Şehrin Aynaları
Yüklə 1,04 Mb. Pdf görüntüsü
|
Canı bir kadınla yatmak istiyordu bugün. Şimdiye değin bu işi hiç para karşılığı yapmamıştı. Gerçi bir ara bir kontesle kırıştırıp ondan pahalı hediyeler almakta bir sakınca görmemişti ama bu hikâye çok eskilerde kalmıştı. Çalabileceği kapıları aklından geçirirken, birden hınzır bir gülümseme yerleşti suratına. "Beatriz..." dedi her bir heceyi içine çekerek. "Tabii ya, ben salağım. Tabii ki Beatriz!" Kim bilir nasıl şaşıracaktı Miguel'i karşısında bulunca? Uzun zamandır bu kızıl saçlı âfetin kendisi için yanıp tutuştuğunun farkındaydı. Şimdi gidip o ateşi söndürmekte hiçbir sakınca görmüyordu. Gerçi Beatriz, Miguel'in uzun süre tahammül edebileceği bir kadın değildi ama ne gam. Miguel Pereira oldum olası böyleydi işte. Uzun hesapların adamı olmak onun ruhuna aykırıydı. Hava kararmıştı. Bu vakte kadar bir iki yerde daha demlenmekte hiç sakınca görmediğinden, ayaklarının birbirine dolaşmasına mâni olamıyordu. Sallana sallana sokaklarda yürürken, "Agua va!" [3] diye bir ses işitti. Son anda bu sözdeki kerameti çözüp kenara çekildi. Eğer biraz daha gecikseydi, boşaltılan bir lâzımlığın hedefi olacaktı. Madrid sokaklarında sık sık olurdu böyle şeyler. Bu tatsız kazalardan en çok nasibini alanlar da serenad yapmak için balkonların altında dikilen acemi âşıklar olurdu. Sonunda, talihsiz âşıkların şikâyetleri ayyuka çıkınca, yeni kurallar getirilmişti. Artık geceleri saat ondan önce lâzımlık boşaltmak kesinlikle yasaktı. Üstelik lâzımlıkların balkonlardan ya da pencerelerden değil, dış kapıdan dökülmesi gerekiyordu. Anlaşılan bu akşamki hadisenin faili, ya bu yeni kurallardan bîhaberdi ya da toplum nizamına kulak asmıyordu. Miguel homurdandı. Neyse ki ucuz atlatmıştı. Harita ıslanmamıştı. Yumruklarını sallayıp, hâlâ balkonda duran adama ağız dolusu küfretti. Adam da bu küfürlerin altında kalmayacağını bir güzel ispat ettikten sonra lâzımlığını kucaklayıp içeri girdi. Miguel Pereira hadisenin cereyan ettiği binayı dikkatle incelediğinde buranın küçük, köhne bir han olduğunu fark etti. Muhtemelen lâzımlığı pervasızca boşaltan adam da hancının ta kendisiydi. İleride tekrar hatırlamak üzere bu melûn mekânı hafızasına hızla kaydetti. Beatriz genç adamı karşısında görünce şaşkınlıktan küçük dilini yutuyordu. Miguel'e gelince, o bu kızıl saçlı genç kadının üzerinde bıraktığı tesirden epey hoşnuttu. Her şey aynı tahmin ettiği gibi gelişiyordu. Beatriz hiç nazlanmadı. Miguel de onun vücudunun kusursuzluğunu hayranlıkla seyretti. Güzel bir kadındı Beatriz. Vücudunun ve yüzünün hatları kusursuzdu. Ne var ki bu hatları usul usul yoğurup şekillendirecek bir tılsımdan yoksundu. Bu yüzden de sadece güzeldi, o kadar. Seyri keyifli ama yokluğu hasret çektirmeyen bir güzellikti onunkisi. Miguel Pereira sabaha karşı ayrıldı Beatriz Blasquez'in yanından. Canı sıkılmıştı. Hoplaya zıplaya Beatriz'in evinin yolunu tutarken, onun için ilk olabileceği aklının ucundan bile geçmemişti. Fark ettiğinde ise artık çok geçti. Bakireleri sevmezdi. Beatriz uyandığında onun yanında olmak istemediğinden, günün ilk ışıklarıyla birlikte parmaklarının ucuna basarak evden ayrılmıştı. Ağzının içi leş gibiydi. Gece Beatriz'in elinden içtiği şaraplar şimdi midesini deliyordu. Bir müddet aylak aylak sokaklarda dolandı. İşe erken çıkmış bir dilenciyle karşılaştı. Miguel Pereira, her tipten, her fıtrattan insanla sohbet etmeyi severdi. Severdi farklı kelimeler duymayı, farklı yüzler görmeyi. Gidip hiç tereddüt etmeden dilencinin yanına çöküverdi. Ayaklarını uzattıktan sonra yeni arkadaşına selam vermek için ondan yana baktı. Bakar bakmaz da donakaldı. Dilencinin yüzünde korkunç yaralar vardı. Yaralardan bir tanesi tam burnunun ucunda çıkmıştı. Kat kat açılan pembe dokunun altından burun kemiği görülebiliyordu. Miguel bir anlık şaşkınlığı atlattıktan sonra, güzellikte yekta bir resmi seyreder gibi ona baktı uzun uzun. Dilenci derin ve delici bakışlarını üzerine diken bu genç adamı yadırgamakla birlikte, bu dünyada hiçbir şeye fazla kafa yormamayı huy edinmiş biriydi. Üzerinde durmadı. Miguel'se, yalnızca bir an için hekimlik arzusuna kapılmıştı. Şimdi, başarılı bir hekim olup bu adamın derdine derman olsa. Şu yaraları iyi etse... Hızla bu fikri savdı kafasından. Bir kere bu adamın iyileşmesi demek, artık dilencilik yapamayıp iyice aç kalması demekti. Hem, ne için iyi bir hekim olmayı isteyebilirdi ki? Kesesini doldurmak için mi ya da yükselip meşhur olmak için mi? Boğazına kadar içine gömüldüğü günah batağında rahat nefes alabilmek için mi? Yoksa Antonio'yu kıskandığı için mi? Hayır, hekimlik ona göre değildi. Dilenciyi rahat bırakmalıydı. Kendi kendisiyle kavga ede ede kalktı, oradan hızla uzaklaştı. Dilenci bir müddet gözlerini kısarak bu garip, genç adamın arkasından baktı. Sonra, sanki çok gülünç bir hadiseye tanık olmuş gibi, bembeyaz dişlerini açığa çıkartarak uzun uzun güldü. Oro Azul [4] Manastırı'nın yakınından geçerken, çorba dağıtımı için bekleşen insanlar gördü. Her gün bu saatlerde manastırın kapıları açılır, devasa bir çorba kazanını taşıyan iki rahip ağır adımlarla dışarı çıkardı. Arkalarında bir başka rahip elinde kocaman bir ekmek sepetiyle onları takip ederdi. Sefaletin haritasını gözü kapalı çizebilenler, cüzamın ellerinde günbegün eriyenler, sakat vücutlarını sürüyerek merhamet dilenen dilenciler, hiçbir işte dikiş tutturmayı beceremeyenler, servetlerini son kuruşuna kadar çarçur eden asilzadeler, veda ettikleri toprağın kokusunu peşleri sıra şehre getiren genç köylüler, payelerini harp meydanlarında ayaklar altına alan askerler, hafızalarını yitirdikleri için kim olduklarını bilemeyenler ve kanatları altına girebilecekleri zengin dulların özlemiyle yanıp tutuşan yoksul öğrenciler her sabah tekrarlanan bu merasimi takdirle seyreder; çorbanın soğumasını beklemeye lüzum görmeden önlerindeki kâselere yumulurlardı. Miguel Pereira, vakti zamanında buraya sık sık dadandığından, dağıtılan çorbanın tadını da, günün ilerleyen saatlerinde midelere çektirdiği azapları da gayet iyi biliyordu. Karnını nerede doyurabileceğini düşünürken, bir gün evvel Rodrigo ile sözleştiklerini hatırladı. Şimdi Rodrigo ona mükellef bir kahvaltı hazırlamış olmalıydı. Adımlarını hızlandırmadan önce, bir an için durup, gelip geçenlere ayna vazifesi görmeyi kanıksamış pis bir su birikintisinde kendine baktı. O sabah, o bulanık aynadan Miguel Pereira'yı süzen genç adam, kabına sığamayacak kadar huzursuz ve hırçındı. Aynı gün bardaktan boşanırcasına yağan yağmur, pis su birikintisini önüne katıp en yakın denize doğru sürüklemeye başladı. Yüklə 1,04 Mb. Dostları ilə paylaş:
|