General Əli ağa Şıxlinski və silahdaşları
466
– Yox, heç üzünü görməmişəm. Amma “Vaqif”ini və qoşma-
larını əzbərdən bilirəm.
– Ancaq mən yaxşı tanıyıram, ötən il Moskvada təsadüfən gö-
rüşdük. Restoranda birgə nahar etdik. Mən ona bir məktub da
yazıb verdim. Özü şəxsən aparıb anam Nuşuya çatdırıb. Sağ ol-
sun, anam yazır ki, Həzi, oğlum, Səməd Vurğunun bizə gətirdiyi
məktub bizə xeyli təsəlli verdi sənin barəndə… Qaçay, Allah
qoysa, bu frislərin axırına çıxaq, müharibə qurtarsın, sənin toyu-
na Səmədlə gələrik… İndi mən getməliyəm, axşam toranı düşür.
Sənə ən vacib tövsiyəm – döyüş vaxtı özünü qoru…
Podpolkovnik Litvinov gülə-gülə:
– Həzi Əhəd oğlu, sizin dili bilməsəm də danışığınızın abı-
havasından belə başa düşdüm ki, qohum çıxdınız. Mən buna çox
şad oldum.
Ayağının birini qaçaraq qoyub getmək istəyən Həzi Aslanov
geriyə dönüb gülə-gülə dedi:
– Biz azərbaycanlılar harada yaşayıb işləməyimizə baxmaya-
raq, bir ananın, bir atanın övladlarıyıq. Vladimir Pavloviç, çox
sağ ol, məni həmyerlimlə tanış etdin. Sənə çox-çox təşəkkür edi-
rəm. Yaxın günlərdə səndən bir dost xahişim olacaq. Belə maraq-
lı zabit cəbhədə azdı. Mən uşaqlıqdan şeir, musiqi vurğunuyam.
Vətənimdən də xeyli vaxtdı ayrılmışam. Oraya ancaq iki ildən
bir məzuniyyət vaxtı gedə bilirəm. Əgər mümkün olsaydı, gənc
leytenant Aslanovun mənim alayıma keçməsinə icazə verərdin.
Onunla bu qısaca söhbətimizdən hiss etdim ki, Azər baycan tari-
xini, incəsənətini yaxşı bilir.
Podpolkovnik Litvinov dedi:
– Narahat olmayın, Həzi Əhəd oğlu, sənədlərini hazırlayıb
günü sabah göndərərəm. Açığını deyim, belə qoçaq, nizam-inti-
zamlı zabiti hər komandir əlindən verməz. Neyləmək olar, arada
dost xahişi var, ona əməl etmək borcumuzdur.
Pəhləvan cüssəli, qaraşın Həzi Aslanov kefi durulmuş halda
bir-iki addım geriyə atıb dostu Litvinovun əlini sıxıb təşəkkür
etdi.
Şəmistan Nəzirli
467
– Çox sağ ol ki, – dedi, – dost xahişini yerə salmırsan. Hələlik,
görüşənə qədər.
Həzi Aslanov gedəndən sonra podpolkovnik Litvinov fikirli-
fikirli qazmaya göz gəzdirdi. Elə bil iki aydan çox yaşadığı ko-
mandir qazmasını ilk dəfə görürdü:
– Hə, kiçik Aslanov, – dedi, – bəxtin açıldı, gedirsən eloğlu-
nun yanına, bunun hamısı sənin əla xidmətinə görədir. Həzi
Əhəd oğlu qoçaq komandir və gözəl insandır. Gördün, beş-üç
kəlmə kəsməklə elə ilk görüşdən sənə həm zabit, həm də insan
kimi rəğbət bəslədi. İnanıram, sən leytenant Aslanov, orada həm
bizim, həm də Həzi Əhəd oğlunun alayının adını şərəflə doğrul-
dacaqsan. İcazə verirəm, sabahdan hazırlaş. Həzinin alayında
qulluq etməyə yola düşəcəksən. Nə fərqi var, orada da Vətəni
müdafiə edəcəksən. Bu barədə elə bu axşam rota komandirinə
məlumat ver. Gedə bilərsən! – deyib podpolkovnik Litvinov ona
bir daha uğur dilədi. Birdən gülümsünüb: – Hələ bir an ayaq
saxla görüm, Aslanov, amma müharibədən sonra Həzi Əhəd
oğlu ilə məni Azərbaycan plovuna qonaq etməyi unutma ha…
Leytenant Qaçay Aslanov:
– Oldu, yoldaş komandir, – deyib, sağ əlini gicgahına aparıb
əsgəri qaydada xudahafizləşməyə icazə istədi. – Allah qoysa,
frislərin axırına çıxaq, müharibə qurtarsın. Süfrədə Gəncə kon-
yakı olmaq şərtilə Azərbaycanda qonağımız olarsınız, – deyib
yeraltı qazmadan çıxdı.