BəXTİyar vahabzadə seçİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ İKİ Cİlddə 2/2 CİLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
________________Milli Kitabxana______________ 39 Mənimlə bircə anlıq Görüşünə sən yəqin Həyatını verərdin! Başa düşmək olmayır gərdişi, ey sevgilim, Tərsinədir dünyanın hər işi, ey sevgilim, Səni çox sevdiyimdən, Burdan getməliyəm mən. Ləkəli bir ad sənə istəmirəm yük olsun! Qoy sənin böyük adın həmişə böyük olsun! Deyə doğma şəhəri gecə tərk etdi Leyla, Kərbəlalı dostuna qoşulub getdi Leyla! "LEYLİ VƏ MƏCNUN" Ey Füzuli, qılmazam tərki-təriqi eşq kimi, Bu fəzilət daxili əhli-kamal eylər məni. "Hasilim yox səri-kuyində boladan qeyri, Qərəzim yox rəhi-eşqində fənadan qeyri. ... Yetdi bikəsliyim ol qayətə kim, çevrəmdə Kimsə yox cizginə, girdabi-bəladan qeyri. Nə yanar kimsə mənə atəşi-dildən özgə, Nə açar kimsə qapını badi-səbadan qeyri.." O saxlayıb qələmi bir ah çəkdi bu zaman, Səhər küləkləriylə Kərim girdi qapıdan -Sevincindən yaşardı gözləri bu dəm onun, Qalxıb atdı özünü qucağına dostunun, Bir xeyli baxdı onlar üzünə bir-birinin, Sözünü gözlər dedi dolu ürəklərinin. Dostlar xeyli susdular, Axdı ürəklərindən qanlı sular, lal sular. Bu hal bir xeyli keçdi... Nəhayət əyləşdilər, Gözdən sözə keçdilər. Füzuli qəzasını bir-bir ona danışdı, Yana-yana danışdı. ________________Milli Kitabxana______________ 40 O, axırda oxuyub dostuna son şeirini, Yerə dikdi yaş dolu o yorğun gözlərini, - Dostum, bu şeir deyil, şeir dinləmədim mən, İldırımmı çaxırdı sənin sətirlərindən? Yoxsa yanaqlarıma dəydi sübhün nəsimi? Bu, göyün hıçqırığı, bu, yerin naləsimi? Bu, baharın çiçəyi, zimistanın qarıdır. Bu, öz oduna yanan qəlbin alovlandır. Dostundan gizlətmə, gəl, sən gözünün yaşını, Çevir şeir incisinə qəlbinin atəşini. "Xəmsə"ni gətirmişəm, budur, sənə hədiyyə, Götür, oxu bir daha Füzuli: "Sağ ol" - deyə, Öpür, öpür "Xəmsə"ni, dərya kimi çağlayır, Sonra o, aram-aram kitabı varaqlıyır. "Leyli-Məcnun!"... dayanır, o, burada. - Bunu mən, Dostum, oxumalıyam bu halımda yenidən. Kərim - Daha yaxşı duyarsan, sən indi bu dastanı. Füzuli - Məni sənintək duyan bir dost, havadar hanı? Minnətdaram sənə mən, Sən Məcnunun Zeydisən!.. Havayı keçirmədi bir saatı, bir anı. Nizami Gəncəvinin "Leyli-Məcnun" dastanı Onu vəcdə gətirdi... Təkrar-təkrar oxudu. Gah oxudu, gah da ki, əlinə aldı udu. Çaldı, Çaldı, Çox gizli nöqtələr tapdı onda, Tapdı axtardığını muğamın xallarında. Açıb ona sirrini çox gizli pərdələrin, Düşündürdü şairi Nizami dərin-dərin. - Hər sətri bir xəzinə, hər sözü bir pəhləvan. Heyif. Ana dilində yazılmamış bu dastan, Bax, burada gör necə xal vurubdur Nizami, Öz böyük arzusunu dondurubdur Nizami. ________________Milli Kitabxana______________ 41 Daşüzlü qanunların şaxtasında, qarında. "Ey qulluq halqaları!" - siz o sənətkarın da Qulağını sıxdınız, unutdu öz dilini. Danışa da bilmədi, yandırdı söz dilini. Yaşasara da həmişə mən ərəb ölkəsində, Yaşatmışam xalqımı öz şeirimin səsində. Azərbaycan oğluyam... Bilsin bunu, qoy, aləm! Mürəkkəbə döndərib kağıza tökməliyəm "Vətən", "Vətən" - söyləyən ürəyimin qanını. Bu köhnə əfsanəni - Leylinin dastanını. Leylamın öz dilində yazam gərək, yazam mən! Yeni dastan bağlayım nakam məhəbbətimdən!.. Füzuli muğam üstdə yazdı "Leyli-Məcnunu", Gah neyi ağlatdı o, gah ney ağlatdı onu. Muğamın sinəsindən doğdu Füzuli şeiri, Elin hicran səsindən doğdu Füzuli şeiri. Muğam bir xəzinədir, açarıdır duyğular, Muğamda sevinc də var, muğamda kədər də var, Muğam mənim xalqımın misilsiz kamalıdır. Tarixidir, eşqidir, arzusu, amalıdır. Tar səsinə qulaq as... Bu səs elin nəfəsi, Bu səs gözlərdən axan yaşların damcı səsi. Bu səs sükuta dalmış göyü də dilləndirər, Ulduzlar da bu səsin önündə baş endirər. Dinlərkən onu... yerdən ayağımız üzülür, Səslərin laylasında gözlərimiz süzülür. Gah göylərə ucalır, gah yerə alçalırıq, Xəyalın qanadında özümüzə dalırıq, Gözümüzün önündə açılır nələr-nələr, Əlvan-əlvan lövhələr. Muğam, sənsiz keçməsin ömrümün bircə günü, Muğam, sənin önündə ən incə söz gücünü, Ən zərif güllar belə itirər öz rəngini. Azərbaycan şeirinin yaratdın ahəngini! Torpağa can verirsən, ________________Milli Kitabxana______________ 42 Dilsiz daşları belə sən dilə gətirirsən! Mən səni dinləyəndə, ah, bu nədəndir müdam, Dərdim də yada düşür, sevincim də, ay muğam, Ötən xatirələrim cana gəlir, bu dəm mən Yaşadığım günləri yaşayıram yenidən. Gücün kimi güc hanı? Sənin gücün, qüdrətin, Ölümə də səsləyir, həyata da insanı! Axtardığı Leylanı o, tapmadı həyatda, Həyata güldüyündən, Ağlatdı zülüm-zülüm Füzulini həyat da... O, qələmə əl atdı, Leylaınn xəyalını kağız üstdə yaratdı: "Xəyal ilə təsəllidir, könül meyli - vüsal etməz. Könüldən dişrə bir yer olduğun aşiq xəyal etməz". Füzuli əyləşib otağında tək, Oynaşır üzündə qəm buludları. Bayırda cücərib min gül, min çiçək, Əriyir qəlbində dağların qarı. Qəlbinin gözüylə dünyaya baxıb, Dedi: arzulara dar gəlir cahan. Leylini, Məcnunu yandırıb-yaxıb, Keçirdi zamanın fırtınasından Yandı dünya odu onun üzündə, Ahını Məcnunun ahına qatdı. Zamanı ağlatdı Leyli gözündə, Məcnunu zamana üsyan yaratdı. İnlədi, batmadı ancaq o, yasa, Düşündü, aləmi düşündürdü o Nofəlin parlayan qılıncındasa, Bir gün parlayacaq haqqı gördü o. Tökdü kağızlara könül varını, İlhamı kükrədi, tüğyana gəldi. Bir daha oxuyub yazdıqlarını – Sənətin gücünə heyran kəsildi. Dedi: - Sənətimlə illərdən bəri, Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|