Rasim gəNZƏLİ qizil türkləRDƏN
Yüklə 9,47 Mb. Pdf görüntüsü
|
57 bil, ən böyük həmdəmi, ən yaxın sirdaşı, sirli-sehrli dünyasının qibləgahı bu kitablar idi. Bu kitablar Elçini gələcək işıqlı dünyaya aparan mayak kimi yollarına nur çiləyirdi. Və qarşıda böyük şəfəqlər görünürdü. O şəfəqlərin işığında ömrünün şirin nağılını yaradırdı. Bu nağılın qəhrəmanı onun özü idi. Bu nağıl qəhrəmanı haralara gedib çıxacaqdı, səsi haralardan gələcəkdi-bu hələ gələcəyin işi idi və o gələcəkdən Elçin çox şeylər gözləyirdi. Adı dilinə yatmayan bu şəhərin səsli-küylü təcrübə sahəsində, adamı duyğulandıran şəhər ətrafında, gecələrin tənha səssizliyində də o nağıl qəhrəmanının izi ilə yeriyir, onu bir an gözündən qoymur, hərdən də ağ atlara süvari olub uzaqlara, lap uzaqlara gedib çıxırdı. Hələ yarımçıq qalan arzularını həyata keçirmək üçün bu kitablardan bərk-bərk yapışmalıydı. O kitabların səhifələrində öz taleyinin ağ cığırlarını tapmalıydı. Kim nə deyirsə-desin, insanın tale yazısı onun alnına yazılmır. Belə olsaydı əgər Tanrı insana düşüncə, ağıl, dərrakə verməz, onu bir robot kimi yaradardı. İnsan Tanrının müəyyən elədiyi milyonlarla kodlaşdırılmış cığırların əhatəsində dolanır, özünü axtarır və tapdığı qədər tapır. Güclü adamlar, zəhmətlə yoğrulanlar o milyonlarla kodun içərisindən öz işıqlı şifrələrini tapa bilir, həyatda önəmli bir mövqe tuta bilirlər. Zəif, iradəsiz, tənbəl kəslər isə elə hər şeyi mövcud olmayan o alın yazısına bağlayır, nahamar işlər görərək, ya da heç nə etməyərək zülmət qaranlıqlara doğru sürünürlər. Elçinin belə adamlara yazığı gəlirdi. Axı Tanrı insana bu ömrü yandırmaq üçün deyil, yaşamaq üçün bəxş edir. Ömrü yanan insanların ruhunu dikəltmək üçün az-çox, bacardığı qədər təsir etmək istəyirdi onlara. Beynində az-çox nuru olanlar onun dediyi sözlərin işığından bir damla götürə bilirdilər. Qəlbinin nuru 58 yatanlar isə... Belələri artıq indidən yanan talelərinə doğru tələsirdilər. Özləri də bilmədən, Tanrının möcüzəsinə ümid bəsləyərək... Lap tez ötdü bu iki il. Yenə yollar onu Bakıya sarı gətirirdi. Bu dəfə başqa inamla, başqa ruh və inadla. Bakıya çatanda yüz illərdi buralardan ayrılmış kimi şəhəri bağrına basdı. Sanki bu gəlişin bir başqa gəliş olduğunu şəhərə demək istəyirdi. Gəncədən qayıdıb gəldi. İstehsalat təcrübəsi ilə bərabər böyük həyat təcrübəsi də qazandı. Ən azı gələcək həyat yükünün bir hissəsini tutdu. Amma bu yük xurma deyidi. Elm və biliklərlə dolu kitablar idi. O kitabların işiğı indi onu Gəncədən Bakıya gətirirdi. Bir azdan isə uzaqlara, dünyanın o başına aparıb çıxaracaqdı. Elçin böyük yolun yolçuluğuna çıxmışdı... 59 BİR GECƏNİN TARİXÇƏSİ Xudu Məmmədovun adı nəinki onun üçün, o dövrün zəkalı kəsiminin hər bir qismi üçün müqəddəs və əlçatmaz zirvə sayılırdı. Nağıllardan gəlmiş kimi görünən bu adam, sanki, insanın, insanlığın fövqündə dayanırdı. O dövrün hər bir adamı bu Böyük Ziyalını görmək, bir an da olsa, onun işığında yuyunmaq arzusu ilə alışıb yanırdı. Adamlara elə gəlirdi ki, bu adam yerdə, adamların yanında yaşamır. Sanki məkanı, yaşam yeri bir başqa planetdir. Və o başqa planetdən enib yerə gəlir, adamların gözünə görünür, işığından zülmətlərə nur çiləyir, yenə də qayıdıb, yurduna, məkanına gedir. Elçin də bu dünyanı dərk edəndən bu insanın müqəddəsliyini qəbul eləmişdi. Hər zaman onu görməyin həsrətini çəkmişdi. Bilirdi ki, Xudu müəllim onun kimi işıqlı adamları çox sevir. Amma onun yanına getməyə cürət eləmirdi. Onun yanına getmək üçün əlində fundamental bir iş olmalıydı ki, Xudu müəllim onunla keçirdiyi vaxta görə təəssüf hissi keçirməsin. Hər halda, Elçin belə düşünürdü. Elə bu düşüncənin fonunda nələrsə etmək, elmə yeni nəyisə gətirmək intizarında sabahlarını açırdı. Bu düşündüklərini edəndən sonra rahatca Xudu Məmmədovun yanına gedə bilərdi. Onun qarşısında şax dayanıb, qazandığı uğurlardan danışardı. Bax, onda heç şübhəsiz Xudu müəllim onu maraqla qarşılayardı. Elmi kəşfi ilə tanış olar, başına sığal çəkər, gözündəki bir dünya işıqla onu başdan-ayağa süzüb, 60 uğurlar diləyərdi. Belə bir günə qurban kəsməyin həsrətini çəkirdi Elçin... Əvvəldə qeyd eləmişdim axı, məqam tapan kimi yolunu Ağdamdan, Şuşadan salırdı. Bu dəfə də yol üstündə idi. Ağdama, əzizlərinə baş çəkməyə gedirdi. Ali məktəbi bitirmişdi. Diplomunu almışdı. Amma sınıqlığı var idi. Çünki diplom işini elmi iş kimi təqdim edə bilməmişdi. Daha doğrusu, mərdümazarlar, Moskvada oturan nakəslər buna imkan verməmişdilər. Belə bir zamanda Ağdama gedirdi. Axşamın alatoranında Bakı-Ağdam qatarında yola çıxmaq üçün dəmiryol vağzalına gəldi. Vağzalda böyük qələbəlik var idi. Əksər camaat Bakının istisindən qaçmaq, rayonda yayı keçirib, payızın əvvəlində yenə Bakıya qayıtmaq istəyi ilə yola çıxmışdılar. Elçin fikirli-fikirli dolaşıb, kupesini tapdı. Əynini dəyişib oturdu və Məmməd Arazın yeni çıxmış kitabını götürüb vərəqləməyə başladı. Bu an bir nəfər kupeyə daxil oldu. Salam verdi. Elçin bir qədər qanrılıb, onun salamını aldı. Bir anlıq nəzərləri gələn adamın üzündə dolaşdı. Və... dəhşətə gəlib, dim-dik ayağa qalxdı. Səhv etmirdisə, bu həmin adam idi; hər zaman həsrətini çəkdiyi, intizarında olduğu Xudu Məmmədov. Utancaq-utancaq əlini ona sarı uzatdı. -Salam... Xudu müəllim... Bu sizsiniz? -Bəli, düz tapmısınız. Məni hardan tanıdınız? -Siz... Nə vaxt gəlmisiniz? -Hardan? “Uzaq planetdən” demək istədi. Birtəhər o sözü boğazından qaytarıb, başqa söz dedi. -Yəni deyirəm... Sizi görmədim. -Mən elə indi gəlmişəm. Gəl tanış olaq, mən Xudu Məmmədovam, bəs sən? Yüklə 9,47 Mb. Dostları ilə paylaş:
|