MahirəNərimanqızı
Yüklə 2,94 Kb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net – Milli Virtual-Elektron Kitabxananın e-nəşri Nisə Bəyim. “Duyğu yağıĢları” 182 yada salmaq istəyir, amma get-gedə özündən daha çox uzaqlaşırdı.Ağrıyan gözlərini özündən zorla qopartdı, yan-yörəsinə baxdı.İndi burda çoxlu boş qəbirlər var idi.Yenə də soruşdu: “Ölən kimdir?” Adamın ucu-bucağı yox idi.İndi onlar ayrı-ayrı adam kimi yox, bütöv bir şəkil kimi görünürdü.Üstünə qara-sarı işıq düşən lövhə. Gördüyünü axıra qədər dərk eləməyə macal tapmamış, möhkəm bir uğultu qopdu. Haradansa, uzaqlardan bir yığın adam sürətlə təpənin üstünə gəldi, özləri ilə gətirdikləri uca bir adamı ehmalca yerə qoydular. Bu adam o birilərindən fərqlənirdi və yəqin ki, fərqləndiyi üçün də danışmağa başladı. Onun üstünə qara-sarı işıq daha çox düşdüyündən və bu rənglərin çalarlarının itən yerini müəyyənləşdirə bilmədiyindən üzünü yaxşı görə bilmirdi.Diqqətini çox çətinliklə cəmləşdirib ona qulaq asmağa çalışdı.Fəhmlə hiss elədi ki, bu, çox vacib andır, eşidəcəyi sözlərdən çox şey asılıdır.Birdən anladı ki, bu adam danışsa da, səsi ayrı yerdən gəlir və o bu adama yox, o səsə qulaq asmalıdır.Səs isə reproduktordan qopurmuş kimi bərkdən əks-səda verir və dalğa-dalğa onu itələyirdi.O, qulaqlarında və beynində əmələ gələn titrəmə və ağrıdan gözlərini yumdu.Bu an başının, beyninin, huşunun qopuq-qopuq olub harasa dağıldığını hiss elədi.Daha dağılmaq mümkün olmadıqda gözlərini açdı.Hamı ağlayırdı. “Kimdir ölən?”,- ixtiyarsız soruşdu.Qara-sarı şəkil ağlayırdı və ağladıqca onların qara-sarı işığı artırdı.Bu qatı www.kitabxana.net – Milli Virtual-Elektron Kitabxananın e-nəşri Nisə Bəyim. “Duyğu yağıĢları” 183 iniltinin,hönkürtünün, hıçqırtının içində tək-tənha qalmışdı. Uca adam da ağlayırdı, təkcə o ağlamırdı. Qəbirlər boş idi.O, boş qəbirlərin arası ilə gəzib, diqqətlə adamlara baxmağa başladı.Birdən gördü ki, baş daşlarının üzərində yazılar var.Qara-sarı işıqda bu yazıları oxumağa çalışdı, amma hərflər ona qətiyyən tanış gəlmirdi.Hərflər gözünün qabağında böyüsə də,o bu yazıları oxuya bilmədi.Əllərinə baxa- baxa qaldı. Qara-sarı lövhə ağlayıb-ağlayıb yoruldu. Adamlar uzun iztirabdan sonra diriləşmişdilər. O da başındakı darlığın az da olsun, genəldiyini duydu. Yenə də möhkəm uğultu qopdu. İndi bu, qara-sarı şəklin uğultusu idi: ehsan verirdilər. Süfrə hər kəsin qarşısında peyda olur, adamlar istədiyini götürəndən sonra qeyb olur, yoxa çıxırdı.Adamlar itiləşmişdilər. Əvvəlki ağırlıq və süstlük yoxa çıxmışdı.Birdən onu hər tərəfdən dürtmələdilər.Onun növbəsi idi.Qabağında peyda olan süfrənin itiliyindən diksindi.Adamlar çığırışır, onu itələyir, tələsdirirdilər.O bu səs-küydən qorxdu və çaşdı.İstəməsə də, əyilib bir tikə çörək götürdü.Adamlar daha bərkdən çığırışıb, onu hər tərəfdən itələməyə, vurmağa başladılar.O, ətrafında minlərlə bərələ göz, çığıran ağız gördü.Səs-küydən əlləri ilə qulaqlarını qapadı,gözlərini yumub çömbəldi.Qara-sarı şəkil qışqırırdı: “Çox götür!Hər şey götür!”Özünə çəkilib lap yumuldu və yazıq-yazıq www.kitabxana.net – Milli Virtual-Elektron Kitabxananın e-nəşri Nisə Bəyim. “Duyğu yağıĢları” 184 zarıdı.Uca adam sütun kimi qarşısında dayanmışdı, ona zillədiyi gözləri qaranlıq uçurum kimi dəhşətli idi. Yenə də vaxt tarımlanmış kimi gizildədi.Sonra gizildəyən uğultu da,ağrıyan vaxt da ondan qopdu, uçuruma düşürmüş kimi özündən asılı qaldı.Nə qədər vaxt keçdi?Anmı?Əbədiyyətmi? Hər şeyin sakitləşdiyini duyub gözlərini açdı, boş qəbirlərə baxdı, yorğun-yorğun: “Ölən kimdir?” – soruşdu. Daha burda qalmaq istəmirdi.Adamlar nəyləsə məşğul idi.Uca adam da yox idi.”O nə deyirdi?Nə istəyirdi?Bu adamlar onu eşitdilərmi?Niyə onun ağlı heç nə kəsmir?Gördüyünü,eşitdiyini dərk eləmir?Bəlkə, ölən özüdür?Yox, əgər ölsəydi,qəbirlər boş qalmazdı.Bəlkə, ölən bu qara-sarı şəkildir?” Dönüb qara-sarı şəklə baxdı.Adamlar topa-topa durub qızğın mübahisə edirdilər.Ürəyində onlara qarşı bir yadlıq, laqeydlik duydu.Gözləri uca adamı axtardı, tapa bilmədi. Çıxıb getmək, buradan uzaqlaşmaq, açılıb qurtulmaq istəyirdi.Qarışıq hay-küyün içindən bir səs aydınca eşidilməyə başladı.Çalırdılar.”Bu nədir?Yoxsa,indi oynayacaqlar? Axı, ölən kimdir? Uca adam hanı?Bəlkə ölən odur?” Çalğıçılar aydınca göründü. Zurnaçılar, dəfçilər, sazəndələr dəstə-dəstə düzülmüşdülər, adamlar da dəstə-dəstə oynayırdılar. Kimsə içdən oynaya-oynaya gəlib onun qarşısında dayandı.Birdən onu tanıdı. Uca adam idi. Diksinib heyrətlə geri çəkildi, ayaqları Yüklə 2,94 Kb. Dostları ilə paylaş:
|