BəXTİyar vahabzadə seçİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ İKİ Cİlddə 2/2 CİLD

________________Milli Kitabxana______________ 
47 
 
Düşmüşəm birdən-birə?  
Bunu yazan əllərə  
Afərin! Bir xəttə bax,  
Hər nöqtəsi bir ulduz  
Hər sətri bir çilçıraq".  
Əfsus, bu fərəh də uzun sürmədi,  
Şair bu kəsmətdən bəhər görmədi.  
Neçə ay süründü idarələrdə,  
Dinləyən olmadı onu heç yerdə.  
Hey gedib-gəlməkdən o, yorulmadı.  
Salamım belə alan olmadı.  
Şair inadından dönmədi yenə,  
Hökm etdi, güldülər onun hökmünə.  
Dedi: - Gəlin, məni incitməyin siz.  
Dedilər: - Gücsüzdür bu vəsiqəniz.  
Dedi: - Sultan özü veribdir bunu.  
Dedilər: - Bilirik nə olduğunu.  
Dedi: - Axı vəqfi yemək vəbalıdır.  
Dedilər: - Bilirik, bizə halaldır.  
Dedi: -Neylərsiniz hesab çəksələr?  
Dedilər: - Bir dodaq, bir də diş bilər.  
Hesab çəkənləri razı salmışıq.  
Şairin bir sözü qalmadı artıq,  
Döndü birdəfəlik öz inadından,  
Qayıtdı evinə o, kor-peşiman.  
Yaman ağır gəldi bu, Füzuliyə,  
"Sultan neçin məni aldatsın" - deyə.  
Mən ki, ondan heç nə istəməmişdim,  
"Az aşım, ağrımaz başım" - demişdim.  
Bəs neçin o, məni oynatdı belə?  
İsticə aşıma su qatdı belə?  
Məni aldatmaqla o, nə qazandı,  
Məni dilənçimi, ya qulmu sandı?  
Çeynədi haqqımı o, hansı haqla,  
Mənim mənliyimi o, tapdamaqla  
Nə demək istəyir görəsən, Allah?  
Şahid ol, şahid ol buna sən, Allah! 
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
48 
 
Şahların hörməti mənə bu oldu, 
Mənliyim, vüqarım lağa qoyuldu. 
Güldü şöhrətimə, güldü adıma. 
Bu barat, şeirimə, istedadıma 
Sultanın tənəsi, istehzasıdır, 
Deyirlər: göylərə şeirim asidir. 
Ah, asi olmuyum bəs neyləyim mən? 
Bezməyib dünyanın işgəncəsinə, 
Hər cövrə, cəfaya mən dayanmışam, 
Şeirimdə özümü sultan sanmışam. 
Mən "gör nə sultanəm..." dedim hər zaman, 
Yəqin qəzəblənib şeirimə sultan, 
Yerimi göstərmək istəmiş mənə. 
Xeyr, mən şeirimlə sultanam yenə!.. 
Sözlərlə qızınır şair, sözləri 
Könül atəşində döndərib oda, 
Evi qızdırmağa payızdan bəri, 
Onun ocağında odun yoxsa da. 
Gəlmədi dilinə yalan, şairin - 
Aldı el dərdindən odunu sözlər. 
Atəşi qəlbindən alan şairin 
Odu ürək oldu, odunu sözlər... 
Əlində qələmi, ev boş, ev soyuq. 
Bircə şam almağa tavanası yox. 
O yazır şeirini Ay işığında, 
Qızınır otaq da, qızınır can da. 
O böyük sənətkar bilmədi ancaq, 
Dilsiz əsrləri işıqladacaq 
Ürək qanı ilə gecələr yarı 
Qaranlıq otaqda yaratdıqları. 
Kərim öz dostuna, məsləkdaşına 
Yaxşılıq istədi, yamanlıq oldu. 
Vurdu dizlərinə, vurdu başına, 
Şairin sevinci bir anlıq oldu. 
Sızlatdı qəlbini bu qəm, bu möhnət, 
Dostunun yanında çəkdi xəcalət. 
Şairsə əyləşib otağında tək 
  
 

---

________________Milli Kitabxana______________ 
49 
 
İşlədi gecələr bəzən sübhədək;  
Yazdı bu baratın hekayətini,  
Yazdı zəmanədən şikayətini.  
Yazdı, cahan oldu bundan xəbərdar,  
Sultanlar alçaldı, qalxdı sənətkar.  
Verdi ədalətlə hökmünü zaman,  
Dindirdi sözüylə zamanı şair.  
Tək özü gülmüşdü şairə sultan,  
Sultana güldürdü cahanı şair. 
 
 
BİR DƏSTƏ ÇİÇƏK 
 
Bülbüli-zarım, deyil bihudə əfqan etdiyim,  
Qalmışam nalan qəfəs qeydində, gülzar istərəm. 
 
Axşam şər qarışıb, qaş qaralanda  
Şairin qapısı döyüldü birdən.  
İlhama gəlmişdi şair bu anda  
Yanar qəlbindəki döyüntülərdən.  
Qapı vurğusunu heç eşidərmi  
Qəlbin vurğusuna dalan sənətkar?  
Çəməndə açılan lalələr kimi  
Kağızın üstündə açır misralar.  
Baş-başa verərək dərdi-qəmiylə,  
Sənət göylərində üzür Füzuli.  
Könül bağçasından öz qələmiylə  
Al-əlvan çiçəklər üzür Füzuli.  
Darvaza döyülür, döyülür bir də,  
Şair xəyallarda, düşüncələrdə.  
Həyat bir dəryadır, xəyalı yelkən,  
Qaynayır ilhamı gur bulaq kimi.  
Ayrıbr Füzuli öz aləmindən  
Ağacdan ayrılan bir budaq kimi.  
Qəzəl qurtarmayır, çatmayır sona,  
Qoyub qələmini davat qabına,  
Çıxır darvazaya. 
 
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
50 
 
- Kimdir? 
- Mənəm, mən. 
O, açır qapını 
- Füzuli, sənsən? 
- Bəli, mənəm! 
- Şükür, şükür Allaha. 
Ürəkdə qalmadı nisgilim daha. 
Sənin həsrətinlə gözlərim doldu. 
Şükür ki, mənim də qismətim oldu 
Səninlə, ey şair, üz-üzə durmaq - 
Deyə, salavat da çevirdi qonaq. 
Füzuli qonağı evə apardı. 
Qonağın qəribə görkəmi vardı; 
Əynində boz çuxa, belində kəmər, 
Çuxanın üstündə gümüş düymələr. 
Başında çal papaq, çiynində xurcun, 
İldırım çaxırdı gözündə onun. 
Yerli camaata oxşamır qonaq, 
Doğmalıq tökülür üzündən, ancaq. 
-İnan bu görüşlə, ey böyük insan, 
Sən bu gün cənnəti satın almısan. 
Vətəndən gəlmişəm, eloğlunam mən, 
Salam gətirmişəm sənə Ərəşdan. 
-Vətəndən? Gəldiyin yollara qurban, 
Öpüm Vətən deyən dodaqlarından. 
Deyə qonağını basdı bağrına, 
Dünyanı verdilər elə bil ona. 
Onu qucaqladı, elə bil, bu an  
Vətənin boynuna qol saldı şair.  
Onu qucaqlayan öz qollarıyla  
Bağdaddan Vətənə yol saldı şair.  
Başdan-ayağadək süzüb qonağı,  
Üzündən, gözündən öpür, öpürdü.  
Qonağın üzündə ana torpağı,  
Qaynar gözlərində Göygölü gördü.  
Kaman inləyirdi onun səsində,  
Vətən həsrətiylə qəlbi doluydu. 
  

---