‐ Yağış yağır, – nəhayət, uzun sükutdan
sonra arvadı fikirli‐fikirli dilləndi.
O, başını qaldırıb gözlərini yuxulu‐yuxulu
elektrik qatarının pəncərəsindən bayıra dikdi,
doğrudan da, pəncərə şüşəsindən titrəyən
yöndəmsiz damlalar axırdı. Dönüb qızına
tərəf baxdı. Qızı küncə qısılıb qarşı tərəfdə
oturmuşdu, dinmirdi, sevimli "Barbi"sini
dizlərinin üstünə qoyub hər şeyə laqeyd kimi
görünürdü.
O, bu "susqunluq"dan qorxurdu, lakin
uşağı danışdırmaq da istəmirdi – bəlkə, qızı
nəsə yaxşı bir şeyi xatırlayır?
‐ Gərək avtobusla gedəydik, vaxtında
çatardıq, yağışa da düşməzdik... – arvadı
təəssüflə bildirdi.
Әlbəttə, kəndə getmək üçün elektrik
qatarını o, təklif elədi; başqa cür olsaydı,
gərək arvadının da yaxşı tanıdığı həmin yeri
ötüb keçəydilər, bununla belə, yenə deyinir,
danışmasa olmaz. Belədi də – canavar kimi
ulamaq istədisə, gərək bütün aləm də onun
kimi ulasın.
Kişi yenə qızını süzdü, onun baxışları
uşağın sol qaşının üstündəki nazik çapıq
yerində ilişdi.
‐ Katya, yemək istəyirsən?– arvadı soruşdu.
Qızı başını yellədi.
‐ Andrey, bəs sən?
O da başını eynilə Katya kimi yellədi.
‐ Özünüz bilərsiz, ‐ deyə arvad köks
ötürdü, sonra da buterbrodları gizlətdi.
Yarım saatdan sonra onlar kimsəsiz kiçik
bir stansiyada idilər; stansiyanı sıx, qalın və
qaranlıq meşə əhatələmişdi. Yağış, demək
olar ki, kəsmişdi. Andrey bir əlinə yekə yol
çantasını aldı, o biri ilə qızının əlini tutdu.
Dəmiryolundan qayınanasıgilin kəndinə
10
ULDUZ /
Dekabr 2015
TӘRCÜMӘ SAATI
Ales BADAK 1966‐cı ildə Belarusun Brest vilayətinin
Lyaxoviç rayonununTürklər kəndində anadan olub.
Belarus Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsini
bitirib. Belarus Yazıçılar İttifaqında, "Byarozka",
"Polimya", "Molodost", "Neman" kimi ədəbi jurnallarda
işləyib. Hazırda Minskdə "Mastaçkaya Literatura"
nəşriyyatının direktorudur.
Ales Badak bir neçə bədii kitabın müəllifidir, onun
"Adi gün", "Kədərli günəş kölgəsinin arxasında",
"Sürətli əsa" nəsr kitabları Belarusda populyardır. O,
həm də uşaqlar üçün şeir və nəsr kitabları yazır və 2014‐
cü ildə çapdan çıxan "8‐ci sinfin tənha şagirdi tanış
olmaq istəyir" povesti böyük maraqla qarşılanmışdır.
Ales Badak Belarus Respublikasının "Qızıl kupidon"
ədəbi mükafatının, Rusiyanın Konstantin Simonov
mükafatının, habelə Dövlətlərarası "MDB Ulduzları"
mükafatının laureatıdır. Onun aşağıdakı hekayəsini
"Ulduz" jurnalının oxucularına təqdim edirəm.
Kamran NӘZİRLİ
Ales BADAK
YAĞIŞDAN QURTULAN GÜN
hekayə
dümdüz cığır uzanırdı. Cığır əvvəlcə şose
yolu kəsirdi, sonra isə təpəcikdən üzüaşağı
kənd yoluyla birləşirdi.
Bir neçə maşını buraxıb şosse yolu keçəndə
qızı atasının barmaqlarını möhkəmcə sıxdı,
elə bil kişinin qolunu cərəyan vurdu, bütün
bədəni gizildədi və bir qədər əvvəl döyüntüsü
belə eşidilməyən ürəyi titrəyib yenidən
sakitləşdi.
Qayınanası xalis arvadına oxşayırdı.
Hərdən arvadına əsəbiləşəndə sanki dərviş
kimi xəyalına güc verir, onu təsəvvüründə
canlandırırdı. Qayınanasının balaca bir həyəti
vardı və o, çəpərin ağzında qonaqlarını
görəndə sevincindən ohuldadı, su ilə dolu
vedrəni yerə qoyub onları qarşılamağa
yürüdü. Birinci qızını qucaqlayıb öpdü, sonra
kürəkəni qucaqladı, amma öpmədi, sadəcə
qurumuş dodaqlarını yüngülcə onun yanağına
yapışdırdı. Kürəkən isə heç bunu da etmədi.
Sonra arvad nəvəsinə sarı əyildi və birdən
qız üz‐gözünü turşutdu, buxağı əsdi.
‐ Sən ki mənim əziz nəvəmsən!
‐ Ana! ‐ arvadı narazı‐narazı səsləndi. ‐
Ona həyəcanlanmaq olmaz! Axı mən səndən
xahiş eləmişdim...
‐ Aha, aha... ‐ arvad qəflətən geri çəkildi,
elə bil qorxdu.
Arvadı süfrə açmaqda anasına kömək
elədi. Sonda stola özləriylə gətirdikləri bir
şüşə vermut qoydular.
‐ Katya, nə yeyəcəksən? ‐ arvadı soruşdu.
‐ Heç nə. Sonra yeyərəm. Televizora
baxmaq olar?
‐ Bax, ‐ arvadı ah çəkdi. ‐ Heç olmasa
peçenye götür.
Qız mətbəxdən çıxanda qayınana boğuq
səslə soruşdu:
‐ Hə, deyin görüm nə olub axı? Bir əməlli‐
danışın...
O, ayağa durdu.
‐ Sən hara? ‐ arvadı soruşdu.
‐ Siqaret çəkməyə...
Arvadı heç vaxt onun gözünün içinə
"günahkar sənsən!" deməzdi. Ümumiyyətlə,
qadın həmişə özüyçün danışardı, ürəyində
deyərdi bunu, amma o, hər iki halda,
danışanda istər‐istəməz kişinin günahı ortaya
çıxırdı: "Әgər mən evdə olsaydım... əgər
bacımgilə getməsəydim... mən heç vaxt uşağı
buraxmazdım..."
"Buraxardın!" Әri dəfələrlə bunu arvadına
demək istəmişdi. Özü də qışqırıb demək
istəmişdi. "Onlar təkcə mənim dostlarım
deyil, həm də sənin dostlarındır! Və kimin
ağlına gələrdi ki, belə şey baş versin!"
Lakin o, heç vaxt arvadının üstünə
qışqırmayıb, hətta özünü belə müdafiə
eləməyib. Və başa düşürdü ki, o bədbəxt
hadisədən sonra qızından söhbət gedəndə
arvadı əsəbiləşir, deyinir, belədə ürəyini
boşaldır və sakitləşir, rahatlıq tapır. Әgər o
da söz qaytarsa, susmaq haqqında razılaşmanı
pozmuş olar. Və bu zaman arvadı elə bütün
günahları onun üstünə ata bilər.
Nəhayət, bəlkə elə çığırıb‐bağırmaqları,
qışqırmaqları yaxşı olardı? Ürəklərini
boşaldardılar, soyuyardılar. Belədə ağrı‐əzab
arvadından əl çəkmir, artıq ikinci həftədir
onun içini gəmirir və görünür, bunun heç
sonu da olmayacaq ‐ elə bu yağış kimi, onları
hər yerdə izləyən sısqa yağış kimi! Elə bil
yağış da onlarla birgə doğulub, həyatlarının
bir parçasıdı. Bir sözlə, yağış da onların
ovqatı kimiydi, elə hey tökür, dəyişməz
olaraq qalırdı.
Kişi dəfələrlə o dəhşətli günü xəyalında
canlandırmışdı: budur, yenə xəyalən məktəb
illərindən dostluq elədiyi Alik Jdanoviçin
təptəzə çəhrayı fordunda oldu. İndicə maşına
oturacaqlar ‐Alik, onun arvadı Marina və
Katya. Katya qabaq oturacaqda, Alikin
yanındadır. Bu dəfə bir göz qırpımında onlar
artıq şəhər ətrafında olurlar.
‐ Heyf, atan bizimlə gəlmədi, ‐ Alik deyir,
‐ mən sənə elə bir yer göstərəcəyəm ki, orda
əllə balıq tuturlar, amma öz aramızda qalsın,
yaxşı?
‐ Atam gələ bilmədi, onun kinostudiyada
mühüm bir görüşü var, ‐ Katya cavab verir.
‐ Katenka, bazar günləri rejissorlar da
gərək istirahət eləsin, ‐ deyə Alik guya
məsləhət verir, lakin qeyri‐ciddi söyləyir
bunları. ‐ Və ümumiyyətlə, əsl sənətkar üçün
Aylıq ədəbiyyat dərgisi
11
ULDUZ /
Dekabr 2015