Dylematy wiary chrześcijańskiej
Yüklə 1,2 Mb. Pdf görüntüsü
|
20
złamie kość drugiego obywatela, to i jego kość zostanie złamana” (Hammurabi nr 196-197)
3)
W 1845 r. Henry Layard odnalazł ruiny miasta, o którym sądził, że jest to Niniwa – okazało się jednak, że to starożytne miasto Nimrud, zwane w Biblii Kalach (Rdz 10,11). Zostało to dopiero ujawnione, gdy Henry Rawlison odczytał inskrypcje. Co ciekawe, w tychże ruinach odkryto tzw. czarny obelisk, w którego górnej części znajduje się relief (płaskorzeźba) przedstawiający izraelskiego króla Jehu, podczas płacenia trybutu (daniny) na rzecz asyryjskiego króla Salmanasara III (858 – 825 r. p.n.e.). Te informacje zostały odczytane z podpisu, jaki znajduje się nad reliefem i jest to jedyne pozabiblijne źródło, które potwierdza istnienie króla Jehu 26 . Obecnie czarny obelisk znajduje się w zbiorach British Musuem. 4)
Wśród odkryć w Nimrud odnaleziono również wiele płytek z kości słoniowej, które zapewne zdobiły ściany pałaców. Już w czasach starożytnych płytki takie były grabione podczas najazdu nieprzyjaciela, pałace były okradane i burzone. Archeolodzy odkryli identyczne płytki z kości słoniowej na terenie dzisiejszego Izraela, dokładnie w Samarii. Te fakty mogą jak najbardziej potwierdzać biblijny opis „pałacu z kości słoniowej” króla Achaba (1 Krl 22,39), który został splądrowany podczas najazdu Asyrii w 722 r. p.n.e. Do czasu tych odkryć wielu komentatorów biblijnych sceptycznie odnosiło się do tego zapisu, sądząc, że byłoby niemożliwym pozyskaniem tak dużej ilości kości słoniowej do budowy pałacu 27 .
Stela z Tel Dan (IX lub VIII w. p.n.e.) to stela z czarnego bazaltu wzniesiona przez króla aramejskiego na północy Izraela. Znajdujący się na niej napis jest jedynie fragmentaryczny, lecz można odnaleźć tam imię króla Jorama (2 Krl 8,16) lub wyrażenie „dom Dawida” (1 Sm 20,16). Jest to pierwszy przypadek, w którym imię króla Dawida pojawia się w źródłach pozabiblijnych 28 . 6)
W XIX wieku odnaleziono, w nieznanych nam wykopaliskach, Kroniki Babilońskie w formie glinianych tabliczek które datuje się na lata 550 – 400 p.n.e. Opisują one m.in. upadek Niniwy (So 2,13.15), który miał miejsce w 612 r. p.n.e., bitwę pod Karkemisz i podbicie Judy w 605 r. p.n.e. (2 Krl 24,7; Dn 1,2), zdobycie Jerozolimy w 597 r. p.n.e. (2 Krl 24,10-17) oraz upadek Babilonu pod naporem Persów w 539 r. p.n.e. (Iz 45,1; Dn 5,30). W związku z tym ostatnim, wspomniany został również Belsazar, ostatni król Babilonu (współpanujący ze swoim ojcem Nabonidem) – zob. Dn 5,1 29 .
W 1961 r. odkryto w amfiteatrze w Cezarei Nadmorskiej inskrypcję (wyryty napis) Poncjusza Piłata. W kilkuwierszowym tekście można odczytać słowa: „Poncjusz Piłat, prefekt Judei”. Inskrypcja ta jest najstarszym archeologicznym dowodem istnienia Piłata (Mt 27,11-26) 30 .
8)
Krytycy Nowego Testamentu twierdzili, że Łukasz błędnie nazwał władców Tesaloniki (Saloników) politarchami, ponieważ taki tytuł nie występował w znanej naukowcom literaturze antycznej. W drugiej połowie XIX wieku odkryto w miastach Macedonii (w tym w Salonikach), szereg inskrypcji zawierających ten tytuł 31 . 9)
W 1973 r. w grocie niedaleko Betanii odkryto szereg ossuariów. Ossuarium to trumna na kości – używana w okresie 20 r. p.n.e. – 70 r. n.e. Wśród tych ossuariów znaleziono także takie, które zawierało wyryte imiona Marty, Marii i Łazarza 32 . Imiona te były popularne, jednak jakie jest 26 Zob. S. H. Horn, dz. cyt., s. 20-23. 27 Zob. Tamże, s. 24. 28 Zob. G. Pfandl, dz. cyt., s. 48-49. 29 Zob. Tamże, s. 49. 30 Zob. Tamże. 31 Zob. Tamże. 32 Zob. H. Thompson-Day, Mit Boga i inne kłamstwa, Warszawa 2016, s. 42. 21
prawdopodobieństwo, że trzy osoby o takich imionach zostały pochowane w tej samej grocie w pobliżu Betanii, w której to biblijni bohaterowi mieszkali? 10)
Kwestią do pewnego czasu niewyjaśnioną było istnienie Lizaniasza tetrarchy Abileny, o którym wspomina ewangelista Łukasz (Łk 3,1). Szerzej ta kwestia została wytłumaczona w następnym rozdziale Proroctwo mesjańskie z Dn 9,24-27 jako dowód natchnienia Biblii (s. 31), jednak tu już zaznaczę, iż w Abilenie odnaleziono świątynną inskrypcję (numer: CIG 4521), która potwierdza relację ewangelisty. Wyżej wskazane informacje stanowią jedynie przykład rozmaitych odkryć archeologicznych, które uwiarygodniają historyczne relacje zawarte na kartach Biblii. Osobom, które chciałyby pogłębić swoją wiedzę w tej dziedzinie polecić można książkę amerykańskiego profesora archeologii Siegfrieda Herberta Horna (1908 – 1993) pt.: Z archeologią przez kraje biblijne (263 strony). AUTENTYCZNOŚĆ TEKSTU BIBLII
Co do zarzutu, jak gdyby tekst Biblii miał zostać umyślnie lub nieumyślnie sfałszowany na przestrzeni tylu wieków, należy ustosunkować się zdecydowanie negatywnie, bowiem Biblia jest najlepiej udokumentowanym tekstem starożytnym, co zostanie wykazane poniżej.
„W 1947 roku dokonano najważniejszego archeologicznego odkrycia XX wieku. Historia ta zaczęła się w marcu 1947 roku, kiedy młody beduiński pasterz imieniem Mohamed poszukiwał zabłąkanej kozy. Wrzucił kamień w otwór w skale na zachodnim brzegu Morza Martwego, około trzynastu kilometrów na południe od Jerycha. Ku swemu zdumieniu usłyszał dźwięk tłuczonego ceramicznego naczynia. Wszedł do jaskini i ujrzał niezwykły widok. Na podłodze groty stało kilka glinianych dzbanów, a niektóre z nich zawierały skórzane zwoje owinięte w lniane płachty. Ponieważ dzbany były starannie zapieczętowane, zwoje zachowały się w doskonałym stanie przez niemal dziewiętnaście stuleci. Najwyraźniej zostały tam umieszczone przed zburzeniem Jerozolimy w 70 roku n.e. Aż do odkrycia zwojów znad Morza Martwego, datowanych od III do I wieku p.n.e., najstarszymi manuskryptami starotestamentowymi były: fragment Pwt 6,4 (Papirus Nasha), datowany na I wiek p.n.e., kilka fragmentów biblijnych z kairskiej genizy (magazynu synagogi) datowanych na V wiek n.e. oraz teksty masoreckie 33 z IX-XI wieku n.e. Najstarszy zachowany kompletny hebrajski manuskrypt Starego Testamentu, Kodeks Leningradzki, pochodzi z początku XI wieku n.e. Ogromne znaczenie zwojów znad Morza Martwego polega na tym, że najstarsze z tych zwojów są datowane zaledwie na dwieście lat po tym, jak powstała ostatnia księga Starego Testamentu. Dzięki zwojom znad Morza Martwego mamy obecnie pełny manuskrypt hebrajskiego tekstu Księgi Izajasza oraz fragmenty większości innych ksiąg biblijnych o ponad tysiąc lat starsze niż manuskrypty znane do czasu odkrycia tych zwojów. Znaczenie tego odkrycia polega między innymi na szczegółowej zgodności zwoju Księgi Izajasza (ok. 125 rok p.n.e.) z tekstem masoreckim tej księgi o ponad tysiąc lat starszym. Zgodność ta świadczy o nie zwykłej taranności kopistów Pisma Świętego na przestrzeni tysiąca lat. Kiedy tekst masorecki porównano z tekstem z Qumran, okazały się niemal identyczne. »Choć dwie kopie Księgi Izajasza odkryte w 1947 roku w Qumran nad Morzem Martwym w jaskini oznaczonej nr 1 były ponad tysiąc lat starsze niż najstarsze manuskrypty znane do tamtej pory (980 rok n.e.), okazały się słowo w słowo identyczne z naszą standardową hebrajską Biblią w ponad dziewięćdziesięciu pięciu procentach tekstu. Pięć procent tekstu zawierającego zmiany powstało najwyraźniej w wyniku pomyłek kopistów i odmiennej wymowy. Nawet te fragmenty Księgi Powtórzonego Prawa i Ksiąg Samuela, które wskazują na rodzinę manuskryptów odmienną od będącej
33 Masoreci (500-1000 n.e.) byli judaistycznymi uczonymi, którzy dodali samogłoski do spółgłoskowego hebrajskiego tekstu Starego Testamentu. Yüklə 1,2 Mb. Dostları ilə paylaş:
|