Rasim gəNZƏLİ qizil türkləRDƏN
Yüklə 9,47 Mb. Pdf görüntüsü
|
37 1915-1918-ci il hadisələrində döyüşlərin ən qaynar nöqtəsində olmuşdu bu kişi. Ona görə həqiqəti yaxşı bilirdi. Sonralar ermənilərin uydurduqları yalanlara da inanmırdı. O yalanlara ki, güya türklər məzlum erməniləri öldürmüş, onların kökünü kəsməyə çalışmışdılar... Bir ucu Türkiyənin şərqindən, ta Naxçıvan, Zəngəzur, Qarabağa qədər çox faciələr törətmişdilər bu ermənilər. Qarşılarına keçən qocanı, uşağı öldürür, qadınları zorlayır, hamilə qadınların qarnına süngü soxur və bütün bu elədikləri vəhşiliklərdən ləzzət alır, şənlənirdilər. Canlı bir kitabə kimi çox işlərdən, iştəklərdən xəbərdar idi Əhəd kişi. Ali təhsil almamışdı. Ancaq oxuyanlardan çox bilirdi. Dünyanın gəlindən-gedindən, əməllərindən xəbəri vardı. Böyük Sovetlər Birliyi deyilən öz ölkəsini üzdə, görüntüdə sevsə də, daxilən bu dövlətin gələcəyinə inanmırdı. Hələ bir-iki dəfə lap məhrəm bildiyi adamların qulağına da pıçıldamışdı, demişdi, qan üzərində qurulan dövlətin axırı yaxşı olmaz. Finlandiya müharibəsi başlayanda artıq əsgər çəkmələrini hazırlamağa başlamışdı. Bilmişdi ki, dünyanın bu təlatümlü çağında cahan savaşının başlamasına az qalıb. Müharibə başlayandan bir az sonra onu hərbi komisarlığa çağırıb, davaya göndərmişdilər. O yerlərdən, odun-alovun içərisindən vaxt tapıb ailəsinə məktublar yollayırdı. Sonra o məktubların ardı kəsildi. Və daha sonra poçtalyon onun qara kağızını gətirdi. Bitdi Əhəd kişinin ömrü. Amma deyirlər, biri öləndə mütləq onun yerinə bir başqası doğulur. Elçinin dünyaya gəlməsinə hələ xeyli illər qalırdı. Bu illər ərzində dünyada Əhəd kişinin oxşarı yarandı, yaranmadı, orasını bilmədilər. Ancaq 1964-cü ildə yeni doğulan uşaq, deyilənə görə, onun 38 tam oxşarı idi. Həm boy-buxunca, həm sifətcə, həm də əməllərin eyniliyi ilə... Bunları tələbə yoldaşlarına danışanda, daxilən bir qürur hissi keçirirdi Elçin. O anlarda Əhəd baba düz gəlib gözlərinin önündə dayanırdı. Həyatda görmədiyi, səsini eşitmədiyi Əhəd baba... Elə bil, onun səsini də eşidirdi. O məğrur səs Elçinə öyüd-nəsihət verir, sabahın yollarını göstərirdi. Və babasını görmədiyinə görə müharibə salanlara, insanları isti evindən soyuq səngərlərə, sonra da ölümə aparan tiranlara nifrətini bildirir, onları xoş olmayan sözlərlə yad edirdi. Çox qəribə idi, Elçin hər dəfə atasına, anasına hesabat verəndə bir də məqam tapıb babasının ruhuna hesabat verməyi lazım bilirdi. “-Bu gün əla aldım, baba. -Əhsən, oğul balam... -Bu gün də beş aldım. -Oy, nə yaxşı, əhsən sənə, oğlum... -Bu gün Moskvaya gedirəm. -Nəyə gedirsən? -Tələbələrin konfransına. -Eşq olsun sənə!.. -İnstitutu fərqlənmə diplomu ilə bitirdim. -Sağ ol, oğlum, ruhumu şad elədin...” Belə vaxtlarda babasının qəbri üstə getmək, onu yad eləmək, ruhuna dualar oxumaq həyatda ən böyük arzusu olurdu. Nə yazıqlar ki, o qəbir çox-çox uzaqlarda, bilinməyən, tanınmayan yerlərdə idi. Ancaq yenə də xəyalən babasının döyüşdüyü yerlərə gedir, oralarda bir “qardaşlıq qəbristanlığı” tapıb, babasını yad eləməklə özünə təskinlik verirdi. 39 Elçin xəyallar qatarının sərnişini olan vaxtı çox şeylər haqqında düşünürdü. Olanları, keçənləri, ötənləri... Bir də onu düşünürdü, düşünürdü görəsən, o, Əhəd babasını görsəydi, indidən çoxmu fərqlənən bir insan olacaqdı? Bəlkə uşaq çağlarında babası ona qəribə nağıllar danışacaqdı?! Elə nağıllar ki, o nağılların ətəyindən tutub, lap uzaqlara gedəcəkdi? Elə uzaqlara ki, o uzaqlardan vətən daha aydın görünəcəkdi. Və o uzaqdan daha aydın görünən vətənə bundan da yararlı övlad olacaqdı!.. Elçinin qoçaqlığını, zəhmətsevərliyini də babasına bənzədirdilər. Müharibə Əhəd kişinin ömrünə son qoymasaydı, bəlkə də o, özünün bənzəri, ciyərparası Elçin üçün öyünər, fəxrlə ona baxıb, sinədolusu “ot kökü üstə bitər”- deyərdi. Yaşasaydı, bəlkəsiz belə olacaqdı. Çünki Elçin yuxularında hər zaman babasının onunla öyündüyünü görmüşdü. 40 POETİK DÜNYANIN İŞIĞI Öndə qeyd olunduğu kimi, Elçinin poetik dünya ilə ilk tanışlığı çox erkən başlamışdı. İlk sevgisindən, dünyanı tanımasından da əvvəl... Onda hələ Elçin dünyanı başqa rəngdə görürdü. Cahan gözündə yeddi rəngli, min ahəngli çalarsız gözəlliyi ilə onun ruhunu oxşayırdı. Hələ qəmdən, kədərdən, dünyanın gəlişindən, gedişindən, kinindən, küdurətindən, məkrindən, hiyləsindən, yalanından, şərindən, böhtan və iyrənc işlərindən xəbərsiz bir uşaq ömrü yaşayırdı. Elə bu gördüyü gözəlliklər bu erkən çağında onu əlinə qələm götürməyə, bacardığı formada dünyanı poetik rənglərlə bəzəməyə vadar eləmişdi. İlk şerini bir müəlliməsinə həsr eləmişdi. Buna şeir demək olardı, ya olmazdı – orasını hələ bilmirdi. Yazdığını bir kimsəyə göstərməyə də cəsarəti çatmırdı. Qorxurdu birdən onun yazdığını bəyənməzlər, gülüb, lağa qoyarlar. Axı uşaq olsa da, elə uşaq fəhmi ilə dərk edirdi ki, Azərbaycan deyilən məmləkətdə şeir yazmaq asan məsələ deyil. Axı bu torpağın dahi, böyük, şedevr şairləri olub. Elə şairləri ki, yazdıqları poetik nümunələrlə bütün dünyanı mat qoyublar. Nizami Gəncəvi, Məhəmməd Füzuli, Şah İsmayıl Xətai, İmadəddin Nəsimi, Məhsəti Gəncəvi, Seyid Əzim Şirvani, Hüseyn Cavid, Səməd Vurğun... Bu dahilərin ruhu önündə özündə cəsarət tapıb əlinə qələm götürmək, şeir yazmaq heç də asan iş deyildi. Uşaq ağlı ilə bunu bilirdi Elçin. Ancaq yenə də qələm, dəftər Yüklə 9,47 Mb. Dostları ilə paylaş:
|