T. C. Hitit Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Temel İslam Bilimleri Anabilim Dalı

56 
 
Beydâvî  bu  üç  görüşü  kısaca  şöyle  özetlemiştir:  “Dağların  ve  kuşların  tesbihleri  ya 
lisanı  hal  ile  ya  da  lisanı  kaal  iledir.  Veya  (dağların  ve  kuşların  tesbihleri)  Allah 
Teâlâ’nın onlarda (dağlarda ve kuşlarda) yarattığı bir kelam ile olur.”
271
   
 
Kitab-ı  Mukaddes  metni  içerisinde  dağların  ve  kuşların  Hz.  Davut’a  boyun 
eğdiklerine ve onunla beraber tesbih ettiklerine dair bir bilgiye rastlamadık.    
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                                           
271
 Beydâvî,  a.g.e., IV/57. 

---

57 
 
 
6. HZ. DAVUT’UN SANATKÂRLIĞI 
 
Hükümdar  ve  aynı  zamanda  bir  peygamber  olan  Hz.  Davut’un  insanları 
yönetebilmesi  ve  yönlendirebilmesi  için  belli  bir  güce  sahip  olması  gerekirdi.  Zira 
yönetim uygulaması ya da işlevi tamamıyla bir güç kullanma hadisesidir. Allah Teâla, 
bunun  için  Hz.  Davut’a  demircilik  sanatını  öğretmiştir:  “…Ona  (Davut’a)  demiri 
yumuşattık. Geniş zırhlar imal et, dokumasını ölçülü yap. İyi işler yapın. Kuşkusuz ben, 
yaptıklarınızı görmekteyim, diye (vahyettik).”
272
 
 
Bu  ayet,  demiri  ilk  defa  bulanın  ve  eritenin  Hz.  Davut  olduğunu  göstermez.
273
 
Ayette kastedilen, Allah’ın Hz. Davut’u  demiri kullanmada usta kılmasıdır.  Hz. Davut 
Allah’tan  kendisini  Beytü’l-Mal’den  yemekten  müstağni  kılmasını  isteyince
274
  Allah 
ona  demiri  yumuşatmış  ve  zırh  yapma  sanatını  öğretmiştir.  Hz.  Davut,  Allah’ın  bu 
ihsanı sayesinde demiri mum gibi istediği şekle koyarak onu insan kanının akıtılmasını 
önlemek için zırh yapımında ve iyi işlerde kullanmıştır. İbn Kesîr’in Katâde’den yaptığı 
rivayete göre zırh önceleri levhalar biçimindeydi. Hz. Davut ilk defa zırhı insan üzerine 
giyilen elbise gibi yelek biçiminde imal etmiştir.
275
 Enbiyâ sûresi’nde “Ve biz sizin için 
O’na (Davut’a) sizi savaş sıkıntılarınızdan koruması için san’at-a lebûs’u/zırh yapmayı 
öğrettik. Artık şükredecek misiniz ki”
276
 buyurulduğu üzere Hz. Davut’un imal ettiği bu 
zırhla muhterem olan insanlığı öldürülmekten koruması istenmiştir. Hatta tefsirlerde Hz. 
                                                           
272
  Sebe’,  34/10-11;  Bu  ayetteki  “lebûs”a  takva  elbisesi,  “be’s”e  korku  manası  verip  ayeti  şöyle 
anlayanlar da çıkmıştır: “O’na, sizi her türlü korkuya karşı takva elbisesiyle zırhlandıracak bir korunma 
sanatı  öğrettik…”.  Mesela  Muhammed  Esed  ayeti  böyle  anlamıştır.    Bkz.  Muhammed  Esed,    Kur’an 
Mesajı, Çev. Cahit Koytak, Ahmet Ertürk, İşaret Yay., İstanbul 2002, s. 459. 
 
273
 Arkeolojik ve tarihi veriler Hz. Davut’tan çok daha önceleri demirin eritildiğini, ona şekil verildiğini 
ve zırh yapımının bilindiğini göstermektedir. Hz. Davut’tan önce Suriye ve Anadolu’da M.Ö. 2000-1200 
yılları arasında  yaşayan Hititler ve  Filistliler demiri eritip ona  şekil verdikleri  halde  bunu bir sır olarak 
saklamışlardır.  Bkz.  Mevdûdî,  a.g.e.,  c.  3,  s.  292-293;  Demirin  ilk  kullanımına  dair  işaretler,  mızrak 
uçları, bıçak ve süs eşyası şeklinde olup M.Ö. yaklaşık 4000 yıllarına kadar (Sümerlere ve eski Mısırlılara 
kadar)  dayanmaktadır.  Hatta  bazı  kaynaklar  demirin  M.Ö.  5.  binyıldan  itibaren  çekiçle  dövülmeye 
başlandığını,  3.  Binyıla  gelindiğinde  ise  hamur  haline  getirildiğini  yazar.    Bkz.  Türkçe  Genç  Larousse 
Ansiklopedisi, “Demir Dökme ve Çelik”  maddesi,  Meydan Yayıncılık, İstanbul 1976-1977, c. 4, s. 975; 
M.Ö. 1600-1200 yıllarına gelindiğinde demirin Orta Doğu’da giderek artan bir şekilde kullanıldığı, M.Ö. 
1200-1000  yıllarında  araç-gereç  ve  silah  yapımında  demire  hızlı  bir  geçişin  yaşandığı  görülür.  Bkz. 
http://tr.wikipedia.org/wiki/Demir, Erişim Tarihi: 22 Ocak 2014.  
274
  Hz.  Peygamber,  Hz.  Davut’un  kendi  elinin  emeğiyle  rızkını  temin  ettiğini  beyan  etmek  için:  “Hiç 
kimse  kendi  elinin  emeğinden  daha  hayırlı  bir  rızık  yememiştir.  Zira  Davut  (a.s.)  da  elinin  emeğini 
yerdi.” buyurmuştur. Buhârî, Büyu’ 15.; Yine Hz. Peygamber, Hz. Davut’un başkalarına yük olmadığını 
beyan etmiştir: “…O, kendi el emeğiyle kazandığından başka bir şey yemezdi.” Buhârî, Enbiyâ, 37. 
275
 İbn Kesîr, a.g.e., VI/497. 
276
 Enbiyâ, 21/80. 

---

58 
 
Davut’un  üzerinden  zırh  yapanların,  kılıç  vesaire  gibi  saldırı  silahı  yapanlardan  daha 
hayırlı olduğu hükmü de çıkarılmıştır.
277
 
 
Rivayet  edildiğine  göre  Hz.  Davut,  imal  ettiği  zırhları  dört  bin  dirheme  satar, 
kazancının bir kısmını kendine ve ailesine ayırır, bir kısmını da fakirlere ve miskinlere 
infak  ederdi.
278
  İbn  Kesîr,  Hz.  Davut’un  imal  ettiği  zırhları  altı  dirheme  sattığını,  iki 
dirhemini kendisine ve ailesine ayırdığını, geriye kalan dört dirhemle de İsrailoğulları’nı 
doyurduğunu söylemiştir.
279
 
 
Kitab-ı  Mukaddes’te  demiri  Davut  zamanından  çok  daha  önce  Kenanlılar’ın
280
 
kullandıklarını görüyoruz: “Yusufoğulları, ‘dağlık bölge bize yetmiyor’ dediler. ‘Ancak 
hem  Beytşean  ve  köylerinde,  hem  de  Yizreel  Vadisi’nde  oturanların,  ovada  yaşayan 
bütün  Kenanlılar’ın  demirden  savaş  arabaları  var.”
281
  Burada  Kenanlılar’ın, 
günümüzdeki  tankları  andıracak  şekilde  demirden  savaş  arabaları  ürettikleri 
görülmektedir. 
 
Kitab-ı  Mukaddes’ten  Davut  zamanında,  demirden  kazma,  balta,
282
  çivi, 
kenet,
283
  saban, orak
  284
  gibi  aletlerin kullanıldığını  tespit ediyoruz. Kitab-ı  Mukaddes, 
Davut ölmeden önce Tanrı'nın Tapınağı’nı kurmak için büyük hazırlıklar yaptığını, giriş 
kapılarının çivileri  ve kenetleri için, tartılamayacak kadar çok miktarda tunç ve demir 
elde ettiğini yazar.
285
 Bu tapınak için boy başları, İsrail’in oymak önderleri, binbaşılar, 
yüzbaşılar  ve  saray  yöneticileri  gönülden  armağanlar  verirler.  Tanrı’nın  Tapınağı’nın 
yapımı  için beş bin  talant,  on bin  darik altın,  on bin  talant  gümüş, on sekiz bin  talant 
                                                           
277
 Râzî, a.g.e., XXV/196; Yazır, a.g.e., c. 6, s. 354. 
278
  Zemahşerî,  a.g.e.,  s.  142;  Kurtubî,  a.g.e.,  XIV/266-267;  Sa’lebî,  el-Keşf  ve’l-Beyan  an  Tefsîri’l-
Kur’an, VIII/72. 
279
 İbn Kesîr, a.g.e., VI/497. 
280
  “Kenan  Ülkesi veya Kenan  Diyarı (İbranice:  Kena'an, Akadca:  Kinaḫḫu), Şeria  (Ürdün)  Nehri'nin 
batısındaki Antik Filistin topraklarına İbrahimidini metinlerde verilen isim. 
Bu bölge günümüzdeki İsrail, Filistin ve Lübnan toprakları ile Ürdün, Mısır ve Suriye'nin kıyı kesimlerini 
kapsamaktadır. Antik çağ'da bu bölgede yaşadığı bilinen ilk halk ise aynı zamanda bu bölgeye ismini de 
vermiş olan Antik Kenanlılardır.” Bkz. http://tr.wikipedia.org/wiki/Kenan, Erişim Tarihi: 22 Ocak 2014. 
281
 Kitab-ı Mukaddes, Yeşu, 17/16. 
282
 Kitab-ı Mukaddes, II. Samuel, 12/31. 
283
 Kitab-ı Mukaddes, I. Tarihler, 22/3,14. 
284
 Kitab-ı Mukaddes, I. Samuel, 13/20. 
285
 Kitab-ı Mukaddes, I. Tarihler, 22/3. 

---