Komora oscylacyjna czyli magnes jaki wzniesie nas do gwiazd
Wykorzystanie komory oscylacyjnej
Yüklə 1,36 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Najważniejsze dane konstrukcyjne wszystkich ośmiu typów magnokraftów załogowych
- Najważniejsze dane konstrukcyjne wszystkich ośmiu typów magnokraftów czteropędnikowych
- Tablica Cykliczności sporządzana dla napędów ziemskich
| Wykorzystanie komory oscylacyjnej. Zestawiono tu kilka przykładów obecnych urządzeń energetycznych, które w przyszłości zastąpione zostaną przez komorę oscylacyjną z uwagi na jej zdolność do wielo-wymiarowej transformacji energii. (Zauważ, że przykłady wielu dalszych urządzeń jakie zapewne też zastąpione kiedyś będą przez komory oscylacyjne omówiono w podrozdziale C9.)
╔════╤═════════════╤═══════════════════════════╤═════════════════════════════════════════════════╗ ║ │ Urządzenie │ Rodzaj energii │ ║ ║ │ zastępowane ├─────────────┬─────────────┤ ║ ║ Nr │ przez komorę│ Dostarczonej│ Uzyskanej │ zastępujcych dany rodzaj urządzenia ║ ╠════╪═════════════╪═════════════╪═════════════╪═════════════════════════════════════════════════╣ ║ 1. │Elektromagnes│ Prd │ Pole │ Energia elektryczna dostarczona do komory ║ ║ │ │ elektryczny │ magnetyczne │ przetransformowana zostaje na pole magnetyczne. ║ ╟────┼─────────────┼─────────────┼─────────────┼─────────────────────────────────────────────────╢ ║ 2. │ Grzejnik │ Prąd │ Ciepło │ Gorący gaz dielektryczny z komory zostaje ║ ║ │ elektryczny │ elektryczny │ │ przepompowywany poprzez wymiennik ciepła. ║ ╟────┼─────────────┼─────────────┼─────────────┼─────────────────────────────────────────────────╢ ║ 3. │ Silnik │ Prąd │ Ruch │ Fale sterowanego pola magnetycznego wytwarzanego║ ║ │ elektryczny │ elektryczny │ mechaniczny │ przez układ komór oscylacyjnych stojana powodują║ ║ │ │ │ │ ruch mechaniczny przewodzącego wirnika. ║ ╟────┼─────────────┼─────────────┼─────────────┼─────────────────────────────────────────────────╢ ║ 4. │ Transfor- │ Prąd │ Prąd │ Dwie komory o różnicych się parametrach pracy ║ ║ │ mator │ elektryczny │ elektryczny │ wymieniają energię za pośrednictwem pola magne- ║ ║ │ │ │ o innych │ tycznego (tj. sterujc przesunięciem fazowym ║ ║ │ │ │ parametrach │ wytwarzanego przez siebie pola). ║ ╟────┼─────────────┼─────────────┼─────────────┼─────────────────────────────────────────────────╢ ║ 5. │ Silnik │ Ciepło │ Ruch │ Podgrzewanie gazu dielektrycznego dostarcza ║ ║ │ spalinowy │ │ mechaniczny │ komorze energii wykorzystywanej do produkcji ║ ║ │ │ │ │ ruchu mechanicznego jak w silniku elektrycznym. ║ ╟────┼─────────────┼─────────────┼─────────────┼─────────────────────────────────────────────────╢ ║ 6. │ Ogniwo │ Ciepło │ Prąd │ Podgrzewanie gazu dielektrycznego zwiększa ║ ║ │ termoelek- │ │ elektryczny │ energię komory. Energia ta, przetransformowana ║ ║ │ tryczne │ │ │ przez komorę na ładunki elektryczne, może być ║ ║ │ │ │ │ z niej podjęta w postaci prądu elektrycznego. ║ ╟────┼─────────────┼─────────────┼─────────────┼─────────────────────────────────────────────────╢ ║ 7. │ Generator │ Ruch │ Prąd │ Przemieszczanie jednej komory w zasięgu pola ║ ║ │ elektrycz- │ mechaniczny │ elektryczny │ innej wytwarza energię oddziaływania pól jaka ║ ║ │ ności │ │ │ potem może zostać podjęta w postaci prądu. ║ ╚════╧═════════════╧═════════════╧═════════════╧═════════════════════════════════════════════════╝ Tablica D1. Najważniejsze dane konstrukcyjne wszystkich ośmiu typów magnokraftów załogowych. Interpretacja niektórych symboli pokazana została na rysunku F20. Wymiary poszczególnych wehikułów wyznaczono z warunku iż ich zewnętrzna średnica gabarytowa "D" musi spełniać następujące równanie (F16): D = 0.5486 2K [metrów]. Dane wymiarowe zawarte w tej tablicy wyrażone zostały w metrach. ╔══╤═══╤═════╤════════════════════════╤══════════════════════╤═════════════════╤═══╤══╤═══════╗ ║ │ │Dane │ Wymiary gabarytowe │ Rozłożenie i wymiary │Ułożenie i wymiar│Li-│Za│ ║ ║Nr│Typ│typu │ statku │ pędników bocznych │ pędnika głównego│cz-│ło│ Waga ║ ║ │ ├──┬──┼──────┬─────┬─────┬─────┼──────┬─────┬────┬────┼─────┬─────┬─────┤ ba│ga│ stat- ║ ║ │ │ K│ n│ D │ H │ L │ Gs │ d │ Arc │ Ds │ as │ h │ DM │ aM │nóg│ │ ku ║ ╠══╪═══╪══╪══╪══════╪═════╪═════╪═════╪══════╪═════╪════╪════╪═════╪═════╪═════╪═══╪══╪═══════╣ ║- │ - │ -│ -│ m │ m │ m │ m │ m │ m │ m │ m │ m │ m │ m │ - │ -│ ton ║ ╠══╪═══╪══╪══╪══════╪═════╪═════╪═════╪══════╪═════╪════╪════╪═════╪═════╪═════╪═══╪══╪═══════╣ ║1.│K3 │ 3│ 8│ 4.39│ 1.46│ 0.64│ 0.43│ 3.10│ 1.22│0.43│0.25│ 1.03│ 0.86│ 0.49│ 4 │ 3│ 1║ ╟──┼───┼──┼──┼──────┼─────┼─────┼─────┼──────┼─────┼────┼────┼─────┼─────┼─────┼───┼──┼───────╢ ║2.│K4 │ 4│12│ 8.78│ 2.19│ 1.28│ 0.72│ 6.20│ 1.63│0.56│0.32│ 1.55│ 1.28│ 0.74│ 3 │ 4│ 8║ ╟──┼───┼──┼──┼──────┼─────┼─────┼─────┼──────┼─────┼────┼────┼─────┼─────┼─────┼───┼──┼───────╢ ║3.│K5 │ 5│16│ 17.56│ 3.51│ 2.57│ 1.13│ 12.41│ 2.44│0.75│0.43│ 2.48│ 1.88│ 1.09│ 4 │ 5│ 54║ ╟──┼───┼──┼──┼──────┼─────┼─────┼─────┼──────┼─────┼────┼────┼─────┼─────┼─────┼───┼──┼───────╢ ║4.│K6 │ 6│20│ 35.11│ 5.85│ 5.14│ 2.17│ 24.82│ 3.90│1.26│0.73│ 4.14│ 3.43│ 1.98│ 4 │ 6│ 360║ ╟──┼───┼──┼──┼──────┼─────┼─────┼─────┼──────┼─────┼────┼────┼─────┼─────┼─────┼───┼──┼───────╢ ║ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ 3 │ │ ║ ║5.│K7 │ 7│24│ 70.22│10.03│10.28│ 3.84│ 49.65│ 6.50│2.04│1.18│ 7.09│ 5.88│ 3.39│lub│ 7│ 2 472║ ║ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ 4 │ │ ║ ╟──┼───┼──┼──┼──────┼─────┼─────┼─────┼──────┼─────┼────┼────┼─────┼─────┼─────┼───┼──┼───────╢ ║6.│K8 │ 8│28│140.44│17.56│20.57│ 6.78│ 99.30│11.14│3.33│1.92│12.41│10.11│ 5.84│ 4 │ 8│ 17 317║ ╟──┼───┼──┼──┼──────┼─────┼─────┼─────┼──────┼─────┼────┼────┼─────┼─────┼─────┼───┼──┼───────╢ ║7.│K9 │ 9│32│280.88│31.21│41.14│12.52│198.61│19.50│5.76│3.32│22.07│18.28│10.56│ 4 │ 9│123 113║ ╟──┼───┼──┼──┼──────┼─────┼─────┼─────┼──────┼─────┼────┼────┼─────┼─────┼─────┼───┼──┼───────╢ ║ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ 3 │ │ ║ ║8.│K10│10│36│561.76│56.18│82.28│22.94│397.22│34.66│9.97│5.75│39.72│32.91│19.00│lub│10│886 448║ ║ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ │ 4 │ │ ║ ╚══╧═══╧══╧══╧══════╧═════╧═════╧═════╧══════╧═════╧════╧════╧═════╧═════╧═════╧═══╧══╧═══════╝ Oto równania wyraajce zwizki matematyczne pomidzy poszczególnymi wielkociami z tej tablicy: H=D/K K=D/H n=4(K-1) Arc=πd/n DM=H(2-2) aM=DM/3 as=Ds/3 h=d/K K=d/h L=(D-d)/2 d=D/2 Gs=DM-Ds Ds=DM/3n Waga=0.05D2H Tablica E1. Najważniejsze dane konstrukcyjne wszystkich ośmiu typów magnokraftów czteropędnikowych. Interpretacja użytych symboli pokazana została na rysunku D1. Wymiary poszczególnych wehikułów wyznaczono z warunku ich sprzęgalności z dyskoidalnymi magnokraftami, (tj. w wehikułach sześciennych dla których l=lb=lw, odległość "l" pomiędzy osiami ich pędników musi spełniać następujące równanie: l = 0.5486 2(T-1) [metrów]). Wszystkie wymiary liniowe z tej tablicy wyrażone zostały w metrach. ╔══╤═══╤═════╤══════════════════════════╤══════════════════════════════════╤═══════════╤══╤═══════╗ ║ │ │Odpow│ Wymiary gabarytowe │ Rozstawienie pędników wehikułu │ │ │ ║ ║ │Typ│ typ │ korpusu wehikułu ├──────┬────────────────────┬──────┤ Wymiary │Za│ Waga ║ ║Nr│ │dysk.│ dla statków sześciennych │ d │ Statki prostokątne │sześć.│ pędników │ło│ stat- ║ ║ ├───┼─────┼──────┬──────┬─────┬──────┤(prze-├──────┬──────┬──────┼──────┼─────┬─────┤ga│ ku ║ ║ │ T │ K │ W │ G │ Z │ H │kątna)│ ANG │ lw │ lb │l=lw,b│ h │ a │ │ ║ ╠══╪═══╪═════╪══════╪══════╪═════╪══════╪══════╪══════╪══════╪══════╪══════╪═════╪═════╪══╪═══════╣ ║- │ - │ - │ m │ m │ m │ m │ m │ deg │ m │ m │ m │ m │ m │ -│ ton ║ ╠══╪═══╪═════╪══════╪══════╪═════╪══════╪══════╪══════╪══════╪══════╪══════╪═════╪═════╪══╪═══════╣ ║1.│T3 │ K3 │ 2.01│ 1.46│ 0.73│ 2.19│ 3.10│ 22.5 │ 2.86│ 1.19│ 2.19│ 0.73│ 0.18│ 3│ 0.5║ ╟──┼───┼─────┼──────┼──────┼─────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼─────┼─────┼──┼───────╢ ║2.│T4 │ K4 │ 4.11│ 3.29│ 1.09│ 4.38│ 6.20│ 30 │ 5.37│ 3.10│ 4.39│ 1.09│ 0.27│ 4│ 4║ ╟──┼───┼─────┼──────┼──────┼─────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼─────┼─────┼──┼───────╢ ║3.│T5 │ K5 │ 8.35│ 7.02│ 1.76│ 8.78│ 12.41│ 33.75│ 10.32│ 6.89│ 8.78│ 1.76│ 0.43│ 5│ 33║ ╟──┼───┼─────┼──────┼──────┼─────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼─────┼─────┼──┼───────╢ ║4.│T6 │ K6 │ 16.82│ 14.64│ 2.93│ 17.55│ 24.82│ 27 │ 15.64│ 7.97│ 17.56│ 2.93│ 0.73│ 6│ 270║ ╟──┼───┼─────┼──────┼──────┼─────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼─────┼─────┼──┼───────╢ ║5.│T7 │ K7 │ 33.86│ 30.09│ 5.02│ 35.11│ 49.65│ 30 │ 43.00│ 24.82│ 35.11│ 5.02│ 1.25│ 7│ 2 164║ ╟──┼───┼─────┼──────┼──────┼─────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼─────┼─────┼──┼───────╢ ║6.│T8 │ K8 │ 68.02│ 61.44│ 8.78│ 70.22│ 99.30│ 32.14│ 59.46│ 37.36│ 70.22│ 8.78│ 2.20│ 8│ 17 312║ ╟──┼───┼─────┼──────┼──────┼─────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼─────┼─────┼──┼───────╢ ║7.│T9 │ K9 │136.54│124.84│15.60│140.44│198.61│28.125│123.86│ 66.20│140.44│15.60│ 3.90│ 9│138 497║ ╟──┼───┼─────┼──────┼──────┼─────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼──────┼─────┼─────┼──┼───────╢ ║8.│T10│ K10 │273.86│252.79│28.09│280.88│397.22│ 30 │344.00│198.61│280.88│28.09│ 7.02│10│1107981║ ╚══╧═══╧═════╧══════╧══════╧═════╧══════╧══════╧══════╧══════╧══════╧══════╧═════╧═════╧══╧═══════╝
T=H/Z T=K Z=h d=l2 a=h/4 d2=lw2+lb2=2l2 l=0.54862(T-1) [m] Z=H/T H=l Z=l/T ANG=arctan(lb/lw) h=l/T Waga=0.05l2H ╔══╗
╔══╝ ╚══╗ ╔═══╝ ╚═══╗ ╔═══╝ Kierunek ╚═══╗ ╔═══╝ upływu czasu ╚═══╗ ╔══╝ (kierunek udoskonaleń napędów ╚══╗ ╚══╗ spowodowany upływem czasu) ╔══╝ ╠══╤═══════════╤══╤══════════════╬═══════════════════╤═══════════════════╦═══════════════════╤═══════════════════╗ ║ │ │3.│Energia wewn. ║ ? │ wehikuł czasu:2300║ ? │ ? ║ | ║ │Napędy ├──┼──────────────╫───────────────────┼───────────────────╫───────────────────┼───────────────────╢Przy- ║3.│z obiegiem │2.│Inercja pola ║ silnik teleki:2036│ magnokr.telek:2200║ ? │ ? ║o ║ │pola ├──┼──────────────╫───────────────────┼───────────────────╫───────────────────┼───────────────────╢ | ║ │magnetyczn.│1.│Siła pola ║ silnik elektr:1836│ magnokraft:ok.2036║ silnik pulsarowy │ statek gwiaździsty║ V ╠══╪═══════════╪══╪══════════════╬═══════════════════╪═══════════════════╬═══════════════════╪═══════════════════╣........ ║ │ │3.│Energia wewn. ║ silnik parowy:1769│ odrzutowiec: 1939║ sil. spalinow:1867│ rakieta: 1942 ║ ║ │Napędy ├──┼──────────────╫───────────────────┼───────────────────╫───────────────────┼───────────────────╢ | ║2.│z obiegiem │2.│Inercja masy ║ silnik pneuma:1860│ poduszkowiec: 1959║ masz. atmosfe:1712│ śmigło: 1903 ║Tera- ║ │masy ├──┼──────────────╫───────────────────┼───────────────────╫───────────────────┼───────────────────╢niej- ║ │ │1.│Siła ciśnienia║ wiatrak: 1191│ żagiel: około 1390║ puszka Vidi: 1860│ balon: 1863 ║szo ╠══╪═══════════╪══╪══════════════╬═══════════════════╪═══════════════════╬═══════════════════╪═══════════════════╣ | ║ │ │3.│Sprężystość ║ wiertło inercyjne │ katapulta ║ sprężyna │ piłka ║ V ║ │Napędy ├──┼──────────────╫───────────────────┼───────────────────╫───────────────────┼───────────────────╢ ║1.│z obiegiem │2.│Inercja ║ koło garncarskie │ taran bitewny ║ koło zamchowe │ proca ║ ║ │siły ├──┼──────────────╫───────────────────┼───────────────────╫───────────────────┼───────────────────╢ ║ │mechaniczn.│1.│Odział. siłowe║ korba napędowa │ tyczka flisarska ║ kierat │ koło ║╔═╗ ╟──┼───────────┼──┼───────╔══════╩═══════════════════╪═══════════════════╬═══════════════════╪═══════════════════╬╝ ╚═╗ ║E │Rodzaj │Ge│Nośnik ║Napędy│ silniki 1 pary │ pędniki 1 pary ║ silniki 2 pary │ pędniki 2 pary ║ ║ ║r │czynnika │ne│energii║ │ (ruch względny) │ (ruch absolutny) ║ (ruch względny) │ (ruch absolutny) ║ ╚═╗ ║a │roboczego │ra╔═══════╝──────┼───────────────────┴───────────────────╫───────────────────┴───────────────────╢Postęp║ ║ │ │c ║ Rozwiązania │ Pierwsza para silnik-pędnik (przestrz.║ Druga para silnik-pędnik (przestrzeń ║ ╔═╝ ║ │ │ja║ techniczne │ robocza odzdzielona od wytwornika) ║ robocza w wytworniku czynnika robocz.)║ ║ ╚══╧═══════════╧══╩══════════════╧═══════════════════════════════════════╩═══════════════════════════════════════╩╗ ╔═╝ ╚═╝
Tablica B1. Tablica Cykliczności sporządzana dla napędów ziemskich. Stanowi ona rodzaj "Tablicy Mendelejewa", tyle tylko że obowiązującej dla urządzeń napędowych zamiast dla pierwiastków chemicznych. Jej sformułowanie ujawnia że budowa kolejnych napędów ziemskich podlega prawom generalnej (DeBroglie'wskiej) symetrii, których działanie zezwala na przenoszenie (ekstrapolację) istotnych cech pomiędzy poszczególnymi urządzeniami. To z kolei umożliwia przewidzenie zasad działania, cech oraz przybliżonych dat uruchamiania urządzeń napędowych dotychczas jeszcze nie zbudowanych na Ziemi. Tablica ta powstała poprzez odłożenie na jej pionowej osi wszystkich czynników roboczych wykorzystywanych w działaniu poszczególnych generacji urządzeń napędowych, zaś na jej poziomej osi wszystkich możliwych urządzeń napędowych budowanych dla danego czynnika roboczego. Jej pole robocze przyporządkowywuje więc kolejne rodzaje dotychczas zbudowanych urządzeń napędowych do odpowiedniego czynnika roboczego (tj. do wiersza tablicy) oraz do odpowiedniej kategorii napędów (tj. do kolumny tablicy). Wzajemne uszeregowanie poszczególnych generacji napędów następuje według kompleksowości eksploatowanych atrybutów danego czynnika (tj. pierwsza generacja (1) eksploatuje tylko oddziaływania siłowe, druga (2) oddziaływania siłowe i inercję, trzecia (3) zaś oddziaływania siłowe, inercję i energię wewnętrzną). W obrębie każdej generacji wyróżniono dwie pary bliźniaczych urządzeń zwanych silnikiem i pędnikiem, eksploatujących te same cechy danego czynnika roboczego. Należy zwrócić uwagę, że w przypadkach gdy dane urządzenie budowane jest w wielu wersjach konstrukcyjnych, odmianach lub zastosowaniach, tylko pierwszą lub najbardziej reprezentacyjną jego wersję ujęto w tablicy (np. silnik parowy, turbina parowa, czy turbina gazowa wykorzystują te same atrybuty czynnika roboczego, stąd należą one do tego samego etapu rozwojowego). Jeszcze jedna "Tablica Cykliczności" pokazana jest jako tablica K1. Rys. C1. Formowanie komory oscylacyjnej. Trzy części tego rysunku pokazują trzy kolejne etapy przekształcania konwencjonalnego obwodu oscylacyjnego z iskrownikiem w komorę oscylacyjną. (a) Tradycyjna postać obwodu oscylacyjnego z iskrownikiem, jaka wynaleziona została przez J. Henry'ego w 1845 roku. Trzy istotne składowe tego obwodu (t.j. pojemność "C1", indukcyjność "L" i przerwa iskrowa "E") dostarczane są przez trzy oddzielne urządzenia. (b) Zmodyfikowana wersja obwodu oscylacyjnego "C1" z iskrownikiem. Wszystkie trzy jego istotne składowe zostały tu skoncentrowane w jednym urządzeniu, t.j. układzie dwóch przewodzących elektrod "PF" i "PB" przymocowanych do dwóch przeciwstawnych ścianek komory sześciennej wykonanej z materiału izolacyjnego. Obie elektrody "PF" i "PB" podzielone z kolei zostały na kilka pooddzielanych od siebie segmentów oznaczonych numerami "1, 2, ..., p". Długość boku wynikowej komory sześciennej z owymi elektrodami w środku oznaczona została przez "a". (c) Komora oscylacyjna uformowana poprzez zestawienie razem dwóch zmodyfikowanych obwodów "C1" i "C2" identycznych do obwodu pokazanego w części (b) tego rysunku. Kolejne pojawianie się pęków iskier oznaczonych przez "SR-L", "SF-B", "SL-R", "SB-F" jakie zawsze przeskakują wzdłuż powierzchni bocznych ścianek komory leżących po ich lewych stronach, powoduje wytworzenie rodzaju łuku elektrycznego rotującego naokoło obwodu komory i wytwarzającego potężne pole magnetyczne. Rys. C2. Przewidywany wygląd komory oscylacyjnej - patrz też rysunek I6. Będzie ona przyjmowała postać niepozornej kostki szklanej podobnej do regularnego kryształu. Pasma jasnych, migoczących iskier koloru złocistego będą przebiegały poziomo wokół obwodu wewnętrznego jej ścianek bocznych. Iskry te będą jakby zamrożone w tych samych pozycjach, aczkolwiek od czasu do czasu będą one raptownie przemieszczały swój przebieg jak kłębowisko węży owiniętych wokół swojej zdobyczy. Stąd działająca komora oscylacyjna będzie sprawiała wrażenie jakiejś żyjącej istoty zajętej swoimi tajemniczymi czynnościami życiowymi. Przerywane linie zaznaczają przebieg kolumny pola magnetycznego wytwarzanego przez tą kryształową kostkę, jaka rozciąga się wzdłuż jej osi magnetycznej "m". Jeśli komora oglądana będzie z kierunku prostopadłego do linii sił tego pola (t.j. dokładnie jak została ona przedstawiona na tym rysunku) owa kolumna będzie przechwytywała światło i stąd powinna być widziana przez nieuzbrojone oko jako kwadratowa w przekroju czarna belka rozprzestrzeniająca się z komory w obu kierunkach - patrz opisy takich belek przedstawione w podrozdziale D3. Pole to powinno także czynić wnętrze komory nieprzeźroczystym. Stąd oglądana z boku powinna ona wyglądać jak wypełniona czarnym dymem. Gdy jednak oglądana wzdłuż linii sił pola magnetycznego, prześwit przez komorę powinien być przeźroczysty, za wyjątkiem przypadków pokazanych na rysunku C5. Rys. C3. Neutralizacja sił elektro-magnetycznych w komorze oscylacyjnej. Jej mechanizm wykorzystuje przeciwieństwo kierunków działania dwóch sił, t.j. Coulomb'owskiego ściskania i elektromagnetycznego rozrywania, aby spowodować ich wzajemne zneutralizowanie się. (a) Cztery główne stadia działania komory oscylacyjnej. Symbole: R, L, F, B prawa, lewa, przednia i tylnia (t.j. right, left, front, back) elektrody komory jakie razem formują dwa współdziałające ze sobą obwody oscylacyjne; SR-L, SF-B, SL-R, SB-F cztery pęki iskier elektrycznych jakie pojawiają się kolejno po sobie podczas pojedynczego cyklu jej działania, formując w ten sposób jeden całkowity obieg łuku elektrycznego po kwadracie (iskry aktywne zaznaczono linią ciągłą, zaś iskry inercyjne linią przerywaną). (b) Zmiany w potencjale elektrod podczas pełnego cyklu działania komory. Symbole: T - okres pulsowań komory; t - czas; +q, -q - dodatnie i ujemne ładunki elektryczne akumulujące się na elektrodach. Wzajemne przyciąganie się odwrotnych ładunków zgromadzonych na przeciwstawnych ściankach wywołują siły Coulomb'a ściskające komorę ku wewnątrz. (c) Zmiany we wartości elektromagnetycznych sił odchylających (M) działających na kolejne iskry elektryczne. Siły te starają się rozerwać komorę ku zewnątrz, podobnie jak to czynią z elektromagnesami. (d) Zmiany w siłach rozrywających "T" (tensing) komorę oraz siłach ściskających "C" (compressing) jakich działanie neutralizuje się nawzajem. Siły rozrywające "T" produkowane są przez elektromagnetyczne oddziaływania odchylające zachodzące pomiędzy iskrami i polem magnetycznym wypełniającym komorę. Siły ściskające "C" wywoływane są wzajemnym Coulomb'owskim przyciąganiem się przeciwstawnych ładunków elektrycznych zakumulowanych na przeciwległych elektrodach komory. Zauważ, iż obie te grupy sił muszą przyjmować symetryczny przebieg, ale przeciwstawne wartości. Stąd są one w stanie nawzajem znieść swoje działanie.
(a) Kapsuła z dominacją strumienia wewnętrznego. Strumień wynikowy "R" zostaje w niej wytwarzany przez komorę wewnętrzną "I", podczas gdy cały wydatek komory zewnętrznej "O" zamieniany zostaje w strumień krążący "C". Stąd w kapsule takiej przestrzeń pomiędzy komorą wewnętrzną i zewnętrzną jest nieprzenikalna dla światła i wygląda jak obszar całkowicie zaczerniony. (b) Kapsuła z dominacją strumienia zewnętrznego. Strumień wynikowy "R" jest w niej wytwarzany przez komorę zewnętrzną "O". Komora wewnętrzna "I" dostarcza jedynie strumienia krążącego "C" jaki w swym obiegu po opuszczeniu komory wewnętrznej w całości zakrzywia się z powrotem do komory zewnętrznej. Stąd w tej kapsule przekrój poprzeczny komory wewnętrznej "I" wygląda jak całkowicie zaczerniony.
Zauważ, że konfiguracja krzyżowa (rysunek C7) wytwarza strumień wynikowy w sposób niemalże identyczny do zilustrowanego powyżej. Rys. C7. Konfiguracja krzyżowa. Jej najważniejszym zastosowaniem będzie pędnik magnokraftu czteropędnikowego - patrz rysunek E1. (W początkowym okresie po zbudowaniu komór oscylacyjnych może ona także być stosowana w pędnikach dyskoidalnego magnokraftu.) Jest ona uformowana z pięciu komór oscylacyjnych posiadających taki sam przekrój poprzeczny. Cztery sześcienne komory boczne (oznaczone jako U, V, W i X) otaczają przeciwstawnie do nich zorientowaną komorę główną (oznaczoną M) jaka jest od nich cztery razy dłuższa. Całkowita objętość wszystkich komór bocznych musi być równa objętości komory głównej. Konfiguracja krzyżowa stanowi uproszczony model układu napędowego magnokraftu. Wynikowy strumień magnetyczny (R) cyrkulowany z niej do otoczenia otrzymuje się jako różnicę pomiędzy wydatkami komory głównej i przeciwstawnie do niej zorientowanych komór bocznych. Zasada formowania tego strumienia wynikowego jest podobna do tej zilustrowanej na rysunku C6. Strumień krążący (C) jest zawsze formowany z wydatku tych komór które wytwarzają mniejszy strumień magnetyczny (w pokazanym na tym rysunku przypadku - z wydatku wszystkich komór bocznych). Linie sił pola w strumieniu krążącym zawsze zamykają swój obieg poprzez dwie komory. Konfiguracja krzyżowa, podobnie jak kapsuła dwukomorowa, także umożliwia pełne sterowanie wszystkich parametrów wytwarzanego przez nią pola. Jednakże na dodatek do sterowania osiąganego w kapsule dwukomorowej, będzie ona ponadto zdolna do zawirowywania swego pola wokół osi magnetycznej (m), formując w ten sposób własny wir magnetyczny. Jej wadą w porównaniu z kapsułą dwukomorową będzie jednak brak możliwości całkowitego "wygaszenia" pola magnetycznego odprowadzanego przez tą konfigurację do otoczenia (t.j. nawet jeśli cały jej wydatek uwięziony zostaje w strumieniu krążącym C, strumień ten ciągle cyrkuluje poprzez otoczenie). Rys. C8. "Krzywa równowagi" oddziaływań pomiędzy polem magnetycznym wytwarzanym przez kapsułę dwukomorową lub konfigurację krzyżową, a przedmiotami ferromagnetycznymi zawartymi w ich otoczeniu. Jak to powszechnie wiadomo, stałe pole magnetyczne przyciąga przedmioty ferromagnetyczne. Stąd też wszystkie pola w jakich składowa stała (Fo) dominuje nad składową pulsującą ( F) muszą przyciągać przedmioty ferromagnetyczne. Parametry pola w którym ta składowa stała przewyższa składową zmiennną znajdują się poniżej krzywej z tego wykresu (t.j. w obszarze dominacji sił przyciągających). Eksperymenty z polami dynamicznymi ustaliły, że pulsujące pole magnetyczne wypycha ze swego zasięgu wszystkie przedmioty przewodzące (w więc także ferromagnetyki). Stąd też wydatki kapsuły dla których składowa pulsująca ( F) dominuje nad składową stałą (Fo) będą powodować odpychanie wszystkich przedmiotów ferromagnetycznych. Pola magnetyczne w których składowa pulsująca ( F) dominuje nad składową stałą (Fo) leżą ponad krzywą z tego wykresu (t.j. w obszarze dominacji sił odpychających). Natomiast dla parametrów pola magnetycznego w którym obie składowe balansują swoje działanie, t.j. leżących dokładnie na pokazanej tu krzywej równowagi, przyciąganie i odpychanie nawzajem się zrównoważą. Stąd pole jakie oznacza się takimi parametrami nie będzie ani przyciągało ani też odpychało przedmiotów ferromagnetycznych zawartych w jego zasięgu. Pole takie będzie więc się zachowywało jak rodzaj jakiejś "antygrawitacji" raczej niż pola magnetycznego. Obramowanie zawiera interpretację wszystkich dyskutowanych parametrów pulsującego pola objaśnianego na tym rysunku. Rys. C9. Fotografie eksperymentalnych urządzeń Ryszarda Zudzina. Prototypy jego komór ciągle wymagają wielu udoskonaleń zanim wytworzą one liczące się pole magnetyczne i stąd nadadzą się do pierwszych zastosowań komercyjnych. Jednakże ich bezspornym osiągnięciem jest eksperymentalne potwierdzenie że zasada działania komory oscylacyjnej jest poprawna i realizowalna na drodze technicznej, oraz przetarcie drogi dla bardziej zaawansowanych badań. Sekret sukcesu Zudzina leży we wprowadzeniu elektrod igłowych jakie zastąpiły kwadratowe elektrody pokazane na rysunku C1 "b" - patrz także rysunek C10, oraz w odpowiednim ukształtowaniu impulsów elektrycznych które wytwarzają iskry. Zudzin znalazł ideę takich igło-kształtnych elektrod w starych opisach złotych gwoździ wbijanych poprzez drewniane ścianki Arki Przymierza. (a) Model Zudzina sfotografowany w ciemności. Ukazuje on fascynujący wygląd pęków rotujących iskier. Fotografia ta wykonana została w maju 1987 roku. (b) Ryszard Zudzin z Bydgoszczy oraz jego eksperymentalne stanowisko badawcze składające się z: jednego z jego prototypów komory, generatora impulsów (także jego konstrukcji) jaki dostarcza komorze jej mocy elektrycznej, elektromagnesu odchylającego, oraz urządzeń pomiarowych. Sfotografowano w sierpniu 1989 roku.
(a) Konstrukcja i główne podzespoły magnokraftu. Wycięcie w aerodynamicznej osłonie kołnierza bocznego służy ukazaniu jego wewnętrznej budowy. Krawędzie wszystkich ścianek wykonanych z materiału nieprzenikalnego dla pola magnetycznego na rysunku obwiedzione zostały przerywaną linią. Pozostałe ścianki (t.j. powłoki aerodynamiczne wszystkich pędników) wykonane są z materiału przenikalnego dla pola. Z uwagi na swą zasadę działania, magnokraft lata z podstawą ustawioną prostopadle do linii sił pola magnetycznego otoczenia. Jednakże podczas manewru lądowania, zilustrowanego na powyższym rysunku, statek ten ustawia swą podstawę równolegle do powierzchni gruntu oraz wysuwa teleskopowe nogi "2". Pędniki "M, U" lądującego magnokraftu typu K3 pozostawiają na ziemi wypalony magnetycznie (jakby promieniowaniem kuchenki mikrofalowej) pierścień roślinności o nominalnej średnicy d=D/2=3.1 metrów (patrz kolumna "d" z tablicy D1). Pędnik główny "M" oddziaływuje odpychająco z polem magnetycznym otoczenia (którym może być pole ziemskie, słoneczne, lub pole galaktyczne). W ten sposób wytwarza on siłę nośną "R". Natomiast n=8 pędników bocznych "U" oddziaływuje przyciągająco z polem otoczenia wytwarzając siły stabilizacyjne "A". (b) Wygląd magnokraftu typu K3. W pozycji "stojącej" zilustrowanej na tym rysunku, statek ten przypomina odwrócony do góry dnem talerz, w którego centrum umieszczony jest pojedynczy pędnik główny (nośny), zaś na obrzeżu osiem pędników bocznych (stabilizacyjnych). Kształt i wymiary tego statku są ściśle zdefiniowane zestawem równań (patrz wzory (D1) do (D4) w podrozdziale D1) wyprowadzonych w [1a] i [1] a wynikających z warunków operacyjnych i konstrukcyjnych. Pierścieniowata kabina załogi (patrz "1" w części (a) tego rysunku) z uwidocznionym tu fotelem pilota, wciśnięta jest pomiędzy pędnik główny i pędniki boczne. Należy zwrócić uwagę iż pędniki boczne osadzone są w poziomym pierścieniu separacyjnym, wykonanym - podobnie jak poszycie kabiny załogi, z materiału nieprzenikalnego dla pola magnetycznego. Pierścień ten odseparowywuje bieguny magnetyczne każdego pędnika, zmuszając jego pole do cyrkulowania poprzez otoczenie. Każdy pędnik boczny oddzielony jest też od pędników sąsiednich za pośrednictwem pionowych przegród separacyjnych, wykonanych z tego samego materiału magnetorefleksyjnego. (c) Najważniejsze wymiary dyskoidalnego magnokraftu (patrz też tablica D1). Rys. D2. Wyjaśnienie dla efektu "soczewki magnetycznej". Efekt taki może zostać wytworzony na życzenie przez wszystkie wehikuły magnokrafto podobne. Obserwator który śledzi (lub fotografuje) taki wehikuł gdy ów efekt został włączony, w najbardziej korzystnym przypadku może jedynie zarejestrować prostokątną komorę oscylacyjną z pędnika głównego, podczas gdy cała powłoka statku pozostaje dla niego niewidzialna (patrz rysunek I5). Aby wytworzyć taką soczewkę magnetyczną, dany wehikuł otacza się stałym polem magnetycznym. Konfiguracja tego pola jest tak wysterowana, aby moc uwięziona w centralym obwodzie magnetycznym (t.j. obwodzie którego linie sił przebiegają jedynie przez pędnik główny) przewyższała wielokrotnie moc krążącą w głównych i bocznych obwodach magnetycznych (t.j. obwodach których linie sił przebiegają przez pędnik główny i pędniki boczne). Stąd ów centralny obwód magnetyczny hermetycznie zawija w sobie nie tylko że cały korpus statku, ale także jego pozostałe dwa obwody. Linie sił skoncentrowanego pola magnetycznego tego obwodu centralnego zachowują się jak wiązka włókien optycznych oddziaływujących na światło odbite do obserwatora. Ich oddziaływanie manifestuje się na dwa następujące sposoby: (1) powoduje ono zakrzywianie światła którego droga powinna przebiegać w poprzek linii sił pola magnetycznego (t.j. światło odbite od korpusu statku zostaje tak ugięte że nie dociera ono do osoby obserwującej), ale (2) umożliwia ono swobodne przejście światła którego droga przebiega wzdłuż linii sił pola magnetycznego (t.j. tylko światło pochodzące z pędnika głównego może bez przeszkód dosięgnąć obserwatora stojącego dokładnie pod statkiem). Stąd najkorzystniej ustawiona osoba która patrzy na taki magnokraft dokładnie spod spodu (t.j. wzdłuż linii sił obwodu centralnego), może jedynie zobaczyć kwadratowy lub romboidalny kształt kapsuły dwukomorowej z pędnika głównego, podczas gdy cała reszta statku hermetycznie zawinięta w linie sił pola magnetycznego, nie jest dla niej widoczna. Dla wszystkich innych osób, które patrzą na statek pod znacznie większymi kątami, cały wehikuł staje się niewidzialny. Oznaczenia: 1 droga po której światło nie jest w stanie się przedostać, 2 droga po której światło bez przeszkód dociera do obserwatora. Rys. D3. Sześć podstawowych klas konfiguracji magnokraftów. Każda z tych klas powstaje w efekcie magnetycznego sprzęgnięcia kilku dyskoidalnych wehikułów (zilustrowano głównie magnokrafty typu K3). Różnice pomiędzy poszczególnymi klasami wynikają z: odmienności pędników w obu statkach które przywierają do siebie (t.j. główny do głównego, główny do bocznego, boczny do bocznego), typu odziaływań magnetycznych pomiędzy tymi pędnikami (t.j. przyciąganie czy odpychanie), oraz zróżnicowanego kontaktu pomiędzy wehikułami (t.j. trwały, chwiejny, czy brak kontaktu). Zilustrowano: #1. Fizyczne kompleksy latające. Otrzymywane gdy sprzęgane wehikuły pozostają ze sobą w trwałym (stabilnym) kontakcie mechanicznym (połączeniu), podczas gdy ich równorzędne pędniki przyciągają się nawzajem. Powyżej pokazany został kompleks w kształcie cygara posobnego powstały gdy kilka identycznych spodko kształtnych statków przywiera wkłęsłościami swych podstaw do kopuł swych poprzedników (t.j. jak stos talerzy w kuchni). Oprócz niego do klasy #1 należą: kompleks kulisty (powstały gdy dwa statki zwierają się podstawami - patrz rysunek H2), cygaro przeciwsobne (powstałe gdy dwa cygara posobne zwierają się ze sobą podstawami jakby w kompleks kulisty), oraz formacja jodełkowa (czyli cygaro uformowane ze statków różnych typów i średnic). #2. Zestawy semizespolone. Otrzymywane gdy mechaniczny kontakt pomiędzy wehikułami jest punktowy (nietrwały), np. uzyskiwany poprzez wzajemne złożenie dwóch kopuł kulistych, zaś pędniki boczne obu statków odpychają się nawzajem. Na przekór temu kontaktowi, siły magnetyczne wyzwalane przez pędniki łączonych statków nadają stabilności ich połączeniu. Warto tu odnotować, że słupy wysoko skoncentrowanego pola magnetycznego łączącego wyloty nawzajem przyciągających się pędników przyjmują wygląd "czarnych belek" (t.j. pochłaniają światło jak hipotetyczna "czarna dziura" z optyki). #3. Zestawy niezespolone. Otrzymywane gdy wehikuły sprzęgane są magnetycznie jednakże fizycznie wcale nie stykają się ze sobą (t.j. oddzielone są od siebie wolną przestrzenią). Linie sił pola magnetycznego z pędników bocznych przyciągających się nawzajem formują widoczne tu "czarne belki". Pędniki główne odpychają się nawzajem. #4. Układy podwieszone gdy małe typy wehikułów doczepiane są do pędników bocznych większego "statku matki" (pokazano 4 statki K3 doczepione do matki typu K5). #5. Systemy latające formowane gdy kilka cygar posobnych (klasa #1) zazębia się ze sobą za pośrednictwem swoich pędników bocznych. #6. Latający kluster. Otrzymywany jest on poprzez bezdotykowe sprzęgnięcie bokami kilku poprzednio pokazanych konfiguracji magnokraftów i/lub pojedynczych wehikułów w rodzaj napowietrznego łańcucha lub pociągu. Rysunek ilustruje "latający krzyż". Linie przerywane pokazują przebieg obwodów magnetycznych separujących (odpychających) poszczególne wehikuły. Owe nieliczne obwody separujące zawsze otoczone są wieloma obwodami sprzęgającymi nie zaznaczonymi powyżej ale omówionymi w [5].
(a) Wygląd ogólny wehikułu czteropędnikowego. Zilustrowane zostały: kształt, podzespoły, oraz najważniejsze wymiary tego wehikułu. Symbole: 1 - dach w kształcie piramidki; 2 - sześcienny korpus główny statku zawierający jego przestrzeń życiową (t.j. kabinę załogi, kabiny pasażerów, powietrze, zapasy, komputer pokładowy, itp.); 3 - jeden z czterech pędników; 4 - rdzeń słupa pola magnetycznego wydzielanego przez każdy z pędników tego wehikułu (rdzeń ten formowany jest z pola produkowanego przez główną "M" komorę oscylacyjną); 5 - otoczka z wirujących segmentów pola magnetycznego wydzielanego z komór bocznych U, V, W, X każdego pędnika; 6 - jeden z czterech wypalonych śladów pozostawianych na powierzchni gruntu przez taki nisko zawisający statek. Wymiary: H, Z, G, W - opisują rozmiary prostokątnej lub sześciennej kabiny załogi (reprezentują one: wysokość gabarytową, wysokość dachu, wysokość ścian, oraz szerokość statku); d, l, lw, lb (dla sześcianu lw=lb=l) opisują rozstaw osi magnetycznych wehikułu (rozstaw ten musi być zgodny z rozstawem pędników bocznych dyskoidalnego magnokraftu tego samego typu); h - opisuje wysokość pędników wehikułu. (b) Pędnik amforo-kształtny. Pokazano jego wygląd, wymiary, oraz podzespoły składowe. Oparty jest on na konfiguracji komór oscylacyjnych nazywanej "konfiguracja krzyżowa" (po szczegóły patrz rysunek C7). Symbole: M - komora główna danej konfiguracji krzyżowej; U, V, W, X - cztery komory boczne danej konfiguracji krzyżowej przyjmujące kształty sześcianów (zauważ że przekrój poprzeczny komór U, V, W, X musi się równać przekrojowi poprzecznemu komory M, jednak ich długość musi być czterokrotnie mniejsza); 2 - amforo-kształtna owiewka aerodynamiczna jaka przykrywa i osłania komory pędnika (zauważ że owiewka ta może też przyjąć inne kształty); a - wymiar boczny sześciennej komory oscylacyjnej; N, S - zorientowanie biegunów magnetycznych w poszczególnych komorach oscylacyjnych; m - oś magnetyczna pędnika. (c) Pędnik beczko-kształtny. Jedyna różnica w stosunku do pędnika z części (b) to inny kształt przenikalnej dla pola magnetycznego owiewki aerodynamicznej "1". Rys. F1. Standardowy kombinezon napędu osobistego. Pokazano jego ogólny wygląd i elementy składowe. Użytkownicy takiego napędu będą w stanie bezgłośnie latać w powietrzu, spacerować po powierzchni wody, wykazywać odporność na działanie broni palnej, stawać się niewidzialnymi, itp. Na kombinezon ten składają się: (1) buty których podeszwy zawierają wmontowane pędniki główne; (2) ośmio-segmentowy pas zawierający pędniki boczne; (3) jednoczęściowy kostium wykonany z materiału magnetorefleksyjnego, jaki obejmuje także kaptur (5) lub chełm; (4) rękawice z błonopodobnymi łącznikami pomiędzypalcowymi. Wszystko to uzupełnione jest kremem na bazie grafitu jaki okrywa odsłonięte części skóry dla zabezpieczenie ich przed działaniem silnego pola magnetycznego, oraz komputer kontrolny zamocowywany z tyłu szyi, jaki odczytuje bioprądy użytkownika i zamienia je na działania napędowe. Kiedy cięższa praca musi zostać wykonana, dodatkowe bransoletki zawierające pędniki wspomagające mogą być nakładane na przeguby rąk (pokazane jako (3) na rysunku F3 "a"). Pędniki te ko-operują z pędnikami z pasa i butów, dostarczając użytkownikowi napędu "nadprzyrodzonej" siły fizycznej, np. umożliwiającej mu wyrywanie dębów z korzeniami, unoszenie ogromnych głazów, powalanie budynków, itp. Rys. F2. Siły magnetyczne formowane przez napęd osobisty. Pokazano układ sił zewnętrznych (patrz lewa sylwetka) i wewnętrznych (patrz prawa sylwetka). Należy zauważyć że oba te układy sił neutralizują się nawzajem. Podczas gdy siły "R" i "A" działające w przeciwstawnych kierunkach rozciągają ciało użytkownika, siły "Q" równocześnie je ściskają. Jedynie siły "B" pozostają niezrównoważone, utrzymując nogi użytkownika w ciągłym rozkroku ułatwiającym identyfikację faktu użycia tego napędu. (lewa sylwetka) Układ sił zewnętrznych formowany wskutek oddziaływania pędników napędu personalnego z polem magnetycznym otoczenia. Siły te obejmują: R - siłę nośną wytwarzaną we wyniku oddziaływań odpychających z polem otoczenia; A - siły stabilizacyjne wytwarzane w efekcie oddziaływań przyciągających. Indeksy: R - (right) prawa, L - (left) lewa. (prawa sylwetka) Układ sił wewnętrznych formowanych we wyniku oddziaływania pędników magnetycznych pomiędzy sobą. Siły te obejmują: B - siły wzajemnego odpychania się od siebie obu pędników głównych (powodują one stałe odseparowanie (rozkrok) nóg użytkownika); E - siły wzajemnego odpychania się od siebie pędników bocznych (powodują one rozprężanie się pasa); Q - siły wzajemnego przyciągania powstające pomiędzy każdym pędnikiem głównym i każdym pędnikiem bocznym (jeśli wytrącone z równowagi poprzez zgięcie nóg, siły te powodują latanie użytkownika w pozycji przykucniętej ze skrzyżowanymi nogami).
(lewo) Wersja napędu osobistego z pędnikami głównymi zamontowanymi w epoletach. Pokazane zostały: (1) jeden z dwóch pędników głównych; (2) ośmiosegmentowy pas zawierający pędniki boczne; (3) jedna z dwóch bransoletek wspomagających zakładanych na przeguby rąk (niekiedy mogą one też przyjmować formę kwadratowych płytek naszywanych na górnej powierzchni rękawic użytkownika). Bransoletki te zawierają dodatkowe pędniki wspomagające (nie używane do lotów) jakie zwielokratniają siłę fizyczną użytkownika gdy musi on/ona dokonywać jakiejś pracy fizycznej. Rysunek ukazuje też skrzydłopodobną pelerynę przyszytą do skafandra wzdłuż kręgosłupa i rękawów, jaka aerodynamicznie powiększa płynność lotów (jak współczesna lotnia). Dla zwiększenia wytrzymałości i stateczności tego kombinezonu, czasami dwie skrzyżowane szelki wzmacniające będą dodatkowo łączyły pas z epoletami (patrz rysunek K4). (prawo) Wersja napędu osobistego z kaskiem oraz ochronną poduszką wokół bioder. Pokazane zostały: (1) poduszki otaczające biodra jakie chronią ręce użytkownika napędu przed działaniem silnego pola magnetycznego i elektrycznego; (2) magnetycznie nieprzenikalny ekran oraz przeciw-elektrostatyczna izolacja montowane na zewnętrznych powierzchniach poduszek; (3) jeden ze segmentów ośmio-segmentowego pasa zawierającego pędniki boczne; (4) jedna z przedziałek jaka dzieli poduszkę na osiem oddzielnych komór (każda z tych komór izoluje jeden pędnik boczny); (5) magnetycznie nieprzenikalny hełm osłaniający głowę.
Yüklə 1,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|