Down sendromlu çocuklarda motor geliŞİMİ ve müdahalesi
Yüklə 119 Kb. Pdf görüntüsü
|
35 çalışması, katılan çocukların %50’sinde anormal bacak pozisyonu olduğuna işaret eder. Bu yüzden oturma pozisyonu özellikle küçük çocuklar için, doğasında statik ve oyun ve geçiş postürü için ideal bir pozisyondur. DS’lu çocuk sadece bir kolunu uzatıp oynamayı tercih etmekte; diğer kolunu oturma pozisyonunu sabitlemek için kullanmaktadır. Dengesinin gelişmesi çok zayıf bir olasılıktır çünkü çocuk, beden rotasyonunun ya da bedenin lateral fleksiyonunun oturma pozisyonunun stabilitesinin bozulmasına sebep olduğunu tecrübe etmektedir. Bu durum, prehensil aktivitelerin gelişmesinde geniş çaplı etkiler yaratacaktır. İki ellilikte vasat bir gelişme oluşur çünkü beden rotasyonları gerçekleşmez ve elleri ortada birleştirmek yeterli derecede gelişmez. Bunların da bir el tercihi yapmak üzerinde etkileri olması mümkündür. Yan oturma yolu ile emekleme pozisyonuna geçmedeki ilerlemek ya da beden rotasyonunu kullanarak pron pozisyondan oturma pozisyonuna ulaşmak, DS’lu çocuğun simetrik ve stabilize hareket paternleri için yaptığı tercihlerle örtüşmez. DS’lu çocuklar bir an için yardımsız oturma ya da oturma pozisyonundan emekleme ya da ayağa kalkma imkanına sahiptirler ama beden rotasyonunu hemen hiç kullanmazlar; burada kol / bacaklarını olabildiğince destek ve stabilite sağlamak için kullanırlar. Karakteristik DS hareket paterninde oturma pozisyonuna kalçaların aşırı abdüksiyonu ile ulaşılır. Bu aynı zamanda Lydic ve Steele (1979) tarafından da tanımlanmıştır. Haley (1986) bunu, yetersiz postür reaksiyonlarından kaynaklanan telafi edici motor aktiviteler olarak yorumlar. Bedenin motor aktiviteleri çok kısıtlı olarak geliştiğinden, bunun denge kalitesi ve hareket çeşitliliği üzerinde açık etkileri vardır. Bedenin motor aktivitelerinin ve rotasyon ile dengenin sürekli olarak eksik gelişiminin yürüme ve ayakta durma üzerinde etkileri olması muhtemeldir. Bunun aynı zamanda DS’lu zihinsel engelli insanlarda karakteristik olarak görülen bacaklar açık şekilde, beden rotasyonsuz yürümenin bir sebebi olması da muhtemeldir. Zaman zaman gözlenen Duchenne yürüyüşü, yetersiz ko-kontraksiyonlarla ve bunun sonucunda da kalça eklemlerindeki stabilite problemleriyle ilişkilendirilebilir. 36 2.4 Sonuçlar 2.5 Özet DS’lu çocuğun hareket kalitesinin büyük ölçüde, eklemler etrafındaki ko-kontraksiyonların stabilite yetersizliğinden etkilendiğini ve bunun da azalmış kas tonusuna sebep olduğu görülmektedir. Çocuk sürekli bir şekilde; çeşitlilikten yoksun, telafi edici, simetrik hareket davranışı geliştirmektedir. Bu özellikle de bedenin yetersiz olan motor becerileridir (rotasyon, lateral fleksiyon, denge). Bunun prehensil aktivite gelişimini de etkiliyor olması muhtemeldir. Motor problemleri gelişimsel bir bakış açısına oturttuğumuzda fizyoterapist, DS’lu çocukların egzersiz terapisinde sağlam temellere dayalı seçeneklerle yapılmış bir sistem elde eder. Bu şekilde gerçekleşen bir terapinin ileri sonuçları üzerine yapılmış bir çalışma, büyük ihtimalle, DS’lu çocukların motor gelişimi hakkındaki anlayışımızı geliştirmemize büyük fayda sağlayacaktır. Bölüm 2, gözleme ve ilgili literatürle ilişkilendirilerek yapılan tartışmalara dayanarak, DS’lu çocukların karakteristik hareket paternlerini tanımlar. Sendroma özel motor problemler olduğu ortaya çıkmıştır; DS’lu çocuğun hareket kalitesi, azalmış kas tonusu sonucunda, eklemler etrafındaki ko-kontraksiyonların stabilizasyonundaki yetersizlikten etkilenmektedir. Bunun sonucunda çocuk, çok simetrik ve çeşitlilikten uzak bir hareket davranışı geliştirir. Özellikle, bedenin motor sistem gelişimi kalitesi geri kalır (rotasyon, lateral fleksiyon, denge). Bunun prehesil akitivitelerin gelişiminde etkileri olması mümkündür. Bu tür motor problemleri gelişimsel bir anlayışa oturtmak, fizyoterapistin DS’lu küçük çocukların egzersiz terapisi tedavisini sağlam temellere oturtulmuş bir sistemle yapmasını sağlar. 37 Association of NDT (Bobath) courses in the Netherlands, (1984). N.D.T.-syllabus Fysiotherapie (N.D.T. physiotherapy course syllabus) Benda, C.E. (1960). The Child with Mongolism (Congenital Acromicria). New York: Grune & Stratton. Bernards, J.A. & Bouman, L.N. (1976). Fysiologie van de mens (human physiology). Utrecht: Bohn Scheltema en Holkema. Block, M.E. (1991). Motor development in children with Down’s syndrome: a review of the literature). Adapted Physical Activity Quaterly, 8, 179-209. Bobath, K. (1982). Behandeling van de cerebrale parese op neurofysiologische grondslag (A neurophysiological basis for the treatment of cerebral palsy). Utrecht/Antwerpen: Scheltema en Holkema. Carr, J. (1970). Mental and motor development in young mongol children. Journal of Mental Deficiency Research, 14, 205-220. Colon, E.J. (1972). The structure of the cerebral cortex in Down’s syndrome, a quantitative analysis. Neuropaedätrie, 3, 362-376. Connolly, B.H. & Michael, B.T. (1986). Performance of retarded children, with and without Down’s syndrome, on the Bruininks Oseretsky test of motor proficiency. Physical Therapy, 66, 344-48 Cowie, V.A. (1970). A study of the early development of mongols. Oxford: Pergamon Press Ltd. Crome, L. (1965). Pathology of Down’s disease. In L.T. Hilliard & B.H. Kirman (Eds.), Mental Deficiency (2nd ed). Boston: Little, Brown & Co. Cunningham, C.C. (1982). Down’s syndrome: an introduction for parents. London: Souvenir Press. Davis, W.E. & Scott Kelso, J.A. (1982). Analysis of ‘invariant characteristics’ in the motor control of Down’s syndrome and normal subjects. Journal of Motor Behavior. 2.6.Literatür Yüklə 119 Kb. Dostları ilə paylaş:
|