Göz muncuğu bakı 2014
Yüklə 0,66 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- ON ÜÇÜNCÜ FƏSİL AYDAN
- “Qəlbdə eşq necə yaranır Birinci heyranlıq hissi baş qaldırır. İnsan düşünür: onu öpmək, onun sənə busə verməsi
74
deyib durmamağı öyrədirdisə, insanın öz iradəsiylə seçimini və davranışını təsdiq edirdisə, bunlardan nəticə çıxarıb yaman gözdən qorunmağın yollarını axtarmağa başladım. Ekstrasenslərlə və onların üsullarıyla tanış oldum, hipnoz və tilsim haqqında dərindən düşünməyə başladım, pirlərin hikməti haqqında araşdırmalar apardım, cadu-pitiyə qarşı xalq inanclarını bir daha yada salıb təhlil etdim. Bəzi uğurlar da qazandım. Bir neçə qəzanın qarşısını aldım, bir-iki adamı yaman gözün bəlasından xilas edə bildim. Mənə elə gəlirdi ki, ilkin səbəbi - nifrət, hikkə, kin, paxıllıq, həsəd kimi müzür insani keyfiyyətləri özündə toplayan yaman gözdən qorunmağın çarəsini tapmağıma bircə addım qalır. İstifadə etdiyim üsullardan yazıb pis gözlü adamları duyuq salmaq istəmirəm. Uğuruma bircə addım qalırdı, bir son addım...
ciddi işdir. Gözəlliklə rastlaşanda qəlb ona diqqət verməyə başlayır, özünə yaxın cəhətləri görəndə qovuşmaq istəyi oyanır və həqiqi məhəbbət yaranır. Məhəbbət insanı əldən salan xəstəlikdir, amma onun dərmanı, əlacı da elə özündədir”. İBN HƏZM, XI əsr ərəb mütəfəkkiri, «Göyərçin həmayili» əsərindən “Qəlbdə eşq necə yaranır? Birinci heyranlıq hissi baş qaldırır. İnsan düşünür: onu öpmək, onun sənə busə verməsi nə böyük səadət olardı. Ümid belə yaranır. Bu, məhəbbətin siftəsidir. Özü haqqında xatirələr yaşatmayan xoşbəxtlik - xoşbəxtlik deyil... ” STENDAL, fransız yazıçısı, «Məhəbbət haqqında» 75
Məni Ay işığı oyatdı. Çarpayımın yanında qoyduğum saata baxdım - gecə saat dördə on dəqiqə işləyirdi. Bədirlənmiş Ayın ziyasıyla çarpayımın qarşısındakı divardan asılmış iri göz muncuq işıqlanırdı. Birdən elə bil kimsə məni yatağımdan durub eyvan qapısına tərəf apardı. Eyvan qapısına çatıb baxdım, diksindim. Bağlı şüşə qapının o biri tərəfində adam dayanmışdı, sifəti şüşəyə yapışmışdı, eybəcərləşmişdi. Əyri əyləncə aynalarında olduğu kimi, ağzı, burnu, çənəsi yastılanmışdı, amma dərhal tanıdım -qonşumuzun qızı Aydan idi. Arabir həyətdə rastlaşıb kəlmə kəsmədən xoş təbəssümlə salamlaşardıq. Təəccübüm bir an çəkdi, bir an sonra hər şeyi anladım. Gözləri qapalıydı. Demə bu qız somnambula - Ay adamıymış. Mənimlə eyni mərtəbədə olan mənzillərindən bura Ay işığının cazibəsiylə gəlib. Eyvandan eyvana beş qarışlıq dar keçidlə gəlib. Keçid elə dar idi ki, iki adam yan-yanaşı dura bilməzdi. Bir ayaq- bir ayaq gəlib. Hələ də yuxudaydı. Qapını açıb qızı içəri dartmaq, oyatmaq, sonra dəhlizlə öz mənzillərinə gətirmək istədim, amma dərhal başa düşdüm ki, qapını açsam, o saat oyana bilər, oyansa, üçüncü mərtəbədən, Allah eləməmiş, yıxıla bilər. Ancaq şüşənin bu tərəfindən o tərəfinə bir-birimizə baxmağımız qalırdı. Daha doğrusu, mən baxırdım. Onun gözləri yumuluydu. Bir az şüşədən aralandı, yastılanmış sifət cizgiləri adi halına qayıtdı və indi yenə həmişə gördüyüm kimi qənirsiz gözəl idi. Bu qəribə təşbeh hardan gəldi ağlıma, İlahi, onu tərsinə çevilmiş nida işarəsinə oxşatdım. Arıq, düm-düz, şümal qaməti və iriləşmiş nöqtə kimi başı... Zil qara saçları şəlalə kimi təpəsindən çiyinlərinə axırdı. Gözləri açıq olanda bir az qəmli, bir az dalğın ifadəsi vardı. Həyətdə onu görəndə, becid addımlarla quş kimi «səkdiyinə» heyranlıqla baxanda Dədə Qorqud bənzətmələri yadıma düşürdü: «Evdən çıxıb yürüyəndə sərv boylum, topuğuna sarmaşanda qara saçlım, qar üzünə qan dammış kimi al yanaqlım, qoşa badam sığmayan dar ağızlım». Öz - özümə onu Banuçiçək adlandırırdım, halduki bilirdim, adı Aydandı. 76
Qorxurdum. Dua edirdim ki, ayılmasın, Ay işığıyla gəldiyi kimi mənzillərinə qayıtsın. Sabah mütləq valideynləriylə danışaram. Bir əlac tapsınlar... Görəsən, qızlarının bu qəribəliyindən xəbərləri varmı? Bir neçə dəqiqə üz-üzə dayandıq. Yanağımı şüşəyə söykədim. Gözlərimi yumdum. Şüşənin sopsoyuqluğu məni ipisti gözəllikdən ayırdı. Bilirdim ki, şüşənin o tərəfində yanaqları bu şüşə kimi hamar və sərindir. Hardan gəldi bu misralar ağlıma: «Yanaqların qar dadır, dodaqların arıları aldadır»? Doğrudan da ağzı gül ləçəklərini andırırdı, arıları cəlb edən ləçəkləri. Şüşədən aralanıb gözlərimi açdım: tərpənməz dayanmışdı. Görəsən, yuxusunda nə görür, ümumiyyətlə, bu halda yuxu görürlərmi? Bu anlar, bu möcüzəvi, inanılmaz anlar uzandıqca uzanaydı kaş... Bu qədər yaxın, bu qədər uzaq... Ayın özü kimi. Ayın bir gecəlik mənə hədiyyə göndərdiyi əfsanəvi varlıq... Ay qızı... Qorxurdum, yamanca qorxurdum, ayılacağındanmı, çıxıb gedəcəyindənmi, qəfil gələn gizli sevinci qəfildəncə itirəcəyimdənmi. Göz qapaqlarım ağırlaşmışdı elə bil, daha baxa bilmirdim. Gözlərimi yuma da bilmirdim ki, gözlərim bağlı olan anda birdən ayılar... Allah göstərməsin, fəlakət baş verər. ... Sonra qapıdan aralandı, ehmallıca təzə ayaq açan uşaqlar kimi - dar-dar - beş qarışlıq keçidlə eyvanlarına tərəf addımladı. Üzümü şüşəyə dirəyib ardınca baxdım- baxdım... . Üsulluca öz eyvanlarına keçəndən sonra nəfəsimi dərib sakitləşdim... Eyvanımın qapısını açdım. Otağıma təzə çalınmış ot qoxusu doldu. Bu, Aydanın qoxusuydu, hər hansı dəbdə olan parfümdən uzaq təbii qoxusu. Qapı tərəfdən gəlirdi. Ay qız özü getmiş, ətri qalmışdı. Qapının Aydanın nəfəsindən isinmiş şüşəsini sığallayır, Aya baxırdım. Guya ki, laqeyd-laqeyd yer kürrəmizi sezən, gah kəsilmiş dırnaq kimi nazilən, gah fətir kimi dolan bu yaxın-uzaq göy cisminin nə qədər açılmamış sirri var. Elə bil Aydan da Aydanın həniri gəlirdi. Nə idi bu, İlahi? Qəfil və inanılmaz, görünməmiş gəliş... Hansısa sirli - sehirli dünyadan təşrif buyurmuş qonaq. Tərəddüdlər içinəydim. Sabah valideynləriylə danışım - danışmayım? Şübhəsiz, qızın müalicəyə ehtiyacı var. Belə davam etsə, xata çıxa bilər. Amma düşünəndə ki, Yüklə 0,66 Mb. Dostları ilə paylaş:
|