§2. MƏNAFELƏRİN TARAZLIĞI QANUNU
/■
Real bazar münasibətlərinin qərarlaşması prosesi ictimai
həyatın bütün səviyyələrində adekvat dəyişikliklərin «iqtisadi»
olanın prioritetliyinə sözsüz əməl edilməsinə əsaslanmaqla
aparılmasını tələb edir. Qeyd edilən xüsusiyyət ümumbəşəri
məzmun daşıyır və onun hər hansı bir ölkənin milli spesifikası ilə
heç bir bağlılığı yoxdur. Başqa sözlə, söhbət ümumiyyətlə, insan
cəmiyyətinin idarəedilməsində əsas sütun kimi çıxış edən
aspektlərin ön plana çıxarılmasından, «əvvəl siyasi hakimiyyət,
sonra isə iqtisadi nizam» prinsipinin cəfəngliyindən gedir.
Sivilizasiyanın inkişafı tarixinin ibrət dərsləri açıq-aydın
şəkildə göstərir ki, yuxanda qeyd edilən tezisin empirik
yoxlamaya heç ehtiyacı da yoxdur. Yəni, «iqtisadi nizam»ın
qurulması mahiyyətcə mənafelərin tarazlığına əsaslanan
münasibətlər sisteminin formalaşması deməkdir ki, bunun da
təkamüldən özgə vasitəsi yoxdur. Məhz buna görə də, biz sırf
aprior qaydada problemə yanaşmaqla belə iddiada bulunuruq ki,
real bazarın intişarı ən azı lokal səviyyədə mənafe tarazlığının
(cəmiyyətdaxili münasibətlər prizmasından) formalaşmasına
paralel olaraq getməlidir. Əlbəttə, opponent- lərimiz etiraz edə
bilərlər ki, sözügedən paralelizm nəticə etibarı ilə arzusunda
olduğumuz «real bazann» təşəkkülünə əngəl törədə bilər. Yəni,
inzibati-amirlik
sistemindən bazar iqtisadiyyatına keçid
dövründə
iqtisadi
sub’ektlərin
fəaliyyət
azadlığının
məhdudlaşdırılması sağlam üfiqi əlaqələrin yaranmasının
qarşısını alacaqdır və s. Qeyd etdiyimiz mövqenin çox tutarlı
arqumentləri var və biz bunu qətiyyən inkar etmirik. Sadəcə
olaraq,
sırf
iqtisadi
mahiyyət
daşıyan
yanaşmanın
qəbuledilməzliyi fikrini irəli sürürük. Əwəla, ona görə ki,
«iqtisadi» və «sosial» olan arasında sıx determinoloji bağlılıq adi
gözlə görünəndir. «İqtisadi»ni sərbəst buraxıb, «sosial»!
məhdudiyyətlər çərçivəsinə salmaq əks-effekt verəcəkdir. İkincisi,
əvvəllərdə^
göstərdiyimiz
kimi,
bəsit,
darixtisaslaşfhış
yanaşmaların yarıtmazlığı göz qabağındadır. Bizim irəli
sürdüyümüz paralelizm konsepsiyasının neoklassik
55
tarazlıqla heç bir əlaqosi yoxdur. Tarazlıq-qeyri-müəyyənliyin
maksimumudur. Və qeyri-müəyyən «maksimuma» çatmağa
çalışmaq mənasızlıqdan, «özünə» qarşı çıxmaqdan başqa bir şey
ola bilməz.
«Vaşinqton konsensusuna» əsaslanmaqla yeridilən iqtisadi
siyasət isə «sosial» sferam mötərizədən xaricə çıxarmaqla
sistemdaxili bütövləşmədə problemlər yaradır və əks-mutasiya
prosesi doğurur. Başqa sözlə, yeni formalaşmaqda olan iqtisadi
münasibətlər kompleksi təcridlik «tələ»sinə salınır ki, bu da
müəyyən dövrdən sonra əvvəlki çıxış nöqtəsinə-xaosun sərhpddinə
qayıdışı labüd edir. Elə 1998-ci ildə xarici ticarət balansının böyük
həcmli kəsiri də yuxanda qeyd etdiyimiz metodoloji yanlışlığın
doğurduğu fəsadlardan biridir...
Ümumiyyətlə, mənafelərin uzlaşdırılması problemi həm
formalaşma, həm də qoyuluş baxımından yeni məsələ deyil. Bu
problemlə çoxlu sayda tədqiqatçılar məşğul olmuşdular. Hələ
F.Bastia yazırdı ki: «...Hər cür şər əməllərin (sosial fəlakət,
quldarlıq, ...inhisar və s.), eləcə də hər cür nemətin ilkin
müqəddəm şərti şəxsi mənafedir»^^
Yanaşma müxtəlifliyinin rəngarəngliyinə baxmayaraq əksər
tədqiqatçılann əsas ümumiləşdirici cəhəti mənafe kateqoriyasında
iqtisadi aspektin prioritetliyini ön plana çəkməkdən ibarətdir.
Ümumiyyətlə, bəşəriyyətin iqtisadi fikir tarixində sosial-
iqtisadi
inkişafın
mümkün
istiqamətlərinin
mənafelərlə
determinoloji bağlılığı mövqeyindən proqnQzlaşdırılmasmda
diametral əks mövqelərdə dayanan iki baxış mövcud olmuşdur.
Maraqlı cəhət burasındadır ki, hər iki mövqe «klassik» bazann
(prays-teyker) sistemli tədqiqinə əsaslanır. D.Rikardo apardığı
təhlilin əsasında belə, bir nəticəyə gəlmişdir ki, müasir situasiyanın
, dəyişməyecəyi halda əmək haqqı yaşayış minimumu səviyyəsinə
qədər enəcək və sivilizasiyanın sonu yaxınlaşacaqdır.
K.Marksa görə isə, əməyin ictimai və mənimsəmənin
...... —Ictori
ZİtltUyyf,^ gÜclotıoce»k, fəhlə
Sİnfinİn
27 A.A.ManyHjıoB
«riojnmiHecKaa
ƏKOHOMUA
»
M; 1919, crp.15.
56
(bütün zəhmətkeşlərin) həyat şəraiti ifrat pisləşəcək və proletariat
inqilab yolu ilə rejimi devirəcək vo kommunizm cəmiyyəti
quracaqdır. İctimai praktika hər iki proqnozun real olmadığını
sübut etdi. Ədalət naminə qeyd etmək lazımdır ki, nə D.Rikardo,
nə də K.Marks XIX əsrin sonu XX əsrin əvvəllərində inhisarizmin
ictimai-iqtisadi münasibətlərin xüsusi sferası kimi sür’ətlə inkişaf
edəcəyini və inhisarların fəaliyyəti nəticəsində «klassik» bazarda
köklü keyfiyyət dəyişikliklərinin baş verəcəyini əvvəlcədən görə
bilməzdilər. Lakin D.Rikardodan fərqli olaraq marksist məktəb
həm mənafelərin perspektiv inkişafda rolu, həm də iqtisadi qanun
və kateqoriyaların mahiyyəti, xarakteri və realizasiyası haqqında
vahid platformaya əsaslanan elmi sistem yaratmışdır.
Müasir bazar iqtisadiyyatı şəraitində idarəetmənin obyekti
kimi mənafelərin çıxış etdiyini və onun məhz mənafelər vasitəsilə
həyata keçirildiyini nəzərə alsaq, onda mənafelərə adekvat baxışın
formalaşması zəruriliyini qəbul etmək zorunda qalacağıq.
Ümumiyyətlə,
iqtisadi
mənafe
anlayışına
müxtəlif
istiqamətlərdən yanaşırlar. Məsələn, N.Vinoqradovun fikrincə
mənafe
«dərkedilmiş
tələbat
və
onun
ödənilməsi
məqsədəyönlülüyüdür»"*; N.V.Klim mənafeni «...fəaliyyətin
motivi, stimulu və s.»^^ hesab edir. Y.Kronrod onu «...tələbatın
ödənilməsinin zəruri obyektiv forması»^® adlandırır. Bəzi
iqtisadçıların
fikrincə,
mənafe
«...subyektin
Özünə
münasibətidir»^*.
A.Smimov^^ mənafeni insanın fəaliyyətinin «tanınma»
istiqaməti kimi, LMojayskova «...iqtisadi münasibətlərin
^*Н.В. Виноп)адов-Методологическис проблемы исследования эконо-
мических интересов. //Экономические науки, 1971, №7, стр.6.
Н.В.Климов-Развитие экономических отношений социализма в
условиях научнотехнической революции; л; 1976, с-164.
Я.С.Кронрод-Законы политической эконо.мии социализма М:1966;
стр. 545.
л
В.Л.Каманкин-Экономическис интересы развитого социалистичес-
кого общества. М: 1978, стр. 23-24.
А.Смирнов-Психология М: 1956, ст|}. 361.
57
32
Dostları ilə paylaş: |