4
Onlar səhifələrində əsas etibarilə maarif məsələsini qaldırırdılar. Bundan başqa
qadın hüquqları uğrunda da ardıcıl mübarizə aparırdılar. Qadınlara həqarətlə
baxanları satira atəşinə tuturdular. ―Molla Nəsrəddin‖ məcmuəsi qaldırdığı
məsələləri daha kəskin qoyurdu. Bir qayda olaraq mövcud problemlərin kökünü
cəhalətdə, nadanlıqda, savadsızlıqda axtarırdı. Bununla belə, jurnal çarizmin
yeritdiyi müstəmləkəçilik siyasətinə qarşı da müxtəlif üsul və vasitələrlə öz
etirazını bildirirdi. ―Babayi - Əmir‖ və ―Ləklək‖ jurnalları isə nisbətən mötədil
mövqe tutur, çox vaxt maarif məsələlərindəki çatışmazlıq və nöqsanları tənqid
etməklə kifayətlənirdilər.
―Açıq söz‖ qəzeti, ―Dirilik‖ və ―Qurtuluş‖ jurnalları isə millətçilik –
türkçülük xətti tutmuşdular. ―Açıq söz‖ qəzeti o illərdə gizli fəaliyyət göstərən
―Müsavat‖ partiyasının orqanı idi və bu təşkilatın ideyalarını yayırdı. ―Açıq söz‖
qəzetinin 1915-ci il 2 oktyabr tarixli 1-ci sayında Məhəmməd Əmin Rəsulzadənin
―Tutduğumuz yol‖ məqaləsi buna sübutdur. Məqalədəki fikirlərlə ―Müsavat‖
partiyasının ideologiyası arasında bir uyğunluq vardı. 1911-ci ildə yaranmış
―Müsavat‖ partiyasının ideologiyasında 1913- 1914 –cü illərdə kəskin dönüş əmələ
gəlmişdi. Partiya əvvəllər daha çox təbliğ etdiyi islamçılıqdan millətçiliyə və
türkçülüyə keçmişdi. Bu kəskin dönüşə M.Ə.Rəsulzadə səbəb olmuşdu. ―Dirilik‖
məcmuəsinin ilk on sayında millətçilik ideyaları geniş şəkildə təbliğ olunmuşdu.
M.Ə.Rəsulzadə bu saylarda özünün məşhur ―Milli dirilik‖ silsilə məqalələrini çap
etdirmişdi. O, bu məqalələrdə milli dirçəliş konsepsiyasının əsaslarını işləmiş və
milli istiqlal fikrini irəli sürmüşdü. Sonralar məcmuənin kəsəri azalmış və
M.Ə.Rəsulzadənin adı məcmuənin səhifələrində görünməmişdi. Çox güman ki,
buna səbəb senzor olmuşdu.
―İqbal‖ və ―Yeni iqbal‖ qəzetlərində də millətçilik, türkçülük ideyası
təbliğ
olunurdu. Qəzetlərin səhifələrində M.Ə.Rəsulzadənin, Ö.Faiqin,
Y.Vəzirovun və başqalarının milli ruhlu məqalələri çap olunurdu.
Türkcənin osmanlı şivəsilə çıxan ―Şəlalə‖ məcmuəsi bir sıra cəhətinə görə
böyük maraq doğurur. ―Şəlalə‖ məcmuəsi sırf elmi, fəlsəfi bir məcmuə idi.
Səhifələrində əsasən elmi və fəlsəfi – dini məqalələr çap etdirirdi. Türkcənin
osmanlı şivəsini yorulmadan təbliğ edirdi. Bir növ məşhur ―Füyüzat‖ məcmuəsinin
ənənəsini davam etdirirdi. Çünki dili, üslubu və təqib etdiyi məsləkləri arasında bir
ümumilik, oxşarlıq hökm sürürdü.
Gərgin axtarışdan sonra ―Bəsirət‖ qəzetinin tədqiq etdiyimiz dövrə aid
cəmi 1-2 sayını əldə etdik. Bununla belə, qəzetin 1917-ci və 1920 –ci illərdə çıxan
sayları belə bir fikir yürütməyə əsas verir ki, bir sıra tərəddüd və ziddiyyətlərinə
baxmayaraq, ―Bəsirət‖ qəzeti daha çox bolşeviklərin mövqeyinə tərəfdar çıxmışdır.
Birinci dünya müharibəsi illərində Azərbaycan ziyalılarını ən çox məşğul
edən problem sosial tərəqqi problemi idi. Sosial tərəqqi problemi xüsusi şəraitdə
milli tərəqqi problemi ilə qovuşurdu. Azərbaycan xalqı çarizmin əsarəti altında
inləyən məhkum millət olduğuna görə qarşıda duran başlıca vəzifə, təbii ki,
5
yeridilən müstəmləkəçilik siyasətinin ağır nəticələrinin təsirini mümkün qədər
azaltmaq, xalqın soykökünə qayıtmaq, onun milli ruhunu qoruyub saxlamaq və
inkişaf etdirməkdən ibarət idi.
M.Ə.Rəsulzadə milli tərəqqini sosial tərəqqinin əsası hesab edirdi. Başqa
sözlə desək, bu və ya digər xalq sosial sahədə azadlıq əldə etməzdən əvvəl özü
azad olmalı, milli istiqlala çatmalıdır. Ona görə ki, məhkum xalq, məhkum millət
heç bir zaman sosial azadlığa, demokratiyaya nail ola bilməz. Səbəb də budur ki,
məhkum millətin ixtiyarı heç vaxt özündə olmur. Onun taleyini digər hakim
millətin nümayəndəsi həll edir. Hakim millətin nümayəndəsi isə təbiidir ki, bu
zaman mənsub olduğu millətin mənafeyini əsas tutur. Beləliklə, millilik, milli
istiqlal M.Ə.Rəsulzadənin nəzəri baxışlarının özəyini təşkil edir. Yeri gəlmişkən
qeyd edək ki, dünya müsəlmanlarını vahid islam bayrağı altında birləşdirib onları
müstəmləkəçiliyə qarşı mübarizəyə səsləyən görkəmli dini və siyasi xadim Şeyx
Cəmaləddin Əfqaninin (1838 - 1887) fikirləri M.Ə.Rəsulzadənin nəzəri baxışlarına
ciddi şəkildə təsir etmişdir. Digər ziyalılar – Y.Vəzirov, Ö.Faiq və başqaları
millətin maariflənməsi, savadlanması üçün əllərindən gələni edirdilər. Bəri başdan
onu deyək ki, yuxarıda adlarını sadaladığımız şəxslərin dünyagörüşündə sonralar
baş vermiş müəyyən dəyişikliklər tədqiqatda öz əksini tapmamışdır. Biz bu
şəxslərin ancaq məhdud dövrdə, 1914 – fevral 1917-ci illərdə formalaşan fikirlərini
əsas götürmüşük.
Tədqiq edilən dövrdə ictimai fikrin formalaşmasında müəyyən rol
oynamış bolşeviklər sosial tərəqqini sinfi mübarizə ilə, ictimai inqilablarla
əlaqələndirirdilər. Onlar bir qayda olaraq milliliyin əleyhinə çıxır, cəmiyyətdəki
münaqişələrin, ziddiyətlərin kökünü cəmiyyətin maddi həyatındakı ziddiyətlə, yəni
məhsuldar qüvvələrin inkişafı ilə, istehsal münasibətlərinin inkişafındakı
uyğunsuzluq ilə izah edirdilər. Onların fikrincə, əgər məhsuldar qüvvələr sürətlə
inkişaf edirsə, hər an, hər dəqiqə təkmilləşirsə, istehsal münasibətləri yubanır və
nəticədə məhsuldar qüvvələrin inkişafının qarşısını alır. Odur ki, ictimai inqilablar
baş verir və bu inqilabların sayəsində istehsal münasibətləri məhsuldar qüvvələrin
inkişafına uyğunlaşır.
Mirzə Bala Məmmədzadənin Berlində nəşr olunmuş ―Milli Azərbaycan
hərəkatı‖ (1938) əsərinə istinadən demək olar ki, XX əsrin əvvəllərində
Azərbaycanda üç ictimai-siyasi cərəyan var idi: mühafizəkar, liberal və inqilabçı.
Mühafizəkarlara, əsasən, din xadimləri aid edilir. Çarizm din xadimlərinin əli ilə
milli demokratik hərəkatı boğmağa çalışır, din xadimlərini tovlayıb millətçilərin
üzərinə qaldırırdı. Digər tərəfdən din xadimlərinin özlərinin millətçilərə qarşı
amansız mövqe tutmaları bu siyasəti həyata keçirməyə xeyli dərəcədə kömək
edirdi. Onların fikrincə, milli hərəkat islam dünyasının parçalanmasına səbəb
olurdu. Liberallara gəlincə, Azərbaycan liberalları rus liberalları ilə əlbir hərəkət
edirdilər. Rus liberalları Azərbaycanın muxtariyyətini tanımaq istəməyəndə
onlardan ayrılmışdılar. Azərbaycan liberallarına görkəmli ictimai və dövlət xadimi