Dylematy wiary chrześcijańskiej
Yüklə 1,2 Mb. Pdf görüntüsü
|
41
iż teksty te miały osobne źródła powstania, a jednak w zasadniczych kwestiach są ze sobą spójne, co można porównać do zgodności relacji kilku niezależnych świadków na miejscu zbrodni czy wypadku – gdyby takie zeznania różniły się między sobą co do istoty, należałoby uznać je za sprzeczne, a przez to niewiarygodne w całościowym zestawieniu (a takim zestawieniem jest Nowy Testament). 8)
Gdy mowa o śmierci Jezusa – owszem – autorzy Nowego Testamentu sięgają do Psalmu 22, Księgi Izajasza 53 i innych zapowiedzi mesjańskiej męki. Ciekawe jest to, iż apostoł Paweł stwierdza, że Chrystus zmartwychwstał zgodnie z Pismem (1 Kor 15,4), a Ewangelista Jan dopowiada, iż przybycie uczniów do pustego grobu Jezusa i ich zdziwienie wynikało z faktu, iż nie rozumieli jeszcze Pisma, [które mówi], że On ma powstać z martwych (J 20,9). Jednak ani Paweł, ani Jan oraz pozostali ewangeliści (w tym Mateusz, który najczęściej cytuje Stary Testament) nie wskazują na żaden konkretny tekst Starego Testamentu, który zapowiadałby zmartwychwstanie 70 . Oznacza to, że ujęcie teologiczno-egzegetyczne (związane z interpretacją tekstu Biblii) jest wtórne (zajmuje drugie miejsce, jest mniej ważne) w stosunku do wczesnej tradycji ustnej, która cieszyła się powszechnym zaufaniem czytelników, co do kwestii zmartwychwstania – to znaczy, łatwiej było ewangelistom odwołać się do powszechnego przekonania o zmartwychwstaniu, niż do tekstów Starego Testamentu. 9)
Kwestia zmartwychwstania Jezusa nie dotyka jedynie przeszłości (tego, co się stało), bowiem jest ona zapewnieniem i nadzieją, naszego zmartwychwstania podczas powrotu Jezusa Chrystusa. Nawiązania tego typu: „Jezus zmartwychwstał, a więc i my pewnego dnia zmartwychwstaniemy” – znajdujemy choćby w Listach Pawła, w Liście do Hebrajczyków czy Apokalipsie. Podobnie też czynili teolodzy chrześcijańscy, tacy jak Justyn Męczennik, Ignacy Antiocheński czy Ireneusz 71 . Jednak żaden z ewangelistów – Marek, Mateusz, Łukasz czy Jan – nie czynią takiego odwołania opisując zmartwychwstanie Jezusa. Oznacza to, że materiał z ostatnich rozdziałów Ewangelii zawiera w sobie pierwotny przekaz, lub oddaje pierwotne wrażenia zmartwychwstania, gdy nikt nie myślał ani o swojej śmierci, ani o swoim zmartwychwstaniu czy końcu świata. Prowadzi nas to do wniosku, iż ewangeliczny tekst o zmartwychwstaniu pozbawiony jest pouczeń czy modyfikacji o charakterze teologicznym – ma on rodzaj normalnego sprawozdania tych cudownych wydarzeń. 10)
w sprawozdaniach o zmartwychwstaniu. Pozycja kobiety w świecie starożytnym – zarówno w kulturze pogańskiej jak i judaistycznej – nie była wysoka, a jej świadectwo w sądzie mogło zostać bez trudu podważone. Nawet apostoł Paweł nie wspomina kobiet, które spotkały Jezusa po zmartwychwstaniu (1 Kor 15,3b-8). Już w II wieku Celsus (Kelsos), grecko-rzymski filozof i krytyk chrześcijaństwa stwierdził, że chrześcijańska wiara w zmartwychwstanie Jezusa opiera się na świadectwie rozhisteryzowanych kobiet. Chociaż apostoł Paweł pominął ich rolę w Liście do Koryntian, to jednak żaden z Ewangelistów tego nie uczynił. Marek, Mateusz, Łukasz i Jan wymieniają Marię Magdalenę (nota bene kobietę z burzliwą przeszłością – Mk 16,9), inne Marie i inne kobiety, które jako pierwsze zaświadczyły o zmartwychwstaniu. Gdyby opowieści te miały być zmyślone w celu wprowadzenie jakiejś niewystępującej w innych religiach (nawet w judaizmie) nauki, w którą uwierzyłaby tak wielka rzesza ludzi, gotowych umrzeć w imię ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Jezusa, oparcie przekazu na świadectwie kobiet nie tylko byłoby nierozsądne, ale i nieskuteczne.
70 Nawiązanie do tekstu Starego Testamentu w kontekście zmartwychwstania Mesjasza używane jest zazwyczaj w kazaniach w Dziejach Apostolskich (Dz 2,25-28; 13,33-35), a jest to: Ps 16,8-11. 71 A. Flew, dz. cyt., s. 243. 42
11) Skoro pierwsi chrześcijanie byli na tyle przekonani o prawdziwości śmierci i zmartwychwstania Jezusa, że byli gotowi oddawać swoje życie za tę wiarę, musiał istnieć taki dowód, których ich do tego mógł przekonać. I chociaż obecnie różni ludzie za różne idee oddają życie, to jednak ci pierwsi świadkowie mogli naocznie stwierdzić, czy Jezus zmartwychwstał, czy nie. W ich przypadku nie była to wiara, ale pewność. Przypomnijmy, iż pierwszym chrześcijańskim męczennikiem był Szczepan, który za wywyższenie Chrystusa został ukamienowany w 34 r. n.e. (dosłownie kilka lat po biblijnym zmartwychwstaniu Jezusa). Podsumowując dotychczasowe argumenty możemy je streścić następująco: 1)
Chrześcijańska nauka o zmartwychwstaniu nie wywodzi się ze świata wierzeń grecko- rzymskich. 2)
z judaizmu, ani nie jest jego prostą modyfikacją. Nauka ta zajmuje w Kościele fundamentalne miejsce, w przeciwieństwie do wierzeń żydowskich, ma również inny wydźwięk teologiczny i metaforyczne zastosowania. 3)
Chrześcijańska nauka o zmartwychwstaniu we wczesnym Kościele była prosta i jednolita, co przemawia za naturalnym pochodzeniem tej nauki, jako wiary w coś, co się zdarzyło, a nie zostało narzucone przez autorów Nowego Testamentu. Ci natomiast przedstawiając zmartwychwstanie cielesne Jezusa nie ukrywają również nadnaturalności tego uwielbionego ciała – nie są więc jednostronni, jak to przedstawiają sceptycy. 4)
Ewangeliczne relacje o zmartwychwstaniu Jezusa mają zróżnicowane źródła, a jednak w zasadniczych kwestiach pozostają zgodne ze sobą. Pozbawione są teologicznej warstwy – zarówno odniesień do Starego Testamentu, jak i kwestii eschatologicznych (związanych z końcem świata). 5)
Nowego Testamentu, na pewno, do historii o tak nieprawdopodobnym przebiegu zdarzeń nie użyto by postaci kobiet, które w ówczesnej kulturze nie były wiarygodne – a więc nadnaturalna historia na pewno zostałaby w przypadku fałszerstwa potwierdzona przez osoby godne zaufania publicznego. 6)
swoich przekonań poprzez spotkanie Jezusa 72 świadomie wybrali śmierć w imię swoich przekonań. Powyższe wnioski, wynikające z analizy nauki o zmartwychwstaniu, nie tylko przyznają jej niespotykane miejsce pośród innych religii, ale również prowadzą do bardziej ogólnych stwierdzeń: 1)
Grób Jezusa musiał być pusty, a wszyscy świadkowie wydarzenia musieli wiedzieć, że to jest właśnie ten grób. 2)
by się nie ukazywał, każdy w biblijnych czasach stwierdziłby, iż grobowiec padł łupem rabusiów grobów, którzy poszukiwali drogocennych przedmiotów pochowanych razem ze zmarłym. Objawień Jezusa nie można zrzucić na karb objawień się duchów, gdyż Jezus odwiódł swoich uczniów od takiego myślenia (Łk 24,37-39), a literatura żydowska i pogańska jest pełna tego rodzaju opowiadań. Gdyby faktycznie uczniowie zobaczyli ducha, czy byli świadkami pewnej halucynacji, w każdej chwili mogliby sprawdzić grób, w którym – jeśli zmartwychwstanie nie było prawdą – powinno leżeć ciało Jezusa, a strażnicy powinni pilnować zamkniętego grobu. Wobec powyższego, najprostszym wnioskiem całościowym jest uznanie zmartwychwstania opisanego w Nowym Testamencie za prawdziwy fakt historyczny, dowodzący jednocześnie prawdy wszystkiego
72 1 Kor 15,6 mówi o 500 braciach, którzy do tego czasu w większości żyją, a niektórzy umarli. 1 List do Koryntian apostoła Pawła datowany jest na ok. 57 r. Yüklə 1,2 Mb. Dostları ilə paylaş:
|