Down sendromlu çocuklarda motor geliŞİMİ ve müdahalesi
Yüklə 119 Kb. Pdf görüntüsü
|
25 2.2.4 Dönme Bu çocuklar, genel olarak, pron pozisyondayken baş ve omuzlarının pozisyonunu sabitlemekte problem yaşıyordu. Bunu telafi etmek için, ağırlıklarını dirsekleri üzerinde simetrik bir şekilde desteklemeyi tercih ediyorlardı ve bir kolu ileri doğru ekstansiyona getirmeleri problem yaratıyordu. Bunun, denge reaksiyonu ve beden rotasyonu gelişimi üzerinde bazı sonuçları olması olasıdır. Çocuk B, C ve D dönerken gözlenen en çarpıcı nokta; hem 18 aylıklarda (B), hem 34 ve 35 aylıklarda (C ve D) hem de 46 aylıklarda (D) bu hareketin beden rotasyonu olmadan yapılmasıydı. Çocuk A (18 aylık) ve çocuk E (34 aylık) dönerken beden rotasyonu yapmıştı. Çocuk A, B ve C pron (yüzüstü) pozisyondan supin (sırtüstü) pozisyona spontan bir şekilde dönmedi. Aktivite imkanının az olduğu supin pozisyon onlar için çekici bir postür değildi. Bununla birlikte, karın üzerinden arkaya dönmek bir ağırlık transferi ve bir el ya da bacağı serbest bırakmayı gerektiriyordu; çocuklar görünüşe göre simetrik bir destekle dengede kalmayı tercih ediyordu. Abdükte, dış rotasyonda ve fleksiyona gelmiş bacakların karın üstü postürü sabitlemesi kadar, rotasyon hareketinin oluşamayacağı bir uzantı yaratmış olması da eşit derecede mümkündür. Çocuk D’nin üst kolları göğsünde desteklenmişken, iki eliyle oyun oynama imkanı yarattığı için supin pozisyonu tercih etmiş olması olasıdır. Çocuk B, C ve D kesintisiz bir şekilde döndü, omuz ve pelvik kemer senkron içinde hareket etti. Çocuk B ve D supin pozisyondayken, dönme gerçekleşene kadar bacakları dengeden çıkarmak için kalçalarını gerdi. Ancak bacakların rolü çocuk C’de daha aktifti. Çocuk B, dönmeyi gerçekleştirmek için spinal kolonunu iyice ekstansiyona getirdi. Çocuk E, kollara oranla bacaklarda daha az aktivite ile, kesintisiz bir şekilde düzgünce döndü. 26 2.2.5 Yerde ileri doğru hareket etme Çocuk E (34 aylık) gerekli beden uzantısı ve rotasyonuyla olması gerektiği gibi emekleyen tek çocuktu. 46 aylıkken emeklemesiyle karşılaştırıldığında bacak fonksiyonu biraz hipotonik ve koordinesizdi. Çocuk C (34 aylık) emekleme postüründe kalçalarını sabitlemekte zorlandı ve bacakları tekrar eden şekilde yanlara kaydı (kalçalarda abdüksiyon) (figür 2.12). Ellerini ve alt bacaklarını neredeyse yerde kayıyormuş gibi, destekleyen yüzeyi olabildiğince geniş alanda kullanarak ve daha az ağırlık transferi olacak şekilde hareket ettirdi. Çocuk A (18 aylık), B (18 aylık) ve D (46 aylık) emeklemedi. Emekleme pozisyonunda bırakıldıklarında bacakları yanlara doğru kaydı (kalçalarda abdüksiyon). Çocuk C de (34 aylık) “sürünmeyi” kullanarak kendini ileriye doğru hareket ettirmeyi başardı. Esas olarak ellerde olmak üzere ileri doğru itici güç gözlendi (değişen). Bacaklar, daha önce tanımlanan abdüksiyon/dış rotasyon pozisyonunda, ileri doğru itmede hiç yer almadı. Ağırlığın bir kola transfer edilmesi, sorumlu omzun ekleminde yetersiz sabitlik yarattı, diğer omuz alçaltıldığından abdüksiyon arttı. Çocuk A ve B “fok balığı” gibi hareket etti, yani kendilerini ellerinin üzerinde simetrik olarak desteklerken, pron pozisyonda ileri doğru hareket ettirdiler. Özellikle Çocuk A, bacaklarını bir uzantı gibi kullanarak daha önce tanımlanan abdüksiyon/dış rotasyon/ekstansiyon postüründen bir çeşit itme hareketi yaptı; Çocuk B ise bacaklarını bu pozisyonda hareketsiz tuttu ve onları kendini öne itmek için kullanmadı. Çocuk D 35 aylıkken emeklemek şöyle dursun; ne fok balığı gibi hareket etmeyi ne de sürünmeyi gerçekleştirebilecek durumda değildi. Ama ileri doğru hareket etme isteği olduğundan, pron pozi- syondan supin pozisyona geçmek için döndü, sonra kolu yukarıda kalacak şekilde kulağının üzerinden uzattı, bir şekilde bedenini Figür 2.12 Emekleme 27 2.2.6 Yerde oturma gerdi ve üstte duran bacağını diz ve kalçadan gerdi. Böylece pelvisini biraz kaydırıp beden rotasyonu yapmadan dönerek tekrar pron pozisyona geçti. Katedilen mesafe 5 santimetreydi. 46 aylıkken çocuk D pron pozisyonda dirseklerini yere koyarak ileri doğru hareket etti, sonra beden kollarla öne doğru çekildi. İterken bacaklarını az da olsa kullandı. Her bir çocuk, zemini genişleterek oturma pozisyonunu sabitledi. Çocuk B (18 aylık) ve C (34 aylık) bu oturma pozisyonunu bacakları çapraz, bacağının üst kısmının tamamı yerle temasta olacak şekilde gerçekleştirdi. Çocuk A (18 aylık) bacakları önünde uzatılmış şekilde oturdu. 35 ve 46 aylık çocuk D’nin her ikisi de bacakları çapraz ve dışa doğru meyil yapmış şekilde oturdu. 34 ve 46 aylık çocuk E’nin her ikisi de TV pozisyonunda (kalçalar iç rotasyon durumunda ve baldırlar ayak bileklerinin arasında olacak şekilde) oturmayı tercih etti; oldukça özgür şekilde ileri doğru hareket edebiliyordu. 22 aylıkken çocuk D’nin oturmaya yetecek kadar beden uzantısı yoktu. Bununla birlikte A, B, C ve D çocukları oturma pozisyonundayken, kollarını gerip üst bacaklara ya da yere dayayarak kendilerini desteklediler (Figür 2.13, 2.14 ve 2.15). Sadece bir ellerini uzanmak ve kavramak için boşta bırakmayı tercih ettiler, böylelikle diğer kol destekleme fonksiyonuna devam etti. Ağırlık transferleri destek alan kollar ve bacaklar yardımıyla stabilize edildi; yatık beden esnemesi ve rotasyon hiçbir şekilde gözlenmedi. Aslında bir oyun ve geçiş pozisyonu olmasına rağmen bu, oturma pozisyonuna statik bir karakter verdi. Çocuklar Figür 2.13 kol desteğiyle oturma pozisyonu Figür 2.14 geniş alanda oturma pozisyonu Yüklə 119 Kb. Dostları ilə paylaş:
|