Dylematy wiary chrześcijańskiej
Yüklə 1,2 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Werset 9,24
- Tabela 2. Zarządzenia królów perskich związane z powrotem Żydów do Judy 45
25
Mowa jest o 70 tygodniach przeznaczonych dla narodu żydowskiego i miasta Jerozolimy. Bibliści są zgodni, iż można mówić o tygodniach lat, bowiem tekst mówi o siódemkach, nie zaś o dosłownych tygodniach. Oznacza to, że zostało wyznaczone siedemdziesiąt siódemek [lat]. Argumentem o zastosowaniu jednostki lat jest fakt, iż opisane wydarzenia w proroctwie nie mogły wydarzyć się na przestrzeni 490 dni (czyli nieco ponad 3,5 roku) – co wykazano w poniższym tekście. W takim przypadku nawet przeciwnicy stosowania zasady dzień za rok są zgodni, iż mowa o 70 tygodniach lat – w rzeczywistości 490 lat (ponieważ 7 x 70 = 490). Niezależnie więc od tego czy przyjmiemy w tym przypadku zasadę dzień za rok, czy potraktujemy tekst dosłownie (bowiem nie ma tam słowa dzień) jako siedemdziesiąt siódemek, powinniśmy rozumieć, iż mowa o 490 latach łaski wyznaczonych dla narodu żydowskiego. Naród Izraelski odchodził od Boga, przyjmował pogańskie bóstwa, stawiał im ołtarze i posągi, dlatego Bóg nawoływał przez swoich proroków o zaprzestanie bałwochwalstwa i skierowanie się ku prawdziwemu Bogu. Jednak Izrael nawracał się powierzchownie i krótkotrwale, dlatego też Bóg dozwolił, aby Jego lud stracił niepodległość. W 722 r. p.n.e. Państwo Północne 41 zostało najechane przez Asyrię. Ponad sto lat później (605 r. p.n.e.) to samo spotkało Judę (Państwo Południowe), z tą różnicą, iż najeźdźcą było państwo Neobabilońskie, zwane dalej po prostu Babilonem. Wygnanie babilońskie miało trwać, zgodnie z proroctwem Jeremiasza, 70 lat: „Cały ten kraj zostanie spustoszony i opuszczony, a narody będą służyć królowi babilońskiemu przez siedemdziesiąt lat. A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla Babilonu i ten naród - wyrocznia Pana - ich grzechy i kraj babiloński; zamienię go na wieczne pustkowie” (Jr 25,11.12). Widać zatem, iż czas kary jaka spotkała Żydów – 70 lat wygnania – był siedmiokrotnie krótszy od czasu, jaki otrzymali oni na odbudowę zburzonej Jerozolimy, świątyni oraz nawrócenie się do Boga, ten bowiem wynosił 490 lat! Widać w tym Bożą sprawiedliwość i miłosierdzie, które – po ludzku mówiąc – góruje nad sprawiedliwością. Werset 9,24 nakreśla ogólny obraz tego, co ma się stać po/w trakcie okresu 70 tygodni (490 latach), mianowicie:
42 przestępstwa – trudno rozstrzygnąć, które tłumaczenie jest bardziej poprawne. Gdy mówimy o dopełnieniu się przestępstwa mamy na myśli przestępstwo narodu żydowskiego, bo właśnie czas 490 lat był dany jako czas na nawrócenie; jeśli przyjęlibyśmy tłumaczenie zniesienie przestępstwa wtedy oznaczałoby to zmazanie win za grzechy, jakie ma miejsce dzięki ofierze Jezusa na krzyżu. Prawdopodobnie ta kwestia jest poruszona w punkcie trzecim, dlatego opowiadałbym się za dopełnieniem przestępstwa jakim było skazanie na śmierć Jezusa i Jego odrzucenie, niż zniesienie przestępstwa;
43 grzechów – w tym przypadku podobnie trudno rozsądzić, które tłumaczenie jest lepsze.
Zgładzenie grzechów należałoby odczytywać w podobny sposób do zniesienia przestępstwa, dlatego wydaje się, że kwestia ta nie byłaby podwajan w tak krótkim tekście. Przypieczętowanie grzechów może więc oznaczać rozstrzygnięcie sprawy grzechu, jako takiego – co miało miejsce wraz ze śmiercią Jezusa, bowiem był to kulminacyjny moment planu zbawienia, rozstrzygnięta została kwestia ratunku człowieka z jego grzechów;
ale przede wszystkim jako stan w jakim rodzi się każdy człowiek – stan odłączenia od Boga. Przez śmierć Jezusa ludzkość otrzymała możliwość oczyszczenia z tego stanu poprzez przyjęcie ofiary Jezusa wiarą i porzucenie starego sposobu życia;
przywiedzenie sprawiedliwości wiecznej – to sformułowanie może dotyczyć pojednania ludzkości z Bogiem (jako ogółu), jak również ratunku ludzkości przez zbawienie, bo sprawiedliwość Boża zawsze wiąże się z ratowaniem człowieka. Jezus w rozmowie z Janem
41 Po śmierci trzeciego króla Izraela – Salomona – państwo rozpadło się na Północne (zatrzymało ono nazwę Izrael) i Południowe, które składało się w większości z plemienia Judy, stąd nazywano je Judą. 42 Według Biblii Warszawskiej – możliwe tłumaczenie. 43 Według Biblii Warszawskiej – możliwe tłumaczenie. 26
Chrzcicielem stwierdził, że muszą wypełnić wszelką sprawiedliwość – być może nawiązywał wtedy do tego właśnie proroctwa;
zapieczętowanie (potwierdzenie) widzenia i proroctwa – spełnienie się proroctwa i widzenia;
pomazanie Świętego świętych – mowa tu o chrzcie Mesjasza, obszerniejsze wyjaśnienie znajduje się poniżej.
Co do pomazania Świętego świętych, to rozumiemy przez to chrzest Jezusa. Jezus był nazywany Świętym Bożym (Mk 1,24) i był oczekiwanym Mesjaszem. Mesjasz to polska wersja hebrajskiego słowa Maszijah – co oznacza właśnie: Pomazany/Namaszczony. Tłumaczeniem greckim jest słowo Christos, stąd mówimy o Jezusie Chrystusie, czyli o Jezusie Mesjaszu – Pomazanym. Sformułowanie Święte świętych w Starym Testamencie dotyczyło: ołtarza (Wj 29,37; 40,10), kadzidła (Wj 30,10), reszty z ofiar, przeznaczonych dla kapłanów (Kpł 2,3); ofiar zadośćuczynnych, spożywanych przez kapłanów (Kpł 7,5.6; 10,17); ofiar zadośćuczynnych i przebłagalnych (Kpł 14,13) oraz Miejsca Najświętszego w Świątyni (1 Krn 23,13). Można zatem upatrywać w Jezusie Świętego świętych, bowiem był On ofiarą, a Jan Chrzciciel mówił o Nim, jako o Baranku Bożym, który gładzi grzech świata (J 1,29). Namaszczani byli kapłani (Wj 28,41), arcykapłan (Wj 29,5-7), ołtarz (Wj 29,36), świątynia i Arka Przymierza (Wj 30,26) oraz wszystkie sprzęty świątynne (Wj 40,9). Namaszczany był także nowo wybrany król (Sdz 9,15). Gdy porównamy teksty Starego Testamentu z Nowym, zauważymy, iż tytuł Mesjasz został odniesiony do Jezusa Chrystusa 44 . Namaszczenie/pomazanie Jezus miało miejsce podczas chrztu w Jordanie, gdzie zstąpił na Niego Duch Święty, którego symbolem jest właśnie oliwa używana do namaszczania (Za 4,2-6). Od tej pory Jezus rozpoczął swe publiczne nauczanie i dokonywanie cudów, co doprowadziło do niesprawiedliwego procesu i ukrzyżowania, które było ofiarą za grzechy. W ciągu tych 490 lat, zapowiedzianych w proroctwie to wszystko miało się wydarzyć.
ale i ucisk (niewolę). Początkiem 490 lat jest pojawienie się słowa o powrocie i odbudowaniu Jerozolimy. W historii pobabilońskiej narodu żydowskiego odnajdujemy cztery dekrety królów perskich (Tabela 2.): Tabela 2. Zarządzenia królów perskich związane z powrotem Żydów do Judy 45 ROK
WŁADCA ROK
PANOWANIA ZAPIS
BIBLIJNY SKRÓCONA TREŚĆ 538/537 p.n.e. Cyrus II Wielki 1. rok w Babilonie Ezd 1,1-4 Zarządzenie o odbudowie świątyni i finansowego obowiązku jej wspierania. 520 p.n.e. Dariusz I Wielki 2. rok Ezd 6
Zarządzenie zakazujące czynienia przeszkód w odbudowie świątyni przez Samarytan i wzmocnienie zarządzenia Cyrusa. Zarządzenie to spowodowało przywrócenie prac nad odbudową świątyni, która została ukończona w 516 r. p.n.e. 457 p.n.e. Artakserkses I 7. rok
Ezd 7,1-28 Zarządzenie pozwalało opuścić Babilon kapłanom, lewitom, śpiewakom, odźwiernym i sługą świątyni. Król rozkazał zaopatrzyć świątynię we wszystko, co potrzebne oraz nakazał ustanowić Ezdraszowi
44 Porównaj: Ps 45,8 z Hbr 1,8.9 oraz Iz 61,1 z Łk 4,17-21. 45 Zob. A. J. Ferch, Commencement Date for the Seventy Week Prophecy, w: (red.) Frank B. Holbrook, 70 Weeks, Leviticus, Nature of Prophecy, Washington 1986, s. 64. Yüklə 1,2 Mb. Dostları ilə paylaş:
|