6
nsan doğasına yaklaşımı negatif
12
olan realizmde, üç temel savaş nedeni olduğu
varsayılmaktadır. Thomas Hobbes bunları şu şekilde ifade etmektedir:
Birincisi, rekabet; ikincisi, güvensizlik; üçüncüsü de, şan ve şeref. Birincisi
insanları kazanç için; ikincisi, güvenlik için, üçüncüsü ise, şöhret için
mücadele etmeye iter. Devlet olmadıkça, herkes herkese karşı daima savaş
halindedir. Buradan şu açıkça görülüyor ki, insanlar hepsini birden korku
altında tutacak genel bir güç olmadan yaşadıkları vakit, savaş denilen o
durumun içindedirler ve bu savaş herkesin herkese karşı savaşıdır.
13
Bundan dolayı realizmde, devletin varlığı düzen için zorunlu olarak görülmektedir.
Uluslararası alanda ise böyle bir güç olmadığı için burası devamlı bir savaş
halindedir.
Realist kuramın öncü düşünürlerinden Machiavelli
14
için en yüksek amaç siyasal
amaçtır: Güçlü bir devleti oluşturmak ve idame ettirmek. Kendi çıkarları için çalışan
tamahkâr insan, toplumsal çatışma ve kargaşa meydana getirir. Eğer devlet dış
düşmanlarca incinebilir halde ise iç düzeni kurmak kamu sükûnunu sağlamayacaktır.
Bir devleti kurmak ve yaşatmak gibi yapıcı bir amaç için her araca izin verilebilir.
Machiavelli’ye göre, “Hükümdar sadece yaşamı ve devletin varlığını sürdürmeyi
amaçlar. Bunu sağlamak için başvuracağı araçlar her zaman doğru ve övgüye değer
12
Realizmde insan, doğuştan kötü, günahkâr ve bencildir. Kötü, günahkâr ve aç gözlü olan insan her
zaman için kendi çıkarını düşünmektedir. Bu anlamda doğa durumu da herkesin herkesle mücadele
ettiği bir savaş halidir.
13
Thomas Hobbes, Leviathan, Çev: Semih Lim, YKY, 4. Baskı, stanbul, Şubat, 2004. s. 94.
14
Niccolo Machiavelli (1469-1527) bir talyan siyaset felsefecisidir. Ayrı ayrı kent devletlerine
bölünmüş olan XVI. Yüzyıl talya’sında yaşamış olup Floransa Cumhuriyeti’nin 1512’de yıkılmasına
kadar bürokrat ve diplomat olarak görev yapmıştır. Gücün nasıl kazanılacağı, nasıl korunacağı ve nasıl
sürdürüleceğine ilişkin el kitabı niteliğinde olan Prens adlı çalışması Floransa yöneticisi olan Lorenzo
Di Meccini’ye atfen yazılmıştır.
7
olacaktır.”
15
Değerli hükümdar ‘durumun gereklerini yerine getirir’ ve kendi
hareketlerini ‘şartlara’ uydurur. Başarı her siyasal hareketi geçerli kılar ve tek günah
başarısızlıktır.
16
Machiavelli, bir uluslararası politika kuramı geliştirmediği halde,
politikaya karşı genellikle tutarlı bir tavır takınmış ve bu da kendisini politikanın
kanunlarını araştırmaya yöneltmiştir. Bu yaklaşıma sonraları realpolitik denilmiştir.
Machiavelli’den beri çıkar ve gereklilik -ve bunları kapsayan raison d’etat
17
deyimi-
realpolitik'in başlıca kavramları olarak kalmışlardır. Realizmin ulusal çıkar anlayışı;
devletin varlığını koruma, güçlenme ve gerektiğinde genişlemeyi de içermektedir.
Dolayısıyla, bu akımın uluslararası ilişkileri bir çatışma ve mücadele ortamı
olarak görmesinin doğrudan uzantısı ulusal çıkar kavramına da yansımaktadır.
Realist paradigmaya göre devletin çıkarı emperyalizmi gerektiriyorsa
emperyalist politika izlenmelidir. Realist paradigmanın öncü düşünürlerinden
Thomas Hobbes uluslararası yapı içerisinde emperyalizmin meşru olduğunu ileri
sürmektedir:
Fetihler yoluyla güçlerini, güvenliklerinin gerekli kıldığından daha fazla
arttırmak isteyenler olduğu için; durum böyle olmasaydı mütevazı sınırlar
içinde kalmakla yetinecek olan başkaları, istila yoluyla kendi güçlerini
arttırmazlar ise, sadece savunma yaparak uzun zaman dayanamazlar.
Dolayısıyla bir insanın kendi varlığını korumak için başka insanlar
15
Niccolo Machiavelli, Hükümdar, Çev: Özgür Yılmaz, Matris Yayınları, 1. Basım, stanbul, Ekim
2003. s. 80
16
Kenneth Waltz, George H. Quester, Uluslararası lişkiler Kuramı ve Dünya Siyasal Sistemi, Çev:
Ergin Onulduran, A.Ü. Siyasal Bilgiler Fakültesi, Ankara, 1982, s.37.
17
Raison d'etat: “Kıta Avrupası teorisyenlerince yorumlanıp, değerlendirildiği üzere uluslararası
politikanın tanımı ve aynı zamanda da devlet adamlarının kendilerini nasıl yönlendireceklerinin
buyruklar kümesini çevreleyen düşünce kalıpları ya da gelenekleri belirtir.” “Raison d'etat’nın
savunucuları kişisel çıkarın ve insanlığın var oluşunun her seviyesindeki güç elde etme arzusunun
kaçınılmaz ifadesini vurgularlar. Başkaldırı, baskı ve karşıt güç, devletin siyasal hayatının bütünlüğünü
korumada ve savunmadaki temel araçlardır.” Mitat Çelikpala, Ulusal Çıkar ve Dış Politka,
Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, s. 42.
8
üzerindeki egemenliğini bu şekilde arttırması gerekli olduğundan, buna
cevaz verilmelidir.
18
Aynı şekilde Machiavelli de, “Başka devletleri kuvvetlendiren hükümdar kendini
çökertir. Çünkü birini kuvvetlendirmek ya güçle ya da kurnazlıkla gerçekleşir.
Bunların her ikisi de yeni kuvvetlenen devlet için sakınılacak şeylerdir.”
19
demektedir. Bundan dolayı realistler tarafından savaş ve güvenlik konuları yüksek
düzeyde politika olarak görülürken; ekonomik, toplumsal ve kültürel ilişkiler düşük
düzeyde politika olarak değerlendirilmektedir. Bu düzeydeki politik etkinlikler, ulusal
gücü ve prestiji arttırmaya yönelik etkinliklerdir.
Realizm, devleti uluslararası ilişkilerin temel aktörü kabul ederek uluslararası
ilişkileri ve uluslararası politikayı devletler arasındaki mücadele süreci olarak
görmektedir. Devletin yekpare ve bütüncül bir aktör olduğunu varsayan realistler
devlet içi dinamikleri göz ardı etmektedirler. Konular arasında hiyerarşi gözeterek
askeri konulara ve güvenlik konularına öncelik veren realist teoriler için güç,
uluslararası ilişkileri anlamada en temel kavramdır. Uluslararası istikrarın sağlanması
ve anlaşmazlıkların çözülmesi de gücün kullanımıyla ilişkilendirilmektedir.
20
Realizmin dünya politikasını irdelemekte kullandığı üç anahtar kavram da; ulusal
çıkar, güç maksimizasyonu ve güç dengesidir.
21
Realist okulun önemli
temsilcilerinden sayılan Hans J. Morgenthau, öncelikle, insanın ve politikanın
18
Thomas Hobbes, Leviathan, Çev: Semih Lim, YKY, 4. Baskı, stanbul, Şubat, 2004. s. 93.
19
Niccolo Machiavelli, Hükümdar, Çev: Özgür Yılmaz, Matris Yayınları, 1. Basım, stanbul, Ekim
2003.s.21.
20
Tayyar Arı, Uluslararası lişkiler Teorileri, Alfa yayınları, 4. Baskı, stanbul, 2004, s. 164.
21
Burcu Bostanoğlu, Türkiye – ABD lişkilerinin Politikası, mge Kitabevi, 1. Basım, Ankara, 1999, s.
23.
Dostları ilə paylaş: |