Yahudi-hiriSTİyan iLİŞKİleri tariHİ Ve anti-semiTİzm-oryantalizm iLİŞKİSİ



Yüklə 282,93 Kb.
Pdf görüntüsü
səhifə8/12
tarix14.05.2018
ölçüsü282,93 Kb.
#43559
1   ...   4   5   6   7   8   9   10   11   12

 

131 


 

Trachtenberg’in ifadesiyle, ‘beşinci kol’ olduğuna inanılmaya devam 

edildi.

50

  Tarih  kaynaklarında,  16.  y.y.’a  gelindiğinde  Batı  Avrupa’da 



neredeyse  hiç  Yahudi  kalmadığı  nakledilir.  İstanbul’da  Yunan 

Ortodokslara  yönelik  bazı  baskılarda  Yahudilerin  işbirliği  yaptığı 

inancıyla  1821’de  Odessa  Yahudileri  Hıristiyanlar  tarafından 

katledilmişlerdi.

51

  

Örnekler  çoğaltılabilir.  Ancak  temel  nokta  şudur:  ‘Avrupa’da 



son  2000  yılda  Yahudi  mezaliminin  temelinde  Hıristiyan  itikadının 

olduğu’  yaklaşımı,  Alan  Cutler’a  göre,  tarihî  gerçekleri  eksik 

okumaktan  kaynaklanmaktadır.  İslam’ın  7.  y.y.’da  ortaya  çıkışından 

itibaren,  anti-Semitizm  tarihinin  oluşumunda  yegâne  değil  ama  en 

önemli  faktör,  Ortaçağ  Avrupalı  Hıristiyan  anlayışında  Ortadoğu 

kökenli Yahudi ile Ortadoğu kökenli Müslüman imajı arasında ayırım 

yapılmaması ve o nedenle bu iki aynı etnik-dînî kökenden gelen Sâmî 

topluluğun  Avrupa  Hıristiyanlığını  yıkmak  için  işbirliği  yaptığı 

inancıdır.

52

  Hatta  anti-İslamizm  anti-Semitizm’den  daha  şiddetli 



olmuştur.  Ortaçağlardan  18.  y.y.  başlarına  kadar  gelen  bu  yaygın 

inancın  izlerini  görüldüğü  gibi  daha  10.  ve  11.  y.y’larda  bulmak 

mümkün olmaktadır. 

 

SONUÇ:  

Bu  makâlede  anlatılmak  istenen  şudur:  Anti-Semitizmin 

sebeplerinin  başında,  Batı  Hıristiyan  geleneğindeki  Anti-İslamizm 

gelmektedir.  Bu  da  19.  y.y.’a  ve  20.  y.y.’a  Oryantalizm  olarak 

aktarılmıştır. Edward Said, Orientalism kitabında bu  Anti-İslamizmin 

19.  y.y.’da  ve  günümüzde  Şarkiyatçılığa  dönüşerek  devam  ettiği 

gerçeğini  bize  hatırlatmaktadır.  Yani,  Said’in  de  ifadesiyle  geriye 

doğru bakıldığında Şarkiyatçılığı anlamaya çalışan bir kimse kendisini 

Yahudi-aleyhtarlığının/Anti-Semitizmin  ve  daha  da  ötesinde  İslâm-

aleyhtarlığının/Anti-İslamizmin  tarihini  okurken  bulur.  İşte  Said, 

Orientalizm’i yazarken bunu şöyle ifade eder:  

 

“Ayrıca, neredeyse kaçınılmaz bir mantık gereği, Batı’nın Anti-



Semitizm’inin  garip,  gizli  bir  ortağının  tarihini  yazarken  buldum 

kendimi.  Anti-Semitizm  ve  onun  İslam’la  ilgili  branşı  Oryantalizm, 

                                                 

50

 Trachtenberg (1961) a.g.e., s. 185.  



51

 Josef Meisl “Odessa”, Universal Jewish Encyclopedia, 1942, c.18, s. 243. 

52

 Cutler (1986), a.g.e., s. 82. 




 132 

 

tarihî,  kültürel  ve  siyasi  gerçeklikler  açısından  birbirlerine  çok 



benzerler... ”

53

 

 

Bir  başka  paralel  bağlamda  Said,  çağdaş  oryantalist  söylemin 



günümüzde İslam’a ve Müslümanlara yoğunlaştığını, ancak kökeninin 

19.  y.y.  Oryantalizmine  dayandığını  ve  bu  Oryantalizmin  de  Semitik 

karakteri,  özelde  Yahudiyi,  Avrupa’nın  Şark’a  hâkimiyetinin  bir 

sembolü  olarak  gördüğünü  savunur.  (Bunun  için  Renan  örneğini 

özellikle  vurgular.)

54

  Said’in  bu  tesbitini  anlayabilmek  için  Yahudi-



Hıristiyan  ilişkileri  tarihi  üzerinde  burada  sadece  ana  fikri  birkaç 

örnekle  sunulmuş  olan  detaylı  bir  mukayeseli  sosyal  tarih  çalışması 

yapmak gerekir. Sonuçta, örneklerini verdiğimiz üzere anti-Semitizm 

ve anti-İslamizm ilişkisinin bu tür bir tahlîli, nihayet Oryantalizmin bir 

İslamolojiye  dönüşmesini  nasıl  etkilediğini  daha  iyi  anlamamıza  da 

yardımcı  olur.  Bu  husus,  Yahudi-Hıristiyan  ilişkileri  tarihine  ışık 

tutması  yönüyle  önemlidir.  Son  dönem  dinler  tarihi  araştırmacılarına 

göre,  Avrupa  ve  Hıristiyanlık  kendi  kimliğini  ‘öteki’  (the  other)  yani 



başkalarının  kimliğine  karşıtlık  içinde  tanımlamıştır.  Burada  da  iki 

muhatabı  vardı:  Yahudiler  ve  Müslümanlar.  Hıristiyanlık  ve  modern 

toplum  araştırmalarıyla  bilinen  İngiliz  Prof.  Rosemary  Ruether

55

  ve 



Prof.  Richard  Roberts

56

’a  göre,  Hıristiyanlığın  birinci  gruba  yönelik 



tarihî  tavrı  hep  iflah  olmaz  derecede  ‘anti-Semitik’,  ikinci  gruba 

yönelik  tavrı  ise  geçmişte  ve  günümüzde  değişen  renk  ve  şekillerde 

hep  ‘anti-İslamik’  olmuştur.  Oryantalizm  bu  tavrın  akademyaya 

uzantısıdır. Said bunu Orientalism kitabındaki Son Evre başlığı altında 

özetlediği  bugünkü  Şarkiyatçılığın  geldiği  son  aşamaya  ilişkin 

değerlendirmesinde tekrar vurgular:  

“(Batı’daki)  Popüler  Yahudi  aleyhtarlığı  ruhunun  Yahudi 

hedefinden  Arap  hedefine  yönelmesi  yumuşak  bir  geçiş  olmuştur, 

çünkü betimleme temelde aynıydı.”

57

 



 

                                                 

53

  Edward  Said  (1978/1995)  Orientalism:  Western  Conceptions  of  the 



Orient, s.27.  

54

 Said (1995) a.g.e., s. 141. 



55

 Ruether (1974) a.g.e.,  11-13, 28-56, 185-195. 

56

 Roberts (1998) “The Construals of ‘Europe’: Religion, Theology and the 



Problematics of Modernity”, Paul Heelas, David Martin and Paul  Morris 

(1998)  Religion,  Modernity  and  Postmodernity,  Oxford:  Blackwell 

Publishers.202-203. 

57

 Said (1995) a.g.e., s.286. 




Yüklə 282,93 Kb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   4   5   6   7   8   9   10   11   12




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©www.genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə