The Archeology of Azerbaijan a brief Discourse
Yüklə 1,54 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 64 ortadan sındırdı və görünməmiş qəzəblə Qorçatanın üstünə yeridi, Əroğlu ətrafa sıçradı, bəbirin belinə atıldı, toppuzu ilə onun boynunun dalından vurdu, bəbir başı üstə yerə yıxıldı, Qorçatanı üstündən atdı, bir az sürünəndən sonra dayandı və böyrü üstə aşıb xırıldadı. Onun ağzından qan qarışıq köpük axırdı. Ağacın başında oturan Az Qorçatanın bu qələbəsinə əl çaldı və cingiltili səslə gülməyə başladı. Qorçatan gülümsündü, daş çapacağı ilə xallı heyvanın dərisini soydu və ona yaxınlaşan Aza uzatdı. Qız bu ərməğanı aldı və çiyninə saldı. Bayaqdan pərən- pərən düşmüş heyvanlar da onlara yaxınlaşdılar. Meymunlar ağacdan-ağaca tullanmaqla sevinclərini büruzə verdilər. Qorçatanla Az meşənin dərinliyinə üz tutdular. Qız Əroğlunu öz tayfası ilə tanış eləmək istəyirdi. Bunu onun gözlərindən də oxumaq olardı. Düşmən deyilsənsə, deməli, səni özümlə apara bilərəm. Bir az getmişdilər ki, göy guruldadı, leysan yağmağa başladı. Ağaclar onları yağışdan qorumaqda aciz idilər. Az Qorçatanı başa saldı ki, onlar yaxınlıqdakı kahaya sığına bilərlər... İmranbəy söhbətini burda kəsdi, arakəsməyə tərəf boylandı, sonra mənə tərəf dönüb: - Ardını sabah danışaram, - dedi, axırda nə fikirləşdisə, -yox, yaxşısı budur birisigün gəl, - deyə əlavə elədi. Mən təəccübləndim: - Birisigün niyə? - Belə lazımdır, - biz onu çox yorduq, - deyə arakəsməyə işarə ilə dedi. - Sənin söhbətin «yeddi gözəlin nağılı»na bənzəyir. Bunun bir sonu olacaq, ya yox? - deyə xəbər aldım. İmranbəy: - Hər şey nə zamansa qurtarır, amma yenisi başlayır, -deyə gülümsündü və ayağa qalxdı. Mən durmaq istəmirdim, getməyə həvəsim yoxuydu, o, əhvalatın ən maraqlı yerində söhbəti kəsmişdi. - Məqsədə çatmaq üçün hövsələli olmaq lazımdır. Mən bu yolu çoxdandır gəlirəm, hələ də yorulmamışam, -deyə İmranbəy qapını açıb çölə çıxdı. www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 65 Mən qeyri-ixtiyari onun ardınca getdim. Çöldə ulduzlar sayrışırdı. İmranbəy göyə diqqətlə baxırdı, sanki öz ulduzunu axtarırdı. - Azıx, bax oradadır, - deyə ulduz cığırını göstərdi. Mən o göstərən tərəfə baxdım, dodağımın altında mızıldandım: -Hmmm… * * * İmranbəydən ayrılandan sonra avtobus dayanacağına gəldim. Hava aydın və ayaz idi. Şimal tərəfdən əsən külək adamın üzünü yalayırdı. Qulaqlarım üşüdüyündən plaşımın yaxalığını (boyunluğunu) yuxarı qaldırdım və göyə baxdım. İmranbəyin göstərdiyi ulduz cığırı indi görünmürdü, bulud üstünü örtmüşdü. Dayanacaqda yaşlı bir qadınla kişi vardı. Mən həmin kişiyə altdan-altdan, amma diqqətlə baxdım. Kişi avtobusun ləngiməsinə görə hökuməti söyür, arvadı isə onu sakitləşdirirdi. Fikrim Azıxadamın yanındaydı, ona görə də bu lopabığ kişiylə Azıxantrop adam arasında oxşarlıq axtarmağa çalışırdım. Hər necə olsa da, biz hamımız bəşəriyyətin ilk adamının övladlarıydıq, amma həmin bəşəriyyətin cəmi bir neçə addımlıqda olmasından bu bədbəxtlərin xəbəri yoxuydu. Onu bircə mən bilirdim və ürəyimdə sevinirdim. İmranbəyə də minnətdar idim ki, öz sirrindən məni agah eləmişdi. Biz indi hansı millətin oğlu olmağımızla ürəkdən fəxr edə, qürurla gəzə bilərdik. Eyfel qülləsinə də, Trafalqar meydanına da, Misir piramidalarına da, Semiramida bağlarına da iddia edə bilərdik. Dünyanın bütün möcüzələrini öz adımızla bağlayardıq. Hamımız bunu istəmirdikmi? Mahnılarımızı, yeməklərimizi, geyimlərimizi, ümumən bütün kəşfləri biz elədiyimizə baxmayaraq onları qoruya bilmirdik. Qonşularımız, hətta yad planetlilər də əfəlliyimizdən istifadə edib hər şeyi öz adlarına çıxırdılar. İndi alın, bu da sizə bəşəriyyətin ən böyük kəşfi! Onu ki, əlimizdən ala bilməyəcəklər. O burdadır - dünyanın orta göbəyində... Bütün bunları fikirləşərkən daha da coşurdum, öz-özümə gülürdüm. Birdən ağlıma gəldi ki, İmranbəyin kəşf elədiyi Azıxantrop Adəm peyğəmbərin klonlaşdırılmış forması da ola bilər. Bəlkə elə kimsə, İmranbəydən əvvəl bu kəşfi edib. Nahaq yerə demirlər ki, bizdən əvvəl daha yüksək sivilizasiya olub. www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 66 Məni bu fikirlərdən lopabığ kişinin arvadının çığırtısı ayırdı. Kişi daha da coşmuşdu, «dərə xəlvət, tülkü bəy» deyib ağlına və ağzına gələni danışırdı. Arvadı naəlac qalıb əli ilə onun ağzını yumanda ərinin tərs silləsi qadını yerə sərmişdi və qadın öz ağrılarını azaltmaq üçün bərkdən çığırmışdı. Nəhayət, avtobus gəldi və biz bir neçə fəhlənin oturduğu avtobusa mindik. Fəhlələr, çox güman, yaxıqlıqdakı neft mədənindən gəlirdilər, yorğun və ac olduqlarından əsəbiydilər, acıqlarını tökmək üçün hərif axtarırdılar. Onlar tez-tez yerlərində qurcuxur və qızarmış, yuxulu gözlərilə avtobusun təzə sakininə baxırdılar. Mənə elə gəldi ki, avtobusda mərəkə qopacaq, fəhlələr hələ də dil boğaza qoymayan lopabığ kişini əzişdirib avtobusdan yerə atacaqlar. İncəvardan dil pərgarı da bunu başa düşdü və səsini kəsdi. Sən demə, bu lotu arvadının yanında kişilənirmiş... Gecədən xeyli keçmiş evə çatdım. İndi nəinki adamlar, hətta itlər də yatmışdılar, zirzəmilərdə və zibilliklərin ətrafında mürgü döyürdülər. Hardansa cütləşmək ehtirasında olan pişiklərin səsi gəlirdi, küçüklər zingildəşirdi. Binamızda bir neçə pəncərədən, o cümlədən də bizdən işıq gəlirdi. Mən sorğu- suallara cavab vermək istəmirdim. Bəşəriyyətin gizləndiyi yeri heç kimə, heç arvadıma da deyə bilməzdim. İnanclı adam olduğumdan bunun düşər-düşməzi olacağını bilirdim. Bir işi görüb qurtarmamış ağzımdan nəsə qaçırsaydım, dediymə çata bilməyəcəkdim. İçəri girən kimi hamını qabaqlamaq istədim və: - İndiyə kimi nə əcəb yatmamısınız? - deyə qonaq otağına tərəf söz atdım. Sualıma lal sükut cavab verdi. Arvadım və cocuqlar yatmışdılar, yatanda qorxularından işıqları keçirməmişdilər. Mən onların üstünü örtdüm, işıqları ehmalca söndürdüm, mətbəxə keçdim, mədəmi aldadandan, yəni Allah verəndən yeyib qarnımı doyurandan sonra divanı açıb yerimə uzandım. Yorğanı üstümə çəkəndə nəsə yerə düşdü, qaldırıb baxdım. Bu, qızımın oyuncağıydı. Eybəcər, amma suyuşirin oranqutanq idi. Cocuğum onu çox istəyirdi, nədənsə mənə oxşadırdı. Görünür, evdə olmadığıma görə, oyuncağını ata əvəzi bilib yatağıma qoymuşdu. Uşaq fəhmi güclü olur. Deməli, İmranbəy dünyanın ilk adamının bizim əcdadımız olmasını deyəndə səhv eləməyib. Ona bizdən yaxın kim ola bilər ki... Oranqutanqa bir də baxdım, gülümsündüm, onu bağrıma basdım, «ax, babacığım» - deyə inildədim və işığı söndürüb yatdım... Qəribə yuxu gördüm. Gördüm ki, İmranbəy göydə, ulduzlu cığırın üstündə dayanıb mənə əl eləyir. O, məni harasa çağırır və naməlum istiqaməti göstərirdi, yəqin Yüklə 1,54 Mb. Dostları ilə paylaş:
|