Türk ceza hukuku ders notlari içindekiler 1 önsöz 22 BİRİNCİ BÖLÜM 16 ceza hukuku düzeni 16

……. s. 332; Vasalli, Potesta’ punitiva, s.155-246, 354. Ayrıca, bkz., Antolisei, Manuale, s. 587; Kuru, Nizasız Kaza, Ankara 1961, s. 9

426Hafızoğulları, Ceza Normu, s. 254 vd.

427^ Gerçekten, Alman ve İtalyan sistemleri için bkz., Fornasari, I principi del diritto penale tedesco, CEDAM, Padova 1993, s. 527 vd.

428Fornasari, I principi, s.493 vd.

429 Gerçekten, bir anne, yaşları, ör., üç, on ve 20 olan üç çocuğu arasında bir ekmeği bölmek isterse, nasıl davranmalıdır sorusu, eşitlik, oranlılık, vs. ile değil, hakkaniyet ile açıklanmaktadır.

430Fornasari, Age., s. 497 vd.

431^ Hafızoğulları, Ceza Normu, s. 4, 5.

432^ Antolisei, Manuale, PG., s. 57 ; Hafızoğulları, Ceza Normu, s. 8.

433^ Hafızoğulları, Ceza Normu, s. 33. Ayrıca bkz., Bobbio, Teoria della norma giuridica, Torino, 1958, s. 33

434^Hafızoğulları, Ceza Normu, s. 33. Gerçekten, hukukun Normatif teorisi, Hukukun Müessese Teorisi ve Hukukun Süjelerarası Münasebet Teorisi ve bunların birbirinin karşıtı olmadığı konusunda bkz. Bobbio, Teoria della norma giuridica, Torino, 1958 s. 6 vd., 10 vd., 23 vd.

435^Miceli, La norma giuridica, Parte I, Palermo, Reber 1906, s. 13, 170 vd., 177. Hukuku süjelerarası bir hukuki münasebetler olarak nitelendiren ilk düşünür Kant’tır. Kant, hukuku “ cihan şümul bir hürriyet kaidesi gereğince herkesin keyfiliğinin başkalarının keyfiliği ile bir arada mevcut olabilmesini mümkün kılan şartların heyeti mecmuası” ( Del Vecchio, Hukuk Felsefesi Dersleri, Çev. S. Erman, İstanbul 1952, s.129 ) olarak tanımlamaktadır. Kant, Metafizica dei costumi, UTED, 1956, s. 407.

436^ Hafzoğulları, Ceza Normu, s26 vd., 32 vd.

437^ Antolisei, Manuale, PG., s. 57.

438^ Bugün artık izleyicisi kalmamış olan “Ceza hukukunun aletliği” düşüncesi, geçmişte Hobbes, Pufendorf, Bentham, Rousseau tarafından savunulmuştur. Bu düşüncede, Ceza hukukunun, hukukun diğer dallarından farklı olarak, kamu hukuku veya özel hukuk olarak koydukları emirlerin müeyyidelerini içermesi anlamında, salt “müeyyideci” bir niteliğe sahip olduğu kabul edilmektedir. Bu demektir ki, hukuk normundan farklı olarak, ceza normu, sadece müeyyide kuralından ibaret bulunmaktadır. Böyle olunca, Ceza hukuku, özgün olmamakta, kendine özgü bir içeriği bulunmakta, sadece bir aletten ibaret olmaktadır. Bu konuda, bkz., Rocco, L’ oggetto del reato e della tutela giurudica penale , Torino 1913 ( Opere giuridiche, V. I, Roma 1933 ) s. 60 vd. Ancak, bugün, bu düşünceden farklı olarak, ceza hukukunun müeyyideci nitelikte bir hukuk olduğu yakın zamanda Grispigni (Diritto penale, Milano 1947, 2. ed., V. I, s. 232. ) tarafından da ileri sürülmüştür.

439^ Bindingin düşüncesi hakkında bkz. Massari, La norma penale, Napoli 1913, s. 58 vd.; Hafızoğulları, Ceza Normu, s. 100 vd.

440^ Massarı, Age., s. 60.

441^ Antolisei, Manuale, PG., s. 56, 57. ; Bettiol, Age., s. 92 vd; Massari, Age., s. 60.

442 Bindingin düşüncesi ve eleştiriler hakkında ayrıca bkz., Hafızoğulları, Ceza Normu, s. 100 vd.

443 Antolisei, Manuale, PG., s. 57.

444 Petrocelli, Principi di diritto penale, Nuova edizione, riveduta, Napoli 1955, s. 93 ; Bricola, Fatto non imputabile e pericolosita’ , Milano 1961, s. 87 ; Antolisei, Manuala, PG., s. 58 vd.

445 Antolisei, Manuale, PG., s. 58.

446 Bobbio, Teoria della norma, s.

447 Rocco, Sul concetto del diritto subiettivo di punire, 1904. Eser Rocco, Opere Giuridiche, Roma 1933, C. III’ te yer almıştır. Massari, La norma penale, s. 197 vd.; Petrocelli, Principi di diritto penale, Napoli 1955, s. 166 vd.; Scarano, Rapporti di diritto penale, Milano, 1942; Bettiol, Diritto penale, CEDAM-Padova 1978, s. 186 vd.; Moro, La subbiattivazione della norma penale, Bari 1942; Spasari, Fatto e reato nella dogmatica del codice e della costituzione, Studi in onore di Giuliano Vassalli, Evoluzione e riforma del diritto e della procedura penale, 1945-1990, V. I, Giuffre’ Editore, Milano 1991, s. 55 vd.; Vasalli, La potesta’ punitiva, Torino 1942;

448 Manzini, Trattato, di diritto penale italiano, Torino 1993, v.I, s. 81 vd.; Istituzione di diritto penale italiano, I, PG. Padova 1958, s. 254.

449 Rocco, L’ oggetto, s. 515.

450 Grispigni, Diritto penale italiano, I, 2.ed., Milano 1947, s.282.

451 Antolisei, Manuale, PG., s. 59.

452 Hukukun müessese teorisinin mimarı, “Principes de droit public, Parigi 1916” isimli eseri ile Haurio olmuştur. Ancak, bu düşünce, hukukun sosyolojik bir teorisi olmaktan çıkarak hukukun bir genel teorisi olma niteliğini, özellikle Romano ( Ordinamento giuridico, 1917 ( aynısı 1946, 1951 ) ile birlikte kazanmıştır (Bobbio, Norma, s. 16 ) . Bu düşünce, Ceza hukuku alanında özellikle ör., Vassalli ( Potesta’ punitiva, Torino 1942, s. 14 vd. ), Maggiore, (Diritto penale, I, PG., TS., s. 6 ) tarafından izlenmiştir.

453 Vassalli, Potesta’, s. 25

454 1948 İtalyan Cumhuriyeti Anayasası, 54/1 maddesi hükmünde, tüm yurttaşların Cumhuriyete sadık olmak ve Anayasaya saygılı olmakla yükümlüdür demektedir. Anayasaya saygılı olmak, en başta ceza kanunlarına saygılı olmayı gerektirmektedir. Öyleyse, ceza kanununa saygılı olmak, kişinin yükümlülüğüdür. Bu tür bir hükmün Anayasamızda yer almamış olması bir eksiklik değildir. Hiç kimse suç işlemek hakkına sahip değildir. Herkes suç işlememekle yükümlüdür.

455 Bettiol, Age., s. 188; Spasari, Age., s. 55 vd.

456 Spasari, Age., s. 57 vd.

457 Bettiol, Age., s. 188 vd.; Moro, Age., s. 67 vd.; Massari, Age., s. 197-213, ayrıca bkz. s. 214 vd.

458 Bettiol, Age., s. 189.

459 Antolisei, Age., s. 60.

460 Antolisei, Manuale, PG., s. 60

461 Devletin cezalandırma yetkisi ( potesta’ punitiva ) düşüncesinin mimarı, öğrencisi olmaktan gurur duyduğumuz sayılı İtalyan hukukçularından biri olan Giuliana Vassalli’ dir. Vassalli, Devletin bir cezalandırma hakkının olduğunu reddetmekte ve bu sonuca varırken temelde iki yol izlediği görülmektedir. Birincisi, cezalandırma hakkının karşılığı bir hakkın, yani suçlunun cezaya katlanma yükümlülüğünün bulunduğunu, açıkçası ceza normunun aynı zamanda kişiler arası bir ilişki olduğunu reddetmekte; ikincisi, somut olarak ortaya çıkan durumun, esasen hak niteliğinin olmadığını ileri sürmektedir, çünkü cezalandırma yetkisi devredilemez (alienabile ), kendisinden vazgeçilmez ( rinuncibile ) ve zamanaşımına ( prescrittibile) uğramaz . Kısacası, tasarruf edilebilme ( disponibilita’ ) öğesinden yoksundur ( Age, s. 29 vd., 101 vd. ).

462 Bettiol, Age., s. 189

463 Bettiol, Age., s. 189. İtalyan Cumhuriyeti Anayasası ve Ceza Kanunun karşısında cezalandırma hakkı , dolayısıyla cezalandırma hukuki ilişkisi hakkında benzer bir düşünce için ayrıca bkz. Spasari, Age., s. 56.

464 Bettiol, Age., s. 190.

465 Spasari, Age., s. 57.

466 Massari, Age., s.

467 Vassalli, Age., s. 205 ; Antolisei, Manuale, s. 62.

468 Bettiol, Age., s. 190, 191.

469 Kunter, Muhakeme Hukuku dalı olarak Ceza Muhakemesi Hukuku, İstanbul 1981, s. 330 vd. ve dn. 265; Keyman, Ceza Muhakemesinde Savcılık, Ankara 1971, s. 74 vd., 82 vd.,

470 CMUK., m.148/ 3, 4 : “Kamu davasını açmak için Adalet Bakanı Cumhuriyet Savcısına emir verebilir” “Valiler de kamu davası açılmasında kendi vilayetleri dahilindeki Cumhuriyet savcısından isteyebilirler. Cumhuriyet savcıları mucip sebepler göstererek bu talebi kabul etmezse valinin müracaatı üzerine Adalet Bakanı yukarıdaki fıkrada yazılı yetkiyi kullanmak lazım gelip gelmeyeceğini takdir eder ve icabını yapar “

471

472 Romano, Corso di diritto costituzionale, Padova 1933, s. 332; Vassallli, Age., s. 155-246, 354; Maggiore, Diritto penale, v.I, PG., TS., s.796 ; Kuru, Nizasız Kaza, Ankara 1961, s. 9 vd.

473 Kunter, Ceza Muhakemesi Hukuku, s. 80, 89

474 Romano, Age., s.333 vd.; Sabatini, Il pubblico ministero nel diritto processuale penale, I, Napoli 1943, s.33 vd.; Keyman, Age., s. 83.

475 Romano, Age., s. 336, 338 , Vassalli, Age., s. 354; Hafızoğulları, Ceza Normu, s. 255.

476 CMK, 2. maddesinde, bu, " soruşturma " ve " kovuşturma" olarak ifade edilmiştir.