İmdat avşar (Türkiyə)

www.kitabxana.net
       
 
 
 
 
Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri 
 
 
Oğlan evinin qoşalay qapısından girər girməz Osman əlini havaya qaldırdı. Bir nərə çəkə-
rək bağırdı. 
- Oğlan, qayın gəldi! Doldurun masaların üstünü! Əyər bir dostum narazı qalarsa, yandıra-
ram buraları! Balası itmiş eşşək kimi anqırdaram hamınızı! Xırda qüsur belə olmasın! 
Zurna  ahəngdar  bir  avazla  inildəyirdi.  Nağara  ara    vemədən  guruldayırdı…  Dəli  Osman 
əliylə işarə eləyərək zurnayla nağaranı susdurdu. Arxasındakı gənclərə bağırdı: 
- Oğlan, biz gəlmədikmi? 
Gənclər bir ağızdan omsmana cavab verdilər. 
- Heeeeeeeeeey! Hey! 
Dəli Osman əlini havadan endirər-endirməz nağara-zurna  yenidən coşmuştu ki, nağarayla 
zurnanın səsi qəfildən kəsildi. Aslanın əlindəki çubuq  Osmanın nərəsiylə havada donub qaldı. 
- Nağaranı buraya gətiriiiiiiin! 
Nağaraçı Aslanın çubuq tutan əli   çiynindən qırıldı sanki. Başına gələcəkləri bilirdi. Göz-
lərini qırparaq Osmana baxdı və yalvarış dolu səslə: 
- Ağam, çörək ağacımdı, qulun olum, cırma nağaranı!  - deyə bildi. 
- Nağaranı gətirin!-  deyə Osman kükrədi. 
Nağara Aslanın kürəyində, çomaq dəli Osmanın əlindəydi. Osman düşməni vururmuş kimi 
nağaranı döyəcləməyə başladı. Bir az öncə nağaradan çıxın o ahəngdar səs yerini anlamsız, qu-
laqları cırmaqlayan quru bir gurultuya buraxdı. Aslan gözlərini yummuş, üzü acıdan qıc olurmuş 
kimi gərilmişdi. Osman nağaranı deyil, Aslanın sinəsini döyəcləyirdi. Aslan çomaqla onu döyür-
müşlər kimi acı çəkirdi. 
Toyun masabəyisi Əli Çavuş Aslanın nələr çəkdiyini hiss eləmişdi. Qələbəliyin içinə daldı. 
Osmanın qoluna girdi: 
- Igid Osmanım, sən ağasan, ağa olan kəs nağara çalarmı? Sabah Osman çalmağa həvəslən-
miş deməzmi adamlar? Qoy Aslan çalsın, qurbanı olduğum, -  dedi. 
Osman hər sözə yatan deyildi, bir işarə ilə zurnanı susdurdu və barmağını havaya tuşladı: 
- Nağaraçı nağaranın üsğtündə oynayacak, oynasın oğlan!, - dedi və bağırdı. -   Nağaraçıya 
dəsmal  verin! 
Sonra başını qaldırıb gözlərini zurnaçı Əkrəmə dikdi. Əkrəm bir kəklik kimi çırpındı. Dəli 
Osman zurnaçının yaxasından tutub çəkdi və qarşısına gətirdi: 
- Sən də çal baxım, «Badi səba»nı. 
Aslan çarəsiz halda nağaranı yerə qoydu və zurnanın oynaq bir havasının müşaiyyəti ilə na-
ğaranın üstünə çıxdı. Körpəsini tapdalayan ana kimi narahatdı. Bir kəklik qayada səkən kimi na-
ğaranın üstündə səkib oynamağa başladı. Nağaraya zərər verməmək üçün nəfəsini tutur, qollarını 
yuxarı qaldırıb sanki havadan asıla qalırdı. Nağaranın dərisi bir müddətdən sonra Aslanın ağırlı-
ğına tab gətirməyib cırıldı. Aslanın ayaqları nağaranın cırılan dərisindən içəri girdi. Aslan yerdə 
bir ölü kimi səssizcə yatan nağaranı ağrıyla qucaqladı. Cırılan nağara yox, Aslanın ürəyiydi… 
Dəli Osman zurnanın da susdurdu. Bir qələbə qazanmış kimi qürurlandı. Yerdəki cırıq na-
ğaraya da bir təpik vurdu və arxasındakıları səslədi. 
- Qayını dəstəsi belə olur, gəlin görək aşağıda nə var. 
Dəli Osman bir neçə addım atandan sonra seyrək dişlərinin hamısını göstərərək: 
- Masalar düzülübmü? – deyə bağırdı. 
Masabəyi qayın dəstəsinə masaları göstərərək,  buyurun, dedi. 
Dəli  Osman  ayaq  üstə  çətinliklə  dururdu,  amma  əmrləri  bitib  tükənmək  bilmirdi.  Qayın 
dəstəsindəkilərin  hamısı yeniyetmə idi, hamısı da sərxoş idi. Ağlı başında olan, Osmanın təkəri-
nin altına daş qoyan, atəşi söndürə biləcək kimsə yoxdu içərilərində.  Oğlan evinin xidmətçiləri 
qayın dəstəsi lak desə ət, luk desə su verirdi. 
Əli Çavuş iki dəqiqədən bir xidmətçilərin yanına gedib: «Canınızı dişinizə tutun, gec gələn 
xidmətçi bitdi!» - deyirdi. 
Qayın  dəstəsi  əvvəldən  qurulmuş  masaların  arxasına  keçdi.  Masanın  başında  oturan  Dəli 
Osman bağırdı. 

---

www.kitabxana.net
       
 
 
 
 
Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri 
 
 
- Açdı lala, vuraq bala-bala. Həzin sazlar gəlsin, oğlan, hardadı həzin sazlar? Bu aləmdə bi-
zi sayan biriləri qalmadımı? 
Bəhri usta, arxasınca da Tufan gəldi. Əlini sinəsinə qoyub salamladı qayınları. 
- Ayağınızın tozuyam, könlünüzün xidmətçisiyəm. Ağa nə deyər ki, aşıq onu eləməz? Sa-
baha  qədər  qulluğunuzda  durar,  canımı  sizə  qurban  elərəm.  Əmr  elə,  qurbanı  olduğum,  igidim 
Osman, - dedi. 
Bəhri usta və Tufan hərəsi Osmanın bir tərəfində oturdu. Osman artıq danışa bilmir, işarə 
verirdi. Bir hava ilə Bəhri usta sazı dilləndirdi… Qayın dəstəsindəkilərin istədiklərini bir-bir çal-
mağa başlamışdı ki, Dəli Osman sazları susdurdu. Ayağa qalxdı, ombasından yuxarısı ayaqların-
dan ayrılıbmış kimi irəli-geri yırğalanırdı. Qəlbinin dərinliyindəki bütün düşüncələri alkolun tə-
siri ilə çaş-baş olmuşdu. Işarət barmağını aşıqlara tuşlayaraq əmr elədi: 
- Mən aşiqəm, oğlan! Mənə Orxan babadan «Ayşəm»i çalacaqsınız! 
Bəhri ustanın dişinə daş dəydi. Bir qazan qaynar su töküldü başına. Belə bir türkünü  bil-
mirdi. Məhərrəm ustanı, Çəkici Alını, Hacı Taşanı, Necet Ertaşı adını bildiyi kimi bilirdi, amma 
kimdi  bu  Orxan  baba,  nə  çalar,  nə  söylərdi?  Televiziyalarda  oxuyan  sənətçilərdəndimi?  «Ay-
şəm» uzunmu havaydı, qırıqmı havaydı, halaydımı? Görəsən Tufan «Ayşəm»i bilirdimi? 
Bəhri ustanın sazı tutan əli soyudu, keyləşdi. Bir itiyini axtarırmış kimi Tufana doğru bax-
dı. Tufan qaşlarını qaldırıb atasına bu türkünü bilmədiyini işarə elədi. Bəhri usta Osmana tərəf 
döndü: 
- Ağam, üzünə durmaq kimi olmasın, mən bu türkünü bilmirəm, oğlan da bilmir. Qulun qü-
suru olarsa, sultan bağışlar, əmr  elə başqa bir hava çalım, - dedi. 
Dəli Osmanın damarlarından qan yox, alkolla qarışıq qəzəb axırdı, hiddətlənib bağırdı: 
- Oğlan, «Ayşəm»i çalacaqsız! Ağa nə desə, aşıq da onu çalar. Bilmirsinizsə, öyrənəcəksi-
niz, oğlan, aşıq deyilmisiniz? Işinizin adı nədi? Mən aşiqəm, oğlaaan, sevirəm! Mənə «Ayşəm»i 
çalacaqsız! 
Qayın dəstəsindən biri: 
- Osman qardaşımın könlü yaralı, - dedi, - nə desə, onu da eləyəcəksiniz. 
Bəhri usta Osmanı dilə tutmaq üçün yalvarmağa başladı. 
-  Qurbanı  olduğum  ağam,  valih bilmirəm,  qanım  da, canım da sənə halaldı.  Istəyirsən öl-
dür, amma bu türkünü heç eşitməmişəm. Bilsəm, ağam üçün sabahlara qədər çalmarammı? Əmr 
elə, başqa türkü çalım? 
Atasının bu itaətkar vəziyyəti Tufanın ürəyini yaraladı. Atasının çarəsizliyi bir bıçaq olub 
ürəyinə saplandı.Sazlar susmuşdu, hər kəs Osmanın ağzına baxırdı. Tufan Bəhri ustanın boynu-
nun ipdən qurtarmaq istəyirmiş kimi Dəli Osmana səsləndi: 
- Osman ağam, «Nə gözəl yaraşır xallar Ayşəyə» havasını çalaqmı? 
Birdən Osman ayağa sıçradı. 
- Mən hara qısqırdıram, sən haraya hürürsən! Ayşə kimə yaraşmış oğlaaaan?! O sadəcə mə-
nə yaraşır… Aşıqlarrrr! 
Osmanın gözü dönmüşdü, ağız dolusu küfürlər yağdırırdı. Dişlərini qıcırdaraq gözlərini qə-
zəblə Tufana dikdi. 
- Həm də sən nə zamandan söz sahibi oldun da, Osmana dil uzadırsan, oğlan, şərəfsiz! - de-
di və stulda möhkəmcə büzüşmüş, qorxudan titrəyən Tufanın üzünə var gücüylə bir sillə vurdu. 
Ağaclarda xışıldayan yarpaqlar, qayınlar, xidmətçilər, Əli Çavuş… Hamısı birdən səssizli-
yin sularında qərq oldular. 
Saz inləyərək bir yana. Tufan da bir yana düşdü. Bir əlini sillənin zərbəsindən qızaran ya-
nağına qoydu, digər əliylə sazını götürüb səssizcə ayağa qalxdı: 
- Ayağının tozuyam, qurbanın olum, bağışla, ağam, - dedi. 
Öz oğlunu vururlarmış kimi ürəyi yandı masabəyinin. Itliyi də, igidliyi də vardı Əli Çavu-
şun, amma əli qolu bağlıydı. Osmanın yanına getdi. 
-Osmanım, sənin kimi igidə bunlar yaraşarmı? Bizim havalara azarmı dəydi? Əl boyda uşa-
ğa necə qıydın? Bax hələ, əlinin yeri qalıb uşağın üzündə. Qurbanı olduğum Osman! Bunlar ol-
masa, bizim ağalığımız, bəyliyimiz harda qalır? – dedi. 

---