Həqiqət işığında

 
58 
 
 
                           
Səni necə unudum mən? 
 
                       
Çiçək ətirli sənin qoxun, 
                               Gözlərimdə şirin yuxum. 
                               Daşa dəysə əgər oxum, 
                               Səni necə unudum mən?! 
 
                               Nə ürəyi daş olmusan? 
                               Özgəyə sirdaş olmusan. 
                               Gözlərimdə yaş olmusan, 
                               Səni necə unudum mən? 
 
                               Kəsilmisən mənə yağı, 
                               Gözün görmür solu, sağı. 
                               Ürəyimə çəkmə dağı, 
                               Səni necə unudum mən? 
 
                               Saçlarıma ələndi qar, 
                               Səni məndən aldı əğyar. 
                               Dünya oldu başıma dar. 
                               Səni necə unudum mən?  
                    
 
 
 
 
 
 
 
 

---

 
59 
 
            
                             
Gözləmə yolumu 
 
                                                 Səbuhinin əziz xatirəsinə 
 
                         Gözləmə yolumu, daha gözləmə! 
                         Səninlə görüşə gəlməyəcəyəm. 
                         İzləmə sən məni, daha izləmə, 
                         Mən öz qismətimi gözləyəcəyəm. 
 
                         Saralıb yarpaqlar ağacdan düşür, 
                         Solan yarpaqlar tək mən də soluram. 
                         Hərdən baxışımız yolda görüşür, 
                         Dolan bulud kimi mən də doluram. 
 
                         Gözləmə yolumu, məni bağışla, 
                         Taleyim yarıda qırılacaqmış. 
                         İlk bəxtim, ilk oxum dəyibdir daşa, 
                         Bəxtimin güzgüsü qaralacaqmış. 
 
                         Hiddətlə üzümə belə baxma sən, 
                         Sağalmaz dərddəyəm çarəsi yoxdur. 
                         Dedim bilsən əgər kədərlənərsən. 
                         Bu qəm, bu hıçqırıq kədər notudur. 
 
                        Son dəfə yoluna baxıram bu gün,  
                        Dumana bürünüb bütün yol-iriz 
                        Təbiət də küsgün, günəş də ölgün, 
                        Əlvida deyirəm mən sənə sənsiz. 
 
                                         Yanvar  19996 -cı il. 

---

 
60 
 
 
                                    
Payız lövhəsi 
 
                           Payızdır, yarpaqlar, solub, saralıb, 
                           Təbiət “qüssəli”, səma qaralıb. 
                           Buludlar toqquşur, guruldayaraq, 
                           Ildırım səsindən tutulur qulaq. 
                           Pərişan seyr edib o buludları, 
                           Ayat namazını qılır bir qarı. 
                           Mehriban üzünə hopub sanki nur, 
                          Allah hüzurunda çökür, gah durur. 
                         “Mən sənə tapındım Allahım ancaq, 
                           Sən nə yazıbsansa o da olacaq!” 
                           Başa çatan kimi Ayat namazı, 
                           Yığır asta-asta o canamazı, 
                           Artıq iztirabdan qurtarıb qarı, 
                           Sanki fəth eləyib ucalıqları. 
                           Bağrına basaraq öz nəvəsini, 
                           Ona unutdurur, şimşək səsini. 
                           Nəvə qucaqlayıb nənəni bərk-bərk, 
                           Ürəyi təlaşlı, baxışı ürkək, 
                           Soruşur: “Eşitdi səsini Allah?” 
                           Yat gülüm, hamısı yaxşı olacaq! 
                           Bu sözlər, bu inam nəvəyə bəsdir, 
                           Şimşək çaxır çaxsın, qorxu əbəsdir. 
                           Nənədir Allahın əziz bəndəsi, 
                           Allahın dərgahına yetişib səsi. 
                           Astaca öpərək o nəvəsini, 
                           Qatır nəfəsinə öz nəfəsini. 
                           Çırpılır şüşəyə iri damlalar, 
                           Axır şırıltıyla çöldə novçalar. 

---

 
61 
                           Yatır mışıl-mışıl nənə ilə qız. 
                           Yağış şərqisini oxuyur payız.  
                                                         26.12.199 
 
 
                          Ölüm tale oyunu 
 
                           Azərbaycanın tanınmış epidimoloqu mərhum   
                           professor, tibb elmləri doktoru Tağı  
                         Tağızadənin  əziz xatirəsinə ithaf edirəm. 
 
                             Dünənki varlğın sabah bir röya, 
                            Yoxluğun ey insan dönür ağrıya. 
                            Sən düşmən olsan da qara boyaya, 
                            Şəklini qucuyar bir vaxt o boya. 
 
                            O qara bədxahlıq, o qara yoxluq, 
                            O qara vəd edər əbədi sonluq. 
                            Həqiqət budur ki, sabah biz yoxuq, 
                            Düşünmə bəs onda niyə doğulduq? 
 
                           Torpaqdan yaranıb ilk bəşər oğlu. 
                           Bir ovuc torpaqdır onun sonluğu 
                           Ölümsə taleyin acı oyunu 
                           Gərək dərk eləsin düşünən bunu. 
 
                                                              02.02.1999.        
  
 
                            Adsız şeir 
 
                              Baxışımız görüşdü. 

---