Hüseynqulu sarabski KÖHNƏ baki

Anam qara qancıq!.. '

Atam ağzı qara. ^{v v ;!} *

Babam boz tula! Qoyma! ⁵ ;; ^;:

Qoyma, derdin, bəlan mənə gelsinÇ"^

Bclə ki, bağ, bostan, buğda zəmiləri - hamısı atlara, tulalara ayaqaltı olardı. Bir para təcrübəli dovşanlar çarpaz yolla qaçaraq tazıları çaş- dırar, arabir do vaz atardılar. Çox qaçdıqda tazılar havanm istisindən tongnəfəs olar, dımaqları, qol-qıçlan yaralanardı. Bəzən zavalh it taqət- dən düşüb yerə yıxılardı. Çox vaxt dovşanın nəfəsi kəsilər, yıxılıb ölərdi. Əgər iki tazı bir dovşam tutsaydı, tazı sahibiəri arastnda höcət və dava başlanardı. Çox zaman bu dava əlüb-öldürmək və ədavət derə- cəsinə də çatardı. Ovçular yorğun, ac, susuz ovdan qayıdardılar.

Bildirçinbazhq. Bildirçinlər öz oxumalarına görə bir-birlərindən fərqlənirlər. Birinciler yorğa, yəni tez-tcz, ikincilər şumara, yəni bir az ağır, üçüncülər isə lap ağır oxuyan bildirçinlerdir. Bu axırıncılar çox bahalı bildirçinlardir. Bildirçinin qərihe bir şakeri vardır ki, yeri gen olsa, oxumaz. Onun qəfəsinin eni və uzunluğu altı, hiindürlüyü iyirmi santimetr, üstü iso domir millərlə hörülmüş olardı. Qəfəsin içində quş tükündon yumşaq döşəklor düzəldib quşun başının üstündə bərkidər- dilər ki, özünü ora-bura çırpanda başı dağılmasın. Quş işıqda yata bilməz. Onun yatması tiçün ya qəfəsin üstüno bir dəsmal salar, ya da qəfəsi qaranhq eve aparardılar. BİIdirçinin ycdiyi adi darı olardı. Ara- bir şadənə do vererdilər ki, quş qızışsm. Hoftələrlə çöllərdo xəsillər (əkin) arasında tor quran quşçular bildirçin düdüyü (giyid) çalmaqla