yetirildiyini dərk edə bilmirdi. Qız inana
bilmirdi ki, adamlar bir-birinə münasibətdə bu
dərəcədə qəddarlıqla ədalətsiz əməllər törətməyə
qadirdirlər...
Yaradana dua etmək istərdik ki, belə vaqiələr
bir daha heç vaxt təkrarən cərəyan etməsin. Yalnız
Ala-Too torpağında deyil, külleyi cahanda belə
hadisələr təkrarlanmasın!
Hər ailə öz yurtasının daxili avadanlığına xüsusi
diqqət yetirirdi. Divarlar xalçalarla, tikmələrlə
bəzənir, kimsə bu gözəlliyin yanına bahalı tülkü,
yaxud dələ dəriləri əlavə edirdi. Girişlə üzbəüz,
adətən, daşlarla, metalla süslənmiş sandıq, yaxud
əlvan yorğanlar, keçə palaz, nazbalış yüklü taxt
qoyulurdu.
Qırğız yurtasında qeyd-şərtsiz olmalı əşyaların
siyahısı: kooker və konok – basma nəqşli dəridən
kumıs üçün qablar; ayak kapı və baştık – ev-eşikdə
xırım-xırda saxlamaq üçün tikmə bəzəkli tüklü
kisəciklər; çını kap – dəridən, yaxud ağacdan
hazırlanmış, yumşaq yundan nəqş vurulmuş
piyalələr üçün futlyarlar və bir çox digər əşyalar.
Qədim köçəri qırğızların məskən yerinin
unikallığı bir daha özünü onda təzahür etdirir ki,
yurtanı üç usta yarım saata bircə mıx işlətmədən
yığa bilər. Xalq arasında yurtanı sürətlə yığıb
açmaq barədə atalar sözü çoxdur. O qabiliyyət
özünəməxsus tərzdə xalqın ənənələrinə sədaqətin
və dözümün sınağıdır. Qocalar sadədilliklə zarafat
edirlər: “Mələyən keçini köç zamanı tanıyarlar,
çığırqan arvadı – yurtanı sökəndə”.
Yurtanı yalnız ikicə at belində köçürtmək
mümkündür, yağışda islanmır, ən isti günlərdə
sərin saxlayır, hər küləyə tab gətirir. Qırğızların
bu qədim yaşayış məskəni bizimlə bahəm hər
keşməkeşli yollarla oddan da keçmişdir, sudan da.
Qarlı dağlarda, ipək kimi yumşaq örüşlərdə köç
etmiş, zamanın sərt sınağına sinə gərmişdir.
Hətta paytaxtın yurtanı quraşdırmağa heç bir
şəraitin olmadığı mikrorayonlarında, mərhumların
dəfn günü vidalaşma məhz yurtada təşkil olunur. Bu
yalnız rəhmətə getmişə verdiyimiz son borcumuz
deyil, həmçinin həmin unikal müqəddəs əşyanı
yaratmış əbavü-əcdadımıza təzimdir.
14
Çokmorov S. “Caylooda axşam” 1967-ci il, K., 81 x 57, 5
Qırx kişi bir evi doldurmaz, bir qadın doldurar;
Kişi bacarmayanı, arvad düzəldər.
15
Nə qədər atan sağdır, adamları tanı,
Nə qədər atın var, dünyanı tanı.
Atalar sözü
“At – igidin qanadıdır” – xalqın belə bir
müdrik sözü var. Qırğızlar üçün bu kəlam
– həyat gerçəkliyidir. Qızılyallı at şairlər və
dastanyaradanlar tərəfindən tərənnüm olunmuşdur.
At haqqında xalq arasında yüzlərlə atalar sözü
və zərbül-məsələr qoşulmuşdur: “Atsız bahadır –
döyüşçü deyil”;
“Atının nazını çəkən, piyada qalmaz”;
“Əsil arqımak döyüşdə də qızıldır, dinc
ticarətdə də”;
“Yarışda
xoşbəxtlik
quşu
çaparın
ayaqlarındadır, minicinin ürəyində”;
“Azmış at yenə gəlib tövləsini tapacaq”;
“Atını qorumayan, qılçasız qalar”;
“Yaxşı at ölümdən qurtarmaz, ancaq bəladan
qoruyar”...
Həm də qocaların deyiminə görə, ömrün bir
gündürsə, onun yarım gününü at belindən düşmə.
Xalq arasında atın başına qamçı ilə vurmazlar.
Əgər belə hadisə vaqe olubsa, bu, müharibəyə
çağırış, döyüşə dəvətdir. İtaət etməkdən boyun
qaçıran insan isə atının quyruğunu qırxıb doğma
kəndi tərk edir, bu da Vətəndən uzaqda ölümə
bərabərdir.
Məhz at bahadırı qəhrəmana çevirirdi. Savaş
zamanı bahadırın yanında sadiq atın, etibarlı qovğa
yoldaşının qaibliyi ucbatından məğlubiyyətə
uğraması barədə bir neçə əfsanə var. Onlardan
biri bahadır Kurmanbəydən bəhs edir. O, XIV
əsrin sonu, XV əsrin əvvəlində kalmıklara qarşı
müharibə aparırdı və yağı ilə qovğada yalnız ona
görə uduzdu ki, atası sevimli çaparı Teltorunu ona
verməmişdi. Faciəvi ölüm oğlanı haqlamaya da
bilərdi, ancaq indi xalq onun haqqında belə deyir:
“Kurmanbəy bahadırdır, amma Teltorunun belində
deyil”. Taylak bahadır öləndə isə onun qaçağanını
yəhərləyib belinə qara çul sərmişdilər.
Qırğızlar atı dost sanırlar, inanırlar ki, Allah
onu insanın özü yaradılan gilin qalığından
yapmışdır. Ona görə əvvəllər at ətini yemək
mümkünat xaricində hesab olunurdu. Belə
vəziyyət Məhəmməd peyğəmbərin zehniyyətinin
işıqlanmasına qədər sürmüşdü. Məhəmməd səhrada
olarkən azuqə ehtiyatı tükənir və naqafil qarşısında
zahir olub özünü müti şəkildə qida kimi təklif edən
atın sayəsində xilas olur. Məhəmməd peyğəmbər
bu xilası ilahi peşkəş qismində qəbul edir və o
dövrdən bəri müsəlmanlara at əti yemək halal
buyrulmuşdur. Vaqiən, at əti – təbiətin qiymətsiz
sovqatıdır, zira təkcə kumıs deyil, at ətinin özü
də müalicəvi əhəmiyyətə malikdir. Axı bu ağıllı
heyvan yalnız təmiz faydalı ot-ələflə qidalanır və
hətta susuzluqdan yansa da, durğun gölməçədən
su içmir.
Köçərilərin savaş yoldaşları kimi qırğız
atları qaçışda yüngül, dözümlüdür, aza qane olur,
dağlarda heyrətamiz dərəcədə düzgün səmt götürür.
Bu xislətləri sadalayan YUNESKO üzvü L.Quro
vaxtilə bildirirdi: “Bu cins yalnız qırğız xalqına
deyil, külleyi bəşəriyyətə mənsubdur”.
At yolu yüngüllüklə zülmətdə də tapa bilir,
dumanda da. Hərgah yöndəmsiz minici atdan
yıxılsa, heyvan heç vaxt onu tapdalamaz, səbirlə
ayağa durmasını gözlər. Şahidlər təsdiqləyirlər ki,
atdan yıxılsan, heyvan yalını sənə uzadar, ulaqdan
yıxılsan, səni dırnaqları ilə soncuqlayar. Dağlıq
bölgələrdə boğaz tutmalarından əziyyət çəkənə
at yalını qoxulamağı tövsiyə edirlər... Dördayaqlı
sədaqətli yol yoldaşının insana göstərdiyi həyat
əhəmiyyətli xidmətlərini sadalamaqla qurtarmaz.
Təsadüfi deyil ki, hər sahib ata yaxşı qulluqla
kifayətlənmir,
həmçinin
onun
qoşqusunu
həyatında oynadığı əhəmiyyətin miqyasına görə
səxavətlə bəzəməyə çalışır. Xalqın sözü: “At rica
etmək – rüsvayçılıq deyil, yəhər xahiş etmək –
rüsvayçılıqdır”.
At – insanın qanadlarıdır
16
Dostları ilə paylaş: |