Dylematy wiary chrześcijańskiej

27 

 

w Judzie sędziów i urzędników,  

co było równoznaczne  

z otrzymaniem statusu państwa 

podległego. 

445/444 p.n.e. 

20. rok 

Ne 2 

Nie było to zarządzenie 

dotyczące odbudowy 

Jerozolimy, ale pozwolenie, 

jakie otrzymał Nehemiasz aby 

udać się do Jerozolimy  

i nadzorować odbudowę muru. 

Nehemiasz dostał również 

pozwolenie na skorzystanie  

z zasobów lasu królewskiego, 

aby zrealizować swoje zadanie.  

 

Który  z  tych  dekretów  należy  obrać  przy  interpretacji  proroctwa?  Pierwszy  z  nich  dotyczył 

powrotu  Żydów  i  odbudowy  świątyni.  Drugi  dekret  wydał  Dariusz  I  Wielki  i  miał  on  powstrzymać 

Samarytan  przed  czynieniem  przeszkód  w  odbudowie  świątyni.  Ten  trzeci,  to  jest  wydany  przez 

Artakserksesa  I  w  457  r.  p.n.e.,  nadał  Judzie  status  państwa  podległego,  bowiem  król  rozkazał 

Ezdraszowi  ustanowić  urzędników  i  sędziów,  którzy  sądzić  mieli  cały  lud  Zarzecza/Transeufratei  

(co oznacza nie tylko Żydów) – Księga Ezdrasza 7,25. Pozwolił również na powrót wszystkich Żydów, 

którzy mieli służyć  przy  świątyni  (co miało  miejsce,  bo  czytamy,  iż  z  Ezdraszem wyruszyła  gromada 

Izraelitów  –  Księga  Ezdrasza  7,7).  Czwarty  dekret  najprawdopodobniej  nie  dotyczył  odbudowy 

Jerozolimy jako takiej (po zburzeniu jej przez Babilończyków), ale wydany był ze względu na zniszczenia 

jakich  dokonali  Samarytanie.  Wskazywać  na  to  może  fakt,  iż  odbudowa  jej  zajęła  jedynie  52  dni  

(Ne  6,15).  Najskuteczniejszym  sposobem  sprawdzenia  naszego  wyboru  jest  podstawienie  dat  do 

wyliczeń  –  a  pamiętajmy,  że  koniec  okresu  490  lat  ma  doprowadzić  nas  do  czasów  Mesjasza  

(a  dokładniej,  jak  wskazuje  tekst:  (…)  do  Władcy-Pomazańca  -  siedem  tygodni  i  sześćdziesiąt  dwa 

tygodnie;  czyli  69  tygodni,  tj.  483  lata).  W  Tabeli  3.  zawarto  symulacje  obliczeń,  dla  każdego  

z dekretów: 

Tabela 3. Symulacja obliczeń dla dekretów  

DEKRET 

ROK 

DZIAŁANIE 

WYNIK 

Cyrusa II Wielkiego 

538 / 537 p.n.e. 

+ 483 lata 

55/54 r. p.n.e. 

Dariusza I Wielkiego 

520 p.n.e. 

+ 483 lata 

37 r. p.n.e. 

I dekret Artakserksesa I 

457 p.n.e. 

+ 483 lata 

27 r. n.e. 

II dekret Artakserksesa I 

445/444 p.n.e. 

+ 483 lata 

39/40 r. n.e. 

 

Zadajmy  jeszcze  pytanie  skąd  wiemy,  że  I  dekret  Artakserkses  wydany  został  w  roku  

457  p.n.e.?  Według  Ezd  7,8  był  to  siódmy  rok  panowania  Artakserksesa,  a  ten  (co  potwierdzają 

astronomiczne i historyczne źródła babilońskie, greckie i egipskie

46

) rozpoczął swoje panowanie pod 

koniec 465 r. p.n.e., gdyż jego poprzednik, Kserkses I, zmarł nie wcześniej niż 17 grudnia 465 r. p.n.e. 

Warto  wspomnieć,  iż  465  r.  p.n.e.  jest  w  rachubie  starożytnej  rokiem  wstąpienia  na  tron,  lecz  lata 

panowania  liczy  się  od  pierwszego  dnia  następnego  nowego  roku.  Dzisiaj  powiedzielibyśmy,  

że  Artakserkses  I  Wielki  rozpoczął  swoje  panowanie  pod  koniec  465  r.  p.n.e.  jednak  pierwszy  rok 

panowania  (według  rachuby  starożytnej)  przypada  na  464  r.  p.n.e.  Persko-babiloński  kalendarz 

funkcjonował  od  wiosny  do  wiosny,  natomiast  w  żydowskim  cywilnym  kalendarzu  zmiana  roku 

następowała jesienią. Badając tekst Księgi Ezdrasza można stwierdzić, iż jej autor korzystał z kalendarza 

jesiennego, oznacza to, że pisząc o pierwszym dniu, pierwszego miesiąca, siódmego roku panowania 

Artakserksesa (Księga Ezdrasza 7,8.9), ma na myśli 1. dzień miesiąca Tiszri, który przypada na drugą 

                                                           

46

  Zob.  strona  internetowa:  https://www.adventistbiblicalresearch.org/materials/prophecy/when-did-seventy-

weeks-daniel-924-begin  

---

28 

 

połowę  września  i  pierwszą  października  464  r.  p.n.e.  (jako,  że  pierwszy  pełny  rok  panowania 

Artakserksesa I według rachuby perskiej przypadał na wiosnę 464 r. p.n.e., pomimo, iż wstąpił na tron 

w grudniu 465 r. p.n.e. – posługując się współczesną rachubą).  

 

Argumentem  za  obraniem  trzeciego  dekretu  jest  tekst  wskazujący  na  zbiorcze  traktowanie 

trzech pierwszych dekretów (jako jednego): „A starszyzna żydowska budowała z powodzeniem dzięki 

proroctwu  Aggeusza  proroka  i  Zachariasza,  syna  Iddo,  i  doprowadzili  budowę  do  skutku,  zgodnie  

z  rozkazem  Boga  izraelskiego  i  z  rozporządzeniem  Cyrusa  i  Dariusza  -  oraz  Artakserksesa,  króla 

perskiego”  (Ezd  6,14)  oraz  fakt,  iż  jedynie  zarządzenie  Artakserksesa  I  posiada  dokładne 

umiejscowienie w  czasie  (1/I/7),  bowiem  dekrety  Cyrusa  II  i  Dariusza  I  są  określone  z  dokładnością 

jedynie co do roku. Warto wspomnieć, iż dekret Artakserksesa jest najdłuższym dekretem (zważywszy 

na fakt, że dekret Cyrusa mieści się jedynie w trzech wersetach, a dekret Dariusza I zawiera w sobie 

powtórzenie  zarządzenia Cyrusa II). Treść  zarządzenia Artakserksesa, w  przeciwieństwie do dekretu 

Cyrusa,  zamieszczona  w  Księdze  Ezdrasza  spisana  została  w  języku  aramejskim  (oryginalnym),  

co dowodzi, iż jest to dokładny cytat tego dekretu.  

 

Werset  9,25  odsłania  przed  nami,  iż  od  457  r.  p.n.e.  do  „Władcy-Pomazańca”,  albo  jak  to 

przedstawia  Biblia  Gdańska  „Mesyjasza  wodza”,  jest  tygodni  7  i  62.  Daje  nam  to  więc  sumę  

69  tygodni  lat.  Aby  obliczyć  ile  to  lat,  wystarczy,  że  pomnożymy  69  przez  7  (ilość  dni-lat  

w tygodniu)  i uzyskamy liczbę  483 lat. Oczywiście tę liczbę  lat należy podzielić –  co czyni sam tekst 

proroctwa – na 7 tygodni i 62 tygodnie, czyli 49 lat i 434 lata. Co wydarzyło się po 49 latach od wydania 

przez króla perskiego, Artakserksesa I, zarządzenia? W 408 r. p.n.e. ukończono odbudowę Jerozolimy 

(należy  zaznaczyć,  iż  świątynię  Jerozolimską  ukończono  już  w  516  r.  p.n.e.).  Pomimo,  iż  Nehemiasz 

naprawił mury w ciągu 52 dniach od swojego przybycia (444 r. p.n.e.), to jednak znajdujemy wzmiankę, 

iż „miasto było wprawdzie rozległe i ważne, ale w jego obrębie było ludności mało i nie było domów 

odbudowanych”  (Ne  7,4).  Jedyna  nie  omówiona  jeszcze  wątpliwość,  jaka  pojawia  się  w  Dn  9,25,  

to kolejność wydarzeń, czytamy bowiem, iż „do Mesyjasza wodza będzie tygodni siedm (sic!), potem 

tygodni sześćdziesiąt i dwa, gdy znowu zbudowana będzie ulica i przekopanie, a te czasy będą bardzo 

trudne”.  Można  odnieść  wrażenie,  iż  miasto  zostanie  odbudowane  dopiero  po  69  tygodniach,  

to jest po 483 latach. Jednak z historii wiemy, iż Jerozolima została odbudowana o wiele wcześniej,  

niż pojawił się Mesjasz (co było wspomniane), to jest w 408 r. p.n.e. Poza tym werset 9,26 zaczyna się 

słowami  „A  po  onych  sześćdziesięciu  i  dwóch  tygodniach  (…)”  (Mesjasz  miał  pojawić  się  po  

69 tygodniach) – oznacza to, iż 7 tygodni jest oddzielonych właśnie ze względu na kwestię odbudowy 

Jerozolimy  i  umiejscowiony  jest  przed  62  tygodniami.  Zauważamy  zatem  następującą  sekwencję 

tygodni: 7+62+1=70 tygodni lub 49+434+7=490 lat. 

 

Obliczmy zatem do którego roku zaprowadzą nas te 483 lata. Pamiętajmy, iż przy przekraczaniu 

granicy naszej ery nie ma roku zerowego, tak więc po roku 1 p.n.e. mamy od razu 1 r. n.e. – nie ma 

zerowego! Korzystając więc z obliczeń matematycznych musimy dodać do wyniku końcowego 1 rok 

(przy założeniu, że lata przed naszą erą, to lata „na minusie”).  

 

 

 

 

 

 

Inaczej  mówiąc  483  lata,  licząc  od  roku  457  r.  p.n.e.,  doprowadzają  nas  do  roku  27  n.e.  

Co  miało  się  wydarzyć  w  27  roku  n.e.?  Miał  wtedy  pojawić  się  Mesjasz-Wódz.  Wyjaśniliśmy  już,  

iż Mesjasz to tytuł  Jezusa, tak  więc  pamiętając,  iż namaszczenie Jezusa miało miejsce  podczas Jego 

chrztu,  stwierdzamy,  że  Bóg  przez  proroctwo  Daniela  zapowiedział  chrzest  Jezusa  na  27  rok  n.e. 

Oczywiście możemy powiedzieć, iż Jezus już przed chrztem był Mesjaszem, jednak samo namaszczenie 

do  służby  (jako  króla,  arcykapłana  i  ofiarę)  miało  miejsce  dopiero  w  Jordanie  w  27  r.  n.e. 

W  tym  świetle  lepiej  rozumiemy  słowa  Jezusa  z  Mk  1,15:  „Mówił:  «Czas  się  wypełnił  i  bliskie  jest 

królestwo  Boże.  Nawracajcie  się  i  wierzcie  w  Ewangelię!»”,  najpewniej  odnosiły  się one  właśnie  do 

czasu proroczego z Dn 9,24-27.  

- 457 + 483 = 26 + 1 = 27 

 

---