13
ə
laqəsi yoxdur. Eyni zamanda formalaşmış şəraitin gərəkli informasiyanın
obyektivliyinə ciddi zərər verəcəyi öncədən özünü göstərir.
Tranzitiv iqtisadiyyata malik ölkələrdə və şəhərlərdə sosial-iqtisadı proseslərin
idarə edilməsi, son zamanlarda daha yeni pardiqmaya çevrilmişdir: iqtisadi açıqlığın
çoxalması, bir tərəfdən hökumətin iqtisadiı proseslərə təsirini zəiflədir, digər tərəfdən
isə iqtisadiyyatın ictimailəşməsi və beynəlmiləlləşməsi inkişafın idarə edilməsində
ictimai nəzarətin rolunu və eləcə də müvafiq informasiyanın rolunu sonsuz yüksəldir.
Son bir neçə il ərzində dünya iqtisadiyyatını öz qucağına almış və getdikcə kəskin
vüsət alan iqtisadi böhranın cari dərsləri bir daha sübut edir ki, iqtisadi idarəetmədə
bu gün hökmranlıq edən ifrat liberal dəyərlərə söykənmiş tənzimləmə
konsepsiyalarının yenidən nəzərdən keçirilməsi əsas məsələlərdən biridir. Müvafiq
situasiyada isə iqtisadi sistemdəki şərait və xüsusiyyətlərin, həmçinin ortaya çıxmış
və bu gün həllini tələb edən problemlərin öyrənilməsi olduqca aktual və mühüm
hesab olunmalıdır.
Beynəlxalq iqtisadi böhranın ilk dərsləri sırasında yeni və ya nisbətən yeni
nəzəri ideyalarla yanaşı, əhəmiyyətlilik baxımından isə bəlkə də ön cərgələrdə,
A.Smitin “bazarın gözəgörünməz əli” ideyası təklifinə yeni münasibət dayanır. Bu
ideyanın əsasını nə təşkil edir?
Sahələrin tarazlıq strukturuna nail olma imkanı hər hansı mərkəzi planlaşdırma
və idarəetmə olmadan da mövcuddur. Sadəcə cəmiyyətin üzvləri özlərini təqdim
etməlidir, onlardan hər biri hər hansı bir sahədə sərbəst olaraq özünə yer tapa bilər.
Bazar tə sə rrüfatı
elə təsərrrüfatdır ki, istehsalçılar Nəyin Necə istahsal
olunacağını özləri seçirlər.
Bazar təsərrüfatında sahələrin tarazlıq strukturu istehsalçıların bir sahədən digər
sahəyə keiçidi sayəsində özbaşına meydana gəlir.
Bu, necə baş verir? Aydındır ki, bütün işlərdə bir neçə nəfəri razı salan hər hansı
nəticəyə gəlmək aralaraında razılıq olmadan mümkün deyil. Əgər mərkəzi
idarəetməyə kifayət qədər işçi sayı və bu struktura hər hansı yaxınlaşma üçün uzun
14
müddət lazımdırsa, onda “ağılla” təsərrüfatın optimal strukturuna necə nail olmaq
olar?
nsanlar bir-birindən xəbərsiz mərkəzi planlaşdırma olmadan qərarlar qəbul
etməklə istehsalın optimal strukturuna daha asan və tez nail ola bilərlər
Bütün sirr iki şərtin mövcudluğundadır:
1) bazarlar sisteminin hərəkəti;
2) istehsalçıların özlərini aparma qabiliyyəti = daha çox gəlirə yaxınlaşma.
Bazarlar sistemi özündə ayrı-ayrı istehsal və aralıq rifah bazarları çoxluğunu
birləşdirir, bu bazarların hər birində tələb və təklifin qarşılıqlı təsiri nəticəsində
müəyyən qiymət formalaşır ki, bunun səbəbinə də bazar təmizlənir. Buna görə də
bütün bazarlar bir-birilə əlaqədədir, belə ki, istehlakçılar və istehsalçılar sərbəst
olaraq bazardan bazara “yerlərini dəyişə bilərlər”.
Bazarlarda rifahın taraqlaşmış qiymətləri ortaya çıxır, bu da ayrı-ayrı
istehsalçılar üçün istiqamətləndirici rolunu oynayır. Ayrıca məhsulun qiyməti göstərir
ki, bu halda istehlakçılar bu rifah üçün hansı məbləğdə pul verməyə hazırdırlar. Eyni
zamanda istənilən rifahın istehsalı təsərrüfatda məhsulun istehsal imkanını ifadə edən
müxtəlif itkilərlə xarakterizə olunur.
Beləliklə, hər bie rifah üçün onun bazar qiyməti ilə onun istehsal xərci
arasındakı fərq gəlir adlanır və onun istehsalının nisbi gəlirliliyini ifadə edir. Məhz
gəlir (ayrı məhsulun istehsalından əldə olunan gəlir göstəricisi) istehsalçıları idarə
edən göstəricidir.
Istehsalçların mühüm davranış qaydaları vardır, bu da onların xüsusi gəlir əldə
etməyə cəhd etməsi
dir. Bu, o deməkdir ki, istehsalçılar maksimal istehsal gəlirinə
malik məhsulların istehsalına başlamağa cəhd edəcəklər.
Diqqət edək ki, istehsalçılar məhsulların qiymətinə yönəlmirlər, ayrıca məhsulun
qiyməti yüksək də ola bilər, lakin bu, heç də o demək deyildir ki, verilmiş şərtlər
daxilində bu məhsulu çoxlu sayda istehsal etmək gərəkdir, çünki onun istehsalına
ayrılan məsrəflər də çox ola bilir. Eyni zamanda onlar müxtəlif məhsulalrın
istehsalına ayrılan məsrəfləri də nəzərə almıqlar. Ayrı-ayrı məhsullar çox aşağı
15
məsrəflərlə istehsal oluna bilər, amma bu, heç də o demək deyildir ki, bu məhsulların
daha çox sayda istehsalı cəmiyyətə faydalıdır.
stehsalçılar məhz daha çox gəlir əldə etməyə çalışırlar, bu da, bu və ya digər
məhsulun əlavə sayda istehsalının zəruri göstəricisidir. Bu halda onlar daha çox gəlir
gətirən rifahın istehsalını artırırlar.
Məsələn, əgər təsərrüfatda çox az miqdarda xiyar istehsal olunursa və ona
yüksək qiymət qoyulmuşsa, onların istehsalına sərf olunan məsrəflər bu qiymətdən
çox aşağı oalrsa, xiyar istehsalından çox böyük gəlir əldə olunacaq. Böyük gəliri olan
istehsalçılar xiyar istehsalını genişləndirəcək, istehlakçılar isə daha aşağı qiymətlə
çoxlu sayda məhsul əldə edəcəklər.
Maraqlıdır ki, maksimal gəlir əldə etməyə can qatan istehsalçıların son nəticədə
öz gəlirləri aşağı düşəcəkdir, çünki istənilən rifah təklifinin yüksəldilməsi onun
qiymətinin azalmasına səbəb olur, bu da onun istehsalından əldə olunan gəliri aşağ
salır, böyük gəlir arxasınca təqib bu gəliri məhv edir.
Amma istehsalçılar situasiyanın paradoksallığını başa düşsələr də, bu mövqede
davam edirlər. əgəgr ayrıca istehsalçı xiyar istehsalının müvəqqəti üstünlüyündən
istifadə etməzsə, bunu başqa istehsalçılar edər. Buna görə də bütün istehsalçılar daha
çox gəlir gətirən rifahların istehsalına ilkin başlamağa cəhd edirlər, güman edirlər ki,
digərləri onlardan ümumiyyətlə bir nümunə götürməzlər, ya da bu tezliklə nümunə
götürməzlər.
Ə
lbəttə, istehsalçılar məlum olmayan yerdən meydana çıxmırlar, istənilən rifahın
istehsalı üçün digər rifahın istehsalı dayandırılmalıdır. Daha gəlirli rifaahın istehsalı
üçün onlar az gəlirli rifahların istehsalını dayandırırlar. Nəticədə daha defisit
məhsulların istehsalıgenişləndirilir və az defisit məhsulların istehsalı azalır.
Son nəticədə istehsalçılar müəyyən sahələrdə elə mövqe tutmalıdırlar ki,
istənilən rifahın istehsalında gəlirlərin səviyyəsi təxminən eyni olsun. Bunun da
nəticəsində lazımlı sahələrin oprimal strukturu meydana çıxır.
Dostları ilə paylaş: |