M. C. Pişəvəri
Yüklə 178,67 Kb. Pdf görüntüsü
|
www.acjiq.info
19 etməkdən belə pərhiz etmək istəmirdilər. Bu isə tamamilə Hizbin və azadlığın zərərinə tamam olan bir hərəkət idi. Əslən Hizbi-Tudədə də münəvvər təbəqə az və avamfərib adamlar çox idi. Bu təşkilat sırasında savadlı və məlumatlı üzvləri görməkdən qorxurdular. Çünki, yeni savadlı adamlar ortalığa çıxdığı vaxt savadsızlarin təşkilat rəhbərliyindən kənarدa qalmaları məlum bir məsələ idi. Çünkü xalq bacarıqlı və məhbub adamları qoyub, bütün sərmayalari çığır-bağır salmaqdan ibarət olan demaqoqların dalınca gedə bilməzdi. Getsəydi bir nəticə verməzdi. Bu cəhətdən əyalət komitəsi firqə başçılarının dəvətləri ilə yaratmaq istədikləri şəraitə baxmayaraq, ziyalıları Hizbə çəkmək mümkün olmurdu. Demək, o zaman Həzbi-Tudə başçısız və ofisersiz bir qoşun kimi sövq-təbii ilə irəli gedirdi. Başçıları çəkib dalınca aparırdı. Həmin zamandan onu solçuluq çərçivədə məhdud etməklə demokratik şəkli alıb, bütün xalqı öz dalınca aparmaq imkanından məhrum edilirdi. Yuxarıdakı səbəblərə görə Azərbaycanda isə bərnamə üzərində qurulan Cəbhei-Azadi təşkilatı nehzət zamanında təzəlzül bir hala gəlmişdi. Bununla belə bütün Azərbaycanda başlanan ictimai işlərə rəğbət göstərən əşxas hamısı az-çox bu təşkilata bağlı hesab olunurdular. Firqəmiz təşkil olduğu zaman bütün siyasi sazimanlar kimi Cəbhəyi-Azadi da çox müfid vaqe oldu. Həmin bu təşkilatın səbəbi ilə biz vaxtıkən bütün Azərbaycan şəhərlərində baş bilən adamlarla tanış ola bilmişdik. Mən özüm 1944-cü il isfənd ayında Təbriz, Xoy, Urmiyyə, Ərdəbil şəhərlərinə müsafirət edib, böyük konfranslar verdikdən sonra cəbhənin heyətini intixab etməklə, Azərbaycanın siyasət adamlarıla yaxından tanış və dost olmuşdum. Ona görə firqəmizin təşkilinə başladığımız vaxt Cəbhei-Azadi təşkilatı bizə hazır və amadə bir vəsilə olub, hər yerdə firqənin şöbəsini onların vasitəsilə qurmağa müvəffəq ola bildik.
Nəticə
Necə ki, yuxarıda dedik 12 şəhrivər 1945-ci ildən, yəni məruf elamiyəmizin intişarından qabaq Azərbaycan xalqını öz dalınca aparıb, bütün təbəqələrə rəhbərlik edən milli bir təşkilat yox idi. Zəhmətkeşlər, Tudə, Azərbaycan və sair ünvanlar altında parlayıb təşkilatlardan qalan mənfi və müsbət xatirələrə baxmayaraq, onlardan güclü bir əsər baqi qalmamışdır. Hizbi-Tudeyi-İran, Kanuni-Demokrası, Ziddi-Faşist Cəmiyyəti və İttihadiyyə isə, necə ki, şərh verdi fəqət zəhmətkeşlərin həssas bir qismini cəlb edə bilmişdilər. Bu təbəqə isə sazimanlardan gördükləri fəri işlərə qənaət etməyib, ciddi fəaliyyət və böyük qədəmlər gözlədiklərindən onlardan çox da razı deyildilər. Mitinqlər, nümayişlər, konfranslar dövlət məmurları barəsində yazılan acı tənqidlər artıq xalqı doyura bilməzdi. Təşkilatlara daxil olan fədakər insanlar onlardan ciddi və əsas www.acjiq.info
20 qədəmlər götürmək intizarında idilər. Biz isə yuxarıda qeyd etdiyimiz səhvlərə görə olası deyildi. Hətta onların götürdüyü bəzi ciddi qədəmlər də nəqşəsiz, hədəfsiz olub, hissiyat üzərində qurulduğundan əks nəticələr verirdi. Nehzətimizdə müsbət və faydalı işlər görülüb nüfuz qazanan cavanlar isə başçılarının götürdükləri qələt qədəmlər nəticəsində bədnam olub, öz fədakarlıqlarından xalqın nifrətini qazanmaqdan başqa bir nəticə ala bilməzdilər. Misal üçün Liqvan hadisəsini götürə bilərik: 1945-ci il mehr ayının 11-də ittifaq düşən bu hadisə Hizbi- Tudənin Azərbaycan təşkilatını şədid surətdə bədnam edən əsl idi. O günlərdə Tehrandan Təbrizə gəlib, orada hay-küy salan Ardaşes Ovanesyan Lahican vəkili doktor (Radməneşin) parlaman nitqindən alıb, meydana atdığı “qana-qan, yumruqa-yumruq” şüarı Azərbaycan üçün olduqca yersiz və bimövqe bir şüar idi. Bu şüar Hizbi ağır və qaba vəziyyətinə duçar etmişdi. Elani-cəng mənasında olan belə şüar xalqı qorxudub, Hizbdən uzaqlaşdırmaq, dövlət və jandarm qüvvələrini ayıq salmaqdan başqa bir nəticə verə bilməzdi. Düşmənlərinə Elani-Cəng edən bir Hizb əvvəldən onun vəsailini hazırlamalı idi. Mütəəssifanə o vaxt Hizbi- Tudə ixtiyarında belə bir vəsail yox idi. Onun ətrafina toplananlardan beş-üç nəfərin əlində olan sadə, kiçik əsləhə, dişdən dırnağa qədər müsəlləh olan dövlət qüvvəsilə elani-hərb, dağılmağa məhkum olmaq deməkdir. Bütün İranda hayküyə səbəb olan Liqvan hadisəsi isə bu şüarın üzərində meydana çixdığından, Hizbi-Tudənin rəhbərliyi böyük zərbə və xətərə məruz qalmışdı. Doğrudur, bu hadisə jandarm başçısı Şəqaqi və Əmir Pərviz və sairlərin {gördüyü} tədbirlərindən {büruz} etmişdi, çünkü onlar ehqaqi-haqq edib, Hizbi-Tudənin təqazalarına istəklərinə qulaq asmadıqlarına görə, tudəçilər müstəqimən öz müxaliflərini əzməyə iqdam etmişdilər. Bununla belə xalq kütlərini işlərə hazırlaya bilən hər təşkilatın kiçik bir kəndə həmlə edib, orada silah gücü ilə məsələni həll etməsi, doğru bir siyasət ola bilməzdi. Bu məsələni həll etmirdi ki, bəlkə də Hizb üçün yeni macəra müşkülat meydanına çıxarır. Onun zəif və bacarıqsızlığını açıb göstərirdi. Çəkib apara bilmədiyini isə şərh verdiyimiz vəziyyət aydın bir surətdə isbat etməkdədir. O günlərdə Azərbaycan xalqının müxtəlif təbəqələri isə müharibənin xatəməsi və demokratik qüvvələrin İranı tərk edib getməyə hazırlanması münasibətilə səxt nigaran və müztərib bir halda idi. 14-cü məclis özünün irtica simasını tamamilə aşkara çıxarmışdır. Bir-birinin dalınca iş başına keçən mürtəce dövlət başçıları azadlığı pozmaq və İranı tamamilə xarici istismarçıların nüfuzlarına təslim etmək siyasəti üzərində çalışdıqlarını əmələn isbat etməkdə idilər. Bu cəhətdən Azərbaycan kəndli, fəhlə və sair zəhmətkeşləri irticanın qələbəsindən artıq dərəcə qorxuya düşmüşdülər. Azadixahlar isə daha artıq nigaranlıq çəkirdilər. Tehranda və başqa şəhərlərdə azadixah ruznamələrin töqifi və demokratik sazimanların əzilib sıxıntı altına alınması, məclisdə Hizbi-Tudə nümayəndələrinin danışmaqdan, fəaliyyətdən qadağan olunmaları, həmçinin
www.acjiq.info
21 Azərbaycan şəhər və kəndlərində mürtəcelərin və dövlət məmurlarından jandarm və polislərin get-gedə xalqı daha artıq incitməyə başlamaları xalqın iki yol ayrıcına gəlib çatdığını göstərirdi. Xalqı hidayət edib, azadlığa çıxarmağ istəyən azadixahlar bu iki yoldan birin intixab etməyə məcbur idilər. Bunlardan birisi mövcud vəziyyətlə razılaşmaq yəni şərti-qeydsiz olaraq irticaya təslim olmaq, digəri isə, xalqın narazılığndan istifadə edərək, onu möhkəm bir təşkilat altina almaqla irticanı əzmək üçün şədid mübarizəyə başlamaqdan ibarət idi. Azərbaycanda olan Hizbi-Tudə və sair siyasi cəmiyyətlər bu məsələni düşünə bilmədiklərindən ya düşünsələrdə onu icra etməyə qadir olmadıqlarından yəni qüdrətli bir təşkilat qurulması lüzumu meydana çıxmışdır. Firqəmiz isə bu axırıncı yolu təqib etmək hədəfi üzrə təşkil olunan bu ehtiyac üzərində qurulan siyasi bir cəmiyyət idi. (Onun) Zəf və qüdrətini də bu cərəyan üzərində axtarmaq lazımdır. Bəşər tarixinin şayani-diqqət hadisələrindən olub 11 ay davam edən milli hərəkatımız və heyrət-avər günlərində, firqəmizin götürdüyü tarixi işləri tarixşünaslıq nöqteyi-nəzərindən tətbiq və tədqiq edərkən bu əsli həmişə nəzərdə tutmaq lazımdır. Azərbaycan fəqət bir (Liqvandan) ibarət olmadığı kimi, irtica isə (da yalniz) 90 yaşlı Hacı Ehtisama arxalanmırdı. Liqvan hadisəsi ibrətavər bir hadisə idi. Bu vasitə ilə Tudə rəhbərliyinin zəifliyini və hesabsız bir hərəkət etdiyini isbat edib, Hacı Ehtisamin evini dağıdıb və şeylarinin qarət edilməsi isə Hizbin içərisində intizam-dissiplinin olmadığını tamamilə aşkara çıxartmış oldu. Böyük iştibah hesab olunan bu hərəkətin təqibi, daha iftizah hadisə nəticəsində öldürülmüs Hizb üzvlərini dəfn etmək üçün verilən böyük pul gücünə əşxası Hizb binasında toqif etmək, fövqəladə xətərnak yerlərə çəkilə bilərdi. Bununla belə biz Liqvan hadisəsində Hizbi-Tudəni nifrətləndirmək istəmirik, məqsədimiz bu məsələni tarixi bir hadisə kimi şərh vermək deyildi, fəqət Hizbi-Tudə başçılarının o günkü xətti-hərəkət və şüarlarının həqiqətdən uzaq olmasını isbat edən bir dəlil olmaq üzrə bu məsələyə işarə edirik. Hizbi-Tudə heç vaxt Azərbaycanda xalqa rəhbərlik etmək məqamına nail ola bilməmişdir. Hətta onun ən qüdrətli günlərində belə Azərbaycan xalqı onun başçılarına etimadsızlıqla baxıb, işlərin intiqadi gözlə təqib etmişlər. Necə yuxarıda dedik, onun ən mühüm səbəbi Hizbin Tehrana bağlı olması və oradan təbliğat və təşkilat üçün gələnlər Azərbaycan xalqına yanaşa bilməyib, camaatın ruhunu incidib, fikrini edən milli ehtiyacını düşünməmələri olmuşdur. Məxsusən bizim milli nehzətimiz yaxınlaşan günlərdə Xəlil Məliki, Doktor Cövdət, Əli Əmir Xeyzi, Ardaşes Ovanesyan, Əhməd İspəhani və qeyrilərinin mərkəziyyət tərəfdarlığından göstərdikləri inad Hizbi tamamilə xalqın nəzərindən salmışdı. “Azərbaycan coze iran” şuarını meydana atan Xəlil Məliki hətta Hizbin içərisində belə şədid müxalifətə təsadüf edərək, Təbriz nümayəndəliyindən ümüdin kəsərək, vəzarətı tərk etdikdə ona qarşı təşkilat içərisində böyük tənqid olunurdu. Xəlil Məliki, Ardaşes, Hizbi-Tudənin başqa rəhbərləri o zaman Fars ilə müxaləfət edən Sadıq
www.acjiq.info
22 Badigani Tehranda töhmətləndirib, onu firqə məhkəməsinə cəlb etmələri, mərkəzin nə qədər səhv hərəkət etdiyini nəzərinizdə mücəssəm etməkdədir. Beləliklə fikir edirik, oxucularımıza milli nehzətimiz başlanan günlərdə Azərbaycanın siyasi təşkilatlarının vəziyyətini az-çox göstərə bilmişik. O bu təşkilatların heç birinin müstəqil olaraq xalqı öz firqə təşkili üçün götürülən birinci qədəm 12 Şəhrivər müraciətnaməsinin hazırlandığı şərait yuxarıda Azərbaycan xalqının böyük bir siyasi firqələr heyəti hiss etmək idi müstəqil bir firqə olub, Tehrana bağlanmaması üçün Azərbaycan azadixahları, xüsusən yeni nəslin 4 il tamam mübarizə apardıqlarını da qeyd etmişdir. Indi isə firqənin başlanğıcı və onun səhəri apastrof surətdə tərəqqi etməsinin səbəblərini araşdırıb, onun məram və şüarlarının ətrafında bəhs etməliyik. Firqəmizin təsisi günü 12 Şəhrivər 1324-cü il hesab olunmalıdır. (3 sentyabr 1945-ci il) bu tarixdə firqənin bütün fəaliyyətinin əsasını və məramnaməsinin təmsilini təşkil edən 12 maddədən ibarət olan müraciətnaməsi intişar tapmışdır. Bununla belə qeyd etmək lazımdır ki, firqəmizin (təşkili) mordad ayının 10-dan başlanmışdır. Mordadın 1-dən şəhrivərin 12-dək (təqribən 1 ay davam edən) bu müddətdə cürətlə deyə bilərəm ki, biz firqəmizin ciddi fəaliyyət göstərdiyi günlərdə daha artıq zəhmət çəkib, daha artıq əziyyət sərf etmişik. Vaxtıdan qabaq polis, jandarm məmurlarını ayiq salmaq çox xətərli olunduğundan gizli fəaliyyət dövrü hesab olunan bir ay müddətində biz fövqəladə ehtiyat ilə işləməli, müxaliflərin əllərinə bəhanə verməməlidik. Ona görə hər kəsə asanlıqla yanaşıb mətləbi ona hali etmək mümkün olmurdu. Qabaqcadan zəminə hazırlamadan təzahür, müvəffəqiyyətsizliklə xatəmə tapa bilərdi. Biz istəsəydik aşağı təbəqədən geniş dairədə istifadə edə bilərdik. Bunu iki cəhətdən zərərli hesab edirik, əvvələn birinci qədəmdə aşağı təbəqəni toplamaqla biz ortabab adamları və şəhər əhalisinin ümdə qismətini, məxsusən cəmiyyətdə müəssir amil hesab olunan ziyalıların suyi-zənnini cəlb etməklə Cəbheyi-Azadi və Hizbi-Tudə təşkilatlarının iştibahatlarını təkrar etməkdən başqa bir nəticə əldə edə biləməzdi. (Bu iş) Digər tərəfdən Hizbi-Tudə və kagərlər ittihadiyyəsinin ətrafında olan adamları dağıdıb o təşkilat ilə yersiz rəqəbat yaratmağa səbəb olardı ki, təzə işə başlayan bir təşkilat üçün belə rəqabət çox xətərli nəticələr verməyə bilməzdi. Cəbhei-Azadinin qarşısına çıxan çətinlikləri unutmadığımızdan bu vasitə ilə onun iştibahlarını təkrar edə bilməmişdik. Bu cəhətdən birinci qədəmdə adlı-sanlı, bəlli-başlı adamları özümüzlə həmrah etməli idik. Bu çox mümkün bir iş idi. Çünki bizim intişar vermək istədiyimiz milli şüarların bu təbəqə üçün təzəliyi var idi. Onlar Azərbaycanlıların bir millət olduqlarını qəbul etdikləri halda bu millətin Farslardan və tehranlılardan ayrı olaraq, yaşaya bilməsinə sui-zənn ilə baxırdılar. Bəziləri Azərbaycan xalqının mübarizəsinin Şuralar ittifaqı və Sovet Azərbaycanı ilə əlaqədar hesab edərək, ondan yanlış nəzəriyyə www.acjiq.info
23 çıxardmaqla nehzətimizi İranın istiqlal və təmamiyyətinə muğayir bir nehzət zənn edirdilər. Məxsusən varlı təbəqə məznun olaraq, milli nehzətimiz arxasında özləri üçün sosializm, kommunizm qorxusu icad edərək meydana girmək istəmirdilər. Hətta bacardıqca bizim fikirlərimizi dəyişdirməyə çalışırdılar. Bunların hamısı bizi məyus etməyə, qədər qüvvətli deyildi. Xalqın xüsusilə zəhmətkeş kəndli və şəhər camaatının bizim fikrimizə şərik olduğunu çox yaxşı bilirdik. Biz hiss edirdik ki, Azərbaycan xalqının milli şüarı olmasza ciddi mübarizəyə qədəm qoymayacaqdır. Öz sərvət və mövqelərindən haya düşənlər belə, üsulən Azərbaycan xalqının dilinə, xüsusiyyətinə və azadlığına olan əlaqəsinə etiraf etdikləri üçün onların fərii və cuzi iradələri bizi tutduğumuz yoldan qaytara bilən qədər qüvvətli deyildi. Ona görə biz xalqa yaxınlaşıb, öz prinsiplərimiz ətrafında bəhs və münaqişə etdikcə tutduğumuz yolun doğru olduğuna imanımız qüvvətlənir və onun icrası üçün himmətimiz artırdı. Buna baxmayaraq, birinci qədəmlər olduqca müşkül və çətin bir surətdə götürülürdü. Bir tərəfdən elə ağır şərait altında köməkçi və yoldaşlar hazırlarkən digər tərəfdən firqənin elamiyyəsini mükərrər müzakirə edib, onu iki əsldən ibarət olan şüarlarımızı yazıb, kağız üstünə gətirib, onu o vaxt azadixahlıq adı ilə məşhur olan bitərəf əşxasdan 46 nəfərinin imzasilə bitirməyə müvəffəq olduq. Polis idarəsinin ciddi müraqibətini nəticəsiz qoyub qabaqdan tutduğumuz təsmim üzrə bəyənnaməmizi 12 Şəhrivərə dək çapdan çıxarıb, intişar verdik.
Əvvəl günlərdə içərimizdə məlumatlı adamlar olmadığından bu siyasi bəyannamənin dəqiq yazılıb, çap edilməsi olduqca müşkül idi. Onu özüm iki dildə yazmağa məcbur olmuşdum. Təhtüləfz tərcümədən pərhiz etdiyimdən onun Fars ilə azərbaycanca olan nüsxələrindən ibarət cəhətində cuzi ixtilaf daha imkan tapırdı. Bununla belə iddia edə bilərəm ki, bəyanamə həm Fars, həm də Azərbaycanca çox roşən yazılmışdır. Çap işi yuxarıda dediyim kimi müşkül idi. 12 Şəhrivərdən ibarət olan böyük müraciətnaməni bir gündə Təbriz mətbəələrində 15 min nüsxədə çap etmək təqribən qeyri- mümkün nəzərə gəlirdi. Bu cəhətdən 24 saat tamam şəxsən çapxanada qalmağa məcbur oldum. Hətta Elmiyyə çapxanasının sahbi öz çapxanasının adını qeyd etməyə hazır olmadığından firqəmizin ciddi müəssisələrindən olan İttilaat çapxanasının müdiri Həsən Zəfəri məsuliyyəti boynuna alıb öz çapxanasının adı ilə intişar vermək şərti ilə onu razılaşdırdı. Mümkündür ki, bu cüziyyatı təfsil üzrə şərh vermək bəzi oxucuları maraqlandırmasın, lakin mənim zənnimcə bütün dünyaya səs salan böyük bir işin başlanğıc şəraitini bilmək lazımdır. Təcrübə isbat etmişdir ki, kiçik bir iştibah nəticəsində böyük bir iş pozula bilər. Kiçik bir fədakarlığılən böyük bir xətərin rəf edilməsi də təcrübədə az görülməmişdir. 11 şəhrivər gecəsi bəyannaməni çap edərkən mənim 3 gün yuxusuz qaldığıma görə taqət gətirməyib, işçilərin nahar mizi üstündə yatmağım onların ruhiyyəsində dərin təsir buraxmışdır. 2 saatdan artıq davam etməyəm bu istirahətdən sonra mürəttiblər və sair çapxana işçilərinin ruhiyyəsində böyük təğyirat hiss etməyə başladım. Onlar tamamilə başqa adamlar kimi nəzərə gəlirdilər. Çapxananın qaranlıq kif (basmış
www.acjiq.info
24 lampası) sanki ışıqlanıb, fəaliyyət ilə dolmuşdur. Yuxudan oyandığım zaman hənuz sadə tanışlığımız belə olmayan kargərlər məni təbəssümlə qarşılayıb, işi bir neçə saata qurtarmağa hazır olduqlarını söylədilər. 2 saat bundan qabaq böyük məbləğ müqabilində belə yuxusuz qalmağa razılaşmayan cavan işçılər isə kamali- meyl və rəğbətlə onlara tapşırılan vəzifəni əncam verməyə söz verdilər. Mətbəənin səhifəbəndi Hüseyn Ağa Səlimül-nəfs mən oyanar-oyanmaz 4 saat sonraya vəd etdiyi ikinci səhifəni ikinci təshih üçün mizin üstünə qoyub dedi: indi mən inanıram ki, sizin işiniz müvəfəqiyyətlə qabağa gedəcəkdir. Çünkü ona möhkəm inamla yapışdınız, maddiyyat və istirahət fikrində olmadığınızı miz üstündə yatmağınız mənə isbat etdi. Dediyimi isbat etmək üçün özüm də müraciətnaməni imza etdim. Bu tarixi müraciətnamənin axırıncı imzası həmin çapxana kargəri Səlimül-nəfs imzasıdır. Onun sadə və biğərəzanə bir surətdə zəhmətə ürəkdən qiymət verməsi məni fövqəladə ümidvar etdi. Ona görə də bütün nehzət zamanı da hər bir işdə zəhmətə qatlaşıb, işçilər üçün nümunə olmağı hərgiz yadımdan çıxarmadım. Bu kiçik hadisə hesab edilsə də mənim əqidəmcə Azərbaycan tarixində qeyd edilməli bir həqiqətdir. Necə ki, dedik kiçik hadisələr bəzən çox böyük hadisələrin müqəddəmə və səbəbi ola bilər. Mövzudan xaric olsa da, burada “Əmir Teymur Kurkani (Topal Teymurun) qarışqadan ibrət almasını qeyd etmək lazımdır. Böyük fateh güya birinci dəfə Süxtə məğlub olub, yəsli və biçarə halda tək və tənha xaraba bir divara təkiyə etdiyi halda, bir qarışıqadan ağzında özündən belə yekə buğdanı divardan çıxarmaq üçün dəfələrlə çıxıb- düşdüyünü və nəhayət öz məqsədinə nail olduğunu görüb ibrət, alır. Min ümüd və himmətlə işə başlayıb, bildiyimiz kimi böyük nailiyyatlər əldə edərək, vaxtının ən məhşur, ən qüdrətli simalarını kəsb edir ” . İsfahanda, əfqanlıların xalqı qətl etdikləri zamanda qoca bir arvadın bir iddə isfahanlının edam üçün qoyun kimi qətlgaha göndərilmələrini sərzəniş etməsi, xalqı ayağa qaldırıb, qəsbkarlarların oradan qovulmasına səbəb olduğu tarixdə görülən kiçik bir hadisədir ki, ondan böyük bir nəticə əldə edilmişdir. Demək bizim firqəni təşkil edərkən, tək-tək adamlarla görüşüb, imza toplayıb və müraciətnaməmizi yuxarıdakı şəraitdə çap etməyimiz, zahirdə kiçik bir iş olsa da, böyük bir işin müqəddəməsi olmaq üzrə tarixdə iri xətt ilə səbt edilməlidir. Qoy gələcək nəsl bilsin ki, hər işin müqəddəməsi əvvəlcə kiçik və əhəmiyyətsiz nəzərə gələ bilər. Elə kiçik ki, hətta insan ona məşğul olmağı belə özünə tənəzzül hesab edər. Vəli himmət, istiqamət, iman və əqidə üzrə başlanan iş tez ya gec istənilən nəticələr ilə nəticələnib, arzu olunan məqsəd, gözlənilməyən vasitələrlə əldə edilə bilər. Çətinliklərə baxmayaraq, müraciətnaməmizi müvəffəqiyyətlə yazılıb, çap olub, intişara quyulması firqə tarixində şərəfli və qiymətli bir iş hesab olunmalıdır. Bu birinci qədəmi müvəffəqiyyətlə götürməklə firqəmizin əsl fəaliyyət tarixi başlanır... Yüklə 178,67 Kb. Dostları ilə paylaş:
|