Dərslikdə peşəkar səviyyədə yerinə yetirilən təreümənin əsasları ali məktəb tələbələrinə təqdim olunmuşdur

Hətta mənə Tremblant dağında ölən adamın əşyalarını da 
göstərdilər.  Bu  dəfə  də  Jan-Çarlzm  pul  kisəsi,  nişan  üzüyü. 
Artıq 2 dəfə tanıdığım həmin üzük... 
Bu dəfə cəsədin yandırılmasından heç bir söhbət getmədi, 
onlar cəsədi meyitxanada saxladılar. 
Qapıda yenə kimsə var. Bütün bu insanlar kimdi? 
Yox, çilingər çağırmamışdım. Siz hansı ünvana gəlibsiniz? 
Yox,  bura  mənzil  3Fdir,  3E  qarşıdakıdır.  Başa  düşürəm, 
ünvanlar aydın göstərilməyib. 
^  * :it 
İki ay sonra qapının zəngini çalan bu dəfə kapitan Marşand 
yox, Kanada Dövlət polisindən idi. Mülki geyimdə olmalarına 
baxmayaraq,  2  əsl  polis  zabiti.  Süni  bir  nəzakətlə  Baş  polis 
idarəsinə onlarla getməyimi istədilər. 
Yeni  cəsəd  tapılmışdı,  əlbəttə,  Jan-Çarlzm  cəsədi. 
Budəfəki  isə  Vankuverdə  ürək  tutmasından  vəfat  etmişdi. 
Sənədlər onun inkaredilməz şəkildə Jan-Çarlz olduğunu təsdiq 
edirdi. 
Bu polislərin nisbətən daha tutarlı şübhələri var idi. 
“Əriniz Səhiyyə Nazirliyində bioloji tədqiqatlar şöbəsində 
çalışmayıb ki?” 
“Hə. 
O, 
laboratoriyada 
texnik 
idi, 
sınaqlar 
tamamlandıqdan sonra təcrübə avadanlıqlarını təmizləyirdi.” 
“Məhz hansı növ tədqiqatlar?” 
Sanki mənim bildiyimdən daha yaxşı bilmirlərmiş kimi. 
“Bildiyimə  görə,  onlar  siçanları  müxtəlif  sənaye 
məhsullarının  təsirinə  məruz  qoyaraq  xərçəng  xəstəliyinin 
hansı növündən öləcəklərini öyrənmək istəyirdilər.” 
“Bəs siz, xanım LaFrans, ixtisaslı tibb bacısısınız?” 
“Bəli, elədir.” 
177 

---

Mən  heç  toxumdan  gül  yetişdirməyi  belə  bacarmırdım, 
qaldı ki, çoxsaylı ərim olsun deyə Jan-Çarizı klonlaşdırım! 
Nəhayət,  məni  buraxmalı  oldular.  Ancaq  hər  dəfə  Jan- 
Çarlzın cəsədi tapılanda qapıma gələsi idilər. 
Gərək  ki,  hardasa  bir  yerdə  Ottavada  üzərində  daim  yeni 
testlər, analizlər aparılan, bir-birinin eyni olan cəsədlərlə dolub 
daşan  bir  meyitxana  var  idi.  Barmağında  da  o  lənətə  gəlmiş 
eyni nişan üzüyü olan cəsədlərlə dolu. 
Artıq 2 ay idi ki, ərimin ölümünü xəbər verən birisi yox 
idi. Bundan daha uzun sürə bilməzdi ki! 
Tərcümə etdilər: Fatma Babayeva 
Yeganə 
Sevinc 
Aygün 
Aytən 
Hürü 
Çinarə Əhmədova 
178 

---

GERİYƏ TƏRCÜMƏ 
The Death of the Rabbit 
By Afaq Masud 
One of the rabbits was dying. The expression in its eyes had 
disappeared,  its  black  pupils  were  nebulous  and  it  was 
breathing heavily, its colourless mouth on the ground. 
Only the ears of the other rabbit were visible from behind 
the bush. From quivering of its ears, one could understand that 
it was “grinding” something again without taking a breath, its 
thoughtless eyes fixed on one point. 
...Stooping, he drew the feeble head of the rabbit nearer to 
the water bowl in case it would like to drink. Gulping the water 
down, the rabbit suddenly choked, lost its breath, its eyes stood 
still like glass buttons. 
-
 
What shall we do now?.. - Her husband turned to her with 
his face wizened in agony. He looked as if it was he who had 
killed the rabbit. 
...Isa killed his cigarette butt pressing his sole hard against 
the soft sand with his foot. 
-
 
...A buck and doe shouldn’t be kept together. Always one 
is sure to die. 
-
 
Which one dies?.. 
-
 
Most often a male one. 
-
 
Why a male?.. 
Her husband got  angry at  this irrelevant  question of hers. 
As if not heard it, Old Isa put his hands into the pockets of his 
trousers  worn  out  and  faded  in  the  sun,  with  his  head  on  his 
breast he walked to the gate where he lingered for a moment: 
179 

---

-
 
.. .Dove is safer... - he said and left. 
After Isa had left, to check whether the rabbit was dead or 
not, her husband raised the animal’s small white pad with his 
two fingers and dropped it down, rose, put his hands on his hips 
and said in a hoarse voice: 
-
 
It will sure die... 
The  rabbit  was  still  gasping  for  breath,  its  pupils  were 
bulging  and  popping  out  of  their  sockets  and  its  tiny  warm 
body was quivering weakly. 
.. .By the twilight the rabbit breathed its last. 
Her  husband  dug  a  small  pit  in  the  farthest  end  of  the 
garden and buried the rabbit there. 
The whole night she dreamed about the rabbit in agony. It 
was  bigger  than  the  dead  one  and  white,  while  agonizing 
suddenly he revived, rose to its hind feet, put  its pads on her 
shoulders,  opened  its  mouth  wide  and  yawned  showing  its 
throat. The rabbit yawned as if it would suck her down into its 
big cavelike mouth like a vacuum-cleaner... 
...At breakfast,  the other rabbit was  sitting in  front  of the 
veranda, chewing something in its small mouth; it was staring 
at them with a timid look as if listening to their chat. 
-
 
I wonder which of them died - the buck or doe... 
Her husband screwed up his eyes and looked at the rabbit. 
-
 
Does it make any difference? 
-
 
It looks like a male. 
Her husband made a face as if the sunlight dazzled him. 
-
 
What makes it look like?.. 
-
 
Its whiskers... 
-
 
What do the whiskers have to do with it? As if Does 
don’t have whiskers. 
Accurately spreading butter on a slice of bread, she said: 
-
 
What if you buy another one?!.. 
-
 
Which one shall I buy?.. 
180 

---