alimlə ünsiyyətdə , birgə yaradıcılıqda olan günlərimiz , görkəmli rejissorumuz
Tofiq Kazımovun tamaşaları yenidən canlandı......
Mücərrəd anlayışlardan qorxmamalıyıq : teatr aləmində hər mücərrədliyin
arxasında insan durur, sənətkar yaşayır.Bu zaman- məkanda ölüm heç zaman
sevinmir : ömür qısa
olduğu halda , sənət əbədidir.........
Bəlli tarixi səbəblərdən bütün başqa sahələrdə olduğu kimi mədəni-
mənəvi tariximizə də parçalanmış halda mövvcuddur.70-il ərzində tariximizi
“inqlabdan əvvəlki və inqlabdan sonrakı” mərhələlərə bölərək bütün müsbət
halları yalnız “ sosialis dövrü “ndə götürürük.İndi bəziləri tələm-tələsik təftiş
əməliyyatını bitmiş hesab edir və yaşadığımız dövrün bütün nəticələrini tam
mənfi adlandıraraq , onu tariximizdən silməyə cəhd edirlər.Bu hal teatr səətində
də müşahidə olunur , amma Məryəm Əlizadə bu meyillərə uymayıb elmi
obyektivliklə teatr prosesinin hərəkətini izləyir.Bu baxımdan meyar aylnız və
yalnız hərəkətin səviyyələridir ki, bu da önəmli sayılır.Bu mövqe həm də ondan
ötrü faydalıdır ki, proses davam edir və yalnız onların vəhdəti inkişaf meyllrini ,
gələcək problemləri dürüst işıqlandıra bilər.....
Unutmamalıyıq ki , tariximizin bütün çağlarına sahib bizik və deməli
məsuliyyətini də biz daşıyırıq.Ən asanı isə “ manqurta” dönüb istədiyimiz tarixi
dövrü unutmaq və məsuliyyətdən boyun qaçırmaqdır.
Bir alim kimi ,bir mədəniyyət və incəsənət təəsübkeşi kimi Məryəm
Əlizadə teatr prosesinin bütün çağlarına görə məsuliyyəti qəbul edir və məhz bu
mənəvi mövqedən məntiqi təhlilini aparır.
...””Teatr nəyə və kimə lazımdır?” sualı vaxtaşırı ictimai düşüncəmizdə
kəskin formada qızğın mübahisələrə səbəb olur.Görünür
ki bu hal təbiidir, görünür
ki, bu sual “olum ya ölüm?” məsələsi qədər əbədidir və hər dövrdə öz cavabını
tələb edir.
Məryəm Əlizadənin kitabını oxuyub teatr prosesini zamanın hərəkəti , teatr
sənətinin məhsulu olan tamaşanı isə hərəkətin zamanı kimi qavrayandan sonra
cürət edib sualı dəyişdirərdim: