İmdat avşar (Türkiyə)

www.kitabxana.net
       
 
 
 
 
Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri 
 
 
Ətrafı  yaxşıca tanıyan bir şagird  götürdü işə, bu  tərəflərdə bir ev də tutdu. Artıq öz işini 
qurmuşdu,  sinəsini  gərərək  kresloda  otururdu.  Üstəlik  tanıdığı  mühitdi  burası,  həmkəndliləri 
vardı. 
Ertəsi gün dükanı tezdən açdı, bir də kardon kağıza bir elan yazıb asdı qapıdan: «Sərvət qaz 
balonu ticarəti». 
Saatlar keçdikcə küçədən kəlib keçənlər də artırdı. Kərəm dükanın qabağını süpürür, şüşə-
ləri silir, bir içəri keçib kresloda oturur, bir çölə çıxıb ətrafı sey eləyirdi. 
Qarşıdakı səkidə uzun boylu, üst-başı dağınıq, saçı-saqqalı uzanmış bir adam gördü. Diq-
qətlə baxdı, birdən özünü itirdi. «Bu Təvəkkül əmi deyilmi?» özü-özünə dedi. Bu tərəflərə çox 
gəlib getmişdi, amma Təvəkkül əmi ilə heç qarşılaşmamışdı. Sadəcə bir neçə tanışla salam gön-
dərmişdi. Həyəcanla qışqırmağa başladı. 
- Təvəkkül əmiiiii! Təvəkkül əmiiii! 
Dəli-dolu bir gənclik yaşamışdı Təvəkkül əmi. Bir qızla sevişmiş, könlü Araz kimi çağla-
yıb axmışdı. Bir ramazan ayında kəndə gələn molla da o qızı istəmiş, Təvəkkülün qarşısına bir 
divar olub  dikilmişdi.   Molla o qızla evlənincə  də Təvəkkül  kəndi tərk  eləmişdi.  Dəli-dolu  bir 
həyat sürdüyü, heç evlənmədiyi xəbərləri gəlirdi kəndə. 
Təvəkkül əmi səs gələn tərəfə baxdı, yaxınlaşıb tanıdı Kərəmi. 
- Ay Kərəm! Sənsəəən?! Niyə heç yanıma gəlmədin? 
- Gəlmişəm, amma səni heç görmədim Təvəkkül əmi. 
Təvəkkül əmi ətrafı süzdü. Qarşıdakı yarısı tikilmiş caminin önündə üç saqqallı adam otur-
muşdu, birdən yerə tüpürdü: 
- Demək, bu dükan sənindi hə? De keç içəri, keç, bu mollaları gözüm görməsin. 
Təvəkkül əmi içəri keçdi, bir balonun üzərində əyləşdi, pəncərədən çöldəki mollalara bax-
dı: 
- Ay Kərəm. – dedi. – Qoca Istanbulu yordun? Qoca şəhərdə yer qəhətdi? Qaça-qaça gəlib 
bu caminin qabağına niyə ilişdin? 
- Niyə ki, Təvəkkül əmi? 
- Aha, bu caminin qabağındakı mollalar var ha? 
- Bəli, ötən gün gəldilər dükana. 
- Yaxşı, bir ildən artıq çəkməz, səni də soğan-çörəyə möhtac elərlər. 
- Nə olub, Təvəkkül əmi? 
- Otuz il öncəsini heç demirəm. Bax, qarşıdakı dayanacaqda mənim də bir avtobusum var 
idi. 
- Hə, dedilər. 
- Satmışam. 
- Niyə ki? 
-  Bu  mollaların  ucbatından  satmışam  axı,  özümü  zor  qurtardım.  Boş  ver,  məni  burda  çox 
görməsinlər, - deyə çayını içib dükandan çıxdı. 
Çölə çıxandan sonra bir daha tüpürdü yerə və uzun qollarını yelləyə-yelləyə yoxuş aşağıya 
getməyə başladı. Təvəkkül əmi qələbəliyə qarışana kimi Kərəm arxasınca baxdı. 
Bir neçə gündən sonra səhər tezdən iki gənc gəldi dükana. Salam verib: «Xeyirli olsun!» 
dedilər. Gənclərdən iri cüssəli olanı: 
- Molla əminin salamı var, caminin balonu qurtarıbdı, camiyə balon versin, - dedi. 
- Olar, - Kərəm dedi, - cami bizim camidi. 
O gündən sonra caminin balonunu onun boynuna yıxdılar. 
- Molla əmi balon istədi. 
- Nesə dənə. 
- Üç dənə. 
- Molla əmi balon istədi. 
Molla əmilərin istəkləri bitmək bilmədi o gündən sonra, onlar istədi, Kərəm verdi. 
Gənclər ara vermədən gəlirdilər: 

---

www.kitabxana.net
       
 
 
 
 
Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri 
 
 
- Məhərrəm ayı  gəlib, caminin üst mərtəbəsi də xidmətə açılacaq. Molla əmi deyir ki, ca-
maat üşüməsin. Kərəm balon göndərsin. 
- Aşurə günü üçün ərzaq alınacaq, aşurə bişirəcəklər. Molla əmi deyir beş min versin. 
- Molla əmi deyir ki, çay dəsti alsın, stəkanların üstündə on iki imamın şəkli olandan, cami-
yə yardım üçün. 
- Molla əmi deyir üstünə Həzrəti Əlinin rəsmi toxunmuş xalı alsın. 
Həzrəti  Əlinin  rəsmi  toxunmuş  xalılar,  on  iki  imamlı  çay-kofe  dətsləri,  Kərbalanı  təsvir 
edən toxunma odeyallar,  Imam Hüseynin  təqvimləri, Zülfüqarlı şamdanlar, düldüllü  dəsmallar, 
jurnallar,  qəzetlər,  kitablar,  nisyə  verilən  balonlar,  ödənməyən  borclar.  Iki  gündən  bir:  «Molla 
əmi deyir ki…» deyə dükanın qabağını kəsən gənclər. Kərəm dükanı açdığına peşiman oldu, bir-
dən Təvəkkül əminin dediklərini xatırladı. 
Yenə  iki gənc gəldi.- Molla əmi deyir ki… 
Gənclər hələ sözlərini bitirməmiş Kərəm ayağa sıçradı: 
- Molla  əminiz bu camini mənəmi güvənib tikdi? Həzrəti Əli də desəniz almaram,  Imam 
Hüseyin də desəniz almıram, bir şey almıram, daha camiyə də yardım eləmirəm. Get denən mol-
lə əmiyə, məni soğan-çörəyə möhtac elədilər axı! 
Gənclər özlərini itirmişdilər, dabanları üstə döndülər, camiyə doğru getdilər. 
Ertəsi gün başqa iki gənc gəldi dükana. Ikisi də iri cüssəli, güclü, qüvvətliydilər. Biri Kə-
rəmdən soruşdu: 
- Denən görüm Həzrəti Əli Heybər qalasında neçə dənə kafirin başını vurdu? 
Üç  yüzdümü,  beş  yüzdümü? Bir dəfə vuranda neçə dənə kafirin  başını kəsərdi Zülfüqar? 
Kərəm cavab verə bilmədi. Çaşıb qaldı, nə olduğunu başa düşə bilmədi. 
- Yaz,- dedi,- iri cüssəli oğlan, - buna cəza yaz. 
Bir qəbz çıxarıb yazdı o biri gənc. 
- On min lirə! Camimizə yardım, - dedi. 
Kərəm neyləyəcyini bilmədi, çətinliklə düzəltdi, ürəyi ağrıyaraq verdi pulu. 
Gənclər çıxdı, Kərəm dükanın içində donub qaldı. Deyinməyə başladı. 
«Hələ kopoyoğlanlarına bax! Mən nə bilim Həzrəti Əlinin atının örtüyü nə rəngdədi? Zül-
füqarın  uzunluğu  neçə  metrədi?  Imam  Tağının  qəbri  hardadı?  Mən  nə  bilim  Heybər  qalasında 
Həzrəti  Əlinin  neçə  kafir  öldürdüyünü?  Mən  çörəyimin  dalısınca  düşmüşəm,  kopoyoğlanları 
qoymur bir tikə çörək yeyəm!» 
Artıq Kərəm ümidini əməllicə itirdi. Dükanı satıb kəndə qayıtmağı düşünürdü artıq. 
Bir həftə sonra eyni gənclər yenə gəldi. 
Kərəmdən biri soruşdu: 
- Imam Hüseyn şəhid olanda başı üstə dolanan atın yerişi nə təhərdi? 
Kərəm dişlərini bir-birinə sıxaraq cavab verdi: 
- Mən Həzrəti Hüseynin atına çox minmişəm. Örtüyü al rəngdəydi, özü də löhrəm yerişliy-
di,  heç xoşuma gəlmeyib. 
Əvvəlcə səslər yüksəldi, balonlar devrildi, şüşələr qırıldı. Sonra dükanın içində bir qiyamət 
qopdu… 
Ertəsi gün Kərəm dükanın şüşəsinə bir lövhə asdı. 
«Mövsümü satılır» 
Ramazan ayının girdiyi üç gün olmuşdu. Bayramdan əvvəl dükanı satıb kəndə dönmək is-
təyirdi Kərəm. Artıq dükandan tamam soyumuşdu, içərisinə girmək istəmirdi. 
Mollalar yenə caminin qabağında oturmuşdular. Kərəm stulunu başqa tərəfə çevirib oturdu. 
Birdən yuxarıdan yenə saç-saqqalla, əynində rəngi solmuş   dəri  pencək  pərişan vəziyyətdə gə-
lən Təvəkkül əmini gördü. Təvəkkül əmi əlində iri bir dürməni dişləyərək gəlirdi. 
- Eyvah, - dedi, - Təvəkkül əmi düz mollaların üzərinə gedir. Üstəlik də Ramazandır. 
Bir yandan səsini mollalar eşitməsin deyə səsini aşağı salır, bir yandan da Təvəkkül əmini 
dayandırmağa çalışırdı. 
- Təvəkkül əmiiii! Təvəkkül əmiii! 
Nəhayət Təvəkkül əmi eşitdi. 

---