131
Trachtenberg’in ifadesiyle, ‘beşinci kol’ olduğuna inanılmaya devam
edildi.
50
Tarih kaynaklarında, 16. y.y.’a gelindiğinde Batı Avrupa’da
neredeyse hiç Yahudi kalmadığı nakledilir. İstanbul’da Yunan
Ortodokslara yönelik bazı baskılarda Yahudilerin işbirliği yaptığı
inancıyla 1821’de Odessa Yahudileri Hıristiyanlar tarafından
katledilmişlerdi.
51
Örnekler çoğaltılabilir. Ancak temel nokta şudur: ‘Avrupa’da
son 2000 yılda Yahudi mezaliminin temelinde Hıristiyan itikadının
olduğu’ yaklaşımı, Alan Cutler’a göre, tarihî gerçekleri eksik
okumaktan kaynaklanmaktadır. İslam’ın 7. y.y.’da ortaya çıkışından
itibaren, anti-Semitizm tarihinin oluşumunda yegâne değil ama en
önemli faktör, Ortaçağ Avrupalı Hıristiyan anlayışında Ortadoğu
kökenli Yahudi ile Ortadoğu kökenli Müslüman imajı arasında ayırım
yapılmaması ve o nedenle bu iki aynı etnik-dînî kökenden gelen Sâmî
topluluğun Avrupa Hıristiyanlığını yıkmak için işbirliği yaptığı
inancıdır.
52
Hatta anti-İslamizm anti-Semitizm’den daha şiddetli
olmuştur. Ortaçağlardan 18. y.y. başlarına kadar gelen bu yaygın
inancın izlerini görüldüğü gibi daha 10. ve 11. y.y’larda bulmak
mümkün olmaktadır.
SONUÇ:
Bu makâlede anlatılmak istenen şudur: Anti-Semitizmin
sebeplerinin başında, Batı Hıristiyan geleneğindeki Anti-İslamizm
gelmektedir. Bu da 19. y.y.’a ve 20. y.y.’a Oryantalizm olarak
aktarılmıştır. Edward Said, Orientalism kitabında bu Anti-İslamizmin
19. y.y.’da ve günümüzde Şarkiyatçılığa dönüşerek devam ettiği
gerçeğini bize hatırlatmaktadır. Yani, Said’in de ifadesiyle geriye
doğru bakıldığında Şarkiyatçılığı anlamaya çalışan bir kimse kendisini
Yahudi-aleyhtarlığının/Anti-Semitizmin ve daha da ötesinde İslâm-
aleyhtarlığının/Anti-İslamizmin tarihini okurken bulur. İşte Said,
Orientalizm’i yazarken bunu şöyle ifade eder:
“Ayrıca, neredeyse kaçınılmaz bir mantık gereği, Batı’nın Anti-
Semitizm’inin garip, gizli bir ortağının tarihini yazarken buldum
kendimi. Anti-Semitizm ve onun İslam’la ilgili branşı Oryantalizm,
50
Trachtenberg (1961) a.g.e., s. 185.
51
Josef Meisl “Odessa”, Universal Jewish Encyclopedia, 1942, c.18, s. 243.
52
Cutler (1986), a.g.e., s. 82.
132
tarihî, kültürel ve siyasi gerçeklikler açısından birbirlerine çok
benzerler... ”
53
Bir başka paralel bağlamda Said, çağdaş oryantalist söylemin
günümüzde İslam’a ve Müslümanlara yoğunlaştığını, ancak kökeninin
19. y.y. Oryantalizmine dayandığını ve bu Oryantalizmin de Semitik
karakteri, özelde Yahudiyi, Avrupa’nın Şark’a hâkimiyetinin bir
sembolü olarak gördüğünü savunur. (Bunun için Renan örneğini
özellikle vurgular.)
54
Said’in bu tesbitini anlayabilmek için Yahudi-
Hıristiyan ilişkileri tarihi üzerinde burada sadece ana fikri birkaç
örnekle sunulmuş olan detaylı bir mukayeseli sosyal tarih çalışması
yapmak gerekir. Sonuçta, örneklerini verdiğimiz üzere anti-Semitizm
ve anti-İslamizm ilişkisinin bu tür bir tahlîli, nihayet Oryantalizmin bir
İslamolojiye dönüşmesini nasıl etkilediğini daha iyi anlamamıza da
yardımcı olur. Bu husus, Yahudi-Hıristiyan ilişkileri tarihine ışık
tutması yönüyle önemlidir. Son dönem dinler tarihi araştırmacılarına
göre, Avrupa ve Hıristiyanlık kendi kimliğini ‘öteki’ (the other) yani
başkalarının kimliğine karşıtlık içinde tanımlamıştır. Burada da iki
muhatabı vardı: Yahudiler ve Müslümanlar. Hıristiyanlık ve modern
toplum araştırmalarıyla bilinen İngiliz Prof. Rosemary Ruether
55
ve
Prof. Richard Roberts
56
’a göre, Hıristiyanlığın birinci gruba yönelik
tarihî tavrı hep iflah olmaz derecede ‘anti-Semitik’, ikinci gruba
yönelik tavrı ise geçmişte ve günümüzde değişen renk ve şekillerde
hep ‘anti-İslamik’ olmuştur. Oryantalizm bu tavrın akademyaya
uzantısıdır. Said bunu Orientalism kitabındaki Son Evre başlığı altında
özetlediği bugünkü Şarkiyatçılığın geldiği son aşamaya ilişkin
değerlendirmesinde tekrar vurgular:
“(Batı’daki) Popüler Yahudi aleyhtarlığı ruhunun Yahudi
hedefinden Arap hedefine yönelmesi yumuşak bir geçiş olmuştur,
çünkü betimleme temelde aynıydı.”
57
53
Edward Said (1978/1995) Orientalism: Western Conceptions of the
Orient, s.27.
54
Said (1995) a.g.e., s. 141.
55
Ruether (1974) a.g.e., 11-13, 28-56, 185-195.
56
Roberts (1998) “The Construals of ‘Europe’: Religion, Theology and the
Problematics of Modernity”, Paul Heelas, David Martin and Paul Morris
(1998) Religion, Modernity and Postmodernity, Oxford: Blackwell
Publishers.202-203.
57
Said (1995) a.g.e., s.286.