Demokratik Modernite
Yüklə 26,73 Kb. Pdf görüntüsü
|
14 su Albay Arif Doğan’ın açıkça dile getirdiği gibi, Hizbul-Kontra kendilerinin inşa ettiği bir oluşumdu. Bu oluşumun on bini aşkın insa- nın fail-i meçhul bir biçimde katledilmesinde önemli rol oynadığı herkesçe bilinmektedir. Bu deneyimden sonra AKP ile ikinci aşama- ya geçildi. AKP’nin müttefikleri (ittifak ettik- leri tarikat-holding güçleri, özellikle F. Gü- len adıyla tanıtılan, özünde devlet-içi olan ve ABD’nin ülkücü siyah kontralar yerine ikame ettiği yeşil kontra) ile birlikte Kürdistan için öngördüğü temel tasfiyeci model ve bu mode- lin temel uygulama aracı Ilımlı Sünni İslâm- cılık iken, Hizbul-Kontra yerine yeni tetikçi güç olarak öngördüğü yapılanma ise bir nevi Kürt Hamas’ı dediğimiz oluşumdur. Yeni tas- fiye planı eski Beyaz ve Siyah Türk faşist yön- temlerini tümüyle devre dışı bırakmıyor, daha çok tamamlayıcı nitelikte olup onların etkisiz kaldıkları alanları yeni baştan düzenliyor. ... AKP özellikle ordunun resmi komuta gru- buyla vardığı 4 Mayıs 2007 tarihli Dolmabahçe Protokolü (Başbakan Erdoğan ve dönemin Ge- nelkurmay Başkanı Yaşar Büyükanıt arasında varılan, ölünceye kadar gizli kalması kararlaş- tırılan protokol) ve ABD ile kararlaştırılan 5 Kasım 2007 tarihli Washington Protokolü ile bu düzenlemeleri hızla hayata geçirmeye çalıştı, çalışıyor. Daha önce eşi görülmeyen hava saldı- rıları, ABD ile anında istihbarat paylaşımı, KCK operasyonları, DTP’ nin kapatılması, sahte Kürt burjuva sivil toplum inisiyatifleri, Roj TV’ye yö- nelik saldırılar, AB ülkelerinde Kürtlere karşı geliştirilen yaygın operasyonlar ve tutukla- malar, Kürdistan’ın her ilindeki holdingleşme, çocukların Yatılı İlköğretim Bölge Okullarına (YİBO) kapatılmaları gibi en önemli uygula- ma örnekleri bu yeni düzenlemenin önemli ipuçlarını sunmaktadır. Kürt gerçekliği, Kürt kimliği özünde tarihinin en kapsamlı ve her alanda (ekonomik, kültürel, sosyal, siyasal, as- keri, diplomatik, sportif vb.) planlanmış bir özel savaş kuşatmasıyla karşı karşıya getirilmiştir. Bazı sözde demokratik açılım örnekleri (Kürtçe kurslar, yayın serbestisi, TRT-6, beyaz eşya ve kömür dağıtımı) bu soykırımı gizleyip örtüle- mek amacıyla geniş propagandalarla sunulma- ya çalışılmıştır. Buna Güney Kürdistan’daki sermaye yatırımlarını, diplomatik ilişkileri ve üçlü ittifakları (Irak-ABD-TC, Suriye-İran-TC ittifakı; iç kuşatmayı dış kuşatmayla tamamla- mak) da eklemek gerekir. Böylelikle tarihin en kapsamlı ve tüm toplumsal alanları kapsayan soykırımcı, özel, örtülü, gizli ve açık savaşı ha- yata geçirilmiştir. Bürokratik cumhuriyetin çöküş dönemine denk gelen yeni hegemonik iç iktidar dönemi- nin ideolojik, sosyal ve ekonomik alanlardaki tekelci yapılarının kuruluş dönemindeki yapı- lanmalardan önemli farkları vardır. Ulus-devle- tin inşası dönemindeki resmi ideoloji pozitivist laik milliyetçilikti. Bu dönemde katı Darwinist görüşler hâkimdi. Homojen kültür oluşturmaya karar verildiğinde, diğer kültürlerin ve bunların başında gelen Kürt kültürel varlığının tasfiyesi, Darwinist ‘güçlü olanın yaşama hakkı’ kanunu gereğince ilerlemecilik adına meşru sayılmak- taydı. Aynı kanun Avrupa’da ulus-devletlerin inşasında da uygulanmıştı. Sonuç, resmi ideo- loji dışında kalan kültürlerin soykırımlara va- rana dek imhasıydı. ... İktidar tekelinin kendisi tek partili oligarşik diktaydı. Kapitalist sömürü nedeniyle bu iktidar yapısının faşizmle göbek bağının olması anlaşılır bir husustur. Bu ana yapılanma alanlarında inşa edilen ulus-devletçiliğin baş hedefi homojen toplum yaratmak olduğu için, Kürtleri tasfiye etme sü- recinin isyanlara yol açması kaçınılmaz olduğu gibi, toplumun provoke edilmesi de aynı tasfi- ye amacının gereğiydi. Pozitivizm gereği buna inanılmıştı. Kürt gerçekliğinin tasfiye edilmesi ilerlemecilik sayılmaktaydı. Ulus-devletçi güç- ler bu tasfiyenin kısa zamanda tam başarılaca- ğından emindiler. Bunun anayasadaki ifadesi “Vatandaşlık bağıyla devlete bağlı olan herkes Türk’tür” maddesiydi. Pozitivist ideoloji görü- nüşte kendini dünyevi (sekülarist), olgusal ve bilimsel olarak tanımlar. Dinsel ve metafizik düşünceden sonra üçüncü ve nihai insanlık pa- radigması sayar. Özünde ise o da metafizik bir düşünce kalıbı olup daha dar, kaba ve dogma- tik bir dünya görüşüdür. Bu gerçekliği en açık biçimde laik ve ulusçu ideolojiye dayanan Türk ulus-devletinin Türklük tanımında görmekte- yiz. Sanki Tanrının “Ol!” emriyle her şeyin oluş- tuğu gibi bir zihniyetle “Türk ol!” demekle her- kesin Türk olabileceğine kendini inandırmıştır. Sosyolojik bilimsellik bu örnekte görüldüğü gibi boşlukta kalmış, pozitivist metafizikçi karakte- rini çarpıcı biçimde kanıtlamıştır. Çok acımasız olarak uygulanan da bunun gereğidir. Irkçı mil- liyetçiliğin baş ideoloğu Nihal Atsız bile, Beyaz 15 Türklerin bu uygulamasını ‘Türklük dehşeti’ olarak yorumlamıştır. 1950-1980 dönemi Beyaz Türk faşizminin olgunluk dönemidir. Ancak komplo ve darbe- lerle yürütülebilmiştir. Dış hegemonik gücün değişmesinin (İngiltere’nin yerine ABD’nin geç- mesi) gereği olarak farklı bazı uygulamalar (çok partili parlamenter demokrasicilik, liberal kapi- talizme açılım, laiklikten kısmi tavizler verme) gelişse de, oligarşik faşist diktatörlük esas yapı- sını koruyarak sürdürmüştür. Sert toplumsal ve sınıfsal çatışmalar sonuç vermemiştir. Sonuç 12 Eylül askeri darbesi olmuştur. İç ve dış konjonktür gereği (Ortadoğu’da İran Devrimi ve Sovyetler Birliği’nin Afga- nistan’ı işgal etmesi nedeniyle bozulan dış denge, içteki devrimci mücadelenin yükse- lişinin durdurulamaması nedeniyle bozulan iç denge) tezgâhlanmış olan darbe, tarihsel anlamda Beyaz Türk faşist sisteminin çöküş sürecine denk gelmiştir. Bunun için ideolojik planda laik ulusçuluk yerine Türk-İslâm mil- liyetçiliği esas alınmış, ekonomik alanda içe kapanmacılıktan küresel tekellerle bütünleş- meye açılım sağlanmış, bürokratik ağırlıklı burjuvaziden özel sermayenin öncülüğüne ge- çilmiş, siyasi-iktidar alanında askeri vesayet geçerli kılınmıştır. Bu düzenlemeyi sağlayan 12 Eylül Anayasası zorla kabul ettirilmiştir. Çöküş döneminin bu vesayetçi rejimi ağır- lıklı olarak son Bülent Ecevit Hükümetine ka- dar (1999-2002) tam bir iç savaş düzeniyle sür- dürülmüştür. Belki de örneğine az rastlanır bir iç özel savaş rejimi (kendi anayasalarını da fii- len çiğneyerek) tesis edilmiş, dolayısıyla anayasa göstermelik kalmıştır. Hem devlet içinde (1993’ te Turgut Özal ve Jandarma Genel Komutanı Eşref Bitlis’in tasfiyesiyle başlayan çok kapsamlı tasfiye süreci), hem de devletten topluma müt- hiş bir terör (binlerce Kürt köyünün boşaltılma- sı, zindanlarda vahşet boyutlarına varan uygu- lamalar, on binleri aşan faili meçhul bırakılmış cinayetler, Sivas’ta Madımak Oteli katliamı, hiçbir savaş yasasına uymayan kontrgerilla ey- lemleri, yüzbinleri aşan tutuklamalar, kırk bini aşan öldürmeler) estirilmiştir. Bu temelde belki ulus-devletin çöküşü önlenmiş, ama klasik an- lamda devlet de devlet olmaktan çıkmıştır. Bu süreçte başından itibaren PKK öncülü- ğünde özellikle 15 Ağustos 1984 Hamlesiyle gelişen ve çok zorlu geçen bir direniş süreciyle sadece Kürt gerçeğinin varlık olarak tasfiyesi durdurulmamış, özgürlük yolunda da önem- li mesafeler kat edilmiştir. Özellikle İsrail ulus-devleti, 1958’den beri yapılan gizli askeri antlaşmaları 1996’da daha genişletmiş olarak, bu özel savaşta Türk devletine desteğini ileri boyutlara taşımıştır. Kapitalist modernitenin hegemonik güçlerinin(Buna Sovyet Rusya da dahildir) çıkarları gereği sağladıkları destek ol- madan, Anadolu ve Mezopotamya’da hiçbir top- lumsal kültür soykırımdan geçirilemezdi. Bun- da sermayenin azami kâr peşinde koşma eğilimi sonucu belirleyici olmuştur. Bu gerçeklik bütün açıklığıyla, hukuk ve ahlâk dışılığıyla yüz yılı aşan bir süreden beri gittikçe yoğunlaşan Kürt kültürel soykırımında kendini kanıtlamakta- dır. Soykırımla ulus-devlet ve sermaye tekelleri arasındaki ilişki hiçbir ülkede Kürdistan’daki kadar açık biçimde kendini sergilememiştir. Filistin Kurtuluş Hareketi bile Türkiye iktidar- larıyla uzlaşmış ve gereken desteği vermemiştir. İç savaşta rejimin aşırı yıpranması ve ABD’nin Irak operasyonu (görünüşte provo- katif El Kaide örgütünün İkiz Kulelere saldı- rısı bahane edilse de)Türkiye’de yeni bir ik- tidar hegemonyasını zorunlu kılmıştır. Yeni hegemonyanın iç araçları 1970’lerden beri zaten derlenmekteydi. Türk-İslâm sentezinin benim- senmesi, 24 Ocak 1980 Ekonomik Kararları (küresel finans sermayesine açılım), 12 Eylül darbesi, Beyaz Türk ulus-devletçi partilerin ka- patılması, Genelkurmay’da kural dışı atamalar, Doğru Yol Partisi’nde Tansu Çiller Operasyonu ve Hükümeti, 28 Şubat süreci, Erbakan Hükü- meti’nin düşürülüşü ve en son Bülent Ecevit’in hem kişisel hem de hükümet olarak tasfiyesi bu sürecin belirgin aşamaları olarak sıralanabilir. AKP’yi böylesi aşamaların tüm iç ve dış unsur- larının bir düzenlemesi olarak değerlendirmek büyük önem taşır. Bu, Türkiye çağdaş tarihinin Cumhuriyet hamlesi kadar önemli bir hamledir; Kürt gerçekliğinin tasfiye edilmesi ilerlemecilik sayılmaktaydı. Ulus-devletçi güçler bu tasfiyenin kısa zamanda tam başarılacağından emindiler Yüklə 26,73 Kb. Dostları ilə paylaş:
|