157
Məhdəviyyət haqqında nəzərlər
idi. Məsələ o həddə çatdı ki, çıxan təlimlər hənif dinin hökmlə-
rindən olduqca uzaq olsa belə, bu cür təqdim olunurdu. Belə-
cə, Əməvilərin (Müaviyə və Yezid kimi) hakimlərinin təlim
və əmrləri din halına, yaxud din təlimləri olaraq əmələ gəldi.
Daha, azğın xarici düşüncələr hesab olunmurdu. Məhz burada
ümmətin üz-üzə gəldiyi bəla və təhlükə mövcuddur. Ona görə
də həqiqətləri açıqlayan və hakimin, onun təlimlərinin müqəd-
dəsliyini (bu barədə düşüncə nəticələrini) kənarlaşdıran cihad
aktı icra etmək qaçılmaz idi.
İmam Hüseyn bu həqiqəti anlayırdı və bilirdi. Həmçinin
bilirdi ki, tarix ondan işlərin öz həddinə qaytarılması üçün
əməl gözləyir. Odur ki, şəhidlər ağası öz yolunda ali hədəf, uca
qayəyə sarı irəlilədi. O, bu sözləri söyləyən kəsin dediklərinin
mücəssəməsi idi:
“Əgər Muhəmmədin dini yalnız mənim ölümümlə ayaqda
qalacaqsa, onda ey qılınclar doğrayın məni!”
Hüseyn (əleyhissəlam) öz böyük ölməz mövqeyində durdu,
o zaman ki, babasının risalətinin təhlükədə olmasının qaçıl-
maz olduğunu gördü. Bunu isə yalnız şəhadəti ilə keçib aşmaq
olardı. O, “Mən təkəbbür və lovğalıq üzündən çıxmamışam.
Mən sadəcə babamın ümmətində islahat tələbi ilə çıxmışam və
istəyirəm ki, yaxşı işlərin icrasını tələb
edib pis işlərdən çəkin-
məsinin qarşısını alım” –, deyərək qanuni və tarixi məsuliyyəti
boynuna götürüb formalaşdırdı.
İmam Hüseynin inqilabının şüarı və hədə i Allah Rəsulunun
ümməti arasında islahat aparmaq idi. Hansı ki, xalqı düzgün
islami yanaşmaya qaytarmağı hədəfə almışdı. Burada görürük
ki, İmam Hüseynin inqilabı həmin təhlükəli daxili düşmənin si-
masında bir tufan idi. Həmin düşmən ki, ümmətin varlığını təh-
did edir, onun qüvvəsini dağıdır və daxildən bədənini taqətdən
salırdı. Çünki daxili məkr xarici sövdələşməkdən daha təhlükə-
lidir. Şəhidlər sərvərinin qiyamı (Hüseyni fəth) dini dəyərlərin