onu müdafiə edəcək bir kimsəsi yox idi, çünki kasıb idi. Bəli, kasıb idi. Onun heç vaxt kiməsə verəcəyi “padarka”sı yox idi. Hər bayramda o uşaqlar ki, məktəbdə direktorlara, zavuçlara, sinif rəhbərlərinə hədiyyələr çatdırırdılar, indi onlar məktəbin ən “tərbiyəli”, ən “ağıllı”, ən “bilikli” şagirdlərinə çevrilmişdilər. Amma partanı, pəncərəni, şüşəni sındıranlar da, səs salanlar da, sinifi qarışdıranlar da elə onlar idi. Amma bütün bunlara görə mən cəzalandırılırdım, mən döyülürdüm, mən söyülürdüm, mən təhqir olunurdum. Düzdür, uşaq vaxtlarında hər kəs kimlərləsə dalaşır, vuruşur. Amma qətlə yetirdiyim həmin o 3 oğlan isə məktəbi bitirənə qədər mənimlə düz gəlmədilər. Amma dözürdüm, heç kimə demədən, heç kimə bildirmədən dözürdüm və siz bu cümlələri oxuyana qədər bütün bu olanları heç kimə demədən öz içimdə saxlayırdım. Yalnız bir şeyin xətrinə - ancaq dərslərimə görə. Bütün günümü ancaq dərslərimə həsr etmişdim. İstəyirdim ki, Ali Hərbi Akademiyaya daxil olub, zabit kimi Azərbaycan Respublikasının ordusu sıralarında xidmət edim. Atam kimi mən də ömrümün sonuna qədər, son damla qanıma kimi bu torpağa, doğma vətənimə xidmət etmək istəyirdim. Düşmənlərimizdən atamın qisasını almaq istəyirdim. Ölən günümə qədər Azərbaycan ordusunun sıralarında xidmət etməyə hazır idim. Amma “qudurğan”, “papanın gül balası” www.kitabxana.net – Milli Virtual-Elektron Kitabxananın e-nəşri Vasif Şıxıyev Gecikmiş qisas 108 olan bir neçə sinif yoldaşım buna da imkan vermədi. Bu arzumu da ürəyimdə qoydular. 2000-ci il, mayın 30-u, məktəbdəki son zəngimizdən bir gün öncəsi idi. Sevinirdim... Sevincimin əsl səbəbi isə zəhlətökən 11 illik məktəb həyatından qurtulmağımda idi. Həm də “Ali Hərbi Akademiya”ya sənədlərimi vermişdim və bir neçə gün öncə həmin akademiyaya sənəd verənlər arasında təşkil edilə fiziki hazırlıq məşğələsində ən yüksək nəticəni şəxsən mən göstərmişdim. Əslində başqa cür ola da bilməzdi. Çünki XI sinifə başlayan kimi akademiyadan fiziki hazırlıq məşğələsinin proqramını götürmüşdüm. Bütün il boyu məşq edərək fiziki qabiliyyətimi kifayət qədər yüksəltmişdim. Qarşıda ən çətini ancaq test imtahanları qalırdı. Amma bilirdim ki, bu imtahanlardan da keçərək Hərbi Akademiyanın tələbəsi olacağam. Amma son zəngdən bir gün öncə baş verən növbəti ağır hadisə bu arzumu ürəyimdə qoydu. Həmin gün günortadan sonra idi. Evdə idim, kitablarımı qarşıma tökərək dinclik bilmədən imtahanlara hazırlaşırdım. Gördüm ki, kitablarımın bəziləri yoxdu. Yadıma düşdü ki, həmin kitablar məktəbdə qalıb. Evdən çıxaraq məktəbə yollandım, sinifimizə daxil olaraq kitablarımı götürdüm. Sinfimizdən çölə çıxdıqda məktəbin içində Bahadur, Rəvan və İbrahimlə rastlaşdım. Onlar həmişəki kimi dərsdən sonra məktəbə gələrək siqaret çəkir və avaralanırdılar. Əvvəlcə onlara yaxınlaşmaq istəmədim. Amma sonra özləri məni çağırdılar. Könülsüz şəkildə onlara yaxınlaşdım. Nəyə görə bu vaxt məktəbə gəlməyimlə maraqlandılar. Onlara bildirdim ki, kitablarım sinifdə qalmışdı, həmin kitabları götürməyə gəlmişəm. Bahadur mənə sual verdi ki, oxuyub nə olacağam. Cavabımda onlara bildirdim ki, orduda zabit olmaq istəyirəm. Özü də cəbhə bölgəsində xidmət etmək istəyirəm. Mənim bu cavabımdan sonra onların hər üçü başladı məni lağa qoymağa. Hətta İbrahim və Bahadur lağnan mənə dedilər Yüklə 2,96 Kb. Dostları ilə paylaş:
|