Vaqif sultanli
Yüklə 15,85 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси
Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 15 həftəydi evdən bayıra çıxmırdı, yatırdı, çarpayısı da pəncərənin qabağında qoyulmuşdu, təkcə axşamlar gün batanda içəri günəş işığı düşürdü. Orası da yadındadır ki, iştahası tamam çəkilmişdi. Bir də gecələr yaxşı yata bilmirdi, ağrıdan bəri-bədəni sızım- sızım sızıldayırdı. Bəs sonra? Sonra elə hey yatmaq istəyirdi, gözləri yuxudan açılmaq bilmirdi. Və yatdı da... Bundan son- rasını isə xatırlaya bilmirdi. Bəlkə hələ yuxudan oyanmamışdı? Yuxu bu qədər uzun çəkərdimi? Yox, belə cansıxıcı olmazdı yuxu... Nəfəs almaq üçün havanın çatmadığını hiss edir və bu onu darıxdırırdı. Ancaq havadan gələn təzə torpaq ətri məlhəm kimi ruhuna, varlığına yayılırdı, yayıldıqca da əsəbləri sakitlə- ş irdi və sakitləşən əsəblərilə birlikdə elə bil yavaş-yavaş özünə qayıdırdı. Ə llərində-ayaqlarında xoş bir taqətsizlik var idi. Elə bil ə lləri, ayaqları hələ oyanmamışdı, oyanan təkcə beyni, düşün- cəsiydi. Elə bil dünyanın səsi-küyü qeybə çəkilmişdi. Təkcə qulaqlarında bir səs var idi, bu səs yerin, torpağın təkindən gələn qəribə bir uğultuya bənzəyirdi. Bu uğultu elə dərindən, elə uzaqdan gəlirdi ki, onun cazibəsindən qopammırdı, ayrılam- mırdı və yadını-yaddaşını kəsib keçən bu səsdə ölüm kimi, dünya kimi, zülmət kimi bir əbədilik vardı. İ sti idimi, soyuq idimi, hiss eləmirdi, bədəninin yuxusu hələ çəkilib getməmişdi. «Fələk, bu nə iş idi düşdü birdən-birə. Nə gecəsini bilirsən, nə gündüzünü. Nə bir səs eşidirsən, nə bir yana çevrilə bilirsən. Bu gen dünyada nə yer-yurd idi düşmüş- dü?». Qolu ağrıyırdı. Deyəsən axı, qolunun üstə uzanıb yat- mışdı; ancaq sağ, ya sol qolu olduğunu bilmirdi. Dünyanın bu dar, qaranlıq hücrəsində ölçü və duyğu hissini tamamilə itir- mişdi. Bir də ki, nə fərqi sağ, ya sol? Qolu ağrıyırdı, qolu ağ- rıdan sızıldayırdı, vəssəlam. O biri böyrü üstə çevrilə bilsə, ağrı çəkilib gedərdi. Yavaş-yavaş başını qaldırdı. Və bir neçə dəfə başını qaldırıb qoydu. Elə bil başını qaldıra biləcəyinə inanmırdı. Başının altında yastıq, balış yox idi. Sonra istədi çevril- sin, ancaq çevrilə bilmədi. Bədəninə bürünmüş o şey nəydisə, Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 16 onu çevrilməyə qoymurdu. Əvvəlcə bunun içərisindən çıxmaq lazımdı. Bəlkə də qaranlıq bunun içərisində idi. Burdan çıxa bilsə, hər tərəf işıqdı, aydınlıqdı. Ancaq bunun içərisindən çıx- maq mümkün idimi?.. Acmamışdı, ancaq susamışdı, dili, dodağı susuzluqdan tə- pimişdi. Bir parç sərin bulaq suyu olsa, ləzzətlə başına çəkərdi. Nədənsə susuzluğunu tezcə də unutdu. Vaxt ağır-ağır ötürdü. Gözləyirdi, elə bil nə isə baş ver- məliydi və saniyələr, dəqiqələr səssiz-səmirsiz ötüb keçdikcə get-gedə aydınlaşan beyninə qəribə şübhələr dolurdu. Bu şüb- hələri özündən uzaqlaşdırmaq istəyirdi, ancaq nə illah elə- yirdisə, bacarmırdı. Ə lilə bədəninə sarınmış bürüncəyin bir tərəfindən tutub var gücüylə dartdı. Bürüncək cırıldı, axtarıb cırıq yeri əlinə keçirdi, yenidən dartmağa başladı. Bürüncəkdən çıxan əlilə böyür-başını yoxladı. Dörd bir tərəf divar idi. Sonra əlini qorxa- qorxa çılpaq bədəninə çəkdi. «...Qəbir!!!» Və birdən... Ayaqları ilə kəfəni cırım-cırım elədi. Qəribə, heybətli səslə qışqırırdı. Ancaq bu insan səsinə bənzəmirdi, qışqırığa bənzəmirdi. Elə bil ulayırdı. Qışqırdıqca burnuna qəribə qoxu dolurdu. Sonra hiss elə- di ki, burnundan qan fışqırır. Dodaqlarında qanın turş, ürəkbu- landıcı dadını hiss elədi. Qan axdıqca yüngülləşirdi. Bu nə yüngüllük idi belə? Qəribə işdi; bundan belə uzan, ağlın, şüurun kəsə-kəsə ölümün nə vaxt gəlib yetişəcəyini gözlə... Təkcə yuxuladığı axşam yadındaydı, ondan sonrasını xatırlaya bilmirdi. Düz o yatan indi ayılırdı. Bir azdan sonra tamam sakitləşdi. Burnundan fışqırıb axan qanla birlikdə susuzluğu keçib getmişdi. Hər şeyi necə vardısa dərk eləyəndən sonra yatıb təzədən ölmək istəyirdi. Yuxuda ölüm qat-qat asan idi; bu dar, qaranlıq hücrədə ayıq gözlə ölümü gözləməkdən dəhşətli heç nə olammazdı. Yuxuda görürdü ki, kor ilan ayağından çalıb və nə illah eləyirsə, ayaqqabını şişib əndazədən çıxmış ayağından çıxara bilmir. Qıçı tamam keyləşmişdi. Hiss eləyirdi ki, zəhər bədənini dondura-dondura üzü yuxarı qalxır. Get-gedə nəfəsi tıxçanırdı. Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 17 Tanımadığı qara geyimli bir qadın qarışla boyunu ölçürdü... Sonra necə oldusa birdən gözlərini açdı. Sağ qıçı tamam key- ləşmişdi. «Bu ilan hardan gəlib yuxusuna girdi... Qəbir evində də rahat buraxmayacaqmı onu, ilahi?». Neçə il idi ki, ilan ona rahatlıq vermirdi. Hayana gedir- disə, gözlərinin qabağından çəkilib getmək bilmirdi. Və qəri- bəydi ki, ilanın hansı səmtdə durduğunu, harda gizləndiyini fəhmlə duyurdu, bəlkə elə buna görəydi ki, o da ilanı öldürməyə cəhd eləmirdi. Evdə oturub iştahla çörək yediyi yerdə birdən ona elə gəlirdi ki, kimsə hərəkətlərini izləyir. Handan-hana yadına düşürdü ki, ona göz qoyan ilandı; iştahası tamam kü- sürdü. Gecələr ilanın səsini eşidirdi; bilirdi ki, ilan evin damıyla tavanın arasında gecələyir. Hərdən fikirləşirdi ki, gecələrin birində tavan üstünə qopacaq, ilan düşüb bədəninə sarmaşacaq. İ lanın soyuqluğunu uzaqdan-uzağa canında hiss eləyirdi. Beləcə ömür-gün qorxu və yuxusuzluq içində keçib gedirdi. İ ndi bu dar və qaranlıq hücrədə ilanın vahiməsi iynə-iynə bədəninə doluşurdu. Bir vaxt kimdənsə eşitmişdi ki, ilan təzə meyitlərin gözlərini yeyir. Bunu düşünəndə gözlərinin giləsi göynədi. Aradan nə qədər keçdiyini bilmirdi. Bəlkə bir gün, bir həftə, bəlkə də bir ay. «Görən indi günün hansı vaxtı olar? Gecəmi, gündüzmü?». Ona elə gəlirdi ki, dünyada ancaq zülmət var, qaranlıq var, işıq, aydınlıq deyilən şey yuxudu, əfsanədi, xəyaldı, vəssəlam. Görəsən, insan aclığa, susuzluğa nə qədər dözə bilir? Lap tutaq ki, bir həftə, yaxud bir ay. Bəs sonra? Təzədən qışqırmağa başladı. Ancaq səs çıxmağa, ün yetməyə bir yer vardımı görəsən? Bu, sadəcə təsəlliydi. Qış- qırıb-bağırandan sonra bir xeyli yüngülləşirdi. Və beləcə yüngülləşəndən sonra yatmaq, yuxulamaq istəyirdi. Heç ol- masa yuxularında işıq görmək istəyirdi. Ancaq yuxuda da hər tərəf qaranlıq idi. Səmaya elə bil qapqara çarşaf çəkmişdilər; zülmətdən göz-gözü görmürdü. Uzaqdan, lap uzaqdan bel-külüng tappıltısına bənzər bir səs gəlirdi, elə bil hardasa qazıntı aparırdılar. Səs elə küt, elə boğuq Yüklə 15,85 Kb. Dostları ilə paylaş:
|