Ə. H.Əliyev, F.Ə.Əliyeva, V. M. Mədətova

 
75
parçalanır. İP
3
 – bu suda həll olan, sitozola diffuziya edən 2-ci 
vasitəçidir. O, ilk növbədə Ca
2+
-un endoplazmatik şəbəkədən 
azad olması yolu ilə  təsir edir. Ca
2+
 öz növbəsində yuxarıda 
deyildiyi kimi, vasitəçi kimi təsir edir; məsələn, o, Ca
2+
 -asılı 
fosfokinazanı fosforlaşdıran fermentləri aktivləşdirir. Lipid 
subvahidi DAQ-da (şəkil 3.17) plazmatik membranın lipid 
fazasına onun daxili səthində yerləşən C-kinazanı diffuziya 
edərək siqnalı ötürür, C-kinaza kofaktor kimi çıxış edən fosfa-
tidilserinin köməyilə aktivləşir. Sonra C-kinaza zülalların fos-
forlaşmasını işə salmaqla, onları aktiv formaya keçirir. 
 
 
Şəkil 3.17. Hüceyrədaxili vasitəçi  İP
3
-in iştirakı ilə reaksiya zən-
ciri. tsAMP sistemində olduğu kimi hüceyrəxarici siqnal G-
zülalına ötürülür və o, fosfodiesterazanı (PDE) aktivləşdirir. Bu 
ferment fosfotidilinoindifosfatı (PİP
2
) plazmatik membranda İF
3
 və 
DAQ-a qədər parçalayır;  İP
3
 sitoplazmaya diffuziya edir. Burada 
o, endoplazmatik retikulumdan Ca
2+
  çıxarılmasına gətirir. 
 
76
Sitoplazmada Ca
2+
 qatılığının artması ([Ca
2+
]
i
) proteinkinazanı 
aktivləşdirir, hansı ki, fermentləri fosforlaşdırır və aktivləşdirir. 
Digər məhsul, DAQ membranda qalır və proteinkinaza C-i 
(fosofotiqliserin – PS kofaktoru) aktivləşdirir. Proteinkinaza C də 
xarici R reseptorunun tənzimlənməsi ilə bağlı spesifik təsir 
göstərən fermentləri fosforlaşdırır.  İP
3
  və DAQ-ın iştirakı ilə 
reaksiya zəncirinin budaqları asılı olmadan ionomesin və  forbol 
efiri ilə aktivləşə bilər. 
 
2-ci vasitəçi  İP
3
-ün hüceyrədaxili sistemi xarici mediator 
və hormonlar çoxluğu ilə, o, cümlədən asetilxolinlə, 
serotoninlə,  vazopressinlə  və tireotrop hormonla idarə oluna 
bilər; tsAMP sistemi kimi o, müxtəlif hüceyrədaxili effektlə 
xarakterizə olunur. Ehtimal ki, bu sistem gözün görmə resepto-
runda işıqla da aktivləşir və fototransiduksiyada mərkəzi rol 
oynayır.  
Orqanizmin fərdi inkişafında  İP
3
 reseptor sistemi ilk dəfə 
sperma ilə aktivləşir, bunun nəticəsidir ki, İP
3
 yumurta 
hüceyrəsinin mayalanması ilə müşayiət olunan tənzimləyici 
reaksiyalarda iştirak edir.  
tsAMP və  İF
3
-DAQ sistemləri yüksək effektli bioloji 
gücləndiricilərdir
. Onlar hüceyrədaxili zülalların çoxluqlarının 
fosforlaşması üçün mediator ilə xarici membran reseptorları 
arasında reaksiya yaradır, sonra onlar hüceyrənin müxtəlif 
funksiyalarına təsir edirlər. 
Bu cür tənzimləyici sistemlər (tsAMP və  İP
3
-DAQ), o 
cümlədən Ca
2+
 bir-birilə sıx qarşılıqlı əlaqədədirlər, bu da hü-
ceyrə funksiyalarının incə  şəkildə  tənzimlənməsini həyata 
keçirməyə imkan verir.
 
downloaded from KitabYurdu.org

---

 
76 
IV FƏSİL 
BİOELEKTRİK HADİSƏLƏRİ 
 
4.1. Qalvani və Dyubua-Reymon 
Canlı toxumalarda bioelektrik və ya «heyvani elektrikin» 
olması insanlara çoxdan məlum olsa da, bu sahədə daha ətraflı 
məlumatlar  əldə etmək,  neyrologiyanın bir bölməsi olan 
neyrofiziologiya elminin hərtərəfli inkişafından sonra mümkün 
olmuşdur. 
Neyrofiziologiyada sinir hüceyrəsində fizioloji proseslərin 
elektrik təbiətli olduğunu ilk dəfə kəşf edənlər İtaliya, Almaniya, 
Polşa və Rusiyanın universitetlərində çalışmış alimlər olmuşlar. 
Bu gün isə neyrofiziologiya sahəsində olan proqresər dünyanın 
bir çox elmi-tədqiqat laboratoriyaları ilə  əlaqədardır. Lakin 
heyvanın sinir toxumasında «heyvani elektrik»i kəşf etmiş ilk 
tədqiqatçılar (Qalvani, Volt, Svammerdam və b.) bu biofiziki 
prosesin sinir toxumasının funksiyası ilə əlaqəsinin mexanizminin 
elmi izahını aydın təsəvvür etməmişlər. İlk dəfə canlı toxumaların 
elektrik generasiya qabiliyyəti elektrik cərəyanı hasil edən 
orqanlara malik balıqlar üzərində 
aşkar edilmişdir. 
Elektrofiziologiya sahəsində ilk tədqiqatlar XVIII əsrə aid edilir. 
Bu dövrdə elektrik cərəyanının öyrənilməsi ilə  məşğul olan 
fiziklər elektrikin onların orqanizminə  qıcıqlandırıcı  təsir 
göstərməsilə  dəfələrlə rastlaşmışlar.  Bu  da  həkimlərin və 
fizioloqların diqqətini özünə  cəlb etmişdir. Nəticədə XVIII əsrin 
ikinci yarısında elektrikin müalicəvi təsiri həddindən artıq geniş 
vüsət almışdır. 1731-ci ildə ingilis alimi Qrey, 1746-cı ildə fransız 
alimi Holle bitkidə, heyvanda və insanda elektrikin olmasını 
elektroskopun köməkliyilə müəyyən etmişlər. 1773-cü ildə Uels 
elektrik balıqlarının xüsusi təsirinin Leyden bankasının işilə 
uyğun gəldiyini isbat etmiş  və göstərmişdir ki, bu təsir naqil 
vasitəsilə ötürülə bilər. 
Orqanizmin toxumalarında həyat fəaliyyətinin təzahürü kimi 
meydana çıxan həqiqi elektrik cərəyanı ilk dəfə 1786-cı ildə 
İtaliyada Baloniya universitetində anatomiya, mamalıq və 
 
77 
ginekologiya üzrə mühazirələr oxuyan professor L.Qalvani 
(1737-1798) tərəfindən aparılan təcrübə ilə kəşf edilmişdir. 
Onun kəşfi haqqında tarixi məlumatlar müxtəlif olsa da, 
həqiqət aşağıdakı kimi olmuşdur. Bir dəfə, cərrahi stolda 
qurbağanın arxa ətraflarından preparat hazırlanır və assisent 
elektrofor maşınını işlədərkən, Skalpenin hər dəfə preparatlardan 
birinə toxunması zamanı  əzələnin titrəmə – qıcolma hərəkətləri 
etdiyini müşahidə etmişdir. O, atmosfer elektrik cərəyanın 
analoji-fizioloji təsirə malik olduğunu öyrənmək üçün qurbağanın 
arxa  ətraflarından hazırladığı preparatı mis məftildən olan 
qarmağa keçirib, qarmağı da eyvanın dəmir məhəccərindən asaraq 
izləmişdir. Bu zaman küləyin hər dəfə preparatın pəncəsini 
eyvanın məhəccərənin dəmirinə toxunduran zaman pəncənin 
təqəllüs etdiyini müşahidə edir və belə nəticəyə gəlir ki, təqəllüsə 
səbəb, preparatda elektrik cərəyanının əmələ gəlməsi və sinirdən 
müxtəlif təbiətli metalların iştirakı ilə əzələyə qıcıqlandırıcı təsir 
göstərməsidir. Bu cür təqəllüsü  əzələlərə Leyden bankasının 
elektrik yükünü yükləməklə almaq mümkündür. O, bu təcrübəni 
bir ucu mis, digər ucu dəmirdən olan Qalvani qövsünün bir ucunu 
əzələyə, digər ucunu isə sinirə toxundurmaqla apardığı təcrübədə 
də müşahidə etmişdir (şəkil 4.1). 
 
 
Şəkil 4.1. Qalvaninin birinci təcrübəsi 
downloaded from KitabYurdu.org

---